So brilliant her glory

Het geluid van de waterval die stroomde in de avond deed hem altijd goed. Alles leek wel te leven. De muren, het water, de katten, de lucht. Al was het niet altijd even duidelijk, alles had een reden. Alles was hier gekomen en vormde samen één groot geheel. De tribe zou nooit hetzelfde zijn zonder de grote, bekende bergen en natuurlijk de katten die ervan lid waren. Hij was blij met hoe het er nu uitzag. En hopelijk zou er nooit teveel aan deze mooie wereld veranderen, want het was perfect zoals het was.

Hij zat rustig te zitten bij de muur van de grot, starend naar de uitgang en hoe het licht die ervan kwam steeds donkerder werd des te meer de zon onderging. Het was een mooi aanzicht. Hij vond het altijd fijn het einde van de dag mee te maken, het moment dat ze zon zou rusten en zich klaar zou maken voor een nieuwe, prachtige dag. Nu was het tijd voor de zon om te gaan slapen, en voor de maan om te ontwaken en hun veilig te houden in de nacht.



+Frozen

Het was een aangename jachtpartij geweest. Ze hadden met hun groepje best wel veel kunnen vangen. De sneeuw was niet meer zo prominent aanwezig als dat het eerst was geweest en prooi liet zich nu sneller zien, dus daar hadden de Prey Hunters wel gebruik van gemaakt. Het was nu avond geworden en Frozen zat samen met alle anderen in de grot. Ze hadden net gegeten en ze was lui van het samen tongen, maar toen haar blik op Shine viel, besloot ze dat ze toch eerst nog belangrijkere dingen te doen had dan al te gaan slapen. De kattin stond dan ook op en liep Shine tegemoet, haar aanwezigheid aankondigend door haar poten iets harder neer te zetten zodat ze iets luider klonk dan het zachte gemurmel om hun heen. “Hallo, Shine,” sprak ze op een respectvolle manier tegen haar Healer To-Be. “Hoe is het met je?” ging ze verder op een warme toon terwijl ze naast hem ging zitten. Ze kon zich nog herinneren hoe ze het over zijn toekomst hadden gehad, nog voordat ze wisten dat hij de nieuwe Healer To-Be zou worden. Ze was blij voor hem dat dit zijn toekomst was voor de Tribe en ze was er dan ook zeker van dat hij het goed zou doen.

Hij zat rustig naar de uitgang te kijken tot er luide, bijna stampende pootstappen achter hem klonken waardoor hij zijn kopje omkeerde. 'Hallo, Shine', sprak ze, erg respectvol. Het was nog steeds zo raar om met heel veel respect en beleefdheid te worden benaderd, maar het was zo'n Healer dingetje, niet? Fireteller was ook altijd heel formeel met zijn woordgebruik en heel beleefd. Hij leek wel veel volwassener dan een echte volwassene, en dat bewonderde de zwart-witte to-be wel. 'Hoe is het met je?', vroeg ze vervolgens. De kater glimlachte naar Frozen toe. "Hoi Frozen, het gaat erg goed met mij, zoals gewoonlijk!", beantwoordde hij haar vraag. "En hoe is het met jou en de jacht? Het moet waarschijnlijk makkelijker worden nu dat het wat warmer wordt!". Hij wist dat nog van zijn vroegere trainingen. Maar de Tribe of Endless Hunting had hem een ander pad aangewezen. Hem naar een nieuwe richting gewezen die hij in zijn wildste dromen nog niet gedacht had te kunnen vinden, maar toch... Toch kreeg hij de kans. En hij zou zijn best doen ervoor. Maar jachttechnieken bleven altijd handig.

Frozen snorde toen Shine aangaf dat het goed met hem ging. “Ik ben blij om te zien dat het hebben van een grote verantwoordelijkheid je gemoedstoestand duidelijk niet beïnvloed heeft. Houd dat zeker vol,” snorde ze op een warme toon tegen hem. Ze luisterde aandachtig naar wat hij zei en gaf een knikje. “Het warme weer brengt zeker zijn voordelen met zich mee. En met mij gaat het gelukkig ook goed. Ik heb je helaas niet veel ontwikkelingen te vertellen, behalve dat het leven gewoon zijn gangetje gaat.” Ze grinnikte. Haar blik werd echter weer serieus en ze richtte deze naar Shine. “Heb je al veel reacties van andere katten gekregen in verband met je nieuwe rang?” Ze doelde ook op negatieve reacties, al haalde ze dit niet expliciet aan. Als Shine daar over wilde vertellen, dan zou hij dat zelf wel opbrengen, dacht ze zo.

'Ik ben blij om te zien dat het hebben van een grote verantwoordelijkheid je gemoedstoestand duidelijk niet beïnvloed heeft. Houd dat zeker vol', gaf de oudere poes aan. Het hebben van een nieuwe verantwoordelijkheid gaf hem juist meer het gevoel dat de tribe tevreden met hem was, en dat hij nog meer voor ze kon zorgen en ze gelukkig kon maken dan hiervoor. Het gaf hem een goed gevoel die hem veel motivatie gaf om verder te gaan. "Elke verandering is een nieuwe kans!", vertelde hij, geluk door hem heen stromend. In ieder geval, ander onderwerp. 'Het warme weer brengt zeker zijn voordelen met zich mee. En met mij gaat het gelukkig ook goed. Ik heb je helaas niet veel ontwikkelingen te vertellen, behalve dat het leven gewoon zijn gangetje gaat.'. De jacht zou wat soepeler kunnen lopen. Als hij door de Tribe of Endless Hunting niet was verkozen tot leerling van de healer, dan was hij nu waarschijnlijk een Prey Hunter en zou hij genieten van de voordelen die newleaf met zich meebracht. De zwart-witte kater gaf een knikje aan haar uit begrip. Het leven ging inderdaad gewoon verder. Het leven vormde en veranderde steeds, maar behield toch zijn mooi ritme dat ze het dagelijks leven noemden. Echter draaiden zijn oren zich wat meer naar voor toen Frozen het volgende vroeg. 'Heb je al veel reacties van andere katten gekregen in verband met je nieuwe rang?'. Reacties? Hij vermoedde dat iedereen hem wel graag had, behalve een paar die zijn vrolijkheid en enthousiasme wat irritant vonden. Sommigen verwachtten van hem soms dat hij wat serieuzer zou worden, net zoals zijn mentor. Maar dat moest de to-be nog leren. In ieder geval nam hij iedereens welzijn al heel serieus dus dat was al een pluspunt. "Ik denk dat de katten wel redelijk oké zijn dat Zij mij hebben uitgekozen" mauwde hij "Misschien zijn er sommigen die vinden dat de tribe in de poten ligt van twee heeel erg jonge - en daarmee misschien ietsje te onvolwassene - zielen maar we doen toch ons best dus ja". Hij haalde zijn schouders even op. "Denk dat ze het wel goedkeuren!". Hij deed zijn best. En Fireteller ook. En de Tribe was één grote familie voor elkaar, dus iedereen had begrip en dat was een aangenaam ding om te weten.

Het werkte motiverend hoe positief de Healer To-Be was. Frozen wist zeker dat als hij de Tribe eenmaal zou leiden, katten met een gerust hart naar hem toe konden komen om hun kwaaltjes aan hem voor te leggen. Ze waren misschien beiden nog jong, maar Frozen geloofde in het oordeel van the Tribe of Endless Hunting en die zouden de twee jonge katten niet zomaar hebben gekozen om aan de leiding te staan als ze dachten dat het niet goed zou verlopen. Ze luisterde aandachtig naar wat Shine vertelde en hij haalde aan waar ze daarnet al aan dacht. Ze gaf hem een knikje en wierp hem een warme blik toe. “Het is oké om nog jong te zijn, Shine,” sprak ze op een serieuze, warme toon. “En het is ook oké om je op sommige momenten nog even een kind te voelen. Ik denk dat heel de Tribe al wel heeft gezien dat als het nodig is om serieus te zijn, jullie je daar wel op kunnen aanpassen. The Tribe of Endless Hunting hebben hun beslissing gemaakt en het is aan ons om dat te respecteren en te volgen.” Ze konden niet van twee jonge katten verwachten dat ze dezelfde prestaties neer zouden leggen als dat hun voorgangers gedaan hadden, maar als ze hun wat tijd gaven, zou dat vast wel goedkomen. “Ik weet in elk geval dat ik het al goedkeur. De katten die nog niet volledig overtuigd zijn, zullen uiteindelijk wel volgen,” zei ze met een warme glimlach tegen hem. Ja, het zou allemaal wel goed komen. Daar moesten ze in geloven.

De Tribe of Endless Hunting had hem vast niet gekozen zonder één of andere goede redenen. Ze geloofden in hem en hij had ook veel vertrouwen in zichzelf dat hij deze verantwoordelijkheid kon volbrengen. Want dat was zijn taak nu. ‘Het is oké om nog jong te zijn, Shine’, sprak de kattin haar woorden vervolgens, op een serieuze toon met tinten van warmte er in te vinden. ‘En het is ook oké om je op sommige momenten nog even een kind te voelen. Ik denk dat heel de tribe al wel heeft gezien dat als het nodig is om serieus te zijn, jullie je daar wel op kunnen aanpassen. The Tribe of Endless Hunting hebben hun beslissing gemaakt en het is aan ons om dat te respecteren en te volgen.’ Als het niet aan de Tribe of Endless Hunting lag, was hij nu een Prey Hunter, jaagde hij op verschillende prooien terwijl hij de omgeving keer op keer bewonderde samen met andere Prey Hunters. Maar nee, hij had een ander lot gekregen, iets dat niet iedereen kreeg. En hij zou er naar leven, hij zou zijn best doen. ‘Ik weet in elk geval dat ik het al goedkeur. De katten die nog niet volledig overtuigd zijn, zullen uiteindelijk wel volgen’, glimlachte Frozen naar hem. “Dankjewel voor in mij te geloven, Frozen”, knikte hij haar toe, zijn hart opwarmend. De tribe was zijn thuis, en hij zou ervoor zorgen. Dat beloofde hij. De vage zonnestralen van de ondergaande zon straalden de grot binnen en lichtten de stenen van de muur wat op. Zijn amberen blik viel erop, bewonderend hoe mooi het was als de oranje zon zijn laatste zonnestralen deed glitteren en schijnen op de rotsen. Het leven was erg mooi, vooral in deze bergen.

Frozen gaf een knikje naar Shine toen deze haar bedankte. “Geen dank, Shine,” sprak ze op een warme toon. “Ik zou geen goede Tribecat zijn als mijn geloof niet bij het feit zou liggen dat we iedereen een kans moeten geven.” Het was de reden waarom er buitenstaanders geaccepteerd werden in de Tribe nadat ze een bepaalde proef hadden afgelegd en waarom sommige rogues zelfs in hun territorium mochten verblijven als ze dat nodig hadden. De Tribe was erg openminded naar vreemdelingen en naar elkaar en dat bracht hun samen tot een respectvolle, aangename groep. Heel wat anders dan die Clankatten die hun intrek hadden genomen in een andere grot in hun territorium voor een tijdje. “Hebben ze je ooit al eens wat meer verteld over een grote groep katten die hier een tijdje in de bergen hebben gewoond?” vroeg ze op een kalme toon aan Shine, een twinkeling in haar ogen. Het was immers een leuk verhaal om te vertellen, vooral omdat ze er zelf ook onderdeel van uit had gemaakt.

De warmte die alle katten hier deelden was wat hen de tribe maakte en het was fijn om een lid te zijn van zo’n openhartige gemeenschap. ‘Geen dank, Shine’, mauwde de rood-wit-zwarte kattin vervolgens. ‘Ik zou geen goede Tribecat zijn als mijn geloof niet bij het feit zou liggen dat we iedereen een kans moeten geven.’ Iedereen verdiende kansen, ondanks hun geloof, vanwaar ze kwamen, of hoe ze er ook uit zagen. Iedereen verdiende een tweede kans en iedereen was iets waard. De tribe was een mengeling van bergkatten en vreemdelingen die gemengd waren met hun. Maar dat maakte voor hen niets uit. Ze waren allemaal vrienden van elkaar. Sommige minder aardig dan de ander, al was dat wel vrij normaal. Iedereen hetzelfde was niet leuk. De zwart-witte tom gaf een knikje uit begrip en luisterde verder. ‘Hebben ze je ooit al eens wat meer verteld over een grote groep katten die hier een tijdje in de bergen hebben gewoond?’. Een tijdje hier hebben gewoond? Had ze het over die groep die hier leefden toen de drie grote roofvogels kwamen aanvallen zoals zijn neef hem had verteld? Of was het over de Clans – dat die hij een paar keren had horen vallen bij andere hun gesprekken? “Heb je het over de kattengroep die hier was toen de drie roofvogels aanvielen? Of over die ‘clans’?”, vroeg hij nieuwsgierig, zijn ogen een vragende blik uitend.