Hunting, Again. -.-'

Een ijzige wind deed de vacht van een rood-witte kattin tintelen. Even stopte ze en keek rond haar heen met 1 poot opgetrokken. Haar andere 3 poten waren bedekt door het witte spul dat de prooi wegjaagde. Hopeloos bleef ze verder zoeken naar enige sporen van 1 enkele prooi. Een zucht verliet haar keel. En weer eens stak ze haar neus in de lucht, opende haar mond en probeerde de ijzige koude lucht te proeven. Weer in de hoop iets van prooi te vinden. Even leek ze nog steeds niks te proeven. Maar toen ze dit herhaalde, proefde ze de geur van prooi. Het was nog ver weg, maar…het was prooi ! Foxpaw probeerde de geur van de prooi te volgen. Ze wou snel zijn, maar ze mocht haar niet laten horen, en ze mocht ook geen trillingen maken. Uiteindelijk had foxpaw de muis in het oog. Het was korter dan het leek. Ze maakte vlotte bewegingen en leek bijna te zweven. Dit had ze immers geleerd van andere krijgers die haar af en toe tips gaven hoe ze moest jagen. Ze was weer een maan ouder geworden, en eigenlijk durfde ze niet meer te hopen op het feit een mentor te krijgen. Ach, ja. Ze zou haar wel eens bewijzen. Ze had zelf al gevochten met indringers, en zo geprobeerd haar vechttechnieken te verbeteren. Soepel greep ze naar het muisje en beet het dood. Zo, had ze toch nog iets gevonden. Foxpaw was van plan om nu maar verder weg van het kamp te gaan jagen. Misschien had ze daar meer kans op meer prooi. Ze begroef haar prooi en zette haar slanke lichaam in beweging. Maar toen ze een paar passen had gezet. Rook ze een bekende geur van iemand uit haar clan. Ze nam de geur nog maals op en kwam tot besluit dat Thornface ergens in haar buurt rondzwierf. Uit haar eigen ging Foxpaw niet naar de krijger, deze hadden uiteraard betere dingen te doen dan een gesprek met Foxpaw aan te gaan. Weer zette ze haar korte lichaam in beweging. Soms had ze wel eens voor dat ze in een ondiepe put terecht kwam en ze dieper in de sneeuw zakte. Dan moest ze bijna springen om er door te komen. Ookal was het zo koud, het witte spul zorgde ervoor dat je je niet verveelde. En soms was het wel prettig. Maar het was ook zo dat ze vaak wenste dat Bladkaal gedaan zou zijn. Want het bracht honger met zich mee. Totaal in gedachten zwierf ze verder. Op weg naar de zonnerotsen.

Thornface.

Met grote passen draafde de bruin-rode krijger door het woud. Hij had al een aantal muizen te pakken gekregen, maar wist dat dat nog lang niet genoeg was om de Clan te voeden. Hij bleef even staan en rook. De geur van een muis - alweer - kwam zijn neus binnen. Bijna als vanzelf zonk hij in jachthouding, sluipend in de richting van de geur. De muis zat een paar meter van hem af, maar toen Thornface sprong, merkte de muis hem op en rende weg. Met een plof kwam de kater terecht op het dikke sneeuwtapijt. Hij trok wat geïrriteerd met zijn oren, en hief toen weer zijn hoofd op om te zien of hij nog een andere geur kon ruiken, hij kon zich maar moeilijk druk gaan maken om een muisje. Een andere geur prikkelde zijn neus, dit keer de geur van een leerling uit de ThunderClan. Hij herkende de geur van Foxpaw. Ze was redelijk dichtbij, en toen Thornface om enkele bomen heen was gelopen, zag hij daar inderdaad Foxpaw. Hij begroette haar met een vriendelijk knikje. 'Hoi Foxpaw. Ook op jacht?'

Toen ze gekraak achter haar hoorde, keek ze over haar schouders heen van waar ze het gekrak had gehoort. Niet veel later zag ze Thornface. Degene die ze daarstraks nog had geroken. Toen Thornface naar haar knikte, neeg ze haar hoofd voor Thornface als teken van respect. Bij zijn woorden keek ze op. 'Hoi Foxpaw. Ook op jacht?' 'Heey Thornface. Ja, zoals meestal hea. Jij dan ook?" Even stak Foxpaw haar hoofd in de lucht en probeerde weer de lucht van prooi vast te krijgen. Maar het lukte niet, nog prooi te ruiken. Ze keek weer naar de bruin-rode krijgskat. 'Jij hebt vast meer geluk met jagen dan ik?' Foxpaw kon niet veel meer doen dan jagen, af en toe een paar poesiepoezen het woud uitjagen en de oudsten helpen. Dat waren haar dagelijkse taken. Ze ging zelfs niet meer aan andere vragen wat ze nog kon doen. Meestal vroegen ze of ze de oudste al had geholpen en al was gaan jagen. Zei ze:Ja. Dan mocht ze of wel terug gaan jagen of wel moest ze maar uitzoeken wat ze ging doen. Ze keek weer naar Thornface.”Thornface…Mag ik je iets vragen? Heb je wat tijd om me iets aan te leren? Liever iets met vechtentechnieken ofzo?” Miauwde Foxpaw rustig, in de hoop dat de krijgskat haar kon helpen met wat vechttechnieken.

-Sorry dat ik al een tijd niet heb gereageerd-

De bruinrode kater knikte. 'Ja, de patrouilles zijn er al op uit gestuurd, dus zal ik me nuttig moeten maken, niet?' Hij glimlachte op z'n kats. Hij zag dat de apprentice een prooigeur probeerde op te pikken, maar vergeefs. 'Nee, geluk heb ik vandaag niet echt. Er is weer eens een prooi aan me ontsnapt. De jacht zal wel beter gaan wanneer nieuwblad komt.' Even keek hij om zich heen. De sneeuw begon al te smelten, een teken dat nieuwblad snel weer zal komen. Hij keek Foxpaw weer aan toen ze hem wat vroeg. 'Natuurlijk! Ken je de basistechnieken al van het vechten? Zo niet, dan zouden we daarmee kunnen beginnen.' Hij keek de apprentice aan. Zij verdiende het echt om wat vechttechnieken aan te leren, nu ze zo veel moeite deed om zorg te dragen voor haar clan.


*flutje*