When the bells start to ring

Ze plaatste haar pootjes voorzichtig… Bukte zich nog wat meer… Observeerde haar prooi en daar rende ze er achter aan, maar hij wist te ontsnappen door zich vlug om te draaien, iets van de kattin haar zwaktes. Even gaf ze het op, vandaag was het misschien geen goede jacht, maar morgen zou het wel beter gaan. De kattin moest echt eens leren hoe je je snel moest omkeren, maar haar korte poten hadden zoveel nadelen. Omdat de moor runner geen zin had om al terug te keren naar het kamp besloot ze maar wat te gaan verkennen en belandde na een tijdje van te wandelen bij het verloren SkyClan territorium, waar ze een andere kat zag verborgen achter de struiken. Hij gebaarde naar haar dat ze stil moest zijn, al had de kattin ondertussen wel al gemerkt dat er twolegs zaten. Ze vond die wezens zo raar, maar ze waren wel interessant. Ze maakten andere geluiden dan zij, woonden in andere nesten en hadden veel andere dingen te doen dan zij hadden. Eventjes bukte de poes zich en kroop wat dichterbij de kater toe die een RiverClan geur droeg. En persoonlijk vond ze de andere clans niet zo erg, ze vond dat ze allemaal katten waren, en zolang ze vriendelijk waren waren ze allemaal goed voor haar.

De kattin keek naar wat de twolegs deden, en toen de kater naast haar fluisterde wat ze aan het doen waren had ze eerlijk gezegd geen idee. De kattin was niet vaak in de buurt van twolegs en wist daarmee niet veel over ze, maar wat ze over hen wist was goed genoeg om haar erg alert te maken in hun buurt. Haar oren keerden zich wat naar achteren om het luide twoleg geschreeuw een beetje te blokkeren, het was zo luid en niet aangenaam. “Misschien is het beter als we hier weg gaan, twolegs zijn onvoorspelbaar”, fluisterde de poes hem waarschuwend toe terwijl ze hem met een alarmerende blik aankeek in haar groene ogen. Ondertussen bestudeerde ze de RiverClan kater wat, hij was een mooie grijze tabby met ook heldergroene ogen. De tijd om haarzelf voor te stellen was het waarschijnlijk niet, maar misschien kreeg ze later wel een kans.

De ene seconde keek ze naar de twolegs en de andere seconde streek de andere kat langs haar vacht heen. Even was ze verbaasd, wat zat hij uit te spoken? Met haar groene ogen volgde ze wat de andere kat deed en al snel volgde zij ook. Haar lange vacht was misschien niet erg handig wanneer het tegen de struiken zat te schuren, maar het viel nog wel mee door haar snelheid en toen was ze ook in de veilige zone. De kater draaide zich om en stelde zich voor als Stormflight. De rode poes mocht deze kat in het algemeen wel, dus haarzelf voorstellen kon geen kwaad hier. “Ik ben Peonybell! Aangenaam kennis met je te maken, Stormflight”, zei ze erg vriendelijk, een klein giecheltje op het einde te horen. De moor runner keek hem warm aan met een glimlach en likte haar pootje snel wat omdat ze zich had gesneden aan een klein takje.  

De kater zei dat ze een mooie naam had en dat was haar al vaker gezegd, alhoewel het haar toch telkens wat deed blozen. Een glimlachje ontstond op haar gezicht tot ze aan haar poot begon te likken, en zoals de kater al had opgemerkt; haarzelf had gesneden aan een klein takje. “Het is niet zo erg, het is maar een klein sneetje”, begon de rode kattin zachtjes. “Het is het waard om eens leuk op ontdekking te gaan buiten ons eigen territorium”. De snee was net een soort van prijs, maar ze vond het wel waardig. Het was te mooi om alles buiten windclan te zien, alhoewel het hier wat minder was omdat deze plek was vernietigd door Twolegs, maar dat ging haar niet teveel aan. Hier had ze dusver deze kat ontmoet! En hij was wel een fijne gesprekspartner, dus elke plek had wel zijn unieke waardes.

Het Clanleven was soms best wel herhalend. Eten, jagen, trainen, eten, slapen, repeat. Dat was niet erg prettig, en zelfs al gebeurde er meer in het dagelijkse leven, het was soms het beste als je er ook eens op uit kon gaan, lekker prettig om nieuwe dingen te ontdekken of oude paden te herlopen. “Alles heeft wel zijn waarde”, antwoordde de rode poes dan ook op hem. Elk moment was het zelfs waard om beleefd te worden, zoals deze. Ookal had ze nu een prikkende snee en hadden ze moeten wegduiken voor twolegs en al die slechte dingen, er was altijd een goed licht op elk moment.  Al snel kreeg ze wel de vraag ofdat ze hier vaker kwam en ze knikte. “Ik kom hier niet zo vaak, maar ik ben hier wel al meerdere keren geweest”

Deze kater was een zeer aangename om kennis mee te maken. Niet elke kat die buiten windclan leefde was vriendelijk tegen haar geweest en het deed haar wel goede deugd om weer zo’n vriendelijke te ontmoeten. ‘Ik ben hier ook al wel vaker geweest, maar ik moet eerlijk bekennen dat het de eerste keer is dat ik iemand tegenkom die meteen mijn aandacht trekt.’, vertelde de grijze riverclanner toen aan haar, en ze trok een lichtjes verbaasd gezicht. “Oh?”, merkte ze op en keek hem vragend aan, nieuwsgierig wat hij precies bedoelde. ‘Al denk ik dat dat wel iets is wat je vaker gehoord zal hebben’, grinnikte die toen wat verder. Oh, hij had het over haar schoonheid. Als haar vacht niet zo rood was gekleurd, dan had je duidelijk kunnen zien dat ze wat aan het blozen was. “Jij bent ook wel een knappie hoor”, complimenteerde de kattin hem toen ook. Met haar zoete rozengeur die ze telkens droeg en de schoonheid van haar lange, rood met witte vacht, was ze zeker wel een mooi beeld om te aanschouwen, al had ze dat zelf niet altijd door.

Stormflight wilde dat hij op sommige momenten op zijn tong kon bijten. Als hij achteraf nadacht over de reactie die hij net aan haar had gegeven, klonk het eerlijk gezegd als een verschrikkelijk slechte versiertruc. Hij wilde haar echter niet versieren; ze was écht een mooie verschijning en hij nam aan dat hij dat gewoon eens tegen haar gezegd wilde hebben. De huid onder zijn pels werd warm toen ze aangaf dat hij ook knap was. Stormflight was niet bepaald een verlegen kat, maar de opmerking bracht hem toch wel in verlegenheid en onbeholpen lachend richtte hij zijn blik naar de grond. “Ik wilde dat meer she-cats in mijn Clan dat zeiden,” zei hij op een grappende toon tegen haar. Het kwam waarschijnlijk door hemzelf, maar er waren er in de Clan niet veel geweest die hem tot dusver knap hadden genoemd. Stormfligth had zich tijdens zijn apprenticemanen en de manen erna als young warrior zijnde vooral op zijn trainingen gestort, zowel als apprentice als met een apprentice, dus hij nam aan dat het ook wel een beetje aan hem kon liggen. “Ik neem aan dat het vooral aan mezelf ligt omdat ik nu ook weer niet het type ben dat uitgebreid zijn opties gaat bekijken,” grapte hij weer verder, al zat er wel een hint van waarheid in. Het deed hem eerlijk gezegd afvragen of de she-cat tegenover hem veel aandacht kreeg binnen haar Clan van de katers, maar dat vroeg hij natuurlijk niet. Dat zou onbeschoft zijn.

De kater leek zich een beetje ongemakkelijk te voelen- maar op een goede manier, over wat ze net had gezegd. Hij staarde al lachend naar de grond en ze nam aan dat het niet vaak werd gezegd. En daar kreeg ze het antwoord ook al. 'Ik wilde dat meer she-cats in mijn Clan dat zeiden'. De grijze kater had een grappende toon die ze wel erg gezellig vond en het was zeker welkom in gesprekken die ze voerde. Een lachje was altijd wel goed voor de gezondheid en als een kat niet in pijn was, deed dat haar goed. 'Ik neem aan dat het vooral aan mezelf ligt omdat ik nu ook weer niet het type ben dat uitgebreid zijn opties gaat bekijken'. "Ach gossie, de vrouwen in je clan weten gewoon niet wat ze missen", grapte de rode poes.