[Ceremonie - Jan 2021] If we have each other then we'll all be fine

Settleddust

Het was weer tijd voor een cermonie, een ook een flinke. Veel kittens waren tot leeftijd gekomen om apprentice te worden. Het was de eerste keer dat Settleddust ging doen. Acornstar was nogal stellig om alle ceremonies zelf te doen, maar na het debacle van vorige keer, was het verstandig dat de deputy het maar overnam. Settleddust nam vrijwel alle taken nu over nu Acornstar ziek was, nog steeds. Het was niet een normaal griepje waar hij doorheen ging, maar het was beangstigend. Meerdere katten werden ziek. En nu in bladkaal, de timing kon niet erger zijn. Settleddust zette zijn vacht op tegen de gure wind, maar gelukkig was de hemel nu helder. Een kleine aarzeling was in zijn stap toen hij naar de rots liep, maar na een keer diep in te ademen, sprong hij de rots op. Hij was eigenlijk niet zo'n hele goede spreker, maar hij moest het maar leren. Hij wilde er eigenlijk niet aan denken, maar misschien zou hij ooit leider zijn en zou dit gewoonte worden. Hij hoopte dat hij ooit net zo goed zou worden als Acornstar hierin, waarbij het allemaal zo natuurlijk leek.

‘Laat alle katten die oud genoeg zijn om hun eigen prooi te vangen, zich verzamelen voor een clanmeeting!’ De stem van de jonge deputy echode door het kamp. Hij zag vele kittens aan komen drentelen, enthousiast en opgewonden voor hun eerste dag als apprentice. Voor hun zou dit waarschijnlijk de grootste dag van hun leven zijn. Oh, hij wist nog hoe nerveus hij was de dag dat hij apprentice werd. En ook hoeveel zin hij erin had gehad. Settleddust merkte op dat hij nu eigenlijk niet zo nerveus was, niet voor het spreken, niet om deze kittens een prachtige dag te leveren. Hij was meer nerveus om de situatie van de clan. Ziekte kon een stille moordenaar zijn, daar moesten ze wat tegen doen. Hij glimlachte naar alle jonge katten en hij besloot om maar niet langer te treuzelen. Er was veel werd te doen.

‘Er zijn vandaag heel wat kittens klaar om apprentice te worden,’ miauwde hij met een vriendelijke stem. Eerst had hij twee kittens in het oog. Broer en zus, alleen miste er één van het trio. Hij had overlegd met hun moeder en Morningkit was nog niet klaar om apprentice te worden. Het deed de kleine vast zeer daar niet met hun te staan. ‘Burntkit en Sunkit, kom naar voren alsjeblieft,’ miauwde hij naar de twee. Jullie hebben de leeftijd van zes manen bereikt en zullen vanaf nu bekend staan als Burntpaw en Sunpaw. Burntpaw, jouw mentor zal Bluejay zijn. Bluejay is een sterke en loyale kater, ik weet zeker dat je veel van hem zal leren. Sunpaw, jouw mentor zal Blackfray zijn. Ook hij is een ervaren warrior, hij zal je alles leren wat hij weet,’ miauwde hij toen hij de nieuwe koppels maakte. Hij keek toe hoe de twee katers hun apprentices begroetten. ‘Bluejay en Blackfray, ik verwacht dat jullie deze apprentices alles leren wat jullie weten, zoals jullie mentoren dat bij jullie hebben gedaan.’ Hij knikte naar het stel, en wachtte tot ze weer plaatsnamen in de menigte.

Dan was het nu aan de beurt voor het volgende koppel siblings. ‘Clawkit en Brokenkit, kom naar voren alsjeblieft.’ Hetzelfde proces volgde. Twee kittens kwamen naar voren en zouden vertrekken als apprentices. ‘Ook jullie hebben de leeftijd van zes manen bereikt en zullen vanaf nu bekend staan als Clawpaw en Brokenpaw. Clawpaw, jouw mentor zal Wolfblood zijn. Wolfblood heeft zich bewezen als een extreem loyale en krachtige warrior. Brokenpaw, jouw mentor zal Hazelnut zijn. Hazelnut is een ervaren en intelligente warrior.’ De deputy zag hoe de nieuwe koppels elkaar begroetten en hij knikte naar de mentoren. ‘Wolfblood en Hazelnut, ik verwacht dat jullie naar jullie beste kunnen deze apprentices alles zullen leren wat jullie weten.’ En met die woorden gaf hij de kans om ook te juichen voor de nieuwe namen van deze apprentices.

Toch waren ze er nog lang niet. Er waren veel jonge katten. Het zou hard werken voor al deze warriors om deze apprentices te leren jagen in deze tijd, maar ze zouden in leafgreen de beste jagers zijn, geleerd om in moeilijke omstandigheden te leren jagen. ‘Dan vraag ik of Sharkkit, Poisonkit, Quailkit en Howlingkit naar voren willlen komen.’ De laatste vier kittens waren een mengelmoesje van nestjes, maar zo was het makkelijk om te doen. ‘Jullie hebben de leeftijd van zes manen bereikt en zullen vanaf nu bekend staan als Sharkpaw, Poisonpaw, Quailpaw en Howlingpaw. Jullie mentoren zullen Snappingturtle, Silverbriar, Owlfrost en Robinskip zijn. Allemaal warriors die klaar zijn voor een apprentice, en jullie allemaal zullen leren wat ze weten.’ Snappingturtle was een beetje een wildcard, maar het was ook tijd dat hij zijn verantwoordelijkheden kreeg en zou gaan naleven. Settleddust zou de trainingen van al deze apprentices een beetje in de gaten houden.

Bijna zover, het was niet lang meer. Hij was dankbaar voor iedereen zijn geduld. Hij keek naar drie wat oudere apprentices. ‘Acaciapaw, Wishpaw en Astralpaw, kom naar voren alsjeblieft,’ miauwde de jonge deputy. Voor deze apprentices was het even anders, ook hij had het meegemaakt toen zijn eerste mentor hem niet langer kon trainen. Een nieuwe mentor krijgen was eigenlijk altijd vervelend, om welke reden dan ook. Het voelde alsof je achterkwam op de rest. ‘Jullie hebben alle drie een nieuwe mentor nodig omdat jullie vorige jullie niet langer kan trainen. Acaciapaw, jouw trainingen zullen opgepakt worden door Beehive. Hij zal alles eraan doen om je trainingen spoedig voort te zetten. Wishpaw, jouw nieuwe mentor wordt Beechresin, een kundige warrior, ik vertrouw erop dat ze je trainingen succesvol zal afronden. Astralpaw, jouw trainingen worden opgepakt door Bluebell, een intelligente en geduldige warrior. Ik heb het volledige vertrouwen dat ook jouw trainingen spoedig zullen worden afgerond.’

En daarbij waren alle taken verricht. Iedereen had zijn mentor gekregen. Maar voordat alle gesprekken los wilde barsten, wilde hij nog één ding zeggen. Een ernstige blik nam plaats op zijn gezicht en hij keek alle katten aan. ‘Normaal gesproken zou Acornstar hier staan, maar hij is nog te ziek. Deze ziekte is serieus, en ik wil iedereen erop attenderen dat bij de kleinste klachten, ze zich melden bij de medicine cats. We kunnen niet veroorloven nog meer zieken te krijgen. Je kan beter milde klachten behandelen dan ernstige, dus alsjeblieft, luister naar onze medicine cats.’ Hij keek de vier katten aan in hun kamp. Ze waren gezegend met zoveel kennis en hij schonk ze een glimlach. Hij zou niet weten wat hij zonder ze moest doen. Wie zou anders Pepperpaw en Newtpaw trainen. Zijn blik ging weer naar de menigte. ‘Onze prioriteiten liggen bij jagen. We hebben prooi nodig om voor onze zieken te zorgen, om ons door deze bladkaal te slaan. Wij hebben een lastig groenblad gekend, niet kunnen voorbereiden als de andere jaren..’ Hij wilde iedereen niet teveel herinneren aan de BloodClan overname, maar het was nog zichtbaar als een litteken. ‘Iedereen, van de meest ervaren warrior tot de jongste apprentice-’ zijn blik ging naar de groep kersverse apprentices en hij keek hen bemoedigend aan ‘-is verwacht zijn steentje bij te dragen. Alleen met zijn allen, als we allemaal samenwerken, komen we hier het sterkst uit. Dus laten we een verenigd en sterk Shadowclan zijn!’ Zijn groene blik ging over alle katten. Het was vreemd om nog enkele vreemdelingen in het kamp te hebben. Hij kon onmogelijk over de diepere inhoud ingaan, dat ging Routnose nog Waterpaw iets aan. Maar het was zíjn clan waar hij trots op was. En het was nu het punt dat ze allemaal hun loyaliteit en doorzettingsvermogen konden laten zien, nu het er het meest toe deed.

‘Bij deze is deze ceremonie afgesloten.’

Lijstje:

El4a

Sharkkit kon niet bepaald zeggen dat hij zich enthousiast voelde over de situatie. Ja, hij was blij dat hij eindelijk uit de nursery kon, maar dat was het dan ook. Emoties zoals blijdschap en geluk waren niet aan hem besteed en hij kneep zijn ogen dan ook strak samen toen zijn naam, na een hele reeks andere kittens, werd genoemd. Hij kwam overeind en keek zijn deputy recht aan terwijl hij wachtte op wie zijn mentor ging worden. Hij draaide echter met zijn oortjes toen hij hoorde dat het Snappingturtle werd. Snappingturtle, de dwaas die altijd met zijn vacht bezig was en naar Sharkpaw’s idee totaal niet capabel was om mentor te zijn. De apprentice gromde onder zijn adem door en keek over zijn schouder, waar hij de tabby al snel vond tussen de andere katten. Omdat hij geen neuzen wilden aantikken, gaf hij de tabby enkel een kil knikje en richtte zijn blik weer naar voren, waarbij hij zijn aandacht op iets anders richtte dan op de ceremonie. Het voordeel van Snappingturtle als mentor hebben, was dat de kater waarschijnlijk niet heel slim was en dat Sharkpaw met een boel dingen weg kon komen. Hij kon waarschijnlijk onder de neus van de kater het kamp uitglippen en hij zou nog niks in de gaten hebben. Na de ceremonie liep Sharkpaw traag op Snappingturtle af en bleef op een ruime afstand van de kater zitten. “Wanneer beginnen we aan de training?” vroeg hij op een kille toon aan de ander terwijl hij hem strak aankeek.

Tag: Snappingturtle

Het was zover, hij wist het al een paar dagen dat het niet lang meer ging duren. Net zoals een hoop meer in de Nursey zou hij straks een Apprentice naam krijgen en kon hij eindelijk beginnen aan de training. Er was ook een bepaalde spanning in de Nursey de laatste tijd, want natuurlijk waren veel zenuwachtig. Hijzelf ook. Wat als hij een heel stom iemand als mentor kreeg, iemand die heel gemeen was? Of wat als hij het allemaal verkeerd deed en niks kon leren omdat hij een enorme sukkel bleek te zijn. Hij vond het allemaal maar eng hoor. Toen Settleddust stem te horen was moest hij er toch aan geloven en samen met een hoop anderen ging hij dichterbij de grote rots zitten, in afwachting. Hoewel de meesten siblings bij elkaar leken te zitten, zorgde hij er wel voor dat hij niet in de buurt van Clawkit hoefde te zitten. Hij ontweek zijn broer liever als het kon, want hij vond hem nog steeds behoorlijk stom. Nee, een vriendschap tussen hun twee zou misschien nooit komen. En als het al kon ontstaan, moest er eerst een hoop veranderd worden. Burntkit en Sunkit waren als eerste, hij had wel eens gespeeld met Sunkit en wist dat ze broer en zus waren. Vreemd genoeg werd Morningkit niet naar voren geroepen. De twee kregen hun nieuwe namen en mentoren en daarna was het weer tijd voor de volgenden. Hun Deputy moest er even door heen werken. Tot zijn verbazing werden hij en Clawkit nu al geroepen en ergens vond hij het jammer om samen met zijn broer naar voren te moeten gaan. Hij deed toch maar netjes, maar hield nog steeds duidelijk afstand van de zwarte kitten. Hazelnut was zijn mentor en hoewel hij de Warrior niet goed kende, wist hij ergens dat het een sterke kater was. Trots vulde zijn borst terwijl hij hard knikte, iets te enthousiast misschien. Vlug begroette hij Hazelnut, waarna hij weer vlug de menigte in ging om de rest te horen. Settleddust sprak nog over de ziekte, maar daarna was het eindelijk klaar. De menigte ging weer langzaam uit elkaar en Brokenpaw zocht nogmaals zijn mentor op. "Dus wanneer gaan we trainen?'' vroeg hij meteen, er duidelijk zin in hebben en zijn zorgen van zonet alweer vergeten.

Tag: Hazelnut

Waar de meeste kittens overliepen van enthousiasme, moest hij het allemaal nog maar zien. Zijn mentor moest hem wel echt bezighouden en uit gaan dagen, anders zou er weinig uit hem komen. Settleddust riep zijn broertje en hem naar voren. De blik in zijn groengele ogen ging naar Brokenkit, die expres zo ver mogelijk bij hem vandaan was gaan zitten. Hij wist dat hij dat met opzet had gedaan, de broers konden nou niet bepaald met elkaar overweg. Niet dat hem dat ook maar iets interesseerde. Brokenkit was saai, wilde alleen maar spelen. Hij was nooit in voor iets spannenders en hij vond alleen maar dat hij te ruig was en hem zeer deed. Hij stond op en liep juist zo dicht mogelijk naar zijn broertje toe. Ja, wat hij kon dat kon hij ook. Simpelweg om hem een beetje op stang te jagen. Niet dat hij nu waarschijnlijk een reactie uit hem kon lokken, op dit moment. Maar misschien wel later als de ceremonie afgelopen was. Dat zou wel geinig zijn. Zijn naam werd Clawpaw en hij kreeg Wolfblood als mentor. Hij voelde het enthousiasme van Brokenpaw afstralen toen die Hazelnut als mentor kreeg, chill… echt hoor. Doe rustig. Hij keek zijn broertje droogjes aan, voordat hij opzoek ging naar Wolfblood.

Tag: Eerst Brokenpaw, daarna Wolfblood

Burntpaw

Hij was eindelijk, eindelijk!!!, zes manen oud en dat betekende natuurlijk dat hij eindelijk een van deze dagen een mentor zou gaan krijgen met zijn nieuwe naam! Hij was er natuurlijk heel erg klaar voor om eindelijk het kamp uit te gaan. Hij was het kamp natuurlijk helemaal zat en dat was ook wel duidelijk ook. Hij was heel erg irritant gaan doen naar andere katten, puur uit verveling omdat hij gewoon klaar was met dit hele gedoe. Opgesloten in het kamp zitten voelde precies zoals hij het zei, opgesloten. Hij moest vrij zijn, vrij zijn om te gaan en te staan waar hij wilde staan. Hij wilde overal heen en kijken wat hij kon doen. 'Laat alle katten die oud genoeg zijn om hun eigen prooi te vangen, zich verzamelen voor een clan meeting!' Eindelijk! Dat was zijn roeping, met zes manen was hij immers oud genoeg om zijn eigen prooi te vangen en daarmee ook iemand die bij de clanmeeting erbij mocht zijn! Hij huppelde daarom ook met grote stappen uit de nursery, zijn staartje hoog en blij in de lucht terwijl hij dichterbij zijn nieuwe lot zou gaan komen. 'Er zijn vandaag heel wat kittens klaar om apprentice te worden,' klonk er van de deputy af, die de taken van Acornstar voorlopig op zich had genomen omdat de leader een ziekte had opgelopen (iets waar hij nog niet heel veel van snapte, maar dat zou zeker vanzelf komen!). 'Burntkit en Sunkit, kom naar voren alsjeblieft,' klonk er, waarop Burnt even met zijn oortjes draaide. Waarom kwam Morningkit niet mee? Die was toch ook al oud genoeg? 'Jullie hebben de leeftijd van zes manen bereikt en zullen vanaf nu bekend staan als Burntpaw-' Yes! Daar was het! Zijn nieuwe naam! '-en Sunpaw. Burntpaw, jouw mentor zal Bluejay zijn. Bluejay is een sterke en loyale kater, ik weet zeker dat je veel van hem zal leren. Sunpaw, jouw mentor zal Blackfray zijn. Ook hij is een ervaren warrior, hij zal je alles leren wat hij weet,' klonk er van de tabby kater, waarop Burnt, veel te onhandig weer, zijn neus tegen de andere kater keek terwijl hij met zijn ambere oogjes naar de oudere kater keek. Als hij het zich goed herinnerde had hij nog een korte tijd met zijn dochter in de den gewoond, Bluepaw? Of was het gewoon een andere kater, hij had eigenlijk geen idee meer als hij eerlijk was. Maar goed, hij was dan ook een stuk jonger geweest toen, niet waar? 'Bluejay en Blackfray, ik verwacht dat jullie deze apprentices alles leren wat jullie weten, zoals jullie mentoren dat bij jullie hebben gedaan.' klonk er van de kater af, waarna hij even naar zijn -en Sunpaws- mentor knikte. Er werden nog een aantal andere kittens benoemd tot apprentice en hun mentoren werden aangewezen, maar hoe nors de jonge kater ook keek, zijn ogen sprankelden lichtjes terwijl hij braaf -dit keer- naar de rest van de ceremonie luisterde. Toen iedereen zijn nieuwe naam had ontvangen, of een nieuwe mentor had gekregen, ging de leader verder met een andere mededeling. 'Normaal gesproken zou Acornstar hier staan, maar hij is nog te ziek. Deze ziekte is serieus en ik wil iedereen erop attenderen dat bij de kleiste klachten, ze zich melden bij de medicine cats. We kunnen niet veroorloven nog meer zieken te krijgen. Je kan beter milde klachten behandelen dan ernstige, dus alsjeblieft, luister naar onze medicine cats.' Hij had wel iets meegekregen van de ziekte, maar echt veel wist hij er niet van af. Noem hem maar gedesinteresseerd, maar het was wel waar hij mee dealde op dit moment. Het was gewoon niet zo interessant, niet zoals het worden van apprentice was tenminste. 'Onze prioriteiten liggen bij jagen. We hebben prooi nodig om voor onze zieken te zorgen, om ons door deze bladkaal te slaan. Wij hebben een lastig groenblad gekend, niet kunnen voorbereiden als de andere jaren..' Het grote bloodclan verhaal die niemand hem specifiek wilde uitleggen. Hij wist alleen maar dat het een grote impact had gemaakt en dat er veel was gebeurd, maar dingen in detail was hem niet verteld, eerder verzwegen dan echt verteld. Hij snapte dat het misschien pijn kon doen voor sommige katten, maar het niet vertellen ging misschien wel heel erg ver. 'Iedereen, van de meest ervaren warrior tot de jongste apprentice-' De blik van de deputyviel op hen, de groep die net apprentice was geworden. Of had de kater toch eerder naar een andere groep gekeken? '-is verwacht zijn steentje bij te dragen. Alleen met zijn allen, als we allemaal samenwerken, komen we hier het sterkst uit. Dus laten we een verenigd en sterk Shadowclan zijn!' Hij knikte even kort en instemmend, er werd dus verwacht dat ze snel zouden gaan leren jagen. En dat betekende dat ze zo snel mogelijk aan de slag moesten gaan, right? Dus hij liep zonder pardon weer op de oudere kater af, zijn mentor, waarna hij met zijn ambere ogen op keek naar Bluejay. "Zullen we dan beginnen? Je weet wel, jagen enzo." sprak hij alsof het het normaalste ding van de wereld was. "Er is schaarste, dus beter nu beginnen, toch?" sprak hij terwijl hij zijn kopje kantelde.

Bluejay

_{Verdomme, dit ging lang stil zitten zijn, gokte de kater terwijl zijn blik op alle kleine opdondertjes viel, een speelse grijns zijn kop sierend. Hij wist nog goed hoe hij zich had gevoeld toen hij eindelijk, na 7 manen zijn naam kreeg. Bluepaw. Het had destijds zoveel voor de jong Bluejay betekend, had de vrijheid verdiend die hij nu voor geen moment zou laten vrijlaten. Hij vond er immers zijn blijdschap, zijn vrijheid. Één waar hij momenteel wel naar kon fluiten, zolang als deze Ceremonie hem bond aan het plekje die hij uitgekozen had. Hij zat wat verder van de rest af, de ziekte die heerste hield hem keurig netjes op afstand. Hij was niet bang van veel, al zei hij het zelf, maar zijn gezondheid en dat van zijn geliefde achtte hij belangrijker dan wat dan ook.

De kater zijn blik viel op Settleddust, hij mocht die gozer wel, was iet wat minder stijf als zijn oude baas. Een gozer die iet wat, modernere ideale leek te dragen. Bluejay glimlachde, zich afvragend of hij nerveus was voor zijn eerste gathering. Het zou vast behoorlijk wat van hem vragen, zeker met de reden die hem er toe dwong. Bluejay luisterde aandachtig, spitste zijn oren toen zijn naam viel. Huh wat? Zijn ogen schoten naar Burntpaw, hij had enkele horror verhalen gehoord over het jonge knaapje. Greens kort toen bleek dat het nu zijn pakkie aan was. Hij hield er wel van, lastpakken, zag zo zichzelf in de ogen van de apprentice nadat hij onnodig zijn snuit tegen de zijne aan dauwde. De grote teddybeer grinnikte, net Rudey rude. Hij hoopte maar dat hij niet al te veel van zijn tijd aan de twee apprentices te hoefde verspillen. Al was hem wel opgevallen hoe leuk het kon zijn ze in de maling te nemen. Dingen te leren. Het voelde een beetje als zijn kleine legertje, aan wie hij zijn ideale kon overgeven. Hij knikte toen Settled hem zijn taak oplegde, een zelfverzekerde grijns zijn kop sierende voor hij wederom plaats nam op zijn beschutte plekje en de rest van de ceremonie afwachtte. Zich vervelend op zijn beschutte plekje. Eenmaal ten einde gelopen kon hij eindelijk weer zijn spieren trekken, echter ademruimte liet nog even op haar wachtte. Burntpaw was hem voor.

"Zullen we dan beginnen? Je weet wel, jagen enzo." Mauwde hij, Bluejay grinnikte. "Er is schaarste, dus beter nu beginnen, toch?" het kantelde zijn kopje. "Ik bewonder je enthousiasme kid" begon hij, kort grijnzend terwijl hij het ding aankeek. "Ik wilde eigenlijk zelf gaan jagen, maar weet je wat?" Kort vond zijn blik de lucht voor hij weer terug keek, het was nog niet erg laat, ze zouden nog de hele middag hebben. "Ik heb een deal. Als jij nou is je nest alvast opzet. Dan hebben we alle tijd. Kan ik je het territorium laten zien en misschien een korte jacht training er aan vast plakken mkay?"" Twee vliegen in één klap. Wat had je immers aan jagen als je het gebied niet kende hm?

tag: @Burntpaw}