Arcticwolf was een man van controle, en dit was iets wat hij voornamelijk uitoefende over zijn gezin. Hij wist alles over zijn kinderen en in het verlengen hiervan wist hij ook alles over zijn partner. Het laatste van deze twee was namelijk ook iemand die het recht van privacy en vertrouwen verloren had. Ze was een verrader van de code, van de clan en hun relatie. Hoe egoïstisch kon een mens zijn? Hij gaf hier alles op voor haar kroost en haar reputatie, en alsnog ondersteunde ze haar zondes door die kater te blijven zien. Natuurlijk begreep de warrior ook dat ze enkel een pawn was van de shadowclan deputy, een genot voor aan de zijkant. Je kon niks anders verwachten van een kat die uit de schaduwen voortkwam en de kou in hun vacht gefokt hadden. Maar hij had een plan. Een plan wat hij goedgekeurd had gekregen van zijn leider, want in tegenstelling tot de calico was hijzelf wel iemand die enkel binnen het regelement bewoog.

Maar goed. Alles op zijn tijd. Arcticwolf had dit spel geduldig gespeeld. Hij had zijn partner afgelezen en haar acties waren voor hem luid en duidelijk geweest. Natuurlijk had hij zijn vader ingeschakeld om haar in de gaten te houden tijdens haar avondwandelingen, terwijl hij thuis bij de kittens bleef. En toen alle tekenen wezen naar de mogelijkheid dat vandaag de dag zou zijn, had hij de jongen in zijn wakend oog gelaten terwijl hij zelf achter haar aan sloop. Altijd net buiten bereik. Net met zijn wakend koude ogen op haar lichaam. Een lichaam wat hém toebehoorde en niet een of andere don juan. En alsof de sterren over hem waakte en alles in gang zette, werd hij gelokt naar de twoleg place. En ja hoor, daar kwam de hond op het toneel gekropen. Arcticwolf, perfect gecamoufleerd in dit weer zoals zijn naam voorspelde, bleef verborgen voor nu. Dit was een laatste kans. Seamist kon hierbij het contact verbreken, ze kon hem de schouder toekeren en teruglopen naar haar huis bij de rivier. Al wist hij ook wel dat dit een iele hoop was. Hij wist met een ijzige zekerheid dat zijn plan vandaag tot actie gedreven zou worden.

Hun woorden lieten zijn lichaam overspoelen in emoties van pijn, jaloezie en woede. Hoezo werd Settleddust bedankt terwijl híj degene was die hun kinderen had opgehaald en gevonden? Terwijl het niemand anders dan hijzelf was die ervoor had gezorgd dat zijn kinderen een maan langer kitten zouden blijven. Hij voelde de grond buigen onder zijn poten terwijl hij een stap dichterbij zette, bedekt door de natuur en de omgevallen boom waar hun achter stonden. Settleddust had geen enkel recht om deze kittens gezien te hebben, om blij te zijn- En toen viel het. Een knagend vermoeden dat al maanden in zijn maag had lopen zweren. Een revelatie. Er waren nog twee kinderen meer. Die vuile, vieze, afgedankte kater had twee van zíjn jongen meegenomen. Dimpaw en Tidekit. Dimpaw. Tidekit. Hij moest ze zien. Hij moest ze terugkrijgen. Hij zou zelf naar Shadowclan lopen om deze kittens op te eisen. Want ze behoorde hém toe en niemand anders. Oh hij zal dit met Crystalstar bespreken en haar goedkeuring krijgen. Zíjn jongen zouden niet rotten in die clan van schaduwen en zo verpest worden door hun excuus van een ‘vader’. Nee hij zou zijn kinderen niet in de steek laten zoals Seamist dit had gedaan.

Deze informatie was alles wat hij nodig had. De lichtgekleurde kater sloop dichter bij de boom toe en zette zichzelf schrap. Hij wist wat zijn plan was. Hij wist hoe hij dit moest gaan spelen. De kater spande zijn spieren en gebruikte zijn sterke achterpoten om over de boomstam heen te komen, om zich direct op Settleddust te laten vallen. In dezelfde motie probeerde hij hem bij zijn nek te pakken. Hij vocht zonder klauwen. Het was namelijk niet zijn intentie hem te verwonden. Nee, daar was later genoeg tijd voor en genoeg middelen die nooit terug zouden leiden tot hem. Nee. Hij probeerde de kater te pakken en zijn kop tegen de koude boom aan te rammen. Ga maar slapen deputy. Ga maar slapen.

En alles komt goed.

Met een harde klap landde hij op de oudere kater. De wereld draaide ineens op een ander tempo en zijn lichaam werkte anders dan dat het normaal deed. Hij was opgeleid om te vechten zoals iedere kat in dit woud dat was, en toch verbaasde het hem keer op keer hoe alles anders functioneerde. Er gelden geen regels bij oorlog of liefde was een spreekwoord voor een rede. En hier waren beiden aspecten in speling. Net voor hij had gesprongen had hij nog de woorden van het koppel gehoord. Over dat hij Seamist niet had laten gaan. Natuurlijk had hij haar niet laten gaan. Híj had moeten gaan in een directe taak van zijn leider. En iemand moest bij hun jongen blijven. Maar Seamist, hoeveel ze misschien ook van haar kroost mocht houden, was verre weg van de perfecte moeder. Een queen moest zich dienstbaar opzetten tegenover haar nest, leven voor hun tot ook deze hun eigen weg zouden gaan. Maar in plaats van dat doen bleef ze met haar kop bij haar verleiding. Bij deze kater. Daar zal vandaag een einde aan komen. Hij had nog net gehoord hoe Settleddust claimde hem niet te mogen, een gevoel wat compleet wederzijds was. En een dreiging.

Hoe durfde hij te denken dat hij óóit Seamist een haar zou krenken. Ze was zijn beste vriendin, zijn pártner. Alles wat hij hier deed was voor haar, voor zijn gezin. Hij was degene die consequenties zou moeten uitvoeren, en dat was precies waar vandaag voor was. Spreek nooit vuil over een ander, had zijn vader hem ooit vertelt. Spreek nooit vuil over een ander als je niet bereid ben zijn reactie te voelen. Een les die hij vandaag tot praktijk zou brengen. Hij voelde hoe de ander naar adem hapte en hij was zich uiterst van bewust hoe makkelijk het zou zijn hem hier de keel door te bijten. Maar daarvoor was hij hier niet, hij was geen moordenaar. Nee. Vandaag was hij zowel jury als beul. Settleddust en Seamist moesten dit beiden gaan voelen, ze moesten doorkrijgen dat het einde was van deze acties. Het kostte veel kracht om de ander neer te houden, maar hij was in staat om met de beweging van de ander zijn kop hard tegen de boom aan te klappen. En zo simpel als dat was de deputy van shadowclan een lappenpop in zijn kaken. Lang zou dit niet duren, hij was immers een sterke en gezonde kater. Maar tijd zat in hun voordeel.

Zijn partner schreeuwde en even onleesbaar als altijd keerde hij zijn ogen recht in de hare, waarna hij de ander los op de grond liet vallen. Één stap naar voren zettende om het lichaam te beschermen in zijn bezit. “In zekere zinnen heb je gelijk Seamist” Antwoorde hij haar, zijn toon zacht maar onaangetast. Hoewel hij adrenaline door zijn lichaam voelde branden was hij er uiterst voorzichtig mee dat zijn uitstraling even kalm en welbespraakt was altijd. Hij had de controle hier, hij bepaalde wat er ging gebeuren. “Dit is net zo goed jouw schuld als dat het de zijne is. Deze ontmoetingen, deze regelbreking, komt van twee kanten” Arcticwolf was weer bedaard genoeg en zette door, bracht het lichaam van de ander op zijn eigen rug en begon de twolegplace in te lopen. Hij bleef stil voor een tijd, wetende dat de poes hem zou volgen. Uit schrik, schuld, loyaliteit of onmacht maakte niet uit, hij wist dat ze de verrader op zijn rug niet in de steek zou laten. Ze was beter als dat. Ze was in werkelijkheid beter dan alles wat hier nu plaatsvond.

Zijn poten wisten de weg, dieper de twolegplace in tot ze bij een omheinde tuin kwamen. Zijn ijzige ogen gingen over de hoge hekken heen wiens uiteinde naar binnen kantelde om te voorkomen dat de grote waakhonden die hier gehuistvestigd waren geen mogelijkheid hadden te ontsnappen. En het zou ook voorkomen dat zijn straf van te korte duur was. Alles was afgezet en zover hij had kunnen zien was er geen mogelijkheid tot ontsnappen. En als deze er al waren zal Settleddust deze van binnenuit moeten vinden, terwijl hij vergezeld werd door vier grote honden. “Seamist, je bent vandaag beschouwer. Weet beter dan om actie te ondernemen, het zal enkel in het nadeel van de deputy zijn. Daarbij heb je een thuis en een gezin om naar terug te keren” Besloot hij uit te leggen terwijl de enorme beesten ontwaakte bij het zicht van katten. Ze racete naar het hekwerk toe en sprongen ertegen op, hun kwijlende muilen happend naar het gaas. Arcticwolf bewoog niet, bleef statig staan en keek ze in de ogen aan terwijl hij de rest verklaarde. “Ik heb je gewaarschuwd dat deze ontmoetingen niet verantwoord waren. Ik heb je vertelt dat je hem de rug toe moest keren. In plaats daarvan blijf je enkel aan jezelf denken. Niet aan je kinderen. Niet eens aan zijn rang. Ik heb alles gehoord Seamist. Je hebt me voorgelogen en je kinderen vergeven alsof het dag oude prooi is aan een clan die ons tot vijand heeft gemaakt. Laat het hierbij eindigen”

De kater liep naar een schuine houten plaat die leidde naar de overkapping van de tuin, een die netjes een podium boven de honden gaf. Het kostte iets van moeite, maar hij was in staat zowel hijzelf als zijn gevangene hier te krijgen. Wederom legde hij Settleddust neer, nu met de intentie hem iets te laten ontwaken. Niet volledig, maar genoeg zodat hij niet buiten bewustzijn deze arena in kwam. Het was aan de honden en de sterren om te besluiten of hij mocht leven, niet aan hem. “Begrijp dat ik dit evenmin wil als jijzelf, maar je laat me geen andere keuze over. Jíj hebt me hiertoe gedwongen door tegen alle regels in te gaan” Arcticwolf keek zijn partner aan terwijl hij zijn poot prompt op het lichaam van de gestreepte kat zette. In tegenstelling tot hun was alles wat hij hier vanavond deed in toestemming en overleg. Het was die gedachte die dit alles voor hem valideerde. Hij beschermde enkel wat hem toe behoorde. Niks meer of minder. “Ik kijk niet langer toe hoe je jezelf tot schande brengt. Als hiervoor drastische acties nodig zijn om je deze fouten te laten inzien, dan ben ik bereid dit voor je te doen” En met die laatste woorden liet hij de stilte weer vallen zodat enkel het blaffen en het grommen van de honden nog te horen was. Met een simpele, ferme, zet duwde hij het ontwakende lichaam over de rand om door de monsters hieronder opgevangen te worden. Wetende dat hij partners was met een dwaas deed hij hierna meteen een poging Seamist te onderdrukken met zijn eigen lichaam, zodat ze niet kon bewegen maar enkel kijken naar de scene.

Zijn eigen ogen waren niet van het beeld af te rukken.

Agressie was niet het juiste woord om zijn daden of acties te omschrijven. Woede was niet zichtbaar in de kater, en misschien was dat nog wel het ergste van al. Hij toonde zich zoals hij zich altijd toonde, zoals hij sprak over de jacht, zoals hij zich opstelde tegenover zijn kittens. Hoe hij keek als hij tevreden was met iets wat er werd gezegd. Arcticwolf was altijd moeilijk te lezen. Hij was afstandelijk in omgeving en zijn ogen waren ondanks het spreekwoord geen spiegel tot de ziel. In tegendeel, de zilvergevlekte kater was niks anders dan neutraal en ietwat koel van aard. Zijn helder ijsblauwe ogen in volle fascinatie op de scene die onder hem afspeelde. Nee, als men hem zou moeten omschrijven zou dit eerder gedaan worden als koud. De zwaarte van zijn daden interesseerde hem niet, simpelweg omdat hij in zijn verstand allang voorbij dit punt was. Manen geleden had hij dit uitgedacht, had hij deze plek gescout en had hij keer op keer zijn partner gewaarschuwd. Gezegd dat er gevolgen zouden komen op haar acties, maar ze had niet geluisterd.

Hierom was het ook enkel gerechtigd toen hij de bruine kater over de rand zag glippen. Hij had gerekend op een gevoel van twijfel en mogelijk spijt, maar geen van deze gevoelens kwamen op hem. Nee, de kater ervaarde een bepaalde zekerheid en gerechtigheid. Toch kon de stem van Seamist hem door bot en been verscheuren. Natuurlijk wilde hij zijn partner niet zo zeer doen, wilde hij haar hart niet breken. Maar dit was voor haar eigen bestwil. Ze moest leren dat niet alles om haar draaide. Dat acties gevolgen hadden. Ze kon niet een kat tot partner nemen en tegelijk een affaire behouden. Ze kon niet een deputy van zijn taken afhouden. Ze kon zich niet laten afleiden van haar moederlijke taken en iedere wet die hun veilig was vergeten. Moet je eens kijken hoeveel fouten ze alniet was begaan sinds ze in de klauwen van deze moerasbewoner was gekomen. Ze had een onverwachte dracht gehad, ze was doodsbang en ziek geweest en had alles kunnen verliezen als het niet om hém was geweest. Hij had hun eer gered, hij had voor haar gezorgd al deze tijd. Blijkbaar heeft ze zelf haar bloedeigen kittens vergeven in de fractie van een seconde dat ze alleen was. Arcticwolf zou niet staan en toekijken hoe niet alleen hijzelf maar ook zijn kinderen ten onder zouden vallen aan deze naïeve keuzes. Iemand moest actie ondernemen en als er bloed voor nodig was om dat te leren, dan zou dat het waard zijn geweest.

“Jíj hebt dit gedaan Seamist. Jij hebt mij tot dit gedwongen” Antwoorde hij enkel terwijl hij zag hoe de ander met een doffe klap de grond bereikte. Hij oefende meer druk uit op zijn partner terwijl zijn ogen die van de honden reflecterende, met dezelfde gedeelde fascinatie en interesse volgde ze het doelwit wat rende en rende zonder mogelijkheid tot ontsnappen. Hoewel het hem zeker een bepaald gevoel van voldoening bracht, voelde hij ook een expliciet plezier. Hij meende wat hij had gezegd, hij wílde dit niet doen. Als hij Settleddust dood had gewild had hij eerder hem wel de keel doorgebeten. Maar hij moest leiden. Mocht dit eindigen in dood zou hij ook zeker niet ervan wakker liggen, het was namelijk zo besproken, maar het was geen noodzaak. Want het werkelijke doel van deze actie leek nu zijn vruchten af te werpen. De calico onder hem sprak door haar tranen heen. Zijn oren draaide naar achteren terwijl zijn blik onveranderlijk tot de hare gericht werd. Hij hoorde haar aan zonder ook maar iets te laten zien van zijn emoties.

Ze noemde zichzelf een dwaas maar ergens had hij het idee dat ze hem als een beschouwde. Mevrouw sprak hem immers wel heel erg tot de mond op dit moment. Ze maakte Settleddust te min, en hoewel hij geen woord van deze pleegrede geloofde wist hij wel dat het de kater onder hun, die al vechtte voor zijn leven, psychologische pijn zou schenken. En daar deed hij het ook voor. Kort draaide hij zijn kop weg naar beneden, volgde het schouwspel verder en zag hoe de honden hem te pakken kregen. Er zouden katten zijn die hier grof voor zouden betalen, dat wist hij zeker. Misschien lagen daar kansen, wie weet. Het was een losse gedachte die hem kort kruiste voordat Seamist iets zei dat werkelijk zijn aandacht leek te trekken. Een gezin starten. Arcticwolf wilde niks liever dan dat. Hij had in Amberkit en Brackenkit gevonden een waar familieman te zijn, en hoewel hij van deze kinderen hielt alsof ze zijn eigen bloed droegen, stond het idee van jongen die dit werkelijk deden hem niet verkeerd aan. Hij liet de stilte verder vallen terwijl hij zijn colosseum niet uit het oog verloor.

“Hoe dit ook eindigt, dit zal mij geen moordenaar maken” Verklaarde hij eerst, uiterst simpel alsof het idee hem niet aanstond. Als Settleddust zou sterven zou dat niet door hem zijn, niet door slechte intenties of daden. “De gedeelde acties van jullie en de honden, dat zijn de enige schuldige” Híj was degene die door wanhoop tot deze scene gedwongen was. Zijn poten en zijn gedachtes wilde niet hier eindigen maar hij had ook geen andere keus. Wat moest hij dan doen? Wachten tot zijn geliefde hun allemaal tot de ondergang zouden leiden? Maar iets aan hem was toch verzacht door haar offer. “Ik wil niks liever dan ons gezin uitbreiden. Ik wil dat samen doen, zoals altijd al had moeten zijn.” Voor een moment vertederd door het idee gaf hij haar een lik over haar pels, deels alsof hij haar troosten wilde. Gerust wilde stellen dat deze pijn ook over zou gaan, dat dit alle fouten tot het verleden kon laten toebehoren. “Maar ik wil niet dat je deze keuze uit wanhoop maakt. Als je dit werkelijk wilt met me, vertel het me aan het einde van kwartmaan en dan doen we het.” Hij zuchtte en spoorde weer naar het prooi tussen de rovers. Wonderbaarlijk hoe snel een kat tot niks gebracht kan worden.

“Ik wil enkel het beste voor ons gezin. Laat Settleddust achter je. Laat deze heel affaire in het verleden. Ik wil je dit alles vergeven en vergeten als het hiermee eindigt” Hij sprak nu met meer begrip in zijn toon, al bleven zijn ogen even koud en onbuigend. Hoewel hij zijn eigen waarheid preekte was hij ook geen dwaas en was zijn hart ook niet zacht geworden. Wat hij hier deed was zijn geliefde partner een nieuwe kans aanbieden. Een kans voor een schone lei. Later zou ze dit ook inzien, wanneer ze weer het leven als loyale riverclanner kende.

“Ik doe dit allemaal voor je eigen bestwil”

Mooie woorden aan de ene kant en mooie beelden aan de ander. Zijn blik bleef met volle aandacht op het schouwspel onder zijn poten gericht, terwijl hij zijn partner in bedwang hielt geen foute keuzes te maken. Hij wilde niet dat ze pijn had, hij wilde haar ook niet deze rouw aan doen. Natuurlijk niet. Maar als dit de enige optie was, wat moest hij anders? Als ze enkel wilde luisteren naar extreme daden. Als dít ervoor nodig was om haar terug het rechtte pad op te trekken. Dan deed hij dat. Dan had hij deze horror er allemaal voor over. Het was oprecht, en het was enkel om en voor haar. Hij had Settleddust 300 gelukkige manen gegund, maar niet mijn zíjn gezin. Hun woorden speelde nog steeds door zijn kop. Hij had nog twee kinderen, twee kinderen in Shadowclan. Deze behoorde ook hem toe. Ze waren van hém, niet van deze bruin met witte rat. En hij zou zichzelf geen kat kunnen noemen als hij er niet alles aan ging doen zijn kinderen met elkaar te verenigen.

Met oorlog neerhijgend op hun nekken zou het hem niet gemakkelijk worden gemaakt, maar niks aan deze situatie was gemakkelijk. Terwijl de deputy onder hun vocht voor zijn leven was zijn partner nog altijd aan het smeken. Hij was niet zo dom als dat ze hem inschatte, hij wist even goed dat deze wanhoop gedreven was uit haar vervormde affectie jegens de ander. Maar fout gedrag was altijd vele malen moeilijker af te leren dan het goede. Als ze maar genoeg tijd zou krijgen, lang genoeg weer het strakke Riverclan leven zou volgen, dan zou ze inzien dat dit allemaal voor haar eigen bestwil was geweest. Ze zal hem misschien een tijd verachten hiervoor, maar als ze naar waarheid had gesproken zou ze inzien dat dit alles het juiste was. De juiste keuzes waren nooit makkelijk, en het wordt altijd eerst erger voordat het beter wordt. Dat was voor iedereen bekend. Seamist zou dit ook inzien. Misschien was de eerste stap al gemaakt, want onder hem hoorde hij haar toegeven. “Dit alles is enkel en alleen voor jou” Reageerde hij door haar hysterische gesnik heen. Het deed hem zeer. Deze poes betekende immers een hoop voor hem. Ze was en bleef zijn beste vriendin, en ze was evengoed zijn partner.

“Weet wat je me beloofd hebt” Sprak hij simpel, waarna hij Seamist bij haar nekvel probeerde te pakken en wegsleurde van de rand, terug de houten platen op waardoor ze hierop waren gekomen. Arcticwolf hielt haar strak in de gaten, zodat hij tussenbeiden kon springen mocht ze behoefte hebben op een zelfmoordmissie te gaan. Vluchtig pakte hij een karkas dat hij hier had opgeborgen. Het was al enkele dagen oud, hij wist immers niet wanneer dit zou gaan plaatsvinden. Maar de kou leek het goed bewaard te hebben. Hij liep naar de rand en gooide het dode beest naar beneden, waardoor de honden vluchtig hun aandacht hierop vestigde en hun vorige plek met rust lieten. Het was vanaf hun standpunt niet mogelijk om te zien of Settleddust nog in de kooi lag of eruit was gekomen op wonderbaarlijke wijze. Maar de riverclanner wist beter dan zichzelf een leugen aan te praten. Zolang je geen lijk zag moest je ervan uit gaan dat hij nog leefde. “Kom, we gaan naar huis” Sprak hij duidelijk, geen tegenspraak duldend terwijl hij haar lichaam probeerde te ondersteunen, nog altijd in controle over de situatie. Maar eenmaal enkele stappen van zijn pit verwijderd verzachtte hij zijn manieren.

“Het is je vergeven Seamist, we kunnen nu opnieuw beginnen” Probeerde hij te troosten. Eindelijk een verse start voor hun reputatie, voor hun recht in de clan. Voor hunzelf en hun gezin, hun kinderen.

“Alles komt nu goed”