[FINISHED] So don't keep saying our hands are tied

Jaggedpaw had een vrije dag gekregen en hoewel hij dat misschien nuttig had kunnen besteden door op avontuur te gaan en andere plekken dan zijn territorium te ontdekken, koos hij er toch voor om zich even af te zonderen van alle drukte in het kamp en door de sneeuw te ploeteren, om vervolgens koers te zetten naar the Waterfall. Het was zijn favoriete plek van heel zijn territorium omdat het een mooi uitzicht gaf en omdat hij het harde, neervallende water rustgevend vond. Het duurde niet lang eer dat hij de waterval hoorde en een glimlach, die niet zijn stoïcijnse blik bereikte, verscheen om zijn lippen terwijl hij dichterbij kwam. De kater ging op de rand naast de waterval liggen en liet zijn blik naar opzij glijden, waarna hij uiteindelijk zijn kopje eventjes op zijn poten legde. Hij had vannacht niet goed geslapen, dus dit was een ideaal moment om even zijn ogen te sluiten.

_{Oh sneeuw, prachtige sneeuw! Het was Cottonpaws favoriete tijd van het jaar. Zij was de winterkoningin. Ze was niet bang voor sneeuw en ijs, nee ze hield ervan. Ze was meer buiten dan ooit, giechelend in de sneeuw. Alles was goed. Als het zonnig was, als het stormde of als het guur, koud weer was. Het was fantastisch. Ze huppelde dan ook als een kitten dat voor het eerst buiten was door de sneeuw. Ze dwaalde steeds verder weg, geïnspireerd door elk heuveltje dat ze zag. Want wat had de sneeuw verstopt? Je wist het niet. Maar wat ze wel zag was dat vlakbij de rivier een bijzonder, bruinkleurig heuveltje lag. Slapen in de sneeuw, zelfs zij had die nog niet geprobeerd. Meteen kreeg ze wel een stoutmoedig ideetje in haar kop. Sliep hij ook daadwerkelijk? Ze sloop dichterbij, voor hoever dat kon in knisperende sneeuw. Het puntje van haar tong kwam uit haar bek en haar staart zwiepte van links naar rechts. Totdat ze dichtbij genoeg was en naar voren sprong. ‘Oh!! Kijk uit!’ gilde ze, alsof er een enorm monster voor haar stond.}

Natuurlijk was Jaggedpaw niet iemand die binnen enkele minuten in slaap viel. En natuurlijk waren zijn Clanmates ook geen katten die hem dit moment gunden. Jaggedpaw’s zintuigen stonden op scherp toen hij hoorde dat iemand hem naderde omdat de sneeuw knisperde onder haar poten en hij rook aan de geur dat het Cottonpaw was. Hij opende zijn ogen en rolde ermee, waarna hij haar met een droge blik aankeek toen ze begon te gillen. “Ik denk dat de apprentices het al moeilijk genoeg hebben met hun training zonder dat je ook nog eens de prooi verjaagt met je gegil,” sprak hij op een droge toon tegen haar. Hij wimpelde vervolgens achteloos met zijn staart naar haar. “Maar wie weet kun je dezelfde truc nog eens proberen in Newleaf of tijdens Greenleaf. Misschien heb je dan meer succes.” Was ze niet een beetje te oud voor dit soort streken? Als hij nu een kitten was geweest, dan kon hij het nog wel begrijpen, maar hij was bijna een volleerde warrior en hij voelde zichzelf echt te oud voor dit soort grapjes.

_{Wow, ze wist niet dat hij zo'n pretverpester was. Meteen begon hij te zeuren over dat ze prooi verjoeg, dat ze het nog een keer moest proberen. ‘Tsk,’ reageerde ze geïrriteerd. Jeetje, iemand was ook de definitie van lol vergeten. Ze staarde dan ook een moment woordloos, haar oren naar achteren en haar pluizige staart zwiepend, de oudere apprentice aan. Wat een loser. ‘Man, wie heeft doorns in jouw nest gestopt,’ merkte ze klagend op. Cottonpaw was over het algemeen erg vriendelijk en optimistisch, avontuurlijk en een loltrapper. Maar ze was ook erg licht aangebrand, dat bewees nu maar weer. Direct was ze in een rot humeur en dat was zíjn schuld. Dan mocht hij ook haar scherpe tong voelen. ‘Bij StarClan, wat moet jouw leven saai zijn, als je alleen maar denkt aan slapen in de sneeuw en oh wee als je teveel geluid maakt, want "de prooi".’ Ugh, wat een irritante regelneef. Wat een.. ugh! Ze kon hier dus zó slecht tegen.}

Jaggedgaze kende de katten die in zijn den sliepen al wel langer dan vandaag. Het was voor hem dan ook geen verrassing dat Cottonpaw geïrriteerd reageerde op zijn opmerkingen. Zijn blik bleef, zoals altijd, bewegingloos, al trok zijn oortje wel geërgerd bij haar opmerking. Hij was bijna een volleerde warrior… kon ze niet een klein beetje meer respect voor hem hebben? Hij verwachtte niet dat ze hem zou behandelen alsof hij regelrecht van StarClan kwam, maar ze hoefde ook weer niet zo fel te zijn. “Mijn leven is prima zoals het nu is, bedankt voor je bezorgdheid,” sprak hij op een licht sarcastische toon tegen haar. “Verder zou ik het op prijs stellen als je niet zo aangebrand zou reageren als iemand je wijst op je gedrag. Je mag het misschien als onbelangrijk afdoen, maar Leafbare is geen periode om mee te lachen en de Clan heeft de prooi hard nodig.” Hij schudde zijn kopje en richtte zijn blik met een zucht naar voren. “Je hebt nog veel te leren voordat je warrior wordt, Cottonpaw. Dat is één ding dat zeker is,” zei hij op een zachte toon tegen haar.

_{Ja. Dit was het. Dit was het punt dat irritatie omsloeg naar haat. Wat een betweter, daar kon ze dus écht niet tegen. Opmerking over haar gedrag? Waar haalde hij het lef, nee correctie, het récht vandaan. Wat een zelfingenomen eikel. Gátver. En vervolgens doodleuk zeggen dat ze nog veel meost leren. ‘Ten eerste, hou je bek,’ miauwde ze, nauwelijks voordat hij uitgesproken was. ‘Ten tweede, wie heeft jou warrior gemaakt, Jaggedpaw,’ snauwde ze vervolgens. ‘Ten derde, wie denk je dat je bent dat je een opmerking kan maken over mijn gedrag?’ Cottonpaw nam geen blad meer voor haar mond. Ja, hij had ervoor gekozen om op haar slechte lijst te komen, dan zou hij dat voor eeuwig en eeuwig en eeuwig mogen voelen. Wie dacht hij wel niet wie hij was. Zij was dochter van een deputy, ze wist heus wel waar ze mee bezig was. Hooghartig stuk.. Hij mocht stikken in een vissenstaart.}

Jaggedpaw trok met zijn oortjes en de blik in zijn al zo stoïcijnse blik werd donker toen ze zei dat hij zijn bek moest houden. Het was dankzij zijn vader dat hij zo serieus was wat het jagen, vechten en zijn Clan betrof en het was hem een zorg dat ze hem daarmee uitlachte, maar dat ze zomaar zei dat hij zijn bek moest houden omdat hij haar op haar gedrag wees, viel bij hem niet in goede aard. “Nog niemand, maar dat zit er wel aan te komen,” gromde hij. “En weet je hoe dat dat komt? Omdat ik weet hoe dat ik me respectvol op moet stellen.” Haar argumenten waren niet echt sterk en eigenlijk zou hij het gewoon langs zich heen moeten laten gaan, maar hij vond haar attitude absoluut niet correct en het feit dat ze de dochter van de deputy was, maakte dat niet bepaald beter. “Ik denk dat ik niet een bepaalde leeftijd bereikt moet hebben om je aan te mogen spreken op je gedrag,” sprak hij op een koele toon. “Het is niet omdat ik “maar” een apprentice ben en geen zoon van een high rank dat ik mijn mening niet mag uitspreken. Het is duidelijk dat je dat niet aanstaat, maar dat kun je alsnog ook op een respectvolle manier doen.” Hij bewoog met zijn oortjes. “Ik zou denken van een dochter van een high rank dat ze wel meer manieren zou hebben dan dit, maar je aangebrande karakter doet het anders naar lijken.” Zijn blik nam haar aandachtig in zich op en hij zwiepte met zijn staart. “Ik ben benieuwd of je ook tegen een warrior durft te zeggen dat hij zijn bek moet houden als hij je ergens op wijst. Ik ben nu misschien nog geen warrior, maar dat zal geen twee manen meer duren. Toon een beetje respect, Cottonpaw. Dat is al wat ik vraag.”

_{Haar "hou je bek" had kennelijk geen effect, want er kwam een heel boekwerk uit de bek van de kater vallen. Oh wat vermoeiend. Hij deed echt alsof hij al leider was, dat hij de beste was en wist hoe alles moest. Hij was niets meer dan een loser, meneer "ik-ben-respectvol-maar-eigenlijk-ben-ik-een-eikel". ‘Ik denk dat je met je eigen zaken moet bemoeien,’ kaatste ze terug naar de kater. Waarom was haar gedrag zo boeiend voor hem? Ze had geprobeerd een grapje uit te halen, maar kennelijk was er geen plek voor lol in die dikke kop van hem. ‘Jaloers? Ik kan wel tegen mijn moeder zeggen dat je een loser bent, ga dan maar eens kijken of je binnen twee maanden warrior wordt.’ Oké, ze wist dat het laag was, maar dan moest hij haar moeder er dan maar niet bij gaan halen. Ze hief haar kin hooghartig omhoog toen hij begon over respect en wat wel niet. ‘Ik durf tegen elke pestkop te zeggen dat ze hun bek moeten houden, maakt niet uit of ze warrior zijn of leider,’ siste ze tussen haar kaken. Hij kende haar niet. Hij moest niet zeggen wat ze wel en niet durfde, en hij moest al helemáál geen respect afdwingen. ‘Je krijgt pas respect van me als je het hebt verdient. En op dit moment is dat respect niet-bestaand.’}

Jaggedpaw rolde met zijn ogen toen de apprentice aan hem vroeg of hij jaloers was over het feit dat zijn ouders geen high rank roots hadden. Wat dacht ze wel niet? Dat een high rank je opeens alles maakte? Maar nee, hij mocht Cottonpaw niet het bloed onder zijn nagels vandaan laten halen. Dit was een verloren zaak en hij zou er alleen maar energie aan verspillen als hij langer met haar zou discussiëren. “Ik ben benieuwd of ze daar naar gaat luisteren,” zei hij op een droge toon tegen haar. “Ik denk dat ze dan verhaal gaat halen bij mijn mentor en hij zal zeggen dat mijn training prima verloopt. Ik denk dat het dan zijn woord tegen die van jou is en ik denk dan ook wel dat je weet wat dat het gaat worden.” Hij was er niet echt van onder de indruk dat ze aan het dreigen was met haar moeder en dat liet hij duidelijk merken aan de droge blik die hij in haar richting zond. “Puur omdat ik je op je gedrag wijs, maakt dat van mij nog geen pestkop.” Hij was ergens wel boos op haar omdat ze insinueerde dat hij een pestkop was, maar hij wist ook dat het alleen maar een verspilling van zijn adem zou zijn als hij er te veel op in zou gaan. Waarom was hij hier eigenlijk nog? “Dat is dan insgelijks,” sprak hij op een koele toon tegen haar. Hij kwam tot zijn volledige hoogte en keek haar strak aan. “Als je voor de rest niks interessants te melden heb, dan ga ik maar weer. Ik heb al genoeg tijd verspild aan deze onzin.” En hij liep vervolgens achteloos langs haar heen. Hier had hij geen zin in.

<sub>Cottonpaw geloofde haar oren gewoon niet. Ze mocht hem voor geen kant. Hij was een betweter, een pretverpester en een loser. En hij was zo.. zo ugh! Gewoon ugh. En toen hij weer begon te praten over hoe geweldig hij was, draaide ze haar ogen omhoog. Niet wéér dit gezeik. Met een beetje touwtje trekken, zou ze er vast voor kunnen zorgen dat hij later warrior werd. Dat zou zóóó grappig zijn. ‘Hm, mijn moeder luistert altijd naar me,’ miauwde ze hooghartig terug. Normaal deed ze deze dingen nooit, gebruikte ze haar positie als dochter van alleen maar om onder problemen uit te komen, niet om anderen in de problemen te brengen, maar dit verdiende hij gewoon. Toen probeerde hij zichzelf ook nog te verantwoorden, dat hij geen pestkop was. Ze lachte hardop. ‘Moet je dat aan jezelf vertellen?’ vroeg ze op een kleinerende toon terug. Oh, hij maakte haar zo, zo giftig. Het was zijn schuld dat ze zo was. Dit was slechts aan hemzelf te wijten. Toen hij daarna opperde dat ze op dezelfde voet stonden en dat hij wegging, stak ze haar tong naar hem uit toen hij haar voorbij liep. ‘Doei, zak!’ riep ze hem na. Ugh. Ze sloeg een keer een poot sneeuw over de klif de waterval in. Ze moest hier gewoon van afkoelen, zo erg had hij haar op zitten jutten.

- Topic uit</sub>