[EVENT] They came snapping at your heels

Plots stonden ze daar, de mensen, waarmee ze al die tijd toch in redelijke vrede hadden geleefd. Ze hadden hen gerust gelaten en toch hadden ze plots besloten om terug te komen op de beslissing die ze eerder hadden gemaakt. Tsssk. Nyra was aan door één van de spleten van de barn aan het kijken. haar vacht stond recht bij het zien van de verschillende wapens die ze vast hadden. Ze had zo'n ding al eens eerder gezien en wist wat voor gevolgen het kon hebben. Haar ogen zakten naar achteren toen ze een schaduw over de den zag vallen. Tijd om te vertrekken! Nyra glipte door de kier van de deur, maar werd in haar actie onderbroken. De deur werd dichtgeduwd. Waardoor ze stevig geplet werd ter hoogte van haar maag. De deur leek even terug open te gaan, alsof het tweebenige monster geschrokken was van zijn actie. In die tijd wist Nyra zich uit de voeten te maken. Haar normale tempo had ze niet. Er zat iets verkeerd in haar buik, haar ribben waren stevig onderdruk gekomen. Pfff. De poes wist het kamp uit te komen. Ze zou eerst voor zichzelf zorgen, wetende dat ze nu niet zelf in de aanval kon gaan.

Nyra is het kamp uit gevlucht nadat ze kinda geplet werd. ^^'
Tag: volledig open

Het ene moment lag ze rustig in het kamp, het volgende moment leek alles in een snel tempo naar de hel te gaan. Twolegs stonden opeens voor haar met dingen in hun poten waar ze geen naam voor had, maar waar ze instinctief van wist dat het gevaar betekende. Haar oren prikten in de lucht en haar tanden ontblootten zich, maar een kilte greep haar in haar hart toen één van de Twolegs iets op haar richtte. Instinctief wist ze dat ze daar weg moest komen en ze sprong weg. Er weerklonk een harde knal en de aarde leek zich te verbrijzelen op de plek waar ze net nog had gestaan. Aura merkte vanuit haar ooghoeken op dat het ding opnieuw op haar werd gericht en haar vacht werd tweemaal zijn huidige grootte toen er opnieuw een knal weerklonk. De aarde vlakbij haar poten leek zich opnieuw te verbrijzelen en Aura sprong opnieuw weg, haar blik verwilderd om zich heen richtend. “Mama! Cheriey! Azazel! Beef!” riep ze schril, terwijl ze haar groene ogen zochten naar haar familieleden. De aarde naast haar leek opnieuw uit elkaar te knallen en deze keer voelde Aura een schrijnende pijn door haar rechterpoot trekken. De Elite cat had geen tijd om naar haar poot te kijken en rende in plaats daarvan weg, weg van de Twoleg die wat dan ook in zijn poten had. Ze hinkte het laatste stukje naar de young one’s tower toe en dook daar in elkaar achter het gesteente, haar hart kloppend in haar keel en haar ogen nog altijd speurend naar enig teken van leven van haar familie. Ze zou hier niet vertrekken zonder hun, dat was één ding dat zeker was.

Met schok ontwaakte de young one uit een onrustige slaap, klauwde ze aan het hout onder haar poten. Luide geluide bulderde door het kamp en deden haar oren tegen haar nek aan duwen, haar maag samen trekken. Vuile geur droof haar snuitje binnen, bijna zo vuil als het vergif aan Kaa's kinnetje geroken had. Lang had ze er echter niet bevroren gezeten, het was het gekrijs van een bekende dat haar er door heen gesleept had, dat haar kundig maar trillend de treden naar beneden deed afdalen. Eenmaal oog op het dilemma deed haar kort huiveren, deed haar zachte pluis buik de grond onder haar opzoeken en haar ogen wijderen Twolegs. Er waren er zo veel, er hing zo veel angst in de lucht. Cheriey slikte, knipperde de traantjes uit haar ogen en volgde het geschreeuw van haar zusje naar achter de tower. "Aura!" mauwde ze met dichtgeknepen keel, het bloed op het poesje haar poot opmerkend. Snel als bliksem door een met onweer besmette horizon schoot, sprintte het poes naar voren. Stond ze al snel op trillende pootjes voor haar zusje en begroef ze kort haar snuit in haar dikke vacht. "H-het komt goed" mauwde ze, een onzekere trilling in haar stem terwijl ze om haar heen keek.  "E-echt waar" het poesje knikte, ze moest hulp zoeken, zij kon zelf aura niet dragen hoe hard ze ook probeerde. Het was immers enkel pluis dat haar groter deed ogen dan ze was, hier lag geen enkele spier onder. "Help!" wanhopig stapte ze kort weg naar aura om zichzelf zichtbaar te tonen. Wellicht dom, maar in de paniekerige staat als ze was kon het haar niet schelen, ze had nu hulp nodig. "Mama! Beef! Azazel! Iemand help!" snikkend wachtte ze af, ze zou Aura niet achterlaten. Zou erblijvn tot ieder kat waar ze van hield het hazenpad had kunnen nemen.

Direct Tag: Aura
Indirect Tag: Brat, beef, azazel

Haar adem was haar even ontnomen, waardoor ze nu in stukjes naar adem hapte. Toch hield ze haar pas vol. Achter haar hoorde ze echter een stem van een ander. Geen mens, dat kon ze zeggen zonder achterom te kijken. 'Nyra! Alles goed?' Ze minderde haar tempo iets en hield uiteindelijk, achter een grote boom, halt. "Mijn buik," mauwde ze zachtjes tegen Cutter en zei vervolgens even niets, focuste zich op haar ademhaling. "Ik zat tussen de deur." Even trok ze met haar snorharen. Ze wilde nu vooral even weg zijn van alle drukte. Deze zwakte liet ze liever niet aan iedereen zien, het gaf niet de beste indruk.

Tag: Cutter, buiten het kamp

De kou van de nacht was opgeklaard naar een iets minder koude ochtend. De zon was nog maar net aan de horizon en mist hing vast aan de grond toen Skadi wakker werd. Het was geen rustig ontwaken; kabaal en gestamp klonk door het hele kamp heen en wurmde zich ook de Young-One’s Tower in. Adrenaline pomte gelijk door haar aderen heen en ze was klaarwakker in paar seconden tijd.
Met een snelle blik door een van de torenramen zag ze dat het Twolegs waren en het waren er niet weinig. Ze overtorende de katten en waren op ze aan het jagen. Knallen kwamen uit apparaten die ze vast hadden, het leken haast kleine ontploffingen. Katten renden al in het rond, sommigen opzoek naar familie en anderen op de vlucht. Die laatsen waren de verstandigsten in haar mening. Skadi was niet van plan om hier te blijven en haarzelf in gevaar te brengen.
Met snelle passen begaf de jonge kattin zich de trap van de toren af. Op momenten als dit was het niet de beste keus dat ze een hoge, afgelegen plek had opgezocht voor haar nest, want ze kwam een hoop paniekerige young-ones tegen nu. Zonder enig gevoel van schuld duwde ze zich door hun heen de toren uit. Eerst kwam zij, daarna zou ze wel kijken of ze de weinige katten waar ze wat om gaf kon vinden. Ze holde uit de opening van de toren en gelijk naar een van de zijstraten die het kamp uitliep. Geluiden en windvlagen van wat er ook uit de wapens van de twolegs mocht komen vlogen om haar heen, maar ze wist het te redden zonder verwondingen. Ze wist dat ze niet hier moest stoppen, maar ze was nog steeds nieuwsgierig naar wat er zou gebeuren en voor nu was ze hier veilig. Ze zocht een schuilplek op, eentje waarvan ze het kamp nog steeds in de gaten kon houden. Ze wilde weten of ze een thuis zou hebben om naar terug te keren of niet.

Tag: Open voor als iemand haar wil volgen

Hij had geen idee wat er allemaal gaande was. Het ene moment leek alles nog vrij rustig te zijn, het volgende gebeurde er vanalles dat hij niet begreep. Hij was er simpelweg nog te jong voor. Het enige dat hij kon doen was zich opkrullen in een hoekje en hopen dat het allemaal maar snel over zou zijn of dat iemand hem zou helpen. Hij piepte dan ook wat zachtjes, terwijl hij zichzelf zoveel mogelijk probeerde te verstoppen, maar zijn vacht zou vast wel afsteken.

Haar snoetje vertrok van de pijn. Haar poten hadden haar tot stilte gebracht en snel ging haar blik terug naar de richting van het kamp, een eindje terug. Z-ze was iets vergeten. Nyra trok met haar oren bij de gedachten aan wat ze achter gelaten had: Yuki. Orchis had haar opgezadeld met de zorg van de moederloze kitten. Ze was geen moederfiguur, maar iets in haar zei haar om terug te keren. De steek in haar buik, zou haar echter beletten om op volledige snelheid over te gaan. Haar flitsten dan ook snel naar Cutter. "Yuki, hij is nog in het kamp!" mauwde ze dan ook richting de jongere bloedclanner, in de hoop dat hij de jonge kitten wilde gaan halen. Als hij niet ging, ging ze zelf. Ze maakte al aanstalten om terug richting het kamp te huppelen. Als Orchis erachter kwam dat de kitten was achtergelaten, dan kon het wel eens zijn dat zij 'per ongeluk' ergens werd achtergelaten.

Tag: Cutter (beetje Yuki)

De chaos leek voor een lange tijd aan te houden. En toen was daar opeens een bekende. Misschien niet de kat die anderen graag bij zich hadden gehad in een situatie zoals deze, maar voor Aura betekende het heel erg veel en ze was dan ook erg opgelucht dat het Cheriey was die aan haar zijde kwam te staan en niet één of andere onbenul waar ze op dit moment niks aan had. Cheriey was dan ook de enige die haar in haar zwakke staat mocht zien en ze vond troost in de lange vacht van haar zus toen deze tegen op een bibberende toon tegen haar zei dat het wel goed zou komen. “Cheriey, rustig,” probeerde ze de poes kalmerend toe te spreken, al zeker toen ze in haar paniekerige staat zichzelf toonbaar stelde aan de gestoorde Twolegs die zich als een ziekte door het kamp leken te verspreiden. “Cheriey…” Ze kromp kort in een van de pijn toen ze per ongeluk te veel druk op haar gewonde pootje zette. “Kom terug naar…” En toen was daar opeens hun moeder. Aura had het gevoel alsof ze kon barsten van opluchting en haar eerste reactie was om, net als Cheriey, te beginnen snikken bij het aanzicht van de rode vacht van haar moeder, maar ze hield zich in. Als zijzelf zou breken, was ze bang wat voor effect dat zou hebben op de gemoedstand van Cheriey. En dus hield ze zich sterk. Haar bloed werd koud toen ze hoorde wat haar moeder van plan was. Ze was van plan om Aura af te laten schermen door haar eigen lichaam en Cheriey te verbergen naast Aura zodat zij als eerste geraakt zou worden als de Twolegs op hun zouden richten. “Mama, nee…” Maar het had geen zin. Haar moeder verwachtte geen tegenspraak en als Aura eerlijk was, vroeg ze zich af wat ze anders konden doen. Ze konden geen kant op en het zou vast niet lang meer duren eer dat de Twolegs zich zouden verspreiden door het kamp en hun zouden vinden. “Oké,” stemde ze uiteindelijk op een zachte toon in. “Cheriey, maak je goed klein als je naast me wandelt. Ik wil niet dat jij ook geraakt wordt.” Ze boog zich naar voren en gaf haar zus een liefdevolle lik tussen haar oren. “Wij kunnen dit, oké?” fluisterde ze op een zachte, bemoedigende toon toe aan de ragdoll, waarna ze haar blik weer op haar moeder richtte en haar moeder een knikje gaf ten teken dat ze er klaar voor was. Ze hoopte dat dit goed zou gaan. Ze hoopte écht dat dit goed zou gaan.

Ze was niet van plan te vechten. Eerlijk gezegd had ze niet echt meer een.. Plan. Het leven kwam zoals het kwam en meer dan dat was het niet. Het enige wat ze wist was dat ze niet zo naar de hel zou gaan. En dus schoot ze weg, verliet ze het kamp waar zoveel pijnlijke herinneringen waren om er nooit meer terug te komen. Even keek ze achterom. Een laatste blik op waar haar dochter rondgelopen had. En toen was het klaar. Ze trippelde de donkere straten van de stad in. Ze zou Brat en Orchis later wel weer opzoeken.

Hij begreep het niet, wie waren deze wezens? En was het beter om hier maar te blijven liggen en stil te zijn? Maar toen hoorde hij zijn naam door iemand geroepen worden en hij durfde daardoor iets uit zijn schuilplaats te kruipen en een "Hier," Te piepen. Hij durfde niet te luid te zijn, bang dat een van die rare wezens hem wat zou doen, maar hopelijk was het genoeg voor de kat om hem te vinden en hem hier hopelijk weg te halen.

Hij verstijfde weer toen er een hard geluid klonk en wilde verder wegkruipen, maar wist dat er iemand was voor hem, ook al was het niet Nyra. Hij knikte dan ook kort toen de kat hem vertelde stil te blijven hangen, dat zou hij wel kunnen proberen. Hij sprak dan ook verder geen wooren meer, bang dat het de aandacht van de rare wezens zou trekken en wachtte af wat er nu zou gaan gebeuren.