[FINISHED] I don't know if this will heal

Na lang aandringen van haar moeder besloot Featherkit dat het misschien toch geen slecht idee was om naar de medicine cat’s den te gaan. Ze kreeg er steeds meer last van en ze wilde een verklaring hebben, zeker omdat ze binnen dit en enkele weken een apprentice zou worden. Ze kon het zich niet voorstellen hoe dat het zou zijn als ze constant getreiterd zou worden door alle geluiden om zich heen en ze wilde er een medicijn voor hebben, iets dat ervoor zou zorgen dat het op zou houden. De kitten liep op de nursery af en kromp kort in elkaar toen dat ze warriors iets hoorde roepen naar elkaar. Het geluid drong tot diep in haar trommelvliezen door en Featherkit klemde haar kaken op elkaar om te voorkomen dat ze geprikkeld zou reageren op de warriors. Het geluid stierf gelukkig na een tijdje weg en Featherkit kon zich weer focussen op haar doel. Ze liep naar de den van de medicine cat’s, enkel om daar heel hard te niezen door de geuren van kruiden die zich in haar neusgaten boorden. Ze kneep haar ogen dicht en probeerde om zich niet te hard te focussen op de geuren. “Hallo?” vroeg ze op een zachte toon. “Is daar iemand?”

Zoals altijd was het een afwisseling van irritaties: dan was het weer het geluid dat pijn deed aan haar oortjes, dan was het weer de smaak van iets vies in de prooi dat zo overheersend was dat Featherkit zich daar alleen op kon focussen, dan was het weer dat ze niet kon slapen omdat ze elk plukje vacht van de andere kittens tegen haar voelde en een andere keer was het weer een bepaalde geur dat zo diep haar neusgaten binnendrong dat ze ervan moest niezen. Featherkit begon inmiddels last te krijgen van slaapgebrek en de irritaties liepen daardoor steeds hoger op, zelfs tot het punt dat haar moeder zei dat ze naar de medicine cat’s den moest gaan. En hier stond ze dan. Falconpaw kwam haar tegemoet en zijn eigen geur, vergezeld met de geur van kruiden dat om hem heen leek te hangen als een ziekte, kwam in een walm tegemoet en Featherkit moest even haar tanden op elkaar klemmen om te voorkomen dat ze een grote niesbui zou krijgen. Ze focuste zich snel op iets anders en dat leek te helpen. “Ik wilde ergens met je over praten,” zei ze op een zachte toon tegen hem, hopend dat hij de hint zou begrijpen en ook zacht tegen haar zou praten. Hard geluid was onverdraagbaar voor haar en ze had nu even geen zin in koppijn. “Ik weet niet wat het de laatste tijd is, maar ik krijg heel veel prikkels binnen. Geluiden die ik eerder niet hoorde die zeer doen aan mijn oren, geuren die me zo erg overvallen dat ik een spontane niesbui krijg, de lichtste aanraking dat een huivering door me heen laat gaan.” Ze schudde haar kopje. “Is er iets mis met me? Denk je dat ik geen apprentice kan worden hierdoor?” vroeg ze op een zachte, onzekere toon aan hem. Haar groene oogjes richtten zich naar hem op, want ze wilde hem in de ogen aankijken als hij haar ging vertellen dat er inderdaad iets mis wat met haar en dat het beter was als ze een elder werd.

Misschien had het een opluchting voor haar moeten zijn dat ze wel apprentice kon worden en dat ze niet eeuwig opgesloten zou zitten in een kamp waarbij ze alle geluiden die daar dagelijks te horen waren nu wel kon dromen, maar dat was het niet. Hij gaf aan dat het kon zijn dat zij langer apprentice zou zijn dan de anderen, dat zij het buitenbeentje zou zijn. Hij zei het natuurlijk niet met die woorden, maar zo voelde het voor Featherkit wel aan. Het voelde aan alsof ze anders was, alsof ze een speciale behandeling moest krijgen om ervoor te zorgen dat haar leven dragelijk zou zijn. Het klonk als een vermoeiend proces en Featherkit wilde nu al zuchten bij het idee wat voor aanpassingen ze allemaal moesten doen om het voor haar comfortabel te maken. Ze dacht liever niet aan de teleurgestelde blik van haar moeder als Featherkit haar dit zou vertellen. Ze luisterde zwijgzaam naar wat Falconpaw zei. Ze was overgevoelig. Ze had geen idee wat dat allemaal precies inhield, maar ze wist uit ervaring dat het een hindernissenbaan voor heel haar leven ging blijven en een diep, ongelukkig gevoel nestelde zich in haar binnenste. Dat gevoel werd nog intenser toen Falconpaw zei dat ze beter Tunneler kon worden in plaats van Moor Runner, zoals haar moeder was en zoals Featherkit graag zelf had willen worden. “Als jou dat het beste lijkt,” zei ze met schorre stem, een heftige brok zich vormend in haar keel. Ze voelde dat een verdoofd gevoel zich meester van haar maakte toen Falconpaw zei dat ze dit eerst onder de knie moesten krijgen. “Dit gaat niet meer weg, hè?” vroeg ze op een zachte toon en ook al probeerde ze het wel, de ongelukkigheid schemerde gewoon door in haar stem. “Ik zal altijd anders behandeld moeten worden dan anderen. Ik zal altijd de uitzondering op de regel zijn en ik zal een heel andere training moeten volgen dan alle andere apprentices.” Haar stem brak af en ze keek snel naar beneden toen ze merkte dat haar gevoelens de overhand namen en haar zicht wazig werd. Ze wist niet precies wat ze had verwacht toen ze naar Falconpaw ging, maar dit was het in elk geval niet.

Het was niet bepaald fijn om zich kwetsbaar op te stellen, maar Featherkit was nooit echt iemand geweest met een harde buitenkant. Ze verkoos liever de veiligheid van haar moeders pels dan dat ze een confrontatie aanging met iemand anders en ze was altijd bang voor afwijzing. Ze zou iemand nooit op een norse manier aanspreken en ze zou zich alleen maar slecht voelen als iemand anders zich ook slecht voelde. Toch maakte dat het feit dat ze op breken stond niet bepaald aangenamer en ze liet haar betraande oogjes dan ook naar beneden gericht terwijl ze Falconpaw op een zachte toon tegen haar hoorde spreken. Volgens hem zou er niet veel veranderen aan haar training, maar voor haar gevoel zou juist alles veranderen. Ze zou elke dag moeten dealen met zintuigen die op scherp stonden en het zou haar gek maken, tot het punt dat ze elke dag last zou hebben van hoofdpijn. Het zou haar anders maken dan de andere apprentices en ze zou meer tijd nodig hebben om haar training af te maken. “Ik hoop het,” zei ze op zijn laatste woorden terwijl ze haar schouders ophaalde. Ze had er eerlijk gezegd geen goede moed in, maar ze wilde Falconpaw’s vertrouwen ook niet direct onderuit halen. “En wat voor training kunnen wij dan doen om het beter te maken?” vroeg ze op een zachte toon aan hem. Ze kon niet helpen dat ze er sceptisch tegenover stond. Als er geen kruid was dat haar kon helpen, wat zou een training dan voor goeds doen?

Hij had nog geen concreet plan. Haar apprentice ceremonie liet niet op zich wachten en het zou vast geen weken meer duren eer dat Wolfstar deze wilde geven. Dan zou ze een mentor krijgen en dan zou er ook al een plan opgesteld moeten zijn om haar te begeleiden. Featherpaw vond het allemaal maar niks. Waarom kon ze niet zoals elke andere apprentice zijn? Waarom had StarClan haar gestraft met deze zonde? De apprentice wiebelde ongelukkig met haar oortjes, maar ze gaf uiteindelijk een knikje aan haar medicine cat’s apprentice. “Oké, bedankt, Falconpaw,” sprak ze op een zachte toon. “Dan hoor ik wel wat het plan is.” Ze gaf hem een knikje en keerde hem vervolgens de rug toe. Ze had het gevoel alsof ze elk moment in huilen uit kon barsten en ze wilde dit liever niet doen in bijzijn van de kat waar ze zich al zo kwetsbaar naar had opgesteld, al was de irritante drang om zich om te draaien en toch bij hem uit te huilen vrij groot. Maar ze vermande zich, gaf over haar schouder een knikje naar hem en liep toen weg. En terwijl ze de afstand tussen hun verwijderde, liet ze haar tranen de vrije loop gaan.