Glitter Eyes

Thunderclan was bekend om hun ambitieuze brompotten, dat had ze ondertussen al door hoor. Ze had zelf nooit eentje ontmoet want ze kwam niet vaak in de buurt van de grenzen, maar haar vriendin kwam wel vaak genoeg in onverwachte ontmoetingen met anderclanners en die had haar er alles over verteld. Tja, wat een rotclans waren deze toch. Elite was het beste voor alles en iedereen. Alhoewel sommigen daar duidelijk niet mee akkoord leken te gaan, en met sommigen bedoelde ze overduidelijk alle clans en heel die zooi van een lieve katten dat ze toch waren. Nouja, niet alle katten waren zo lief, maar het was een algemene stereotype, dus ja. Zij was ook lief, meestal.

De kattin ging eventjes zitten om haar poten wat te rusten. Ze had de hele tijd wat rond zitten wandelen en nu was het tijd om wat te gaan zitten, vond ze persoonlijk. Niemand zou haar nu komen lastigvallen waarschijnlijk, want welke kat zou nu een zittende bloodclanner lastigvallen die dichtbij de Thunderclan grens zat? Oh, juist. Iedereen van thunderclan dus. Maar wat boeit dat nou.



+Blazepaw

Blazepaw was er alleen op uit gegaan nadat Nettleroot had aangegeven dat ze vandaag geen training hadden. Hoewel hij liever wel iets om poten had gehad, snapte hij ook wel dat het niet elke dag training kon zijn en dus was hij maar uit het kamp gegaan voordat ze aan hem konden vragen of hij de teken wilde verwijderen uit de pelzen van de elders. Daar had hij absoluut geen behoefte aan en hij had ook niet echt het idee dat hij met die taak de aandacht van zijn vader zou trekken. En dus had hij maar besloten om op solopatrouille te gaan. Hij verwachtte niet echt iets te vinden en misschien was de verrassing daarom des te groter dat hij wel iets rook. Het was een bloedgeur, eentje die hem bekend voorkwam. Hij had er genoeg verhalen over gehoord om te weten wat dit moest zijn en dus liep hij op de grens af, waar hij de boosdoener algauw zag zitten. Iets aan haar nonchalance irriteerde hem verschrikkelijk en Blazepaw liet zich begeleiden door zijn poten tot hij vlak voor de grens stond en richtte zijn amberkleurige tot gouden ogen op de rode poes voor hem. “Zoeken we soms iets?” bromde hij naar de poes terwijl hij met zijn oortje trok.

De poes zat rustig neer te zitten tot ze een nabije Thunderclangeur rook. En toen verscheen de nieuwe brompot al meteen. Het was een bruine kater, en waarschijnlijk eentje die niet zo lang een leerling was. 'Zoeken we soms iets?', bromde de apprentice naar haar toe. Was dat alles dat hij kon zeggen? Ze ging maar eens bewijzen hoe waardeloos zijn woorden waren. "Ik weet niet, zoek jij soms iets?", bracht ze lichtelijk spottend uit, maar vooral met een plagende ondertoon bij. Hij leek haar het type van apprentice die nog helemaal niks kon, en probeerde stoer te doen, maar dan dat toch weer niet was. Ze vroeg zich soms af waarom die clankatten altijd zo stoer probeerden over te komen, want ze leken er eerlijk gezegd echt dommer door.

Blazepaw trok met zijn oortje toen de poes antwoord gaf. Touché. Blazepaw ging zich echter niet laten intimideren door een kat wiens reputatie bestond uit een halsband en wat hondentanden. Hij had genoeg verhalen over BloodClan gehoord om te weten hoe dat hun systeem werkte en om eerlijk te zijn, was hij er niet echt van onder de indruk. ThunderClan had BloodClan met een reden weten te verslaan toen ze hun invasie gedaan hadden en Blazepaw was niet onder de indruk van een groep katten die de strijd verloren had. “Ik was vooral niet opzoek naar een stinkende potentiële indringer, als je dat soms bedoelt,” antwoordde hij op een strakke toon. “Wat doe je zo dicht in de buurt van onze grens?” Ze was maar alleen en ze leek jong. Een patrouille bestaande uit meerdere, oudere katten kon haar makkelijk aan, dus hij snapte niet zo goed wat ze hier alleen deed. Hadden die stinkzakken echt niks anders te doen dan dit?

Deze apprentice leek zich echter niet te laten sollen door haar woorden. Ach ja, dat had ze ook niet verwacht. Geen enkele kat was echt een watje en iedereen had wel zijn eigen waardes en talenten. Maar nog steeds was dit maar een apprentice die waarschijnlijk alleen maar stoer deed om haar bang te maken, maar dat ging toch niet lukken. ‘Ik was vooral niet opzoek naar een stinkende potentiële indringer, als je dat soms bedoelt’, antwoordde hij op haar ge-wederkeerde vraag. De rode poes was niet bepaald onder de indruk van zijn woordgebruik. Hij stonk zelf ook, dus zijn punt kon ze niet echt vinden. ‘Wat doe je zo dicht in de buurt van onze grens?’. Oh, wat erg. Ze stond zo dicht bij hun stomme grens. Maar wat maakten grenzen nu uit? Het waren maar flauwe excuses om buitenstaanders niet binnen te laten. “Ik mag toch wat lol hebben?”, grapte ze, al was hier helemaal niets om echt plezier mee te maken. “Er is een wereld die verder komt dan grenzen, weet je dat niet?”

“Je kunt ook lol hebben ergens anders,” snauwde hij naar haar toe. Ze was hem aan het uitdagen en zijn temperament, waar hij vaak last van had in dit soort situaties, kwam dan wel eens opspelen. Het zorgde er soms voor dat hij niet rationeel na kon denken en hoewel hij voordien nog kalm had kunnen blijven, begon hij zich mateloos aan haar onbezorgde gedrag te ergeren. “Al wat ik weet, is dat het laatste wat ik hier wil zien een kat is die geen moeite heeft met het moorden om een bepaalde reputatie te behalen binnen haar groep. Je bent niet welkom in ThunderClan en zeker niet in de buurt van de grens en als je dat niet in je oren kunt knopen, dan zal je er de gevolgen nog wel van ondervinden,” snauwde hij haar toe. Misschien niet door hemzelf, maar hij had genoeg verhalen over BloodClan gehoord om te weten dat ze bij niemand van ThunderClan echt goed ontvangen werden en dat er vast wel katten in zijn Clan zouden zitten die wraak op hun wilden nemen. En dat was hun goed recht.

Man man man, die clankatten hadden tegenwoordig ook geen plezier of wel? Nee, deze stelde alleen maar dingen uit. 'Je kunt ook lol hebben ergens anders', snauwde de jonge tom naar haar toe en de blik in haar ijsblauwe ogen raakte een beetje geïrriteerd. Veel zei ze niet, nu zei ze nog niets. Zwijgen was goud, zeiden sommigen. En dat paste de rode poes hier dan ook gelijk toe. 'Al wat ik weet, is dat het laatste wat ik hier wil zien een kat is die geen moeite heeft met het moorden om een bepaalde reputatie te behalen binnen haar groep. Je bent niet welkom in ThunderClan en zeker niet in de buurt van de grens en als je dat niet in je oren kunt knopen, dan zal je er de gevolgen nog wel van ondervinden'. Ze zuchtte even. "Wie heeft er gezegd dat ik graag welkom zou zijn in een stinkclan zoals Thunderclan?", mauwde ze, op haar gewende toon, veel frustratie was er niet in te vinden, alleen wel wat bespottends. Waarom zou ze ook in de buurt willen komen van Thunderclan en al zijn domme katten? Ze dacht dat iedere kat gelijk was, maar dit waren precies een stelletje idioten die alleen maar wraak wilden. Maar op een dag zou de Elite ervoor zorgen dat die stomme Thunderclanners geen woord meer durfden te zeggen tegen hun. Zoals het hoorde te zijn, blijkbaar.

Blazepaw trok met zijn oortje toen ze haar woorden sprak. “Als wij zo erg stinken, wat doe je hier dan?” vroeg hij snerend aan haar. “Misschien is het zogenaamde feit dat wij stinken juist een factor waardoor je weg moet blijven. Je zou toch niet willen dat die stank de hele dag in je vacht blijft zitten, of wel soms?” vroeg hij op een sarcastische toon aan haar. “En als er één groep stinkt, dan is het die van jullie wel.” Hij weigerde om BloodClan een Clan te noemen. Dat waren ze niet. Ze waren gewoon een stomme groep met een stel halsbanden rond hun nekken waarmee ze trachtten een bepaalde reputatie op te bouwen en Blazepaw was er niet door onder de indruk. Hij keek dan ook haast met een verveelde blik in haar richting terwijl hij op antwoord wachtte.