[Task] Tick hunting

Bah! Wat een vieze, stomme taak! Dat haar mentor haar zomaar die taak gaf joh! Wat een stommerd. Dit vond ze nou echt helemaal niet leuk. Ze had hem boos aangekeken, geklaagd, maar uiteindelijk was ze dan toch het kamp uit. Het gal was namelijk op, dus moest ze muisjes gaan zoeken. Ach, hier kon ze wel vrede mee hebben. Een geluk bij een ongeluk. Wie weet kon ze er nog onderuit komen om ook daadwerkelijk de teken weg te halen, dat mocht iemand anders wel doen hoor! Rudepaw bijvoorbeeld... Bluepaw zuchtte en besloot eerst maar is rond te kijken bij Little Creek. Daar zouden vast wel wat muisjes komen om te drinken, toch?

Vastberaden en tevreden met haar geniale big brain idee trippelde Bluepaw naar Little Creek. Ze wist zeker dat daar muizen moesten zitten. En zo niet, dan wel ander prooi. Kijk, als ze nou geen muizen kon vinden dan zou ze wel terugkeren met een andere prooi. Ook al kon ze nog niet goed jagen. Ze zou het wel kunnen, ze had vertrouwen in haarzelf. Dan had ze tenminste nog iets goeds gedaan, toch? Dan zou Settleddust ook niet boos op haar hoeven zijn en dan zou ze zelfs weg kunnen komen van de Elders onderzoeken voor teken! Hey, wat een slim idee zeg! Bluepaw knikte blij, trots op haarzelf en haar geniale brein. Ze kon zo snel geen muizen of ander prooi zien, dus stopte ze met lopen en spitste ze haar oortjes. Misschien zou ze wat geluid kunnen opvangen van hopelijk geen muizen?

Ze stak haar neusje overal tussen de bosjes, maar ze leek geen muizengeur op te vangen. Ze kwam overeind, haar oortjes spitsend. Het was stil. Te stil. Bluepaws vacht rees wat overeind. Dit voelde niet echt fijn, zeker niet omdat ze nog maar net een Apprentice was. Wat als er iets gebeurde? Toen ving ze een vieze geur op, het stonk. Bluepaw haalde haar neus op en keek met een vies gezicht richting waar het vandaan kwam. Ze twijfelde even, maar nieuwsgierigheid won het toch. De jonge poes liep er voorzichtig naar toe, benieuwd wat ze aan zou treffen.

Geschrokken deinsde ze achteruit. Voor haar lagen twee dode kraaien in het water. Schichtig schoten haar blauwe ogen in het rond. Waar kwamen ze vandaan? Waren ze vermoord? Dan zouden ze toch meegenomen zijn? Ze stonken, dus ze moesten al wel een paar dagen oud zijn. Langzaam kwam ze wat naar voren om aan het water te snuffelen. Een naar gevoel vormde zich in haar buik. Dit was niet goed, dat kon zij ook wel voelen. Ze wilde al bijna terug naar het kamp gaan om het te vertellen.

Wat anders kon ze doen? Ze moest haar mentor erover inlichten, en Acornstar! Ze knikte vastberaden, blij dat ze een duidelijk doel had nu. Hey, misschien dat ze nu toch onder dat muizengal zoeken uit kwam! Ze nam even goed de omgeving in haar op zodat ze het niet plots zou vergeten en maakte toen een rechtsomkeert terug naar het kamp, waar ze gelijk naar de Leaders Den ging. 'Acornstar! Ik heb twee dode kraaien gevonden in het water!'

Ze had niet echt nagedacht om eerst te vragen of ze binnen mocht komen. Maar twee dode kraaien, die mysterieus in het water lagen? Er klopte iets niet, dus het kon Bluepaw helemaal niets schelen of ze eerst had moeten wachten. Acornstar zei er verder ook niets over, kwam gelijk met een vraag. 'Waar heb je ze gevonden in het water?' Bluepaw maakte alweer aanstalten om terug te gaan. 'Bij Little Creek,' miauwde ze. Ze gebruikte dat beekje veel, dus dit was niet erg aangenaam. 'Ik zal het je laten zien,' miauwde ze voor ze zich al omdraaide. Ze vertrouwde er wel op dat hij met haar mee kwam.

Ze keek even snel achterom om te zien of de Leader haar volgde. Gelukkig was dat het geval dus versnelde ze haar pas wat, op weg naar de Little Creek. Ze had ze verder niet zo goed geinspecteerd, maar ze stonken zo ontzettend erg dat er wel iets moest zijn. Ze konden toch niet zo blijven liggen zonder dat een ander roofdier er niet van zou eten? Ze kwam tot stilstand bij de Little Creek en wees naar de twee dode kraaien. 'Daar, Acornstar.'

Ze keek de Leader afwachtend aan nadat ze hem de kraaien aangewezen had. Het stonk en eerlijk gezegd wilde ze hier heel graag weg, maar goed, dat kon nog even niet. 'We kunnen ze niet in de stroom laten liggen,' mauwde de kater. Bluepaw knikte instemmend. Had ze misschien zelf ook wel kunnen bedenken, bedacht ze zich net, maar goed. Dat zou ze de volgende keer wel doen. Natuurlijk niet dat ze dat hoopte. Ze wachtte eigenlijk op het voorbeeld van de kater, maar die kwam niet. Bluepaw had eigenlijk ook vrij weinig zin om haar pootjes nóg viezer te maken aan die dode, stinkende kraaien. Toch wilde ze hier écht niet langer blijven, dus met een diepe zucht begon ze één van de kraaien met opgetrokken neus toch uit het water te duwen. Eeww!