All the things I've lost on you

Het was niet de eerste keer dat Aura haar territorium verliet om te gaan jagen in andere territoria. Ze was nog nooit de grens van één van de Clan territoria overgegaan, maar naar het vroegere SkyClan territorium, die nu volledig over was genomen door Twolegs, was ze al wel vaker gegaan. Ze had zo wel het idee dat vanaf het moment dat young ones het kamp mochten verlaten, iedereen wel zo nu en dan het territorium zou verlaten. Dat hoorde gewoon bij het ontdekken en zo lang je je verstand gebruikte, kon het niet echt gevaarlijk worden. Een kleine grijns sierde haar lippen en Aura negeerde de Twoleg geur die rond het territorium hing. Ze was inmiddels zo gewend geraakt in aan die geur omdat hun territorium zich er vlakbij bevond dat ze het soms niet eens meer rook. De kattin nam haar omgeving in zich op en wilde net een richting uitkiezen om op te gaan toen ze een geur rook die haar aandacht trok. Ze herkende de geur van ShadowClan en ze wierp een kalme blik naar opzij. Ze bleef zitten waar ze was en niet veel later verscheen er een apprentice in haar vizier. Ze nam aan dat hij haar nu wel opgemerkt zou hebben en een grijns kroop om haar lippen. “Ben je niet een beetje ver van je territorium af, boskatje?” vroeg ze schamper aan de kat tegenover haar.

Enthousiast liep Eaglepaw richting het oude Skyclan gebied, een plek waar hij nog nooit was geweest. Eigenlijk mocht hij hier nog niet komen van zijn mentor, maar wat kon er nou gebeuren hier, er kwam toch nooit iemand. Onvoorzichtig liep Eaglepaw verder, niet oplettend waar hij zijn grote poten neerzette. Hij merkte amper op dat hij de Shadowclan grens voorbij liep en zijn eigen territorium verlaatte, die van de oude Skyclan in. Met grote ogen keek hij om zich heen, op zoek naar een plek die hij kon verkennen. Hij rook een vreemde geur, die hij al een keer eerder had geroken toen hij weg was gelopen naar de twolegplace. Misschien was hier ook wel zo een plek, als hij deze keer maar niet verdwaald raakte. Plotseling viel zijn oog op een felrode vacht, een met heldere groene ogen. Het was een andere kat, en het was geen Clankat. Wat het wel was wist hij niet, maar de toon van de andere kat beviel hem helemaal niet. ‘Nou en, ik heb al het recht om hier te zijn.’ Vertelde Eaglepaw arrogant, maar wel met een beetje angst in zijn stem. Dit was geen Clankat, een onbekende kat en hij wist niet hoe ze zou reageren. Zoveel training in vechten had hij nog niet gehad en deze poes leek ouder dan hem. ‘Wie ben je?’

Het was Aura al eerder opgevallen dat ShadowClan barstte van arrogantie. Ze had in het verleden eigenlijk meer ShadowClanners gezien dan dat ze echt met hun had gesproken, maar dat was lang genoeg geweest om ongeveer een beetje te kunnen plaatsen hoe dat de ShadowClanners waren. Deze apprentice dacht duidelijk dat hij Aura wel zou aankunnen als puntje bij paaltje kwam en een kleine grijns gleed om haar lippen toen zijn zelfzekerheid een tikkeltje omlaag werd getrokken omdat er angst doorklonk in zijn stem. Mooi zo. Want als puntje inderdaad bij paaltje zou komen, dan had de ShadowClanner ook effectief iets om bang van te zijn. “Aura,” zei ze op een kille toon haar naam. Ze was niet geïnteresseerd in zijn naam en daarom vroeg ze deze ook niet. Ze nam hem kort in haar op en besefte dat hij er door zijn arrogantie best aantrekkelijk uitzag, al overschaduwde haar frustratie door zijn gedrag de neiging om met hem te gaan flirten. “En ik zou als ik jou was een beetje dimmen, moeraskatje,” sneerde ze naar hem. “Je bent hier op onbekend terrein en de kans dat er iemand in de buurt is om je te helpen als ik besluit mijn klauw in je strot te duwen, is niet erg aanwezig.” Ze liep dreigend dichterbij en maakte langzaam een cirkel om hem heen, haar groene ogen strak gefixeerd op hem.

Eaglepaw schrok van de vijandigheid van de rode poes tegenover hem, en stond als bevroren na haar bedreiging. Er was inderdaad niemand in de buurt, niemand die hem kon helpen. Het duurde een paar seconden voordat de apprentice weer logisch na kon denken, en hij schatte zijn kansen in. Door zijn grote en sterke bouw zou hij best een kans hebben tegen de andere poes, maar dan nog zou de jonge kater er niet uit komen zonder verwondingen, en of hij het nog naar het kamp zou maken met een paar flinke wonden was nog maar de vraag. Het was dus niet slim om agressief te worden en een gevecht uit te lokken, Eaglepaw zou het er niet goed uitkomen. De enige optie die hij nu kon bedenken was vriendelijk doen, hoe bang hij ook was voor deze poes. Hij moest zich zien te beheersen tegenover haar, want als hij eenmaal boos werd was er geen weg meer terug. ‘Sorry... Aura’, begon hij op neutrale toon ’Ik..ik wilde je niet boos maken.’ Voegde hij toe, nog steeds niet erg vriendelijk, maar ook niet agressief. Gespannen wachte hij af op het antwoord, en hoopt op iets anders dan nog een doodsbedreiging.

Haar blik gleed naar de apprentice en het ontging haar niet hoe hij haar inschattend in zich opnam. Hoewel het waar was dat ze een kleine bouw had en nog niet bijzonder veel spieren had ontwikkeld, zat de meeste kracht in Aura’s hersenen. Ze had al dikwijls laten zien tijdens een training dat ze op het moment zelf technieken kon bedenken en haar tegenstander op die manier onderuit kon halen. De apprentice voor haar was er eentje die nog maar net uit de nursery was en dus schatte Aura haar kansen positief in als het tot een gevecht zou komen. De ShadowClanner leek zich dat ook te beseffen, want hij trok zich terug en besloot om zijn excuses aan te bieden. Niet dat het Aura veel kon schelen. Ze gaf hem enkel een kil knikje en trok vervolgens met haar oortje. “Waarom ben je hier?” vroeg ze kil aan hem. “Vind je het zelf niet wat ondoordacht om zo ver van je territorium af te dwalen? Er lopen oudere katten met meer ervaring dan mij rond in mijn groep die je zo zouden aanvallen zonder pardon. Je zou toch verwachten na de ervaring met de overname van BloodClan dat de herseninhoud van de gemiddelde apprentice groter zou zijn dan dat, maar dat valt me vies tegen.”

’Ik ben gewoon rond aan het lopen, en ik kan mezelf best verdedigen hoor, ik ben geen kit meer.’ Eaglepaw antwoorde misschien met een kalme stem op de vraag van de andere poes, maar vanbinnen was hij nog steeds doodsbang voor Aura, haar kille stem en gemene blik. Na de volgende opmerking van haar begon hij zijn kalmte te verliezen, maar probeerde zijn woede te verbergen, wat nog goed lukte tot nu toe. Kalm blijven... laat je niet boos maken. ‘Ik ben gewoon aan het wandelen, en als ik een vijandige kat tegenkom vind ik echt wel een oplossing, ik ben ook geen muizenbrein.’ Zelfs de laatste woorden die hij zij lieten geen spoor van zijn woede zien, maar Eaglepaw wist niet hoe lang hij het ging volhouden. Toen hij toen hij goed nadacht herinnerde hij haar zeggen dat ze in een groep leefde, geen buitenstaander of kittypet dus. ‘Je groep? Je leeft in een groep?’ Hij keek nerveus om zich heen, wie weet kwam er opeens iemand van haar “groep” uit de bosjes springen en was het allemaal een grote val.

De apprentice gaf aan dat hij geen kitten meer was en Aura lachte spottend. “Waarom zie ik dan dezelfde angst in je blik als dat ik bij een kitten zou zien wanneer deze in het nauw wordt gedreven?” vroeg ze op een treiterende manier aan de kater tegenover haar. Hoewel hij aardig goed was in het verbergen van zijn emoties had Aura heus wel in de gaten dat hij zin had om kwaad op haar te worden. En dat hij bang was voor haar. Ze had ook niet anders verwacht van een ShadowClanner wat het kwaad worden betrof: ze was al wel vaker met ze in contact gekomen en had toen al gemerkt hoe snel ze aangebrand konden zijn. Voor haar was dat alleen maar goed omdat ze er wat lol uit kon halen. “Dus als ik besluit om je strot open te halen met mijn klauw, dan weet je wel wat je moet doen?” vroeg ze op een luchtige toon, alsof ze het over het weer had. Toen hij zijn vraag stelde, keek Aura hem eerst sceptisch aan met haar groene blik, maar daarna trok ze wat verward met haar oortjes. “Dit meen je echt niet,” zei ze op een afkeurende toon tegen hem. “Je zegt dat je geen kitten meer bent, maar als je reukzin voldoende ontwikkeld zou zijn, dan had je echt wel moeten merken dat ik van BloodClan afkomstig ben.” Ze kneep haar ogen naar hem samen. “Speel je soms een spelletje met me, moeraskatje?” gromde ze naar hem, haar klauwen uit hun hulzen latend zodat hij kon zien hoe scherp ze waren.

Angstige blik, hij keek helemaal niet angstig, of dat dacht hij in ieder geval. ‘Tuurlijk, alsof jij mijn blik kan lezen’, zei hij vijandig, en dacht toen weer aan zijn plannetje, “vriendelijk” blijven. Snel herstelde hij zich, maar wist dat de andere poes zijn agressie had opgemerkt. Eaglepaw dacht na over een antwoord op Aura’s gepraat over zijn strot openhalen, maar kon zo snel niets bedenken. Het was waar, hij zou geen idee hebben wat te doen, behalve terugvechten, en hopen op een wonder. ‘Zover zal het niet komen, want als er iemand wordt aangevallen, ben jij dat.’ Het was natuurlijk niet waar, hij zou nooit een kat kunnen doden, helaas. Die gedachte veranderde echter snel na een woord, Bloodclan. Deze poes was uit de Bloodclan, die zijn clan had aangevallen. Nu was het een kwestie van zijn leven of zijn loyaliteit. Als hij zichzelf niet in een té gevaarlijke situatie wilde brengen zou hij kalm moeten blijven, wat eigenlijk al mislukt was. Aan de andere kant was zijn loyaliteit, de warrior code, die hem waarschijnlijk zou verbieden om niet vijandig tegen een Bloodclanner te doen. De keuze was al snel gemaakt, zijn clan, en nu maar hopen dat het niet in een gevecht zou uitlopen. ‘Tuurlijk speel ik geen spelletjes, en noem me geen moeraskat.’ Nu was zijn soort van kalme toon volledig weg, en was er alleen nog maar agressie.

Het leek erop dat de ShadowClan apprentice besloten had om toch nog wat dapperheid te tonen. Vooral het feit dat ze uit BloodClan kwam, leek wel een bepaalde reactie bij hem uit te lokken. Ze begon spottend te lachen. “Meen je dit serieus?” vroeg ze met een grijns. “Onze groep heeft jullie Clan voor een bepaalde tijd overgenomen en je kunt je niet eens onze geur herinneren?” Ze nam aan dat hij nog maar een kleine kitten was geweest toen het was gebeurd, maar dan nog. Zijn houding veranderde naar agressiviteit en Aura liet haar klauwen opnieuw uit hun hulzen komen. Als deze kat een gevecht wilde, dan kon hij er één krijgen. “Goed,” bitste ze naar hem. “Goed dat je geen spelletjes speelt. Ik heb immers geen tijd om tot dat niveau te verlagen.” Er was enkel agressie bij hem op te merken en Aura vermoedde dat het feit dat ze een BloodClanner was daar wel een rol in speelde. Alsof de apprentice nu pas in de gaten had wie dat ze was. Zonder waarschuwing deed Aura een stapje naar voren en haalde ze vol met haar nagels naar hem uit, waarna ze weer naar achteren sprong om een eventuele plotse aanval van hem te ontwijken. Ze had hem gewaarschuwd en nu het erop leek dat hij niet naar haar zou luisteren, zou ze het op een andere manier aan moeten pakken.

Het ene moment luisterde Eaglepaw nog ongeduldig naar Aura’s woorden, het andere moment voelde hij een scherpe pijn door zijn gezicht. Hij zag nog net een rode flits op hem af komen, voordat een paar klauwen zijn gezicht raakte. Voor een paar seconden stond hij stil, niet wetend wat er zojuist gebeurd was. Daarna bedacht hij dat hij terug moest vechten, en wel nu, of het zou niet lang meer duren tot de poes weer terug zou slaan. De pijn van de schram op zijn gezicht voelde hij niet meer, en de apprentice herpakte zichzelf. In minder dan een seconden sprong hij naar voren, en sloeg met zijn klauw richting haar, niet wetende of hij had geraakt, en wat hij had geraakt. Een van zijn ogen deed pijn, aangezien Aura zijn kop had geraakt. Gelukkig kon hij nog goed genoeg zien om verder te vechten en niet te struikelen over zijn eigen poten. Snel sprong hij weer naar achter, om haar klauwen te vermijden. Hij zou het niet lang meer volhouden, als dit nog langer doorging zou hij moeten vluchten, hoe graag hij zijn eer ook verdedigde.

Een valse grijns verspreidde zich om Aura’s lippen toen ze zag dat de ShadowClanner verbouwereerd naar haar keek. Ze likte langs haar lippen af toen ze zag dat haar klauwen hem geraakt hadden, dat zijn gevlekte pels binnen een paar seconden rood zou kleuren. En dat dat door haar kwam. Ze voelde adrenaline door haar aderen stromen en ze kon zich nu al voorstellen hoe het zou zijn als ze haar final assesment zou doen, als ze een kat zou vermoorden. Aura zag de beweging nog net op tijd en kon er dus op tijd op anticiperen. Ze sprong naar achteren waardoor zijn klauwen haar rakelings misten en schoot daarna weer terug naar voren, naar beneden duikend en proberend om met haar schouder zijn poten onder hem door te halen zodat hij op de grond zou vallen. Ze sloeg nog eens blindelings met haar klauw in zijn richting zodat ze hem hopelijk nog eens kon raken. Ze wilde bloed zien, ze wilde het proeven. Ze wilde hem horen schreeuwen. Ze wilde duidelijk maken dat de Elite niet iets was om mee te lachen. En ze wilde dat hij voor heel zijn leven met angst door het woud rond zou lopen.

Het duurde niet lang voordat Aura weer met een tegenaanval begon, blijkbaar hadden zijn klauwen niet veel schade aangericht. De rode poes duikelde naar beneden, en probeerde hem te laten vallen. Voor een kort moment verloor hij zijn evenwicht, maar wist al snel weer te herstellen. Eaglepaw wilde weer uithalen toen er alweer een paar klauwen op hem af kwamen. De jonge kater wist op het nippertje achteruit te springen, en voelde alleen een kleine schram bij zijn nek in de buurt. Als hij niet zo snel had gereageerd had het zomaar anders af kunnen lopen, daar dacht hij liever niet aan. Maar de apprentice wist dat het een verloren gevecht was. Het was tijd om weg te gaan, hoe graag hij zijn eer ook in stand wilde houden. Hij moest rennen, en wel nu, voordat het nog erger werd. Nog een laatste keer haalde hij uit richting de ander, en draaide zich toen om. Zo snel als hij kon sprintte hij weg, weg van Aura, weg van deze plek, weg van het gevecht. Eaglepaw keek niet achterom, het enige waar hij mee bezig was was zo snel mogelijk naar het kamp teruggaan, en hopen dat de Bloodclanner niet achter hem aan kwam.

Aura’s groene ogen glinsterden toen dat ze zag dat haar klauwen zijn nek op één haar na misten. Of nou ja, ze raakte hem wel, maar ze gingen niet diep door zijn nek waardoor het enkel een schrammetje was dat resteerde. Ze besefte zich dat het veel erger had kunnen zijn en aan zijn blik te zien, besefte hij dat ook. Er werd nog één ongecoördineerde klauw in haar richting geworpen, welke ze makkelijk kon ontwijken, voordat hij besloot om het hazenpad te nemen. Aura wilde het er echter niet zo makkelijk bij laten zitten en ze zette de achtervolging in. Ze had een druppeltje bloed mogen zien en ze wilde meer zien. Ze probeerde hem dan ook achterna te jagen en na een poosje zette ze zich hard af met haar achterpoten en spreidde ze haar klauwen voor zich uit. Als ze hem zou hebben, zou ze hem tegen de grond werken en als ze zou missen, dan zou ze hem wel moeten laten ontsnappen. Maar angst had ze hem wel aangejaagd, dat was één ding dat zeker was.

Eaglepaw bleef rennen, zo hard als hij kon. En hoewel hij nu het Shadowclan territorium naderde, en het hier dus kende, was hij uitgeput. Toch bleef hij doorrennen, helaas niet op volle snelheid. De kater durfde niet achter zich te kijken, omdat hij dan misschien ergens tegenaan botste. Maar hij hoefde niet achterom te kijken om opeens het geluid van pootstappen te horen, steeds dichterbij komend. Hij probeerde nog sneller te gaan, maar wist dat Aura, als het Aura was, hem nu bijna had ingehaald. Het was hopeloos, maar toch bleef hij doorgaan. Plotseling stopte de pootstappen, zou ze het hebben opgegeven? Maar nee, maar een seconde later voelde hij een paar scherpe klauwen in een van zijn schouders. Eaglepaw viel op de grond, door het plotselinge gewicht dat op hem landde. De apprentice probeerde weg te kruipen, en dat lukte ook. De rode poes was niet helemaal op hem geland, en had alleen maar zijn schouder geraakt. Met veel moeite wist hij dus te ontsnappen, en begon weer te rennen. Het ging alleen wel nog moeilijker nu, met de wond in zijn schouder. Maar hij moest doorgaan, het moest. Doorgaan tot hij het kamp had bereikt, waar hij nu al aardig dicht bij in de buurt kwam. Hij zou niet stoppen met rennen totdat hij zeker wist dat de Bloodclanner had opgegeven, want ze moest hem toch een keer met rust laten?

Een stevig gevoel van voldoening ging door haar heen toen ze hem raakte. Ze belandde niet volledig op hem, maar wel voldoende om hem tegen de grond te werken en een wond aan zijn schouder te veroorzaken. Bloed bleef achter op haar klauw en Aura wilde overeind komen zodat ze hem kon volgen, maar hij ontsnapte al en verdween algauw in een gebied waarvan ze enkel kon concluderen dat het ShadowClan territorium was. “Ik krijg je nog wel!” riep ze hem treiterend na, maar ze besloot om hem met rust te laten. Ze keek naar de rode substantie op haar klauw en vroeg zich af of hij hevig gebloed had. Ze had het niet goed kunnen zien omdat alles in een flits aan haar voorbij was gegaan, maar ze wist wel dat ze hem pijn had gedaan en ze hoopte dat hij genoeg angst had voor de rest van zijn leven. Ze liet haar tong langs haar klauw glijden en genoot van de metaalachtige smaak dat haar mond vulde, wat haar deed verlangen naar meer. Het was een klein voorproefje van hoe haar final assesment ging zijn en op een dag hoopte Aura dat ze de apprentice tegen zou komen zodat ze de klus af kon maken waar ze aan begonnen was. Voor nu moest ze het echter stellen met de wetenschap dat ze hem weldegelijk angst had aangejaagd. Ze draaide zich dan ook weg van het territorium en liep weer terug naar haar eigen territorium, meerdere malen naar het opgedroogde bloed op haar klauw kijkend en een sinistere glimlach om haar lippen krijgend bij het idee van wat er had kunnen gebeuren als ze hem volledig tegen de grond had gewerkt.

Het geluid van pootstappen was gestopt, eindelijk. Dat betekende dat Aura hem niet meer achterna zat, dat hij veilig zou zijn, dat alles goed zou komen. Die wond in zijn schouder zouden ze beter kunnen maken, en in een paar dagen zou hij weer trainen met Manewolf. Zijn enige doel was nu naar zijn thuis gaan, naar het kamp. Hoewel de wond in zijn schouder eerst wel mee leek te vallen, begin het steeds meer pijn te doen elke stap die hij zette. Hij wilde liever nog niet aan de gevolgen denken, eerst naar het kamp, dan zou hij na kunnen denken, en zekerheid hebben. De geur van zijn clangenoten werd steeds sterker, en het kamp was bijna in zicht. De laatste pasjes strompelde hij, maar dat maakte nu allemaal niet meer uit. Hij kon in zijn nest gaan liggen, zijn wond zou genezen, en er waren geen Bloodclanners meer. Dit avontuur zou hem waarschijnlijk moeten waarschuwen, maar dat deed het zeker niet. In tegendeel, hij wilde bewijzen dat hij wel een gevecht kon winnen, dat hij geen laffaards was, hij wilde zijn vader trots maken. Met die gedachte liep hij het kamp in, volgende keer zou hij zijn vader trots maken.