Is someone else in me?

Het was toch allemaal anders nu Shadowclan officieel zijn verantwoordelijkheid was. Ergens was het dat al geweest, maar tot het moment dat hij zijn levens kreeg was het nog die van Tall geweest officieel. Hij merkte dat er toch wel wat verandert was in de tijd dat hij weg was geweest. Blijkbaar was er ook vanalles gebeurd met zijn kleinkittens terwijl hij weg was of eigenlijk tijdens het gevecht dat hij achter Tall aan gegaan was, maar hij kon de kater niet nog een keer laten gaan, dan zat hij nu mogelijk nog zonder levens. Zijn blik ging kort naar de nursery, maar hij wist dat zijn kleinkittens daar nu hoogstwaarschijnlijk niet te vinden waren. De meeste waren te vinden in de medicine cat den en ze waren toch zoveel gegroeid sinds de laatste keer dat hij ze had gezien. Het deed hem beseffen dat hij toch even weg was geweest.


[Bluekit]

Er was misschien wel wat veranderd, maar in Bluekits ogen natuurlijk alleen maar goeds. Die stomme, stinkende, vieze, irritante BloodClanners waren in ieder geval weg. Nu kon ze weer vrijuit rond lopen, alsof ze dat nog niet deed, maar nu niet met haar papa altijd op haar hielen. Niet dat ze het heel erg vond, hij had haar meermalen moeten redden van BloodClanners. Maar nu was het niet meer nodig. Ze was groot genoeg hoor. Ze kreeg zowaar ook nog is de belangrijke kat van dit alles in het oog. Acornstar! Wow! Bluekit sprong op hem af met een grote glimlach op haar gezicht. 'Hoi Acornstar ik ben Bluekit!' piepte ze trots naar hem. 'Ik heb die BloodClanners een poepie laten ruiken hoor!'

Het zag een kitten op hem afkomen, maar het was niet een van zijn kleinkittens, maar een van de andere kittens, Bluekit. Natuurlijk wist hij de naam van de kitten, maar hij vond het niet erg dat de ander zich eerst voorstelde. "Aangenaam Bluekit," Sprak hij dan ook rustig en fronste lichtjes toen de kitten aangaf de bloodclanners een poepie te hebben laten ruiken. "Hopelijk waren ze niet te vervelend." Tenslotte hoopte hij dat de meeste kittens er zonder al te veel trauma's vanaf gekomen waren, maar daar kon hij niet zeker van zijn.

De kater begroette haar terug, soort van, en Bluekit glimlachte blij. Ha, nu wist de Leader tenminste dat zij Bluekit was. Dat was erg belangrijk voor haar, want duh, zij zou bekend moeten zijn bij iedereen. Al had ze niet veel twijfels dat ze dat niet was hoor, Bluekit zorgde wel voor wat bekendheid. Met trots vertelde ze hem dan ook dat ze BloodClanners had verslaan. 'Hopelijk waren ze niet te vervelend,' sprak Acornstar. Bluekit zuchtte diep. 'Jaa, maar dat waren ze wel hoor! Zeker eentje, ik weet zijn naam niet maar het was heel erg raar, en hij was zelf ook heel erg raar!' miauwde ze. 'Ik heb hem in zijn staart gebeten!' miauwde ze vervolgens vol trots. Hihi, ja, dat had zij gedaan!

Hij vroeg dit ergens ook om te weten of de bloodclanners veel met de kittens hadden gedaan. Natuurlijk had hij gehoord wat er met zijn eigen kleinkittens was gebeurd tijdens het gevecht, maar dat waren natuurlijk niet de enige kittens in de clan. Een was zeker vervelend geweest en ergens had hij willen weten wie het was, zodat hij die kat een volgende keer zou herkennen, maar eigenlijk zou dat geen verschil maken. Het maakte hem niet uit welke bloodclanner het was, ze waren allemaal vijanden. Toch probeerde hij een klein glimlach op te zetten naar Bluekit. Dit was niet iets waar een kitten zich nog al te veel druk over hoefde te maken. "Ik hoop dat je hard gebeten hebt." Het was misschien niet veel, maar als een kitten al wat terug durfde te doen, dan kwam het misschien toch nog goed met alles. "Bloodclanners verdienen dat tenslotte wel." Zelf zou hij mogelijk meer doen als hij er weer een tegenkwam, maar daarom was het ook beter dat ze weg zouden blijven van Shadowclan.

Zelf was ze erg trots en enthousiast en alhoewel Acornstar dat niet echt was, glimlachte hij toch. Hihi, ze kreeg een glimlach van de Leader. 'Ik hoop dat je hard gebeten hebt.' Bluekit knikte haar kopje haast van haar lijfje af. 'Jaa, heel heel erg hard! Ik ben er zelfs een tandje door verloren, maar dat was het waard hoor! Volgens mij heeft hij nu een litteken ervan, tenminste, dat hoop ik wel,' ratelde ze. Misschien als ze hem ooit weer tegen zou komen, dat ze dan een litteken zou kunnen zien. Dat hoopte ze maar, dat zou wel gaaf zijn. 'Bloodclanners verdienen dat tenslotte wel,' vervolgde Acornstar en Bluekit knikte. Ze was het daar helemaal mee eens. 'Ja inderdaad! Zeker deze, deze was echt heeel erg irritant! Mijn papa heeft zijn oor er ook af gescheurd!' vertelde ze trots.

Het was toch goed om te horen dat de shadowclanners niet allemaal op hun kop hadden laten zitten terwijl hij weg was geweest. Ook al moest hij wel toegeven dat het voor een kitten gevaarlijk was om dit soort dingen te doen. "Dan moet hij het vast goed gevoeld hebben." Ergens was hij nu wel benieuwd wie deze bloodclanner was. "Weet je ook de naam van de kat?" Misschien was het niet echt belangrijk om de namen van Bloodclanners te onthouden, maar het zou een manier zijn om te weten welke bloodclanner zich op zijn kop had laten zitten door een kitten.

Acornstar zei dat hij het vast goed gevoeld moest hebben en Blue knikte uitbundig. 'Dat denk ik wel ja! Hij schreeuwde het helemaal uit enzo!' piepte ze trots. Ha, ze had gewoon lekker met haar papa een BloodClanner weg kunnen jagen! Én pijn kunnen doen! Beter kon het niet toch? 'Weet je ook de naam van de kat?' vroeg de Leader toen en daar moest Blue even over nadenken. Was die gezegd? 'Uuuhh, dat weet ik niet meer! Iets met Cuh?' Ze haalde haar schoudertjes op. 'Maar als ik hem weer zie weet ik het meteen hoor! Hij was grijs en wit en had een blind oog! En nu dus ook een afgescheurd oor!' vertelde ze met een kleine giechel.

Er waren genoeg katten geweest voor wie het gedoe met bloodclan traumatisch geweest was, maar dat leek niet zo te zijn voor Bluekit en daar was hij toch wel blij mee. Hoe minder er van de kittens getraumatiseerd waren hoe beter, ze waren tenslotte de toekomst van de clan. "Als het goed is zullen ze voorlopig niet meer terugkomen." En als ze wisten wat goed voor hun was zouden ze helemaal niet meer terugkomen, maar het bleef Bloodclan, dus daar kon hij nooit zeker van zijn. Maar het waren wel kenmerken die goed te herkennen zouden zijn aan een kat.

Bluekit vond het helemaal leuk, misschien iets té leuk. Maar goed, dit was BloodClan dus dan mocht het, toch? Acornstar deed er in ieder geval niet moeilijk over. 'Als het goed is zullen ze voorlopig niet meer terugkomen,' was zijn reactie en Bluekit knikte uitbundig. 'Als ze dat doen dan zal ik ze leren! Je solt niet met de Clan of mij of mijn papa!' piepte ze bozig terwijl ze wat opsprong. Haar vachtje kwam overeind zodat ze een bolletje vacht werd, maar wel een boos bolletje vacht. 'Ik zal ze allemaal verslaan, raarw!' blies ze in het niets en met haar voorpootjes maakte ze een paar zwaai bewegingen, alsof ze hen een klap gaf.

Hij kon het niet helpen om kort te lachen bij de reactie van de kitten. "Met jou hier weet ik vrij zeker dat ze niet weer in het kamp zullen komen." Maar het beste was helemaal niet op hun territorium. Mocht er een wel zo zijn dat ze het durfden te wagen, dan zouden ze leren dat ze niet welkom waren. Hij was niet van plan nog een keer te verliezen tegen Bloodclan. "Maar ik weet zeker dat je nog beter zal zijn na wat training." Maar dat was voor wanneer de kitten een apprentice was. Voor nu was het al heel wat dat ze tegen een bloodclanner durfde in te gaan, want het had hem niks verbaasd als er kittens waren die daar anders over dachten.

De kater lachte kort bij haar acties, maar Bluekit zag het alleen maar als aanmoediging. 'Met jou hier weet ik vrij zeker dat ze niet weer in het kamp zullen komen.' Ze greens trots en knikte. Kijk, als zelfs de Leader dat dacht moest ze wel heel sterk en gevaarlijk en eng zijn! Ze zal al die BloodClanners leren hoor! Pas maar op! 'Maar ik weet zeker dat je nog beter zal zijn na wat training.' Ze knikte. 'Jaa, maar.. Maar ik ben al heel goed hoor! Ik zou al bijna Warrior kunnen worden!' Bijna dan.

Bluekit had er wel vertrouwen in, maar met wie ze ook sprak, allemaal begonnen ze over trainingen en Apprentice zijn. 'Dat zullen we dan wel zien wanneer je je trainingen begint,' sprak dus ook Acornstar. Bluekit zuchtte - een beetje dramatisch - en knikte. 'Jaaa, dat weet ik wel.. Maar nog steeds hoor! Ik word je beste Warrior!' knikte ze zelfverzekerd. Trainingen waren goed en ze had er zin in, maar als ze al een BloodClanner kon verslaan, nou, dan was er niet veel meer nodig toch?

Acornstar zei dat het een goed doel was om te hebben. Aha, kijk is aan. Als de Leader het goed vind dan moet het wel goed zijn! Trots knikte ze met haar kopje. 'Er zijn alleen wel veel warriors, dus dat kan nog wel eens een uitdaging worden,' sprak de Leader toen. Blue was even stil terwijl ze daar over nadacht. Hm.. 'Jaa, maar dat gaat geen probleem zijn hoor! Dat kan ik wel. Mijn vader is ook super sterk!' Trots hief ze haar kopje weer wat op. Zij was natuurlijk beter dan haar vader, maar haar vader was nog steeds één van de beste Warriors, daar was ze helemaal zeker van. Ze moest het toch ook van iemand hebben?

'Dan moet je dus ook beter dan je vader worden,' sprak de kater voor haar. Ze knipperde met haar blauwe ogen. Beter dan hem? Oh.. Dat lukte haar wel hoor! 'En alle andere sterke warriors natuurlijk.' De kitten knikte een aantal keer achter elkaar. 'Jaaa, maar dat gaat me wel lukken hoor! Echt waar!' piepte ze vol vertrouwen. 'Ook al komt er natuurlijk meer dan sterk zijn bij kijken als je de beste warrior wilt worden.' De kitten kantelde haar kopje. 'Meer dan sterk? Ja, oké.. Ook slim! Maar ik ben ook slim! Dat heb ik ook van papa,' knikte ze.

Bluekit had er in ieder geval alle vertrouwen in, maar wanneer had ze dat niet? Had ze vast ook van haar vader. 'Dan zal je ook een goede mentor nodig hebben om je alles te leren,' mauwde Acornstar en Blue keek hem blij aan. Dat mocht ze hopen ja! Maar ze was er wel zeker van hoor. Hij was niet voor niets de Leader, toch! Ze was wel benieuwd hoor! 'Ik zal daar dan eens goed over na gaan denken.' Bluekit knikte haar kopje heftig op en neer. 'Jaaa, wel doen hoor Acornstar!' piepte ze vrolijk. 'Gaat u maar goed nadenken! Dan ga ik alvast oefenen zodat ik nóg beter ben!' kondigde ze aan, op en neer springend. 'Dag meneer Acornstar!' En met wie woorden huppelde ze weg van hem, van plan om eens goed te oefenen. Ze had het blaadje al in haar vizier!

Topic uit