Rupsjes

Het was goed om zo veel leven in de Nursery te zien. Het warmde zijn hart. Het was meer dan hun schattige koppies en hun tomeloze energie, meer dan hun lieve piepjes en hun kleine pootjes, het was hun openheid, hun toekomst. Hun leven kon nog alle kanten op, hun karakters zouden zich nog zo veel verder ontwikkelen, en daar hing naast enige onzekerheid toch vooral een wonderlijke spanning omheen. Wie zouden ze worden? Welke prachtige levens gingen zich hier ontspinnen? Getuige zijn van hun jongste manen was alsof je een vlinder uit haar cocon zag kruipen en langzaam haar vleugels uit zag vouwen in al hun overweldigende kleuren en intrigerende patronen. Er zat zo veel groots in zoiets kleins, en ze hadden het zelf nog niet eens door, zo vredig en zorgeloos slapend. Oh kijk, een van de kittens begon zich te roeren.

- Voor de kittens van Vlinder en Ras

Waarom was hij hier? Haar groene ogen gleden af naar zijn mond, maar de vreemdeling droeg geen prooi bij zich. Jammer, ze had wel honger. Maar waarom was hij dan wel hier? Hij sprak niet, deed niets anders dan met een vreemde blik naar haar, haar nestgenootjes en de rest van de nursery-bewoners kijken. Een tijd lang bleef de gestreepte poes zitten, half verstopt achter een mosbed, maar hij ging niet weg. Dus stond de kleine kitten op en stapte op de vreemdeling af, voor wiens neus ze ging zitten en met grote, nietszeggende ogen staarde ze hem woordeloos aan.
 

Het leek erop dat kleine Fawn al een tijdje wakker was, maar zich tot nu toe verstopt had. Was ze een beetje verlegen? Het was ook wat, eerst een tijd met alleen je ouders wonen en dan plots in een grot komen die vol met vreemde katten zat. De kitten zei geen woord, maar staarde hem aan met een blik van... tja, van wat, eigenlijk? Ze had opvallende ogen, groen als jong mos, en buitengewoon onleesbaar. Day glimlachte. "Goedemorgen, Fawn", miauwde hij zachtjes.

De ander trok zijn mondhoeken op. Hij was groot, dat zag ze meteen. Groter dan haar, maar ook zelfs groter dan haar ouders. Dat vond ze een beetje vreemd. De katten in haar verhalen waren ook altijd groot, en dan waren ze dapper en soms meedogenloos. Dan waren ze sterk en vochten ze dapper voor iedereen, en boven alles vermoorden ze uiteindelijk altijd de slechterik. Deze kat zag er ook groot uit, en sterk, maar hij had zij mondhoeken opgetrokken en hij kwam hoi tegen haar zeggen. Hij begroette haar ook, zachtjes en lief. Fawn, oh ja, dat was haar naam nu. "Waarom heb ik een naam nodig?" vroeg ze hem met een kinderstem die vreemd monotoon was.
 

Haar stem had een apart neutrale klank. Hoewel ze een vraag stelde, klonk die niet zo enthousiast nieuwsgierig als de meeste kittenvragen. Toch kon Day niet anders dan glimlachen, want wát voor vraag was het! Geen betere manier om een gesprek te beginnen dan met een simpele vraag die onder de oppervlakte zo ontzettend veel lagen had. Waarom heb ik een naam nodig? Ja, hier konden ze wel even mee vooruit. "Om genoemd te kunnen worden", begon Day. Het praktische antwoord. "Om je met de wereld te verbinden." Het betekenisvolle antwoord. "En omdat wij katten graag alles een naam geven." Een simpele waarheid. Hij zou graag nog verder uitweiden, maar niet alles tegelijk. Laat haar maar eerst de vragen stellen voor je antwoord geeft. Misschien leidt ze het gesprek nog verrassende kanten op.

Haar vraag deed hem glimlachen. Dat gebeurde niet vaak, meestal moesten anderen diep fronsen om een antwoord te bedenken. Fawn ging zitten en sloeg haar donkere staart over haar poten. Als ze hem aan wilde kijken, moest ze omhoog kijken. Daarom ook gleed haar blik kort af naar een van zijn poten. Eén daarvan zou haar stuk kunnen slaan tegen de rotsen. Zijn woorden sloeg ze echter weldegelijk op en een tijdje was ze stil, als om alles uit elkaar te pluizen en een eigen betekenis te geven. "Mijn naam is steeds anders," Streep, Fawn, het waren altijd woorden die anderen voor haar hadden gekozen - die zij een betekenis hadden gegeven. "Hoe ben ik dan met de wereld... Verbonden?" haar vaalgroene ogen vonden de zijne. "Hoe kan je met de wereld verbonden zijn?"
 

Fawn stopte hem aan te kijken, maar Day had het idee dat ze nog wel oplette. Hij zakte door zijn poten om wat meer op haar ooghoogte te komen en keek haar geïnteresseerd aan terwijl ze de informatie stilletjes verwerkte. Haar naam was steeds anders, zei ze ten slotte. Ze wilde weten hoe dat dan werkte, die verbintenis met de wereld. Ze keek hem nu weer aan en het was nu zijn beurt om even stil te zijn. Sommige kittens wilden snelle, simpele antwoorden op hun vragen - waarvoor ze meestal niet het beste bij Day terecht konden - maar hij voelde aan dat Fawn een weldoordacht antwoord zou waarderen. "Bekijk het zo..." begon hij nadenkend. "Wij zijn in de wereld en daarmee zijn we er deel van - vanzelf. Maar wij katten... plaatsen onszelf ook in de wereld, in gedachten. We bevestigen onze plaats, als het ware. Wij jagen niet alleen op prooi, wij noemen onszelf jagers. Wij leven niet alleen samen, wij noemen onszelf de Tribe." Hij bracht een moment stilte in om dit begin in te laten werken. Volgde ze hem nog?

"Dat zijn eenvoudige voorbeelden, waarbij we benoemen wat al is. Met namen gaan we zelf nieuwe verbanden aan. Neem mijn naam: Day of New Light. Ik ben geen dag, ik ben een kat. Maar ik ben aan het begin van een dag geboren, en mijn moeder heeft me de naam van dat moment gegeven, en ons daarmee verbonden. Ik ben een beetje de dag geworden, en de dag is een beetje mij.

Die verbindingen staan niet in steen gebeiteld, ze kunnen veranderen, we kunnen verbindingen loslaten en nieuwe aangaan. Veel katten die zich van buitenaf bij de Tribe voegen nemen op een zeker moment een nieuwe naam aan om hun connectie met de Tribe te symboliseren. Healers krijgen van de Tribe of Endless Hunting een nieuwe naam om hun connectie met onze voorouders te bevestigen. We geven elkaar soms bijnamen, omdat we nieuwe verbanden hebben gezien en ook als speciale verbinding tussen onszelf en de ander. Namen worden gegeven, gekregen en soms zelf bedacht, en zo vormen al onze namen een beeld van ons, van waar wij in de wereld naar kijken, en van onze band met de katten om ons heen."

Hij knipperde met zijn ogen en zijn afwezige blik focuste weer op de kitten. Had hij erg lang gepraat?

Waarom sprak iedereen altijd met zoveel woorden? Eerst Frozen en nu was het Day. Waarom moest er altijd zoveel betekenis zitten aan simpele dingen, waren zo weinig van haar vragen kort te beantwoordden? Zijn woorden overweldigden haar, gebruikten metaforen waar ze niet bekend mee was en het duurde even voordat alles op haar ingewerkt was. Ze pluisde zijn zinnen uit elkaar en proefde de betekenis van zijn woorden, nam een lange tijd voordat ze weer reageerde. "Je spreekt alsof jezelf verbinden iets goed is," de intonatie van anderen vond ze soms nog moeilijk, zo ook voor het onderscheiden van emoties. Maar zijn stem klonk opgelaten en zijn ogen fonkelden. Waarom? "Maar we moeten toch ook vrij zijn?" dat was iets waar haar ouders veel waarde aan leken te hechten, in ieder geval. Zij zelf ook, alleen het feit al dat er een grens was waar ze niet overheen mocht vond ze hinderlijk. "Kan ik dan beter geen naam hebben, om vrij te zijn?"
 

Ja, hij had erg lang gepraat. Hij glimlachte een tikkeltje schuldbewust terwijl hij Fawn geduldig de tijd gaf zijn woordenbrij te ontwarren. Na een lange stilte volgde een reactie en Day hield zijn kop een beetje scheef, een tikkeltje verbaasd. Het idee van verbindingen met anderen en de wereld was zo natuurlijk voor hem dat het niet in hem opgekomen was dat misschien niet iedereen dat vanzelfsprekend vond. Toen ze verdersprak knikte hij echter begrijpend, want ze legde wat meer uit waar het probleem volgens haar leek te zitten. "Ah, maar zie, er is een verschil tussen verbonden zijn en gebonden zijn. Gebondenheid is het tegenovergestelde van vrijheid, maar verbondenheid... Zie dat als..." Misschien moest hij dit keer proberen zijn antwoord iets eenvoudiger te houden. "Vertrouwen. Samenwerking. Door onze verbondenheid weten we dat we elkaar kunnen vertrouwen, en samen zijn we vrij van de zorgen die ons zouden plagen als wij alleen in de wereld stonden." Het bevrijdde hen van eenzaamheid, het gaf hen de vrijheid om samen geluk te vinden.