You won't pray for me

Sharkpaw keek met een kille blik neer op de sneeuw die zich als een wit tapijt voor hem uitbreidde. Hij rolde met zijn ogen toen hij een paar kittens zich enthousiast op de witte substantie zag storten en keerde hun de rug toe toen ze naar hem riepen en vroegen of hij soms met ze mee wilde doen. Hij vroeg zich kort af hoe dat het zou zijn als hij ze een mep zou geven of zou verwonden en of het bloed dan lang zou blijven liggen in de sneeuw. Het was een vermakelijke gedachte dat hij die theorie kon testen, maar hij wist wel beter dan dat te doen. Hij had toen gezien bij Morningkit dat het op gewone grond best lang bleef liggen en hij zou de kitten maar wat graag nog eens bij zich roepen zodat ze die theorie opnieuw konden testen, maar dan in de sneeuw. De tabby liet het kamp achter zich en besloot om zijn territorium te gaan ontdekken. Snappingturtle was er niet om te trainen, maar daar voelde Sharkpaw zich niet bepaald rouwig over. Als die dwaas maar ver genoeg uit zijn buurt bleef met zijn irritant gezwets over zijn pels dat goed moest liggen, dan vond hij het prima. De kater had een kille blik in zijn ogen terwijl hij naar the Swamp Cavern ging en zijn blik gleed kort naar binnen. De grot zag er niet bepaald uitnodigend uit, maar dat was juist wat Sharkpaw wel aantrok en de kater aarzelde dan ook niet om naar binnen te gaan. Ook niet toen hij pootstappen achter zich hoorde.

_{Carameltwirl vond jagen in de sneeuw bijna leuker dan normaal, het was een nieuwe uitdaging. Het teste haar kwaliteiten als één van de beste jagers van de clan echt. Haar kleine lichaam stak af van de sneeuw, met haar donkere vlekken. Ze was perfect voor nachtjacht, maar in de sneeuw kwam ze er niet onderuit. Ze moest zichzelf verhullen op de beste manier. Ze had al een merel gevangen, de vogel was te wanhopig geweest voor een beetje eten en recht in haar klauwen gevlogen. Ze had deze begraven onder een beetje sneeuw, maar toen zag ze opeens een donker figuur richting de grotten gaan. Oh nee! Ze voelde zich toen een beetje bezorgd en verantwoordelijk. Potverdikkie! Ze ging de apprentice achterna en toen ze hem zelfs in de tunnel zag verdwijnen, voelde ze dat ze in moest grijpen. ‘Sharkpaw, stop!’ sprak haar zachte stem. Ze was nooit goed in bazig klinken, of ook maar een beetje imponerend. ‘Het is niet veilig,’ voegde ze er met haar zoete stemmetje aan toe. Hij was nog veelst te jong! Hij had hier niets te zoeken...}

Sharkpaw had wel half en half verwacht dat diegene achter hem hem tegen zou houden. Hij hoefde ook niet over zijn schouder te kijken om te weten dat het Carameltwirl was. Hij had haar geobserveerd en hij wist hoe zoet dat ze was, hoe weinig imponerend ze over kon komen, zelfs als ze autoriteit uit probeerde te stralen. Ze zou makkelijk te manipuleren zijn en was in geen geval een figuur waar hij naar zou luisteren. Hij keek dan ook met een kille blik in zijn groene ogen over zijn schouder en trok met zijn oortje. “Ik heb gehoord dat volleerde warriors anders prima in staat zijn om apprentices te begeleiden op gevaarlijke missies.” Hij grijnsde haast sadistisch naar haar. “Vind jij ook niet dat wij als ShadowClanners een bepaald imago uit moeten stralen?” Hij knikte naar het donkere gat voor hem. “Het zou een beetje slecht zijn voor onze reputatie als we ons nu zouden omdraaien, niet dan? Maar je mag natuurlijk altijd met me mee gaan als je wilt.” Hij glimlachte spottend naar haar en draaide zich toen weer van haar weg, waarna hij verder het donkere gat in liep. Nee, hij zou niet voor haar buigen. Maar als ze met hem mee zou gaan, wie weet wat er dan voor een ongelukjes konden gebeuren… Helemaal alleen met een warrior in een grot waar niemand anders kwam? Er ging een aangename siddering door hem heen bij het idee en een sadistische grijns verspreidde zich om zijn lippen. Hopelijk zou ze toehappen.