Put your head in the sand

Ze snapte niet dat katten hier vrijwillig ingingen hoor, het zag er maar donker en benauwd uit. Met nieuwsgierige maar ook wantrouwige ogen keek ze in de ingang van de tunnel voor haar, al kon ze niet eens iets zien. Niet dat ze van plan was om polshoogte nemen. Storkpaw wist al dat ze er helaas een keer in moest gaan, dat had ze al gehoord van anderen. Iets waar ze totaal niet naar uitkeek, maar misschien kon ze zichzelf al voorbereiden. Even een klein stukje naar binnen gaan en dan vlug weer terug. Ja, daarvoor was ze dapper genoeg.Toch?De gevlekte poes haalde eens diep adem en deed toen een stapje naar beneden. Oh, ze moest waarschijnlijk bukken. Ze deed dat en deed nog een stapje. Ze staarde in de duisternis, hoe lang duurde het voordat ze daar aan gewend was. Net toen ze haar derde stap wou doen kwamen er twee ogen te voorschijn uit de duisternis en geschrokken struikelde ze weer naar achteren.

-Oakpaw

De twee ogen waren van Oakpaw, die was laatst ook apprentice geworden. Ze had nog met hem gespeeld in de Nursey. Hij leek ook van haar te schrikken, hij moest blijkbaar ook even aan het licht wennen voordat hij haar herkende. ''Euh, ja''confirmde Storkpaw, zeker wetend dat zij zo heette. Ze keek eens langs hem heen in het donkere gat waar hij zo juist uit was gekomen. Het zag er erg nauw uit. ''Hoe is het..daarbinnen?''vroeg ze, een lichte twijfeling in het laatste woord. Nee, je kreeg haar met geen stok onder de grond als het aan haar lag. Maar misschien viel het wel mee.

De kattin bevestigde dat ze Storkpaw was en hij werd er al meteen kalmer bij. Zij was de poes waarmee hij nog had gespeeld in de Nursery, een soort van een vriendin. Toen vroeg ze hoe het daarbinnen was, hoe het was in de plek waar hij juist vandaan kwam. “Het is daar nog redelijk ok, je moet een beetje wennen aan het donker en dan is het er best wel leuk”, zei de bruine apprentice, een beetje aanmoedigend zelfs. De tunnels waren best wel uniek, een beetje eng, maar toch leuk. Het was vooral vertrouwen op je instinct daarbinnen en dat lukte hem wel redelijk goed.

Ze luisterde aandachtig naar zijn uitleg over hoe het in de tunnels was, maar ze was nog niet overtuigd. De duisternis, daar kon ze nog wel mee leven, maar voor de rest leek het haar veel te nauw. Nee, gaf haar maar de vele ruimte die ze had in de velden hier. ''Ik denk dat ik liever boven de grond blijf toch''besloot ze, want ze had ook wel eens gehoord over de gevaren van de tunnels. Lionsound was er in dood gegaan, al was dat met hulp van buitenaf. Toch, als het mis ging daarbinnen was er vast weinig ontsnappingskans. ''Ben je wel voorzichtig?''vroeg ze aan hem, daaraan denkend.

Ze besloot dat ze liever boven de grond bleef en vroeg aan hem of hij wel voorzichtig was. De kater bleef eerst eventjes staren voordat hij zijn kop schudde en antwoordde. “Natuurlijk ben ik dat”. Zijn stem was zacht om haar gerust te stellen, hij was ok. En als er iets foutliep dan zou hij zijn best doen om uit de situatie te komen, en zo niet… Dan ja. Maar de kans dat dat zou gebeuren was erg klein, en de bruine apprentice maakte zich daar niet al teveel zorgen over. Want ten eerste was hij nog erg nieuw in de tunnels en had hij er niet zoveel over gehoord, en ten tweede omdat hij een durver was en niet al teveel nadacht over alles. Volgens hem zou het altijd goed komen. En zolang de tom daarin geloofde, kwam het bijna altijd goed!

Stiekem, als ze eerlijk mocht zijn, snapte ze het nu van onder grond gaan om te jagen niet. Er was toch genoeg prooi boven de grond? Ze was ook heel blij dat haar lichaamstype haar overduidelijk een Moorrunner maakte en ze voor dat werd getraind. Oakpaw stelde haar gerust en ze keek hem weer wat minder bezorgd aan. Hij had nu al meer verstand dan zij over deze tunnels en bovendien zei hij dat hij voorzichtig zou zijn. Dus daar moest ze maar op vertrouwen. ''Mooi om te horen''zei ze alweer iets positiever. Ze bleef bij haar eerdere mening, haar kreeg je met geen stok in die tunnels. Ze ging eens zitten, niet veel beters te weten. ''Wou je Tunneler worden?''vroeg ze geïnteresseerd. Zij had geluk gehad, maar misschien wou Oakpaw juist wel een Moor Runner worden. Ze had hem niet er over gehoord toen ze nog kittens waren.

Hij merkte dat haar blik al wat rustiger werd en dat ze ging zitten, en daarom hij ook. Hij ging een tunneler worden, net zoals zijn oudere broer. Soms had hij zich afgevraagd waarom hij beperkt was tot dit donkere, ondergrondse systeem, maar hij vond het niet heel erg. De tunnels waren altijd wel koel en dat zou zeker helpen tijdens de hitte van Greenleaf. “Eerlijk gezegd ben ik wel nieuwsgierig naar hoe het zou zijn als een Moor Runner…”, gaf de jonge tom toe. “Maar ik ben best wel blij om een Tunneler te worden”. Misschien was hij gewoon niet gemaakt om Moor Runner te zijn, maar het maakte hem ook echter niet uit. Hij zou altijd dezelfde leuke Oakpaw blijven en ook voor altijd een goede vriend wezen voor katten zoals Storkpaw, wat voor een verschil kon in het donker of licht jagen hebben anyways?

'Het rennen is heerlijk, ook al is dat niet het enige wat je moet kunnen', vertelde ze aan hem en een klein glimlachje sierde zijn gezicht, zoals het gewoonlijk deed. Hij was een tunneler, en dat zou hij waarschijnlijk altijd blijven. Maar dat vond hij niet erg, want het deed hem goed. Het grote Windclan territorium was misschien zijn plek gewoon niet. Hij zou wel de perfecte tunneler kunnen worden, net zoals zijn broer. De kater zou anderen kunnen helpen, en op een dag misschien zelf een apprentice trainen. De toekomst zag er mooi uit. "Zolang je maar blij bent met je pad weet ik zeker dat je een goede moor runner zal worden later"