I'm not so good at goodbyes

Hoewel Icepaw haar ergste emoties wel uit de weg had, voelde ze zich nog steeds gebroken na de dood van haar vorige mentor. Ze hadden maar een paar weken samen getraind voordat hij ziek werd, maar Icepaw had zich erg bij hem op haar gemak gevoeld en hoewel zijn tempo haar niet altijd zinde, had hij een bepaalde uitstraling gehad waardoor ze die frustratie soms ook wel kon vergeten. Ze vond het vreselijk dat hij naar StarClan was gegaan en ze miste hem, maar ze wist ook wel dat het leven gewoon doorging en dat ze niet te lang bij haar verdriet mocht hangen. Het was haar niet ontgaan dat er spanningen tussen RiverClan en ThunderClan hingen en ze had gehoord van Sunpaw die de leader had uitgedaagd, wat wel een kleine glimlach om haar lippen had doen komen. Ze wist niet of ze de apprentice met haar grote bek per se mocht, maar ze had wel ballen als ze rebellie durfde te tonen tegenover een leader, al had ze daar wel de prijs voor moeten betalen. Alsof Sunpaw haar gedachten kon lezen, kwam Icepaw haar tegemoet en de witte apprentice gaf haar een knikje. Haar ogen gleden kort naar de bijtplek in de nek van de apprentice en ze glimlachte lichtjes. “We pakken ze nog wel terug,” zei ze op een standvastige toon. “Sunningrocks is van ons en die visvreters zullen er spijt van krijgen het ooit te hebben opgeëist.”

Sunpaw bewoog haar kop van links naar rechts. Ze was een vurig kind dat niet paste in de sneeuw, ze stak af alsof ze licht gaf. Gelukkig was ze nog snel. Ze had al enkele dagen haar ogen op een holle boom, waarvan ze wist dat er een eekhoorn in leefde. Ze was erop gebrand hem te vangen, de luie winterslaper. Ooit zou hij honger krijgen en moest ie zijn nootjes. Elke dag checkte ze hem, ze moest en zou die prooi krijgen. Zo'n dikke, dan zouden ze zien hoe waardevol ze was. En vandaag was eindelijk.... niet de dag. Hij bleef in zijn hol en in plaats daarvan werd ze aangesproken door een andere apprentice. Sunpaw haar kop scheurde haar richting op. Man, ze was bijna onzichtbaar in dit weer. Normaal voelde ze zich vast  al haar, afstekend als licht in de duisternis. Sunpaw trok met haar snorharen toen ze begon over Sunningrocks. ‘Pft, Thornstar had ze nooit weg mogen geven,’ brieste ze. Ze was er nog altijd kwaad om. En ze kon niet wachten om Crystalstar haar klauwen een keer echt te laten voelen. ‘En ja, ze zullen spijt krijgen. Daar zal ik ze zeker laten weten.’

Icepaw gaf een standvastig knikje toen Sunpaw brieste dat Thornstar de Sunningrocks nooit weg had mogen geven. “Het komt nu naar RiverClan over alsof we een zwakke Clan zijn, maar we zullen ze binnenkort wel eens laten zien hoe sterk dat we écht zijn.” Ze moest denken aan de senior warrior die haar bedreigd had aan de Steppingstones en haar klauwen schoten naar buiten. “Het wordt hoog tijd dat die visvreters een toontje lager beginnen te zingen. Ze hangen me de keel uit.” Ze keek Sunpaw aan en een kleine glimlach kwam om haar lippen. “Wij zullen één van de eersten zijn die mee zullen doen aan het gevecht als dat komt tussen ThunderClan en RiverClan. Ik vermoed dat onder Stagtine’s beleid we misschien wel wat meer ruggengraat hebben wat een oorlog betreft.” Het kon haar vrij weinig schelen dat het Leafbare was en dus ook niet de ideale tijd om te vechten. Ze wilde RiverClanpels tussen haar klauwen hebben en ze wilde het nu. En ze dacht wel dat Sunpaw ook zo ver was, aan haar reacties te zien.

Zo, ze was niet op haar mondje gevallen. Sunpaw vroeg zich af of ze ook zo open durfde te praten tegen iemand anders. Het was waarschijnlijk omdat zij het was die al geen angst had om haar mening duidelijk te maken. Ze trok even een wenkbrauw op toen ze over Stagtine begon. Dat was het ding, Stagtine kon echt niets maken nu, hij was maar een tijdelijke leider, een jochie nauwelijks uit de apprentice den. Hij vond zichzelf heel wat en het was een wonder hoe hij uit het niets opeens de leider was. Eveningglow moest gewoon wat meer ballen tonen. Sunpaw had het ook niet echt met de deputy, of ex-deputy? Geen idee wat ze nu was. Sunpaw had altijd wat over het leiderschap te zeggen, eigenlijk. Ze waren altijd te soft. En Stagtine kon wel roepen, maar wat kon hij nou daadwerkelijk doen? Eveningglow zou het nooit toestaan. ‘Stagtine denkt wel dat hij de baas is, maar hij is geen leider,’ miauwde ze duidelijk haar mening. Hij had geen negen levens van Starclan. Niemand in hun goddeloze clan op het moment. ‘Maar mocht het ooit een gevecht worden, is het nauwelijks een oorlog te noemen. We vegen de vloer met ze aan,’ miauwde ze strijdlustig. ‘Als Crystalstar niet had ingegrepen, had ik die Riverclan warrior met een poot om mijn rug kunnen verslaan. Als dat de toestand van hun warriors is...’

Icepaw gaf een bedenkelijk knikje toen Sunpaw haar woorden sprak. “Dat klopt, maar hij heeft tot nu toe al meer ruggengraat getoond dan Thornstar in de afgelopen manen. Ik zeg niet dat hij een leader is en al helemaal niet dat hij de leiding goed op zich neemt, maar het doel dat wij voor ogen hebben, kan misschien wel makkelijk door hem gerealiseerd worden dan door Thornstar.” Er viel veel over het beleid binnen ThunderClan te zeggen en als Icepaw het voor het zeggen had gehad, dan hadden ze Sunningrocks nooit afgegeven aan die visvreters. Dat was een teken van zwakte en dat konden ze nu echt niet gebruiken. Icepaw luisterde geïnteresseerd naar hoe Sunpaw strijdlustig over de RiverClan warrior vertelde. “Hoe was het dan?” vroeg ze toch wel lichtelijk nieuwsgierig. Ze was er zelf niet bij geweest, maar ze had achteraf wel een aantal dingen gehoord. Geruchten werden echter zo snel aangedikt en groter gemaakt dan ze werkelijk waren dat de bron van informatie beter te vernemen was van iemand die het effectief zelf had meegemaakt.

Icepaw was wel politiek aangelegd zeg. Maar Sunpaw zag het al, ze zag Stagtine wat mooie woordjes spreken en ze lag aan zijn hielen. Nou, ze wist het maar niet zo. Natuurlijk was ze het eens met hem, was zij niet de éérste die had tegengesproken tegen Thornstar? Maar naar haar luisterde niemand, nee, zíj was de achterelijke toen. En moest ze nu allemaal eens zien. Hypocriet. ‘Ik zeg ook niet dat Thornstar een leider is,’ miauwde ze kribbig. Kennelijk luisterde niemand ooit naar haar, enkel omdat ze -paw achter haar naam had staan. Ze wist dat ze snel genoeg warrior zou worden, ze was de perfecte apprentice. Ze was één van de beste jagers en was bewezen goed in gevecht. Icepaw vroeg vervolgens hoe het was. Sunpaw kreeg een grijnsje op haar gezicht. Uhum, nieuwsgierig nu? ‘Eén grote grap,’ miauwde ze vervolgens dramatisch. ‘Toen ik aankwam waren al wat apprentices op sunningrocks. Toen kwam ik erbij en voor je het wist kwamen de Riverclanners, miauwen dat het van hun was. Toen zij ik dat ze het maar moesten komen halen.’ Ze dikte het nu ook wel een beetje aan, ze wist ook niet meer precies hoe het ging. ‘En toen kwam die Crystalstar, hoog en moedig. Ik viel haar aan en toen tackelde zo'n vissenwicht me. Ik had haar in no-time overmeesterd. Maar toen ging jan en alleman zich ermee bemoeien,’ miauwde ze, terwijl ze haar ogen rolde. ‘Kwam erop neer, dat onze beste Smouldertongue, met zijn staart tussen z'n poten toegaf aan die visseneters.’ En dat moest nu functioneren als deputy. Pfft.

Icepaw trok slechts met haar oortje toen Sunpaw op een kribbige manier reageerde. Ze wist nog niet zo goed of ze het op termijn ging vinden met de poes. Ze leek behoorlijk snel op haar teentjes getrapt te zijn en een flinke air van arrogantie te hebben, maar hun ideeën lagen wel redelijk hetzelfde en ze was de eerste waar Icepaw mee had gesproken zonder dat het gesprek na een paar minuten al uit was gedraaid naar een scheldpartij, al kon er natuurlijk nog van alles gebeuren. Sunpaw begon met haar verhaal en deed dat op zo’n manier dat Icepaw vermoedde dat het één en ander wat ze vertelde wel wat aangedikt was, maar kon ze daar de apprentice echt de schuld van geven? Ze kon van de verhalen die ze in het kamp rond had horen gaan wel opvatten dat de apprentice grotendeels de waarheid vertelde en een kleine geamuseerde glimlach gleed om haar lippen toen ze hoorde hoe Sunpaw de RiverClan leader volledig afkraakte. “Eigenlijk zouden wij gewoon aan de macht moeten komen,” grapte ze. “Ik denk dat onze ideeën een stuk beter voor ThunderClan zouden zijn dan die van de huidigen die op de troon zitten.” Ze dacht nog steeds dat Stagtine binnenkort wel actie zou ondernemen en als Sunpaw het daar niet mee eens was, dan was dat haar probleem. Ze mochten immers verschillende meningen hebben en als Sunpaw er kribbig om werd dat Icepaw’s mening anders dan die van haar was, dan mocht ze lekker in haar eigen sop gaarkoken.

Sunpaw lachte even schamper toen Icepaw sprak dat zij twee maar aan de leiding moesten komen. ‘Sure,’ miauwde ze luchtig. Natuurlijk, ze zou wel wat veranderen aan dit lakse gedoe van iedereen. Het zat immers in haar bloed. Leider zijn stond op haar buik geschreven, en ze zou het krijgen ook. Dat was het enige wat ze wilde, altijd al, haar droom. Haar énige droom. Silverstar was haar grootvader, Firestar haar overgrootvader. Grote namen, ze kende de verhalen wel. Iedereen dacht altijd dat ze niet luisterde, maar diegene hadden het mis. ‘Ik zou zoveel veranderen,’ miauwde ze, denkend aan hoe het nu allemaal ging. ‘Ik zou iedereen leren om niet zulke watjes te zijn.’ Niemand durfde tegenwoordig zijn bek meer open te trekken, je eigen mening werd tegenwoordig de grond in gedouwd. Sunpaw rolde haar schouderbladen een keer naar achteren en keek Icepaw voor een seconde aan. Waar was zij bereid voor om allemaal te doen? Hoe ver zou zij gaan, of was dit allemaal maar grootspraak?

De luchtige toon van de kattin voor haar toonde aan dat ze Icepaw niet serieus nam, maar dat maakte de witte apprentice niet zo veel uit. Ze had het ergens ook niet serieus bedoeld, al was deputy of zelfs leader wel een rang wat ze graag wilde hebben. Ze wist dat ze nog veel moest leren voordat ze dat kon verwezenlijken, maar ze dacht eerlijk gezegd dat Sunpaw ook nog wel door wat veranderingen moest gaan eer dat StarClan haar die eer zou geven. De woorden van de apprentice lieten haar bijna glimlachen, al brandde er een bepaald vuur in haar ogen toen ze aan één specifieke ontmoeting terugdacht. “Ik snap wat je bedoelt,” sprak ze op een lichtelijk afwezige toon. “Ik ken een ShadowClan apprentice die ik twee keer heb ontmoet. Zodra ThunderClan in oorlog is met ShadowClan zal ik hem alles wat hij tegen me zei betaald zetten.” Haar klauwen schoten uit hun hulzen en een gevaarlijke blik verscheen in haar grijze ogen. “Niemand vergelijkt mij zomaar met een BloodClanner en komt er dan mee weg, dat kan ik je wel garanderen.” Ze richtte haar blik weer naar Sunpaw nadat ze uit haar woedende trance was gekomen en ontmoette de blik met haar kopje iets hoger opgericht. Ze zou wel aan Sunpaw en aan iedereen die ook maar aan haar durfde te twijfelen dat haar woorden niet enkel bedoeld waren om te imponeren. Daden waren immers krachtiger dan woorden en dat zou zij, als de tijd rijp was, wel laten zien.

Sunpaw knikte even met haar kopje, haar blik ging even langs de poes. Ze miauwde dat ze snapte wat ze bedoelde, om vervolgens een verhaal te vertellen over een Shadowclanner. Sunpaws interesse was gewekt toen ze begon te praten over oorlog en dat hij haar kennelijk had vergeleken met een Bloodclanner. Sunpaw vernauwde haar ogen geïnteresseerd. ‘Waarom wachten op een oorlog?’ miauwde ze, nu wat zachter en donkerder dan daarvoor. ‘Je laat toch niet iemand je zo noemen?’ vroeg ze vervolgens. Ze had wel zin om een vuurtje aan te wakkeren in de poes voor zich. Sunpaw had het niet laten gebeuren, dat een vreemde haar vergeleek met een Bloodclanner. Ze was wel benieuwd wat de aanleiding was geweest van de woorden van de Shadowclanner. Ze bleef Icepaw recht aanstaren. Ze begreep wat ze bedoelde, dat niet iedereen watjes meer moest zijn. Waarom was ze er zelf dan één?

Icepaw richtte haar blik naar opzij toen Sunpaw haar woorden sprak. “In eerste instantie was het ook de bedoeling dat we zouden wachten tot we elkaar zouden ontmoeten op het strijdveld,” sprak ze op een koele toon. “Maar daarna kwamen we elkaar weer tegen in het verloren territorium en nadat hij mij met een BloodClanner vergeleek, ben ik hem aangevlogen. Dus nee, Sunpaw. Ik laat niemand mij zo noemen.” Ze keek de poes voor haar strak aan. “Hij wilde een gevecht duidelijk vermijden, maar dat liet ik niet over mijn kant gaan. En de eerstvolgende keer dat ThunderClan ruzie heeft met ShadowClan zal ik het hem nog meer betaald zetten.” Ze knikte naar Sunpaw. “Heb jij soms katten van andere Clans waar jij ruzie mee hebt?” vroeg ze vervolgens. Ze kon zich voorstellen dat Sunpaw, net als Icepaw zelf, ook niet echt een voorstander was van vrienden maken buiten de Clan en dat ze dus vast wel bitchy zou hebben gereageerd als ze iemand van een andere Clan tegen kwam. Het was dan ook niet heel moeilijk in te beelden dat ze tijdens die keren een grote ruzie met iemand had gehad, al moest dat natuurlijk wel nog bevestigd worden.

well behaved women
seldom make history

_{Sunpaw vernauwde haar ogen even, waarna ze toch een beetje moest lachen. Ze wist niet helemaal of ze Icepaws verhaal nu geloofde, of dat ze zichzelf nu verbeterde nu zij er iets van had gezegd. Wilde ze nu gewoon stoer doen? Sunpaw besloot maar haar het voordeel van de twijfel te geven. ‘Goed.’ Daarna gingen haar helder blauwe ogen vernauwd naar de andere. ‘En? Vertel me alles! Je hebt hem wel verslagen, toch?’ Als ze wel aan het liegen was, zou Sunpaw recht door haar leugens heen prikken. Vervolgens vroeg de poes of zij katten had waar ze ruzie mee had. Ze grinnikte even. ‘Wie niet?’ miauwde ze schamper. ‘Ik denk dat heel Riverclan inmiddels mijn vijand is,’ merkte ze droog op. Iedereen van een andere clan mocht ze automatisch niet. Zo was zoals het hoorde. Thunderclan was hun eigen clan en Sunpaw volgde de code met haar hart, niemand kwam de grenzen over en ze zou ook niet onderhandelen met een vreemdeling, niet zoals Thornstar had gedaan.}

“Natuurlijk heb ik hem verslagen,” zei Icepaw terwijl ze met haar staartpuntje zwiepte. “Hij zag de eerste aanval niet eens aankomen omdat hij werkelijk dacht dat ik met hem zou onderhandelen, dus de rest ging vanzelf.” Dat was niet helemaal hoe het was gegaan, maar ze voelde niet de nood om verantwoording af te leggen aan Sunpaw, noch om een wit voetje te halen. Ze had een reputatie die ze omhoog moest houden en zeker met drie broers die vier manen ouder waren dan haar en die van alles een competitie wilden maken, moest ze op scherp blijven. Ze dacht niet dat Sunpaw rond ging bazuinen dat ze het goed had gedaan, maar ze wist zeker dat de kattin het maar wat graag door zou vertellen als Icepaw toe zou geven dat haar tegenstander haar gelijke was geweest. “En dat is zoals het hoort,” sprak Icepaw koeltjes. “Ik snap niet dat er apprentices zijn die aan een grens komen te staan en gezellig met elkaar kletsen alsof we niet in een aparte Clan leven. En ik snap al helemaal niet dat er katten zijn die verliefd op elkaar worden met de code tussen hun in.” Ze schudde haar kopje. “Mijn hart ligt bij ThunderClan en dat zou ik nooit kunnen verraden.” Niet voor de leukste kater in welke Clan dan ook, voor niemand niet!

well behaved women
seldom make history

_{Sunpaw giechelde even, een meisjesachtig geluid dat ze nauwelijks produceerde. Ze was zo stoer. Maar oké, als ze hem had verslagen, ze geloofde het. Een Shadowclan apprentice. Ze was benieuwd wie hij was, of hoe oud ie was, of hoe groot. Ze keek met onderzoekende ogen naar de poes en bestudeerde haar voor een moment toen ze begon te spreken, hoe ze vertelde over dat ze geen vrienden had van andere clans, verliefdheid, de code, ThunderClan. Moest ze zich zo nodig bewijzen? Ze zou bijna denken dat Icepaw iets voor haar probeerde te verschuilen. ‘Uhum, natuurlijk,’ stemde ze wat afwezig toe. Icepaw leek misschien dan wel een beetje op haar, maar ze zouden wel eens zien hoe erg. ‘Vecht met mij,’ sprak ze toen doodsimpel, meer een uitdaging, met een toon dat het bijna een bevel was. Ze wilde wel eens zien hoe ze die apprentice weg had gejaagd. Of de praatjes ook werkelijkheid waren. Haar ogen kruiste de hare en ze staarde zonder afbreking in hare.}