My mind just got stuck between these loops

Blazepaw probeerde de onzekere blik uit zijn ogen te houden terwijl hij naar zijn vader keek. Hij zag dat deze niet eens de moeite deed om zijn richting op te kijken en de apprentce snoof onder zijn adem door. Hij zag dat zijn moeder van de andere kant van het kamp naar het glimlachte en hij probeerde de glimlach zo warm mogelijk te beantwoorden, maar hij merkte dat het maar moeizaam ging en hij schudde misnoegd met zijn kopje terwijl hij haar de rug toekeerde en het kamp uit liep. Hij had een mentor, hij had vechttraining met haar gedaan en het was duidelijk dat hij een goede plek in zijn den had geclaimd, dus waarom deed zijn vader nog steeds alsof hij lucht was? Het frustreerde hem tot geen einde en geïrriteerd zijnde stampte Blazepaw dan ook op het kamp, weinig gevend om het feit dat dit de jacht voor anderen kon verpesten. De kater ging uiteindelijk dichtbij de grens met RiverClan zitten en liet zijn blik naar de Sunningrocks glijden, welke tijdelijk van RiverClan waren. Hij trok zijn lip kort naar achteren en beeldde zich in hoe het zou zijn als hij in zijn eentje de Sunningrocks van ze terug kon dwingen. Zou zijn vader hem dan wel erkennen?

Alles ging mis als je het hem vroeg. Niemand in de clan leek hem te geloven behalve Nettleroot en dit ging nog verkeerd aflopen op deze manier. Misschien was het dan ook niet het meest verstandige om dan nu hier alleen rond te gaan lopen, maar het was beter dan in een kamp te blijven waar hij op niemand kon vertrouwen. Hij merkte alleen al snel genoeg dat hij toch niet alleen bleek te zijn hier. Het was een van de apprentices, die zouden hem niet veel kunnen maken als hij wat zou proberen te doen. "Blazepaw?" Sprak hij de naam dan ook van de apprentice terwijl hij dichterbij liep.

Blazepaw werd uit zijn gedachten gehaald toen hij een stem hoorde. Hij draaide zijn kopje een kwartslag en zag dat het een warrior was. Hij groef diep in zijn gedachten en kwam uiteindelijk op de naam Dustspirit uit. Het was voor hem niet gemakkelijk om zich de Clannamen van zijn Clanmates te herinneren terwijl hij niet veel interactie met ze had gehad, maar dat was voor hem nu ook niet echt een reden om ze allemaal beter te gaan leren kennen. Nadat zijn vader hem in de steek had gelaten, was er nog weinig wat Blazepaw echt deed vertrouwen in de katten van zijn Clan. Dat moest groeien en dus was hij in het begin wat terughoudend. Als ze daar al niet tegen konden, hield het verhaal voor hem meestal snel op. “De enige echte,” mompelde hij tegen de kater. “Dustspirit is het niet, waar?” gokte hij vervolgens. Hij kneep zijn ogen een klein beetje wantrouwend samen. Waarom kwam de kater opeens bij hem zitten terwijl ze elkaar nog nooit eerder had gesproken? Zat hier iets achter?

De apprentice wist zijn naam, dat was iets. Niet altijd leken ze zijn naam te weten of misschien nu juist wel na wat hij had gedaan toen Stagtine hemzelf tijdelijk leider had gemaakt. "Dat klopt," Maar waarom keek de apprentice hem wantrouwend aan? Was het alsnog iemand die achter Stagtine stond en niet achter hem? "Ik doe je niks," Sprak hij dan ook, terwijl hij zijn blik even voor zich uit richtte. Hij deed echt niks tegen apprentices, hij zou hooguit wat doen tegen zijn broer, maar hij moest gewoon hoop hebben dat Thornstar terug kwam, dan zou alles wel weer goed komen.

De kater bevestigde dat hij inderdaad Dustspirit was, om vervolgens mee te delen dat hij Blazepaw niks aan zou doen. “Geloof me, als ik ergens niet bang voor ben, dan is wel daarvoor,” sprak Blazepaw vol met zelfvertrouwen. Hij was onzeker wat zijn band met zijn vader betrof, maar hij was minder onzeker over zijn capaciteiten om zijn Clanmates van hem af te houden mochten ze gek genoeg zijn om hem aan te vallen. Hij was niet iemand die terug deinsde voor uitdagingen en een warrior die misschien bedreigingen zou gaan uiten, zou dat niet veranderen. “Ik ben er gewoon verward over dat je bij me komt zitten om met me te praten. Het is niet alsof we dat al vaker gedaan hebben,” gaf hij uiteindelijk toe met zijn gebruikelijke hese stem terwijl hij naar opzij keek om Dustspirit’s reactie op zijn woorden te peilen.

Waarom keek de ander hem dan zo wantrouwend aan? Mocht hij als een clangenoot er niet voor kiezen om naast hem te komen zitten? Of was het omdat de ander hem ook niet geloofde over Stagtine. Was dat waar dit allemaal om ging? Dat hij daardoor niet te vertrouwen leek? Terwijl hij nooit een reden had gegeven dat iemand hem niet loyaal zou kunnen vinden. "Mag dat niet?" Vroeg hij dan ook. "Het is niet alsof je iets tegen me hebt toch?" Nee, hij ging het niet direct benoemen, maar hij wilde het wel weten. De apprentice was ook nog best jong, dus misschien dacht hij er nu teveel bij, maar was het eigenlijk niks.

Blazepaw begon ongeduldig te worden toen Dustspirit zijn vraag stelde. Had hij net niet letterlijk gezegd waarom hij het raar vond dat de kater bij hem kwam zitten? “Dat zeg ik niet,” zei hij bijna op een snauwende toon tegen de kater, zijn temperament opspelend. “Ik vind het alleen raar dat je niet bij één of andere warrior bent om een taak te doen dat enkel een warrior mag doen en dat je je tijd verdoet met een apprentice die nog maar net begonnen is aan zijn training.” Er klonk een licht verbitterde toon door in zijn stem en Blazepaw wendde zijn blik af. Waarom had zijn vader zo’n grote invloed op hem, zelfs als hij niet eens direct in de buurt was?