[Training] Paid in Full

Hij had Steelpaw een extra dag vrij gegeven, na de gebeurtenissen rondom Hollypaw had hij geen zin om nog een apprentice te gaan trainen. Hij voelde zich kwaad, woedend op zichzelf dat hij haar niet had kunnen helpen. Hij wist dat hij niet altijd bij iedereen kon zijn om ze te helpen, maar momenteel zag het ernaar uit dat hij helemaal niets kon. Flintspark had net zichzelf een beetje erdoorheen gejaagd dat zijn familie een zooitje was, maar zijn zusje was kwaad op hem, een van zijn vrienden was vermoord en nu moest hij zijn kop erbij houden om een apprentice trainen.
Toch had hij Steelpaw gezegd om naar de ingang van het kamp te komen, vanaf daar zou hij de trainingen beginnen. Hij wilde bij het begin beginnen, maar wist ergens ook niet goed hoe hij dit moest aanpakken. Immers was dit zijn eerste apprentice, was hij nog niet zo lang warrior en had hij teveel zorgen aan zijn kop. De kater ging dan ook zitten net buiten de ingang van het kamp en bleef daar wachten op zijn apprentice.

[+Steelpaw]
[Dit speelt zich net na de dood van Holly af, dus Steelpaw heeft iets langer vrij gehad voordat Flint begon met de trainingen]

Steelpaw had de gebeurtenissen omtrent Hollypaw makkelijker achter zich kunnen laten dan een paar andere katten, had hij al wel gemerkt. Hij had nog nooit een gesprek met haar gehad en hoewel hij het jammer vond dat ze geen deel meer uitmaakte van de Clan en het verschrikkelijk vond om te horen dat ze er niet meer was, bleef hij er niet te lang in hangen. Steelpaw was niet echt iemand die te lang in het verleden bleef hangen en meer iemand die vooruit wilde kijken naar de toekomst. Hij vond ook niet dat het zijn recht was om verdrietig te zijn over iets wat niet eens aan hem gelinkt was en dus liet hij dat over aan de katten die rechtstreeks met Hollypaw verbonden waren. Het leek erop dat zijn mentor zo’n kat was geweest; Steelpaw had een extra dag vrij gekregen en ze begonnen pas de ochtend erop met zijn trainingen. Hij had er begrip voor gehad, maar het had hem ook onrustig gemaakt omdat hij juist graag aan zijn training wilde beginnen. Hij had echter respect voor het gevoel van zijn mentor en dus kwam hij pas, zoals afgesproken, naar de uitgang van het kamp de dag na zijn vrije dag. Hij zag zijn mentor daar al zitten en hij dacht kort na over wat hij wilde zeggen. “Het spijt van me Hollypaw,” besloot hij uiteindelijk om mee te beginnen. “Ze leek me een lieve kat met een goed karakter. Het is vreselijk wat haar is overkomen.” Hij kon zijn mentor niet de steun bieden die iemand kon bieden die nu hetzelfde voelde als zijn mentor, maar hij kon wel laten blijken dat hij het erg vond voor hem, toch? Of had hij dat recht soms ook niet?

De kater keek op toen zijn apprentice tevoorschijn kwam, bij hem kwam staan en tegen hem sprak. Hij keek op, legde zijn oortjes in zijn nek en probeerde de duistere blik uit zijn ogen te krijgen, tevergeefs was hij bang voor. Hij besloot niet te reageren op was de apprentice zei, bang voor zijn eigen stem, bang voor zijn eigen emoties die de overhand begonnen te krijgen over hem. Hij knikte dus enkel en kwam overeind. Zijn lichaam voelde gespannen aan, alert, klaar voor een gevecht dat niet zou komen. Hij voelde een itch, een itch om te vechten, zijn klauwen ergens in te slaan en het vlees van iets af te trekken. Flintspark schudde zijn kop en probeerde zichzelf te kalmeren, tevergeefs, helaas. "We gaan," sprak hij op een kalme, iets wat koude toon. Hij wilde hier niet zitten en zichzelf zielig voelen, hij zou iets doen, hij moest iets doen. "Onderweg zal ik je dingen uitleggen en vertellen. Als je vragen hebt, wacht je totdat ik klaar ben met uitleggen. Als het iets dringends is, gevaar, een noodgeval, iets in die richting, dan mag je me onderbreken. Begrepen?"

Steelpaw wist niet goed hoe hij moest reageren toen er niks gezegd werd op zijn woorden. Hij had nog nooit gerouwd om iets en wist dus ook niet hoe dat iemand anders zich moest voelen. Hij kon zich er wel een voorstelling bij maken, maar het zou nooit stroken met de realiteit. Hij wilde bijna dat hij niks gezegd had toen hij de blik van zijn mentor zag en hij haalde diep adem, maar liet deze weer ontsnappen toen zijn mentor zei dat ze zouden gaan. Zijn enthousiasme om te gaan trainen was in één klap verdwenen en er resteerde een awkward gevoel waarbij hij niet wist wat hij moest zeggen. De koude toon van de kater zorgde ervoor dat zijn oortjes kort in zijn nek zakten, maar hij reageerde er niet op en knikte in plaats daarvan naar zijn mentor. “Ja, Flintspark,” sprak hij op een gehoorzame toon. Hij mocht niks vragen tot zijn mentor hem zei dat hij dat mocht doen. Dat ging nogal een hele opgave worden omdat Steelpaw vaak moeite had met zijn vragen te onderdrukken, maar hij zou het proberen. De kater keek zijn mentor heel even aan, maar wendde zijn blik daarna weer af en liep stilletjes wat naar voren totdat Flintspark aan zou geven dat ze konden gaan. Hij wist niet wat het was, maar dit was waarschijnlijk de eerste keer in zijn leven dat hij geen idee had hoe hij met een situatie om moest gaan en de drang om naar zijn moeder te rennen, was opeens vrij groot.

De kater gebaarde met zijn staart dat de jonge apprentice hem moest volgen. Hij zou onderweg er wel achter komen wat hij precies wilde gaan iemand. Immers was dit voor Flintspark ook de eerste keer en hij zat in een lastig pakket over wat hij nu precies moest doen. Hij liep met stevige passen door het territorium heen en bleef eventjes stil staan de rand van een stuk bos. "Dit is de blooming woods, dit deel van het bos was verbrand door een groot vuur dat hier was. In de tijd dat de clans naar de bergen waren getrokken is hier een nieuw bos gegroeid." Hij liet zijn blik over de bomen glijden. "Dieper in hebben de tweebenen hokken met bijen gezet. Je moet dus altijd op je hoede zijn dat je niet gestoken wordt als je hier bent," vermelde hij er daarna rustig achteraan.
Na een paar tellen gebaarde hij dat ze verder gingen en op een stevige pas liep hij verder naar het volgende punt van herkenning. "De Sandy Hollow, daar waar ik je vechtrainingen zal gaan leren. Als we de oudste elders moeten geloven heeft hier ooit een rivier gelopen. Als 't sneeuwt wordt hier nog wel eens gespeeld." Hij had werkelijk geen idee of 't allemaal binnenkwam wat hij zei, maar als er vragen waren zouden die later wel komen. Flintspark vervolgde zijn weg, maar dook opeens weg in het gewas. Hij gebaarde naar Steelpaw dat hij zich laag moest houden. Niet veel later schoot een uil door het gewas heen. Fijn, dat ook nog. Toen de uil uit het zicht was, kwam hij weer overeind. "De OwlTree," begon hij langzaam. "De plek waar je waarschijnlijk het meest voorzichtig moet zijn." Hij liet zijn blik van de grote boom glijden naar zijn apprentice. "Vragen?"

Steelpaw vergat het vretende gevoel in zijn binnenste zodra ze op pad gingen. Zijn blik gleed ademloos naar opzij en nam zijn omgeving in zich op terwijl zijn mentor vertelde over wat er zich daar vroeger had afgespeeld en hoe het nu was. Vragen kwamen in hem op en hij moest zijn tanden op elkaar klemmen om ze voor zich te houden, zich herinnerend hoe Flintspark hem nadrukkelijk had gevraagd om hem niet te onderbreken. Zijn mentor leek hem niet echt het geduldige type dat wilde wachten tot Steelpaw’s vragenvuur voorbij was, laat staan om alle antwoorden te geven. En dus hield de kater zijn bek, al was het wel moeilijk. Zijn blik gleed naar de holte waar hij vechttrainingen zou gaan krijgen en een domme grijns verspreidde zich om zijn lippen terwijl hij zich voorstelde hoe hij zijn mentor onderuit zou halen tijdens een vechttraining. Zijn blik gleed echter weer naar voren en zijn poten versnelden om zijn mentor in te halen toen deze alweer verderging. Op Flintspark’s commando dook hij in elkaar en keek ademloos toe hoe de grote vogel over hun heen vloog. Zijn blik gleed naar de boom waar de uil zich in bevond en de boodschap dat hij hier voorzichtig moest zijn, werd als een uitdaging geïncasseerd. Hij wiebelde kort met zijn oortjes, maar besloot om net te doen alsof hij zijn mentors advies opvolgde en gaf hem een knikje. En toen kwam de vraag of hij vragen had. Steelpaw probeerde zich in te houden, maar helaas had hij geen controle over zijn opwinding en hij was zo blij dat hij vergat om zich laag te houden. “Heb jij de brand bij de Blooming Woods meegemaakt? Wanneer gaan we met vechttrainingen beginnen? Mag ik vandaag mijn eerste prooi vangen? Zijn er al eens kittens meegenomen door die uil daar?” Zijn ogen glommen van opwinding en hij vergat heel even dat Flintspark niet bepaald in een humeur was om al zijn vragen te beantwoorden, alsook om stil te zijn en zich laag te houden terwijl hij wachtte op de reactie van zijn mentor.

En daar kwamen de vragen, precies zoals hij gevraagd had. Flintspark moest een zucht onderdrukken, hij was echt op 't verkeerde moment begonnen met deze trainingen, maar aan de andere kant had hij het ook niet langer moeten uitstellen. Just, wrong time, wrong place, misschien. Hij dacht eventjes na over de vragen die hem gesteld werden. "Nee, ik ben geboren nadat de clans terug waren uit de bergen, hier stond toen al een nieuw bos." Geboren bij de verkeerde moeder, geboren uit een liefde die nooit had mogen gebeuren. Onbewust klauwde hij met zijn nagels in de grond, kwaad op dingen die hij niet in de hand had gehad, zoals altijd bij hem leek te gebeuren. "Ik ga je vandaag vooral 't territorium laten zien. Het is belangrijk dat je weet wat bij Thunderclan hoort en waar je voorzichtig moet zijn, voordat ik je ga uitleggen hoe je moet jagen. Volgende training ga ik je wat jachttechnieken uitleggen." Hij probeerde rustig te blijven. Trok zijn nagels terug in hun hulzen en slaakte een zucht. Daarna richtte hij zijn blauwe ogen op de Owltree. "Ik heb alleen verhalen gehoord. De Elders kunnen je vast wel vertellen over de kittens die zijn meegenomen en opgegeten door de uil die hier woont." Hij stopte met zijn verhaal. "Nog meer vragen of kunnen we door?"

Het nadeel van een jonge mentor leek te zijn dat hij niet heel veel van de geschiedenis van zijn territorium wist. En misschien interesseerde hem dat ook niet. Steelpaw interesseerde het echter wel, dus hij zou in zijn achterhoofd houden dat hij daar de elders nog moest over ondervragen. Hij luisterde aandachtig naar de rest dat zijn mentor vertelde en had door zijn enthousiasme voor de training dan ook niet echt in de gaten dat Flintspark nogal een innerlijke worsteling had. En als hem dat wel opgevallen zou zijn, zou hij dat wijten aan Hollypaw’s dood. Steelpaw kreeg een enthousiaste blik in zijn ogen toen zijn mentor hem zei dat ze de volgende training zouden gaan jagen. “Echt?” vroeg hij enthousiast. Oh, daar had hij echt wel zin in, hoor! Maar goed, eerst nog het territorium leren kennen. Daar had hij ook wel zin in. “Nee, ik denk dat ik het wel snap,” zei hij met een knikje tegen zijn mentor. “Gaan we ook langs Fourtrees? En krijg ik vandaag ook meer te horen over de Clans?” vroeg hij echter meteen nadat hij was opgestaan zodat ze weer konden vertrekken. Hij vergat om zijn kopje laag te houden voor de uil en dat werd er niet beter op toen hij nieuwsgierig omkeek toen hij een schel gekrijs hoorde schallen tussen de bomen door. “Was dat de uil?” vroeg hij met twinkelende ogen aan zijn mentor. Het boezemde niet echt angst in dat het beest ergens in de buurt leek te zijn. Nee, het maakte hem enkel nieuwsgieriger naar wat daar zou zijn.

Zijn apprentice zei dat hij het snapte, maar begon met nog meer vragen. Het puntje van Flintspark's staart trilde iets wat geïrriteerd, maar hij wist zichzelf te kalmeren. "Nee, de Fourtrees zullen later komen. De reis door 't territorium zal je al genoeg uitputten. Ik ga je niet overbelasten op je eerste dag met te veel gewandel en te veel informatie." Legde hij op een rustige toon uit, terwijl hij om zich heen keek om te zien of de uil inmiddels weer was vertrokken. Als het roofdier er nog zat, was het geen optie om weg te komen hier en zou hij gedwongen zijn om meer vragen te beantwoorden. Vanuit zijn ooghoek zag hij hoe Steelpaw overeind kwam en er een schelle krijs door 't woud heen hing. Met zijn nekharen overeind dwong hij zijn apprentice terug het gewas in door zijn poot op diens kop te zetten en omlaag te drukken. "Inderdaad, en zolang die hier is, gaan we hier niet weg komen. Tenzij je heel erg zachtjes kan doen. Dus zie dit als je eerste les in sluipen." miauwde hij met een strenge ondertoon in zijn stem.

Het was wel een domper dat ze niet meer langs Fourtrees zouden gaan. “Ik kan te veel informatie best wel aan, hoor,” zei hij op een stoere toon tegen Flintspark. Zijn mentor moest hem niet zo onderschatten! Hij was klaar voor zijn training! Hé! Zijn kopje werd hardhandig naar beneden geduwd toen hij naar de uil vroeg en zijn donkergroene ogen gleden naar zijn mentor, zijn staartpunt geïrriteerd bewegend. Hij vergat zijn irritatie echter meteen weer toen Flintspark aangaf dat dit zijn eerste les sluipen zou worden. “Oh, hier heb ik al op geoefend toen ik nog maar een kitten was. Kijk maar!” Wat volgde was een rotslechte demonstratie van een apprentice die nog maar net uit de nursery was en die niet wist hoe hij zijn poten neer moest zetten. Hij dook in iets wat op een sluiphouding moest lijken en begon toen te sluipen, zijn staart slepend over de grond en het vorst dat er was van de vorige nacht krakend onder zijn poten. Maar in Steelpaw’s kopje deed hij het best goed en met een triomfantelijke blik keek hij over zijn schouder naar zijn mentor. Die zou vast heel trots zijn!