The harder they fall

Met een lichte glimlach om zijn lippen was Steelpaw naar zijn mentor aan het zoeken. Hij kon de kater echter niet vinden en haalde daar zijn schouders over op. Hij zou wel alleen gaan jagen dan! Hij vond het leuk om te ontdekken en hij vond het nog leuker als hij dat kon doen zonder dat autoritaire figuren hem in de gaten hielden, dus dit was eigenlijk wel het perfecte moment om er alleen op uit te gaan. Steelpaw verliet het kamp dan ook en besloot om koers te zetten naar the Sunningrocks. Hij wist dat het gebied niet langer van ThunderClan was en dat RiverClan daar nu mocht jagen, maar hij wilde toch wel eens het gebied met eigen ogen zien waar al zo veel verhalen over verteld waren. En dus trok de kater naar dat gebied toe en ging hij op een afstandje staan kijken. Hij kon zich al wel voorstellen hoe dat de zon zijn pels zou verwarmen als hij op die stenen zou gaan liggen in een warmer seizoen en hij vond het jammer dat RiverClan er mocht jagen. Maar ja, tegen de tijd dat het warme seizoen aanbrak, was Sunningrocks misschien wel weer van ThunderClan!

Ze wist nog niet goed hoe ze zich over alles moest voelen. Ja, ze had bewondering voor Stagtine, maar als het klopte wat Dustspriit gezegd had, dan wist ze zo net nog niet of dit allemaal goed zou komen. Het punt was alleen dat ze nog maar een apprentice was en daardoor ook niet veel te willen zou hebben. Ze zou voor nu zich moeten focussen en een warrior moeten worden. Daarna zou ze een stuk vrijer zijn om dingen te gaan doen als ze zich daartoe besloot te zetten. Ze vond het wel jammer dat ze de zonnerotsen af hadden moeten staan, maar het was toch het fijnste om er te gaan liggen wanneer het greenleaf was. Dan waren de rotsen tenslotte het warmst. Ze merkte alleen al snel dat ze niet alleen was in dit deel van het territorium en merkte een van de jongere apprentices op. "Steelpaw!" Riep ze uit, terwijl ze haar pas versnelde om bij de apprentice te komen.

Het bleek zo te zijn dat hij niet de enige was die zich bevond op dit gedeelte van hun territorium. Steelpaw draaide zijn kopje naar opzij toen hij zijn naam hoorde, waarna er een glimlach om zijn lippen kwam toen hij zag dat het Juniperpaw was. Zij was één van de oudere apprentices en ze leek hem echt aardig, dus hij kwam haar dan ook vrolijk tegemoet. “He, Juniperpaw!” sprak hij op een vrolijke toon tegen haar. “Kwam je ook even een kijkje nemen bij het gebied dat binnenkort weer van ons zal zijn?” Hij kon het niet laten om zijn borst wat vooruit te steken en zijn kopje wat omhoog te doen terwijl hij over zijn schouder naar de Sunningrocks keek. “Ik kan niet wachten om uit te testen of die stenen echt zo lekker warm worden in het zonnetje als dat de elders beweren!” Zijn donkergroene ogen fonkelden terwijl hij zijn blik naar Juniperpaw richtte, wachtend op wat ze ging zeggen.

De ander reageerde vrolijk, dus dat was al goed. Dan had ze niet weer een kat gevonden die somber was, want daar leek ze de laatste tijd steeds meer van te vinden binnen de clan. "De rotsen zijn zeker fijn om op te liggen." Stemde ze in. Tenslotte had zij al wel de kans gehad om ze mee te maken voor ze aan riverclan gegeven werden. "Stagtine gaat ze vast wel terughalen voor ons." Want wie anders kon dat nu doen? Ze hadden geen idee wanneer Thornstar terug zou komen, dus was dit het beste dat ze konden doen. En ookal kwam Thornstar terug, dan zouden ze mogelijk niet eens de zonnerotsen terug krijgen.

“Ik heb er enkel verhalen over gehoord, dus ik kan je woorden niet bevestigen,” gaf hij licht schoorvoetend toe. “Maar ik weet zeker dat het lekker zal liggen.” Zijn blik gleed weer naar haar toen ze aangaf dat Stagtine de rotsen terug zouden gaan halen voor hun. Hij gaf een bevestigend knikje. “Maar genoeg daarover,” zei hij tegen haar. Het ging in ThunderClan de laatste tijd nergens anders over dan de verdwijning van Thornstar en de naderende oorlog met RiverClan en ergens was dat wel logisch, maar het was ook wel eens leuk om iets te doen wat hun niet te veel zou doen denken aan de oorlog. “Ik heb namelijk een plaatsje ontdekt waar we ook lekker kunnen liggen, maar je moet er wel iets voor durven,” zei hij tegen haar en een licht uitdagende blik verscheen er in zijn ogen. Hij had het ontdekt vlak na zijn eerste training met Flintspark en had daarbij nadrukkelijk genegeerd dat hij zichzelf niet in gevaar mocht brengen van de kater. En hoe kon je nu met wat hij wilde doen vergelijken met gevaar? Niet toch?

Ze wilde de zonnerotsen het liefst zo snel mogelijk terug, maar dat was nu eenmaal niet hoe het ging en ze was niet Sunpaw. Die maar gewoon de grens over ging. Ze liet haar blik dan ook snel naar de jongere apprentice gaan toen deze aangaf een plekje gevonden te hebben waar ze lekker konden liggen. Was het een die zij nog niet ontdekt had? Dat kon nog leuk worden. "Waar is het?" Vroeg ze dan ook vrijwel meteen. Het maakte haar niet echt uit waar het zou zijn, als het maar een leuke plek was. En nog beter als het er een was die ze nog niet kende. Want ondertussen had ze het gevoel het meeste van het territorium wel te kunnen, maar misschien was er toch iets dat anders was.

Steelpaw’s ogen begonnen te twinkelen toen ze vroeg waar dat het was. Het leek erop dat hij haar aandacht had getrokken en hij hoopte dat ze niet terug zou trekken als hij zei waar dat het was. “Nou,” begon hij op een geheimzinnige toon, “je weet toch waar de Snakerocks zijn, hè?” Hij nam aan dat ze dat wel wist omdat ze meer ervaring had dan hem en het territorium vast al wel goed moest kennen. “Ik heb gezien dat daar een paar rotsen zijn waar de zon ook goed op schijnt en waar je dus ook lekker kunt liggen. Ik weet zeker dat als we op het hogere gedeelte van de rotsen gaan liggen, dat we én lekker warm zullen worden én geen last van die slangen hebben.” En eerlijk? Hij had nog geen één slang gezien daar, dus het zou allemaal wel meevallen zeker?