[Open] Be still my tender heart

_{Cottonpaw was aan het giechelen toen ze toekeek hoe twee apprentices stoer aan het doen waren, hun nieuwst geleerde vechttechnieken aan elkaar aan het uittesten. Cottonpaw was nooit heel erg van de beste willen zijn, maar ze kon er wel van genieten om ze fanatiek te zien rollebollen. Maar toen haar blauwe ogen een blik rond het kamp liet gaan, trof ze iets heel bijzonders aan. Meteen was het schouwspel voor haar ogen niet-bestaand en sprong ze op haar poten. In een gehaast drafje liep ze naar haar zusje. Azurekit, de fragielste van de vier, en met een grote, sprankelende lach keek ze naar het pluizige geval. ‘Oh mijn hemel, je bent eindelijk buiten, Azure!’ miauwde ze opgewonden. ‘Is het niet gaaf?’ Cottonpaw had helemaal niet door dat ze misschien te aanwezig of overweldigend kon zijn. Ze was gewoon even heel blij voor haar kleinste zusje. Het werd ook tijd.}

_{Cottonpaw had een brede glimlach op haar snoetje. Azurekit leek toch ook wel een beetje blij. Meestal stroomden kittens veel eerder het kamp uit. Ze vond het stiekem ook wel een beetje sneu voor haar, dat ze eigenlijk manen had verspild in de medicine cats den. Cottonpaw knikte dan ook enthousiast toen ze zichzelf prees. Maar de kitten stond letterlijk te trillen op haar poten en viel tegen haar aan. Cottonpaw ging voorzichtig zitten en sloeg haar staart om haar kleine zusje heen. Ze ging het nu echt niet voor haar verpesten. ‘Oh ja, maar buiten het kamp is het nog honderd keer zo groot,’ miauwde ze. Haar ogen gleden even rond het kamp. Oké, ze snapte dat ze het nu groot vond, gewend aan dat donkere hol. Maar al snel genoeg zou ze het kamp ook te klein vinden en het kamp uit willen. ‘Ik kan niet wachten totdat jullie apprentice worden, ik kan jullie zoveel laten zien!’}

_{Cottonpaw giechelde eventjes. Natuurlijk was het kamp nu prachtig en fantastisch voor haar jonge zusje, helemaal omdat ze zo genageld was aan de medicine cats den. Het was lastiger om visite te hebben iedere dag, zoals de nursery, en ze kon niet spelen met de andere kittens. Hopelijk zou ze snel vriendjes maken, Cottonpaw zou haar kittentijd niet hebben overleefd zonder de bruisende sfeer van de nursery. Azurekit maakte zichzelf comfortabel, waarna ze vroeg of ze het beloofde. Cottonpaw glimlachte een keer vertederd terug. ‘Natuurlijk, gekkie!’ miauwde ze opgewekt. Ze zou alle coole plekjes laten zien, alle geheimpjes die hun mentoren vast en zeker zouden vergeten. Haar blauwe ogen kneep ze wat samen toen ze haar neusje tussen de oren van haar zusje drukte. ‘Dat beloof ik.’}

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonpaw vond het helemaal nog niet erg dat ze niet wild kon spelen, zoals haar broertjes en zusjes. Misschien was ze zelf wel een beetje teleurgesteld dat ze niet in de nursery konden spelen met de andere kittens, maar in de medicine cat den moest blijven. Maar tenminste konden ze zulke gesprekjes hebben. Ze miauwde vervolgens opeens dat ze dacht dat zij misschien haar mentor kon zijn. Cottonpaw giechelde opnieuw en keek met een lachje naar haar zusje. Haar ogen rolden eventjes omhoog. ‘Ik denk niet dat Crystalstar dat toe zou staan,’ miauwde hij. ‘Of mama,’ voegde ze toe. Oh bij StarClan, Blueflower zou het nooit willen. Een pootje tikte tegen haar snorharen, en Cottonpaw snorde geamuseerd. ‘We zouden nooit aan trainen toekomen, we zouden veel te veel lol hebben.’ Ja, ze zag het al helemaal gebeuren. Die uurtjes van de dag die ze zouden hebben voor trainen zouden ze kattenkwaad uithalen, roddelen, spelen, eindeloos kletsen over niets. Pfft, ja, Cottonpaw wist dat ze de hele dag over niets kon praten als ze de kans zou krijgen.}