would you love me still?

De lucht was inmiddels betrokken met grijze wolken die haar sombere humeur reflecteerden. De kleine poes volgde enkele stappen achter de robuuste leider van Shadowclan, hun weg werd in stilte afgelegd naar het kamp. Normaliter zou ze hem hebben bedankt voor zijn zorgen, en haar excuses aangeboden hebben voor het ongemak - maar op het moment kon ze geen woord uit haar keel knijpen. Haar oren hingen langs haar kop en met iedere beweeg sleepte haar staart mee op de grond, ze kon het simpelweg niet opbrengen om het nog te faken. Het gezicht van Gorsekit zijn lijkje stond op haar netvlies gebrand en een ongeneselijke misselijkheid beviel haar. Zelfs nu de avond begon te vallen waren de sterren nog van het zicht onttrokken en Routnose vroeg zich af of ze opzettelijk aan het zwijgen waren. Zouden ze haar verachtten? Straffen? Maar had ze haar vriendin voor de leeuwen kunnen werpen? Stille tranen rolden over haar wangen, waarvan ze hoopte dat Acornstar ze niet zag.

&Acornstar

Misschien had hij langer moeten wachten, dan had hij mogelijk niet gezien wat er gaande was in het Windclankamp. Toch had hij zich zorgen gemaakt en had hij willen weten of Routnose oke was. Hij vermomde het misschien onder het feit dat ze zijn verantwoordelijkheid was en dat hij dit daarom deed, maar toch was dat niet de enige reden. Hij had Routnose dan wel gevonden in het Windclankamp, maar de verder ze ervan weg leken te gaan, hoe meer het gezicht van de medicine cat vertrok. Hij wierp een korte blik over zijn schouder naar de poes, een die niks weg gaf van zijn emoties. Er was duidelijk iets gebeurd, maar of Routnose dat aan hem kwijt zou willen was nog maar de vraag. "Wat is er precies gebeurd?" Hij had natuurlijk opgevangen wat de hele clan wist, maar er leek meer te zijn. "Ook al hoef je het me ook niet te vertellen. Ik ben denk ik ook niet de eerste waar je dit aan zou willen vertellen." Nee, hij was tenslotte geen Windclanner. Maar misschien zou dat het juist makkelijker maken om het aan hem te vertellen. Het was tenslotte een jonge kitten geweest waar dit over ging. Dat zou iedereen aan het hart gaan.

Verwoed wreed ze de tranen uit haar ogen, maar Acornstar was niet blind. Ze wilde niet dat hij haar aan zag voor zwak, verdorie, ze moest zijn medicine cat apprentices trainen. Alleen aan de andere kant zou hij nooit weten wat er op haar ziel lag, en dat zou hij ook nooit mogen. Ze moest zich sterk houden, maar slaagde daar ondanks haar pogingen slechts mager in. "S-sorry," ze haalde meerdere keren diep adem in een poging tot rust te komen. Ze wilde bij haar broer zijn, bij Crowcall zijn of bij wie dan ook om als een kind uit te kunnen huilen. Maar ze was een medicine cat tegenover een Leader van een andere clan, geen vriend die haar zou troosten."Het spijt me, ik weet-" een gefrustreerd geluid verliet haar bek en nogmaals veegde ze de tranen weg, kwaad op zichzelf. "De zoon van mijn vriendin heeft zich bij Starclan gevoegd," ze kon hem niet de waarheid vertellen. Niet de volledige waarheid, ondanks dat ze dat zo graag wilde. "...Van Amberstorm," meer wilde ze hem niet zeggen, kon ze hem niet zeggen. Ze wilde gewoon naar huis, maar wist dat dat niet kon, en het gevoel van schuld groeide met iedere stap die ze verder van haar kamp verwijderd raakte.

Het verliezen van een kind was zwaar, maar wat was het dan om je eigen kind te vermoorden? Het idee bracht een nieuw golf van misselijkheid, terwijl ze zelf haar klauwen in de huid van Falconpaw of Milkypaw zag. Hoe kon ze? Hoe kon Amberstorm? Ze zou de wereld geven om haar eigen kindjes te hebben, en zij leek er nooit enige dank voor te hebben getoond. Ze zou liever zelf sterven dan de katten waar ze zo om gaf pijn doen, en haar hele leven lang had ze begrepen dat Amberstorm anders werkte. Maar waar lag de grens?  Routnose knikte enkel, haar keel dichtgeknepen door emoties en haar ogen waterig voor zich uitgericht. Toch begon ze opnieuw met snikken bij zijn volgende woorden. Ze kende het verhaal niet, maar de pijn in zijn stem verraadde hem. Hij had ook een kind verloren, was het niet? De poes kwam tot stilstand, haar poten zwak. "Ik kon niets doen," haar stem stokte en warme tranen biggelden tegen haar wil in over haar wangen. Het was de eerste les die ze Falconpaw had geleerd, een les die ze nog altijd zelf moest leren. "Oh Starclan, het was nog een kind en ik-" een kind dat Amberstorm vermoord had. En zij had niets gezegd. Niets.

Ze kwamen tot een halt en ze was zowel blij als gefrustreerd om hier nog langer te blijven. Het voelde niet goed om te vertrekken nu, maar de consequenties die thuis zouden volgen ontweek ze liever. Wat zou de clan niet denken? De poes haalde diep adem in de hoop zichzelf te kalmeren, maar toen de kater zachtjes zijn neusje tegen haar vacht drukte stortte ze in. Tranend gaf ze toen en leunde ze tegen hem aan, haar kop verstopt in zijn vacht. Even liet ze zich begaan, maar toen krabbelde ze haastig terug van de omhelzing, verwoed haar tranen wegvegend totdat haar ogen er pijn van deden. "S-s-sorry, het spijt me, ik-" rillende haalde ze adem en stond op. "Dat had ik niet mogen doen, sorry," ze keek weg, wendde haar blik af. "L-laten we naar Shadowclan teruggaan,"

Het maakte haar op dat moment helemaal niet meer uit wat de rest van de wereld zou denken. Ze wilde alleen even vastgehouden worden, al was het maar heel even om niet meer alleen te zijn. Niets meer, niets minder. De poes huiverde en ademde diep in, eindelijk wat gekalmeerd. Haar volledige lichaam voelde zwaar, en haar ziel misschien nog wel meer. "N-nee, nee, sorry, alsjeblieft, het spijt me," hij had niets verkeerd gedaan. De enige die hier schuldig was, was zij. Een medicine cat die zich niet kon bedaren, die zich als een klein kind in de armen stortte van haar vader. Maar haar vader had haar nooit omhelst, en ze had ook niet zoiets van Acornstar mogen vragen. "Het is oké, ik ben oké. Ik moet alleen... Even ademhalen," haar stem trilde nog steeds, maar ze veegde de laatste tranen weg. "Sorry Acornstar, je zou me niet zo moeten zien.. Ik-" ze zuchtte en voelde zich zo zo verloren, maar begon toch weer met lopen Stilletjes, langzaam. Shadowclan had haar nodig.

Het was begrijpelijk? Haar treurige ogen vonden de zijnen. Hij moest eens weten. Wat als hij de waarheid hoorde? Zou hij het dan alsnog begrijpen? Zou hij vinden dat ze het juiste had gedaan? De poes slikte, want deze keer kon ze niet naar anderen kijken voor hun mening. De medicine cat was niet assertief, stond niet stevig in haar schoenen zoals hij. Ze zocht altijd goedkeuring, maar kon dat deze keer niet krijgen. De sterren zwegen nog, en zij zou dat ook moeten doen, hoeveel pijn het ook deed.
Zijn woorden verrasten haar wat. Het was niet moeilijk om te achterhalen dat Acornstar zijn emoties liever niet toonde, maar zijn woorden waren oprecht en gevoelig. Ze verdiende het niet. "De sterren zijn er altijd," de woorden ontglipten haar zonder dat ze er erg in had. Trillend haalde ze adem. "Sorry," ze kwam overeind en keek hem dankbaar aan, wilde hem zeggen hoe erg ze het waardeerde dat hij haar oprecht probeerde te helpen - maar had daar de woorden niet voor. "Ik weet dat niemand ooit perfect kan zijn, maar het is zoveel moeilijker wanneer jou keuzes ook echt invloed hebben," hij zou daar ongetwijfeld van weten, daar waren leaders en medicine cats gelijk in. Nogmaals zuchtte ze. "L-laten we naar Shadowclan gaan, alsjeblieft?"