∆ [ELITE TAKE-OVER] Kill of the Night

True Power, The Divine Right To Rule

SKADI

Orchis had wat in zijn hoofd gehaald, maar Skadi kon niet zeggen dat ze het afkeurde. Ze had aandachtig geluisterd toen hij haar het plan had verteld en wat het uiteindelijke doel zou zijn. Zijzelf zou het grootste, getrainde deel van de Elite naar Tallpines leiden terwijl hun nieuwe General een heel ander plan trok. Ze vertrouwde er op dat dat hem lukte, want ze hield zich op het moment alleen bezig met haar deel. Wat was haar deel? Zorgen dat de meerderheid van de Elite klaar stond bij de Tallpines, ongedecteerd, mocht er een gevecht komen. De meeste clankatten zouden vanacht bij Fourtrees zijn voor hun oh zo heilige gathering. Misschien zouden ze nu eens in zien dat hun zwakke code en voorouders hun niet hielpen, maar alleen maar tegen hielden. Ze zouden het niet verwachten, dat ze zouden komen als dieven in de nacht om zomaar hun territoirum onder hun neus vandaan te plukken. Haar rol mocht misschien niet de meest spannendste zijn nu, maar het was alsnog belangrijk.

Skadi was er klaar voor, maar of de rest dat was? Er was nog steeds wat onenigheid over haar rol als Captain, maar ze verwachtte wel dat de members van de Elite slim genoeg waren om gewoon hun bekken te houden en te luisteren in een situatie zoals deze. Dit was immers een plan van hun leider en als ze daar tegen in gingen… Tja, ze wisten wat de consequenties waren. Ze hadden Aura, Certa en Azazel die al zien ondergaan. Als iemand tegenspraak had, dan konden ze omkeren voor haar part en als ze daar geen zin in hadden, luisteren of haar klauwen voelen. Ze hadden niets aan iemand die niet voluit meedeed vanacht.

Ze had de groep moordenaars en vechtersbazen bij elkaar geroepen en nu keken ze naar haar. “Vannacht zullen de clans zien dat de Elite nog steeds sterk is. Vannacht zullen we hun geliefde territorium onder hun neus wegstelen terwijl ze er niet eens zijn,” kondigde ze aan met een heldere stem. Dat nieuws liet ze kort inzinken voordat ze weer sprak. “Het grootste deel van jullie komt met mij mee, tenzij je anders hebt gehoord en ik wil geen tegenspraak, dit is Orchis zijn plan.” Met die woorden liet ze haar strakke blik over de menigte voor haar gaan. Het was een duidelijk commando en ook een duidelijke dreiging. Luisteren of het bezuren.

Nadat het gemompel was gestopt nam Skadi het voortouw. Kort keek ze even over haar schouder of ze haar uberhaupt volgden, want ze had geen zin om nu al katten in lijn te gaan slaan. Gelukkig leek het niet nodig, want een groot deel van de katten volgden haar netjes. Ze liepen straat in straat uit, tot ze hun doel hadden bereikt. De calico stond nu aan de rand van de Towleg place, waar hij grenste met de Tall Pines van Thunderclan. Een hoop members hadden haar vergezeld, uit goede wil of niet, ze waren hier. Maar nu zouden ze alsnog goed een hoop instructies in hun hoofd moeten knopen. Daar had ze express mee gewacht tot ze dat tijdelijke rotkamp uitwaren en bij bestemming aangekomen waren. Ze vertrouwde er niet op dat de paar leeghoofden die er tussen zaten het allemaal zouden onthouden tot ze hier waren. Skadi draaide zich weer om naar de groep en schraapte haar keel. “Mede leden van de Elite, na vannacht zullen de Tall Pines tot ons toebehoren, maar alléén als jullie goed luisteren.” Ze legde een snijdende nadruk op het einde van haar zin. Het was belangrijk dat ze dat goed tussen hun oren knoopten. “De meeste clankatjes zitten nu bij hun oh zo heilige gathering, maar mocht er een verloren Thunderclanner hier lopen, dan is het belangrijk dat die ons niet opmerkt.” Misschien dat daar wat onenigheid over zou komen. De Elite was niet een groep katten die een gevecht uit de gang ging, Skadi zelf ook niet, maar ze kon wel inzien wanneer rondsluipen belangrijker was voor een einddoel dan brullend aan de haal gaan met iemand. “Dat zullen we voor elkaar krijgen door onze geur te verbergen. Het boeit me niet hoe, maar je gaat het doen,” vertelde ze hen met een duidelijke toon van authoriteit in haar stem. “Je hebt de keuze uit modder, de poelen waar de mensen met hun auto’s doorheen hebben gereden of zoek wat hondenschijt op voor mijn part, zolang het maar íets is wat sterk geurt. Ik hoop in ieder geval dat jullie niet bang zijn voor wat viezigheid, want dat bedekt een sterke geur zoals de onze toch het best.” Even grijnsde ze naar de katten toe die ook maar het kleinste teken van een vies gezicht trokken bij haar woorden. Ja ook hun zouden zich er maar doorheen moeten slaan. Een vieze vacht was niets om in te leveren voor een stuk groen land om aan hun territorium toe te voegen. Maar ze was nog niet klaar. Nee, ze had nog een laatste ding om toe te voegen. “En daarna kruipen jullie zonder gemaar de bomen in, want Orchis heeft een plan en dat kan maar beter goed gaan, want jullie weten wat er anders gaat gebeuren.” Haar toon duidde geen tegenspraak.

Skadi had altijd al haar mannetje gestaan, als kittens af aan al, en dat ging hier niet veranderen. De jonge calico liet haar blauwgroene blik over de katten voor haar gaan. Er waren een paar treuzelaars en ze klapte haar klauwen uit. “Waar staan jullie op te wachten. NU!” Snauwde ze ze toe. Ze keek even hoe de laatste paar wegschoten op zoek naar iets wat hun geur zou verbergen voor ze zich zelf naar een van de plassen op de grond bewoog. Het stonk vreselijk, naar de uitlaatgassen die alleen de auto’s van de mesnen konden uitbrengen. Het was ook geen schoon water, maar dat was juist hoe het het beste zou werken. Het was koud om een natte vacht te halen, maar vanacht was een van de weinige nachten dat het niet vroor, dus ze zou in ieder geval geen ijspegel worden. Daarnaast zou modder haar vacht net zo nat maken en was dat er moeilijker uit te krijgen, dus dit verkoos ze dan toch echt.

Toen iedereen wat leek te hebben gevonden, zeker te merken aan alle sterke geuren en stanken die de neus van de jonge Captain binnendrongen, gaf ze hen het seintje de lange bomen in te gaan. Zelf bleef ze nog kort op de grond, om te kijken of iedereen wel zou luisteren of dat ze nog iemand even een goede draai om de oren moest geven voordat ze haar commando’s opvolgden.

∆ Alleen open voor Elite/Bloodclan

Is Something You Were Born With

when you are not fed love on a silver spoon

you learn to lick it off knives

Aegir had vertikt om niet mee te gaan. Ergens had hij zin gehad om Skadi te laten gaan op haar kleine missie, gelukkig laten zijn in haar eentje. Maar hij realiseerde ook dat het een gemiste kans zou zijn om te bewijzen dat Skadi niet zo geweldig was als iedereen dacht. Aegir ging nog net niet ver genoeg om het expres voor haar te verzieken, maar hij kon laten zien dat hij sterker was. Dat Skadi slechts een poppetje was die misschien een titel had gekregen, maar dat zij ook zou bloeden als ze gestreken zou worden, net als ieder ander. Aegir had zijn ogen vernauwd voor de duisternis, waarna hij zijn kop naar de heldere hemel richtte. Een ronde maan, het wierp zilveren schaduwen door de stegen, tussen de bomen en de begroeiing van het bos. Het lichtte zijn ijsblauwe ogen fel op, wat ze bijna wit deed lijken. Zijn voorouders zouden hem een duister oog toekeren. Er werd niet gevochten onder de volle maan, dat was code. Skadi moest het ook weten, maar zij leek volledig haar rug toegekeerd hebben naar StarClan, zíjn StarClan die hun had verkozen. Misschien zou het niet zo ver komen als vechten. Aegir was eindeloos optimistisch. Het zou simpel worden. Ze zouden gezien worden en ze zouden enkel met wat schijn laten zien dat er geen andere keus was. ThunderClan zou denken dat ze geen keuze hadden. Ze zouden slim genoeg zijn om hun clan te beschermen. Het zou voor de zoveelste keer zijn in Aegir zijn korte leven dat hij een nieuw stuk territroium als de zijne zou mogen beschouwen. Aan de andere kant, hoe zou dit anders zijn dan ShadowClan?

Skadi's stem was even irritant als altijd. Dat meisje dacht dat ze koningin was. Eén keer normaal vragen was ook genoeg geweest, niet alsof iedereen express hun geur niet zou willen verhullen. Als het plan gewoon met hun gedeeld werd. Maar neeee, stel je voor als zij iets wisten. Hier kwam het wantrouwen in het leiderschap dus vandaan. Aegir beet op zijn lippen en liet zichzelf zakken in een stuk ongesmolten sneeuw aan de kant van de weg, zwart van de zout en de smurrie van het donderpad. Het ijswater bereikte zijn huid niet eens, het hechtte zich wat in zijn lange vacht en de rest stroomde er gewoon met zijn geur vanaf. Hij keek wat onzeker toen ze de bomen in moesten. Hij hield niet van bomen, daar was hij niet voor gemaakt. Zijn logge lichaam hoorde op de grond, in het water, niet in de bomen. Hij was geen Thunderclanner. Maar hij klauwde zijn weg omhoog, de kale takken op en op één van de onderste takken bleef hij hangen. Hij wierp nog een blik op Skadi die op de grond bleef hangen, waarna hij zijn tong naar haar uitstak. Loser, ze dacht dat ze zo belangrijk was. Hij rolde zijn ogen en wierp nog een blik op de sterren. Ze zouden vanavond kunnen zien dat hij er helemaal klaar voor was.

all hail ægir god of the sea

∎ ◣ ◥

Fall They hit like bullets. When her petals

Mee gaan en wie weet wat voor enge dingen er zouden komen, niet mee gaan en wie weet voor wat voor nare dingen ze zou worden uitgemaakt. Of nog erger, wat haar aangedaan zou worden. Ze had gezien wat er gebeurde als je de leidinggevende de koude rug toekeert. Had het goed tussen haar oortjes geknoopt. Bovendien, als hier nu als een watje in haar nestje bleef liggen...wie weet hoe andere haar mentor zouden aankijken. Het poesje slikte, ze had nog nooit voor haar plek moet knokken, altijd opgeheven door wat andere bereikt had. Had een vrijheid gekend waar andere altijd naar hadden kunnen fluiten. Maar die vrijheid was met haar veiligheid verdwenen. Gesmolten als sneeuw voor de zon. Vervaagd zoals alles wat haar zekerheid in haar leven gegeven had. Zoals haar blik op de katten om haar heen. Zij aan zij met de menigte waar ze nu zo anders naar keek had ze onzeker de bevelen opgevolgd, was ze achter de jonge commander aangestapt. Onbewust vond ze haarzelf wat dichterbij Aegir, vond ze iet wat geruststelling in zijn nabijheid. Maar de angst die haar verder deed stappen was ver van verdwenen.

Eenmaal aangekomen op bestemming knipperde de young one met haar oogjes, bekeek de donkere verschijningen van de bomen kort met interesse. Het was vrij pijnlijk om te beseffen dat enkele weken geleden ze nog droomde hier te kunnen staan, het clan gebied verkennen was altijd een passie van de jongere poes geweest. Uitvogelen wat er zo prachtig aan was dat de clan katten het zo graag voor hun zelf hielden. Maar nu? Nu wilde ze niks liever dan wegkomen hier. De young one zuchtte, het deed nog meer pijn om te beseffen dat waar ze echt terug naar wilde niet meer op haar stond te wachten. Weg was, verdwenen aan de horizon. Toen Skadi hen opdroeg hun geuren te maskeren, zette de poes het met een naar gevoel in d'r onderbuik op het lopen. Volgde ze al zwijgend de rest van de menigte terug naar de Twolegplace. Het was bijna magisch hoe erg het er leek te meuren wanner je neusje eenmaal gewend was geraakt aan de verse lucht van het woud. Met een brandende tegenzin en samengeknepen keel liet het poesje zich in de smeurie zakken. Gewoonlijk nooit één die genoot van viezigheid kon het het poesje nu niet meer schelen. Waren er zorgen zwaarder dan hoe ze eruit zag.

Ze keek wat verbaasd toen haar verteld werd de bomen in te klauteren, hief haar zicht op naar naar de toppen. Bang voor hoogtes was ze echter natuurlijk niet. Ze was bang van veel maar alle manen in de young one tower hadden haar geleerd te houden van de hoogte. Had altijd genoten van het uitzicht. Kort beet ze op haar wang, nooit meer terug naar die avonden in de young one tower. Samen met haar zusjes. Ze slikte, zocht snel naar Aegir, de schouders van de kater moesten vast lijden met hoeveel gewicht zij er wel niet op legde. De kater had al vaart omhoog gemaakt, klom iet wat lomp omhoog in zijn gekozen boom en had plek gemaakt op een tak. Cheriey slikte en volgde snel zijn voorbeeld, klom iet wat leniger omhoog in dezelfde boom. Aegir had laten zien dat het een goede was, ze wist precies welke takken nu niet onder haar gewicht zouden breken. Ze had voorheen al vaker geklommen om de mooiste zichten te bemachtigen en dit verschilde er niet al te veel van, lang duurde het niet voor ze boven was. Misschien toch die stiekeme grote hoeveelheden Thunderclan bloed in haar aderen ey. Eenmaal plaats genomen op een tak net onder hem aan de andere kant van de stam gleed haar blik over de bosgrond onder hen. Zorgde er voor dat zij en de kater boven haar op de zelfde snelheid naar beneden konden zonder elkaar in de weg te zitten. Wachtte ze in spanning af hopend dat deze stress en angst nergens voor nodig zou zijn. Probeerde wanhopig haarzelf moet in te praten. Haar moeder was sterk en dus moest zij dat ook zijn. Nyra was sterk, ze waren nichtjes toch? Wat er ook zou gebeuren, ze moest sterk blijven nu, ook al had haar hartje nog nooit zo hard in haar keel geklopt.

Bleak wandelde rustig met de andere mee zodra er bevel was geven dat ze zich zouden verdelen over twee groepen. Zelf had hij niet bepaald een voorkeur: alles was neutraal. Niet dat er niets vanaf hing. Hij had gewoon geen zeg in de zaak en dat zou hij maar moeten accepteren. De wandeling zelf was niets bijzonders. Niet al te lang en met een volle sterrenhemel boven hen. Deels door gebieden waar hij al vele malen tegen de regels in had rondgestruind. Regels waar hij zich nu niet meer aan zou hoeven houden. Dat hield nog niet in dat het hier gelijk beter zou zijn. Bleak was nog altijd een beetje een vreemde eend in de bijt en zeker niets benoemingswaardigs. Hij had nog een lange weg te gaan voordat hij zichzelf tot een essentieel lid van de Elite zou mogen rekenen.

Koeltjes bleef hij Skadi in haar groenige ogen aankijken terwijl ze het plan voor iedereen beetje bij beetje leek uit te kauwen. “Je hebt de keuze uit modder, de poelen waar de mensen met hun auto’s doorheen hebben gereden of zoek wat hondenschijt op voor mijn part, zolang het maar íets is wat sterk geurt. Ik hoop in ieder geval dat jullie niet bang zijn voor wat viezigheid, want dat bedekt een sterke geur zoals de onze toch het best.” Bleak grijnsde. Hondenschijt? Zo gek was hij nu ook weer niet. Een modderpoel zou prima werk doen, maar leuk geprobeerd. Hij stond op en sprintte richting een van de vele modderpoelen. Hij had zich eigenlijk nooit gerealiseerd hoe zuiver het SchadowClan gebied eigenlijk rook totdat hij zich volledig bij de Elite had weten te vestigen. De geuren die tweebenen konden veroorzaken waren gruwelijk, de ene nog erger dan de ander. Bleak liet zich op zijn buik zakken. De modder was koud en bleef al snel tussen zijn dikke vacht plakken. Vervolgens rolde hij om. Dit mocht hij een paar keer herhalen om zeker te weten hier in ieder geval geen foutjes te hebben gemaakt. De modder stonk vreselijk. Het liet plukken van zijn vacht aan elkaar kleven en begon bij de vierde keer rollen aan zijn huid te trekken.

Maar dit was nog niet eens het erge gedeelte. Nee, dit was ‘the fun part’. The easy part. Want zodra ze deel één had uitgelegd was er nog een toevoeging aan het gehele verhaal die dit nog veel erger zou maken. Ja, Skadi nog een leuke verrassing klaar liggen. “En daarna kruipen jullie zonder gemaar de bomen in, want Orchis heeft een plan en dat kan maar beter goed gaan, want jullie weten wat er anders gaat gebeuren.” Eenmaal terug, zwaar van de modder in zijn vacht, keek hij omhoog naar de intimiderend lange boomstam die daar op hem stond te wachten. Bleak was lomp en onhandig. Hij had geen schijntje ThunderClan bloed in zich en dat zou hier wel gaan blijken. Hij slikte en begon zichzelf, zo goed en kwaad als dat ging, omhoog te hijsen. Het is oké, niets aan de hand, gewoon niet naar beneden kijken. Wat je ook doet niet naar beneden kijken! Bleak probeerde zijn nagels stevig in de bast te zetten. Maar elke keer dat hij ook maar een klein stukje naar beneden zakte leek het alsof zijn ziel zijn lichaam op dat moment vrijwillig zou willen verlaten. De eerste takken kwamen eindelijk in zicht. Al was dat meer een probleem dan een opluchting, aangezien naar beneden kijken op dat punt vrij onvermijdelijk was. Vele innerlijke hartverzakkingen later had hij zich dan toch eindelijk op een van de vele takken weten te vestigen. Echter had hij al zo’n onderbuikgevoel dat ze niet op dezelfde manier de boom weer uit zouden kunnen….

Hij was opgelucht geweest dat Orchis niet heel veel meer onheil had gecreeerd in de groep, maar zijn hersens en woede richting de clanners toerichtte. Ira was dan ook maar al te blij geweest om met Skadi mee te gaan. Hij kon zich sowieso wel met haar vermaken en hij geloofde in haar potentie, hoe jong ze ook was. Zijn hart bonkte in zijn keel, maar hij voelde zich koel en kalm. Beheerst zelfs. De maan verlichtte hun pad en hij hunkerde stil naar de geur van de thunderclanners, naar hun vacht en bloed. Dit zou een perfecte avond worden. Ira luisterde samen met de andere naar de uitleg van Skadi en knikte hier en daar. Haar uitleg was aggressief en fel, maar je kon ook niet anders van haar verwachten. Niet dat hij zichzelf nu echt met hondenstront ging insmeren, een beetje waardigheid had de kater nog wel. Ze gaf het bevel om hun zelf te vermommen in een andere geur en in een boom te springen. Ira sprong onmiddelijk achter een andere kater aan richting een modderpoel. De geur was penetrant, perfect. Voor een avond als deze had hij getraind, niet dat hij ook andere talenten had, die lagen enkel en alleen in het verscheuren van clankatten. Ira was groot en sterk, zwijgzaam maar wel ambitieus en dit was zijn avond om te laten zien waarvoor hij bestond. Misschien geloofde hij wel niet in iets als Starclan, maar hij geloofde zeker in het lot en de waarde die het leven had. Voor hem was dat de clankatten verjagen en vermoorden en deze nacht kwam daar een mooi aandeel bij. Soepel sprong hij een boom in, iets te enthausiast waardoor hij heel even wankelde op een tak. Snel nam de zwarte tom een hap adem en stabiliseerde hij zichzelf. Zijn hart klopte harder dan verwacht, maar hij wist dat dit door enthausiasme en adrealine kwam. Controle was slechts alles wat hij nog voelde.

PENDULUM

WIDOWED WRITER, TORN APART BY CHAINS OF HELL

Ze hadden onder de sluier van de nacht het gebied betreden. Ze hadden gelijk gehad. Slechtbewaakt, leeg. Het kon niet mooier. De grond voelde verend en prettig aan onder zijn poten. Veel beter dan de harde stenen. Hier kon hij wel aan wennen. Desondanks wist hij beter, net zoals de rest, dan om zijn alertheid compleet te laten zakken. Doodstil was hij, zijn geur gemaskeerd door een aantal sterk ruikende paddestoelen. Hij wist beter dan tegen de hoge rangen in te gaan. Pendulum was alles behalve dom. Maar als dat kleine kind dacht dat hij in de modder ging lopen wroeten, dan had hij het heel erg verkeerd. Pendulum had jaren van ervaring en wist dat dat soort klusjes geklaard konden worden zonder dat soort smerige middelen. Woordloos, zo goed als geruisloos, zette hij zich af en klom hij één van de hoge dennen in. Rustig nam hij plaats, zijn dikke staart om hem heen gekruld zodat hij warm kon blijven.

Now we wait.

Onderwerp: Re: ∆ [ELITE TAKE-OVER] Kill of the Night