This sure is a lot of water

Dit was de eerste keer dat hij hier kwam. Echt waar hoor. Al had hij van de verhalen gehoord van hoe het er vroeger uitzag en ook de recente verhalen van hoe het er nu uitzag, verpest door de tweebeners, hij was gewoon nooit gaan kijken. Misschien omdat hij te lui was om dat stuk te wandelen of hij dacht er gewoon nooit aan. Nu, al wist hij niet precies hoe, stond hij er toch. Op de plek waar ooit Skyclan joeg en leefde, verwoest door een brand. Ingenomen door tweebeners. Trieste verhalen, die nog generaties mee zouden gaan. Er werd wel eens gegrapt dat hij Skyclanbloed in zijn aderen had lopen. Verwijzing naar zijn liefde om in bomen te klimmen en zijn, al zei hij hetzelf, talent ervoor. Wie weet was dat ook zo ergens. Na een stukje door het gebied gelopen te hebben en even naar het grote tweebenersnest gekeken te hebben van een veilige afstand, was hij aangekomen bij het meer. Starlake, zo noemden ze het in de navertellingen. Niet door vuur verwoest, wat wel logisch was. Het was water, een heleboel water ook. Stil water, anders dan de rivier. Het zag er indrukwekkend uit, moest hij toegeven. In de bergen had hij de Starpools gezien, maar dat was alweer eventjes geleden. En die waren niet zo groot geweest. Rustig keek hij naar het zacht golvende water, zich niks aantrekkend van de tweebener die een paar vossensprongen verderop zat, een vreemde langwerpige stok vast hebbend.

-Littlefish

Littlefish lag met gesloten ogen aan de rand van het meer. Haar vacht droop nog na van het water; ze liet zich nu even rustig opdrogen terwijl ze nadacht. Meestal was ze niet zo rustig - maar iets aan deze plek maakte haar rustig en.. Anders. Het was hier waar ze Stagtine had ontmoet, die eerste keer. Niet heel ver hiervandaan. Maar nu was alles anders dan toen; nu was ze gebonden, en niet door hem, dat kon niet. Want de kittens in haar buik moesten Riverclan zijn, dat kon niet anders. Warhound was de enige mogelijke vader voor hen, daar was ze van overtuigd. De kattin geeuwde even en draaide zich lichtjes, zodat haar andere kant ook wat meer kon opdrogen. Ze had gezien dat er tweebenen in de buurt waren; maar die leken niet te geven om haar aanwezigheid, en dus voelde ze zich tamelijk op haar gemak, ook al hield ze haar oren gespitst. Zo hoorde ze ook pootstappen, een kat die dichterbij kwam en aan de geur leek het een Thunderclanner te zijn, maar wel eentje die ze niet meteen aan geur alleen herkende. Wel merkte ze een lichte teleurstelling op toen ze zeker wist dat het stag niet was; maar dat gevoel negeerde ze verder, want dat was momenteel niet van belang en ze hield niet van negatieve gevoelens.

De kater leek ook iets van teleurstelling te vertonen in zijn blik toen hij zag wie ze was. Hm. Raar. Omdat ze Riverclan was? Of misschien puur omdat er iemand anders was. Littlefish negeerde de gedachte en strekte haar voorpootje naar het water uit. Ze bewoog haar voetje heen en weer in het koele meer en rimpelde het water daarbij meer, zodat je de sterren er niet duidelijk in weerspiegeld zag Het was een manier om zichzelf een bezigheid te geven terwijl ze haar vacht verder liet opdrogen. De Thunderclanner vroeg zich af of zij soms aangetrokken werden door water. Hm. Hoewel dat niet echt de reden was dat ze hier was, was het wel een goed excuus, natuurlijk. "Mijn naam is Littlefish.", antwoordde ze, bij wijze van antwoord. Dat moest genoeg zeggen. Ze was vernoemd naar de diertjes die niets anders deden dan hun hele leven in het water spenderen, spelen en zwemmen tot ze eruit geplukt werden door hun klauwen. Een mooi leven met een gruwelijk einde. Maar misschien was het einde nooit mooi. Littlefish legde zich lichtjes anders toen een beweging van de kittens in haar buik haar huidige positie oncomfortabel maakte, maar reageerde er verder niet echt op. Haar zwangerschap was niet heel duidelijk zichtbaar, nog niet in ieder geval.

Littlefish glimlachte opgetogen toen de kater mauwde dat ze dan in de juiste clan zat. Hoewel ze nu al bijna twintig manen echt Riverclan was, bracht elke bevestiging dat ze de goede keuze gemaakt had opnieuw een warm gevoel in haar hart. Sommige dagen twijfelde ze nog steeds, liet ze zich verzinken in de 'wat als'-vragen, en dan kon ze zichzelf in een diepe spiraal denken. De jonge kattin knikte lichtjes toen de Thunderclanner zich voorstelde als Smouldertongue, de naam in zich opslagend. Daarna merkte hij op dat het jammer was dat de twolegs dit gebied ingenomen hadden. Hoewel Littlefish te jong was om zich de vijfde clan te herinneren die hier volgens de verhalen gewoond had, vond ze dat ook wel. Twolegs waren eng en onvoorspelbaar en dat maakte het minder aangenaam om hier gewoon wat te ontspannen, zoals ze vroeger nog wel eens gedaan had. "Ik laat me daardoor niet tegenhouden, hoor.", antwoordde ze met een lach in haar stem, waarna haar glanzende turquoize ogen hem even aankijken. "Jij schijnbaar toch ook niet?"