{Trainingstopic} As long as you try you can do anything!

Gelukkig leek haar mentor door te hebben dat ze ongemakkelijk werd van de sfeer van het kamp. Silentpaw sloot haar groene ogen even kort toen haar mentor zijn neusje tegen haar voorhoofd duwde en opende ze weer nadat haar mentor aan had gegeven dat ze nu meteen zouden gaan. Ze snorde zachtjes, wierp hem een dankbare blik toe en knikte vervolgens, waarna ze hem het kamp uit volgde. Haar poten bewogen zachtjes over de ondergrond, in de richting van de verbrande boom. Ze nam tijdens het lopen naar de verbrande boom haar mentor kort in zich op. Hoewel zij tamelijk groot van gestalte was, was hij nog groter dan haar en de littekens op zijn schouders en het gat in zijn oor toonden aan dat hij geen schrik had om te vechten. Ze moest eerlijk toegeven dat ze zich wel veilig voelde bij het idee dat hij haar mentor zou zijn en iets meer ontspannen volgde ze hem. Toen ze bij the Burnt Sycamore waren, draaide ze zich om en glimlachte verlegen naar hem. “Ik heb inmiddels al flink wat jachttrainingen gehad en kan succesvol op elke prooi jagen dat zich in ons territorium bevindt. Ik ben al eens meegegaan op grenspatrouille en we wilden aan een nieuw onderdeel van de training beginnen, maar toen werd mijn mentor dus ziek.” Ze keek hem ietwat onzeker aan. “Zal ik laten zien hoe ik een prooi vang?” stelde ze vervolgens voorzichtig voor, ergens bang zijnde dat ze een domme vraag stelde.

Silentpaw’s nervositeit schoot weer een paar levels omhoog toen hij tegen haar zei dat ze een specht moest vangen. “E-Een specht?” stotterde ze verbouwereerd. Oh, zij ook met haar grote mond! Ze had nooit mogen zeggen dat ze echt op elke prooi in het territorium kon jagen, maar ze had gedacht dat hij dat opgevat zou hebben als het vangen van een eekhoorn of een muis. Ze wist dat ze qua snelheid namelijk goed zat en dat ze die makkelijk kon vangen, maar een specht was van een heel ander kaliber. Ze keek haar mentor nog even nadrukkelijk aan om te zien of hij een grapje maakte, maar dat was niet te zien in zijn blik en Silentpaw durfde er niet tegenin te gaan, bang zijnde dat hij dan boos op haar zou worden. Ze wilde een goede band met haar mentor hebben en ze zou het jammer vinden als ze dat liet schieten omdat ze een opdracht niet wilde uitvoeren. En dus gaf ze hem een onzeker knikje, waarna ze haar blik door het territorium liet glijden en zich nerveus focuste op de geluiden om zich heen. Ze had nog nooit op spechten gejaagd en ze had ook geen idee waar die vogels konden zitten. Ze vermoedde dat ze bij de Tallpines meer kans had om er eentje te vinden en dus liep ze onzeker in die richting. Ze probeerde haar poten niet al te harde geluiden op de ondergrond te laten maken en wilde zich concentreren op haar opdracht, maar algauw drong zich de geur van een nieuwe prooi haar neusgaten binnen. Haar vorige mentor had haar geleerd dat ze elke kans van jagen aan moest grijpen en hoewel Darktrail haar een duidelijke opdracht had gegeven, week Silentpaw daar even vanaf om zich op de muis te focussen. Ze liet zich in de sluiphouding zakken waarbij ze haar staart boven de grond hield en haar gewicht verdeelde over haar poten en begon vervolgens naar voren te sluipen. Geruisloos stopte ze een vossenlengte voor de muis, waarna ze zich concentreerde op het kloppen van het hartje van de muis voor zich en snel een aanloop nam. Met uitgespreide poten doodde ze de muis snel voordat het de rest kon alarmeren en draaide zich naar haar mentor toe. “Neem het me niet kwalijk dat ik dit vraag,” begon ze voorzichtig. “Maar waar is de grootste kans om een specht tegen te komen?”

Silentpaw zag de goedkeuring in de ogen van haar mentor en haar spieren ontspanden zich ietwat terwijl ze haar opgeluchte zucht in probeerde te houden. Ze zou wel heel zielig en bang overkomen als ze nu haar opluchting te erg liet blijken omdat haar mentor haar toevallig een goedkeurende blik had geschonken. Ze brak haar kopje echter nog steeds over hoe ze in StarClan’s naam een specht had moeten vangen, maar toen begon haar mentor opeens te lachen en keek ze hem verbouwereerd aan. Lachte hij haar soms uit? Ze wilde haar oren in haar nek vouwen, maar toen zag ze de warme blik in zijn ogen en boog hij zijn kopje dichter naar haar toe. Silentpaw bleef staan, onzeker zijnde over wat ze moest doen, maar toen zijn woorden langzaam tot haar door begonnen te dringen, besefte ze dat ze in de maling was genomen. Haar huid werd warm onder haar pels en haar poten werden bijna week van opluchting bij het idee dat ze niet naar een specht hoefde te zoeken, ook al wist ze niet zeker of ze zijn grapje leuk vond of niet. “U nam me in de maling,” zei ze op een beschuldigende toon, al was er wel een lachje te horen in haar stem. Toch snorde ze zachtjes en ze keek hem al iets meer ontspannen aan. “Maar hebt u nu wel een serieuzere opdracht voor mij of gaan we heel de middag grapjes maken?” vroeg ze op een licht plagerige toon aan hem, al neeg ze haar kopje wel respectvol voor hem en richtte ze haar groenige ogen voorzichtig op hem, hopend dat ze niet te ver was gegaan door deze opmerking te maken. Hij had een warme blik in zijn ogen en de manier waarop hij haar toesprak, was ook steeds warm geweest, maar je wist maar nooit.

Silentpaw had het niet kunnen laten om een licht sceptische blik in de richting van haar mentor te werpen toen deze over blauwe eekhoorns was begonnen. Als hij haar had gezegd om daar op te gaan jagen, dan had ze hem in eerste instantie wel doorgehad. Hij had echter een andere opdracht gegeven en dat had ze wel geloofd. Maar goed, het was nu duidelijk dat ze beter niet meer kon opscheppen, maar ook dat hij het niet erg vond en dat hij tevreden was met haar poging om de spreeuw te vangen. Silentpaw voelde hoe ze warm werd onder haar pels toen haar nieuwe mentor aangaf dat ze van elkaar konden leren, wat wilde zeggen dat ze hem informatie had verschaft dat hij nog niet wist. Ze knikte dankbaar, maar richtte haar blik toch even verlegen op haar poten. Ze wist dat er nu van haar verwacht werd dat ze een duif zou vangen en dus liep ze de richting op waar de duiven zich bevonden. De richting van the Twolegplace. “Mijn vorige mentor en ik zijn eens een duif tegengekomen die was aangevallen door een monster,” zei ze zacht. “We konden de prooi niet meer gebruiken, maar het toonde wel aan hoe veel schade een monster aan kon richten.” Er ging een korte rilling door haar heen. “Hebt u al eens te maken gehad met een monster?” vroeg ze voorzichtig aan haar mentor. Als ze de tijd die ze nodig hadden om te wandelen naar Twolegplace konden doden door te praten, dan vond Silentpaw dat prima. Hoewel je door haar naam anders zou denken, was ze niet zo gesteld op stilte en vulde ze deze liever op door meer over de ander te weten te komen.

Silentpaw voelde een wrang gevoel opkomen bij het idee dat ze haar mentor moest delen met iemand anders. Het was niet dat ze jaloers was aangelegd, maar ze was ontzettend verlegen aangelegd en ze had schrik dat als twee paar ogen op haar gericht zouden zijn tijdens haar trainingen, ze misschien uit nervositeit fouten zou maken. Ze hoopte dan ook dat Darktrail geen tweede apprentice zou krijgen voordat zij warrior was geworden. Of het moest iemand zijn zoals Manewolf, die haar fouten niet eens op zou merken en haar enkel bemoedigend toe zou spreken. Een glimlach kwam om haar lippen toen ze aan haar goede vriendin dacht, maar dat werd algauw verdreven door een nerveuzere glimlach toen Darktrail zei dat hij al eens op duiven had gejaagd vlak naast het Thunderpath. Het was een risico dat ze niet durfde te nemen, maar ze wilde ook niet als een angsthaast overkomen bij haar mentor en dus zweeg ze over haar ongemakkelijkheid. “Dat is erg dapper van u,” zei ze op een zachte toon. Ze voelde zich gestresseerd. Had hij dezelfde verwachtingen van haar en moest zij ook jagen naast het Thunderpath? Hij zou haar vast wel kunnen beschermen tegen een boze ThunderClan cat, maar niet tegen een monster. “Wat gaan we doen nadat ik een duif heb gevangen?” vroeg ze op een licht nerveuze toon aan hem. Ze hoopte dat hij iets voor zou stellen dat zich mijlenver van het Thunderpath bevond. Anders wist ze niet of ze haar angst nog langer kon verbergen voor hem.