_{De nacht was gevallen en de sterren stonden hoog. Voor de verandering was de hemel helder alsof Starclan wist dat er een levensbeslissende ontmoeting zou plaatsvinden en ze iedereen wilde laten weten dat ze meekeken. Blueflower stond aan Crystalstars zijde terwijl ze hun weg naar de Fourtrees rustig vervolgde. Haar schouders waren opgetrokken van de spanning. Dit zou de beslissende factor zijn. Als ze het konden uitpraten dan zou niemand gewond hoeven te raken. Blueflower hoopte het zo .. Ze vond het verschrikkelijk om voor zulke keuzes te staan. Tegelijkertijd frustreerde het haar eindeloos dat ze zich zo enorm verloren voelde. Ze deed haar best om Crystalstar zo goed mogelijk te helpen leiden, tsja, tot hoever dat mogelijk was in deze “democratie”, maar twijfelde constant aan haar eigen keuzes. Sinds Appleseed.. sinds die stomme geruchten over haar en Orchis, sinds haar kittens waren geboren.. natuurlijk, het was al lang daarvoor mis gegaan maar sinds haar kittens waren geboren was het toch wel heel snel naar de vossenstront gegaan. Blueflower hield dicht bij Fourtrees nog even halt en wendde haar tot Crystalstar. “Ik moet je iets bekennen,” begon ze op een zo vriendelijk mogelijke toon. "Wat ik je heb verteld is niet helemaal waar.. wat ik je tot nu toe niet heb vertelt is dat Settleddust ook bij de Fourtrees wacht. Als het goed is heeft hij Acornstar meegenomen. Het spijt me dat ik tegen je gelogen heb maar.. Crystalstar, we moeten het op zijn minst proberen.. Er bestaat nog een kleine kans dat hij afziet van een gevecht als vanavond goed gaat," Miauwde ze met rode wangen. Ze ontmoette Crystalstar's blik kalm al waren haar schouders gespannen en klopte haar hartje snel. "Moge onze voorouders op ons neerkijken en zien dat wij ons best doen om bloedvergiet te voorkomen."}  

Tweemaal had ze Blueflower gevraagd waarom ze nu, in het holst van de nacht, naar fourtrees moesten. Daarna had Crystalstar besloten haar deputy eens de leiding te geven en ze was stil gebleven voor de rest van hun tocht. Wellicht had Blueflower hier een goede reden voor, na wat ze Crystalstar die dag allemaal verteld had kon de leader zich niet voorstellen dat ze dit uit deed vanwege een willekeurige opwelling. Toen Blueflower uiteindelijk even inhield en Crystalstar aankeek, keek die nieuwsgierig en ernstig terug. Ze luisterde naar de woorden en haar gezicht vertrok tot een grimas, en daarna tot een strakke ernst waaruit niks meer te lezen was. Ergens was ze teleurgesteld in haar deputy, dat die haar had voorgelogen. Anderzijds erkende ze dat zij waarschijnlijk hetzelfde gedaan zou moeten hebben, als ze een leader zoals zijzelf over had moeten halen. Settleddust zou er zijn, met Acornstar. Haar gezworen vijand, een kater die ze al bijna een jaar geen vriendelijke blik had gegund. "Ik ben nog niet neergeslagen door Starclan, dus klaarblijkelijk wordt deze ontmoeting goedgekeurd." Miauwde Crystalstar, meer tegen zichzelf dan tegen Blueflower. "Goed, dan gaan we ook verder, ik wil niet laat zijn." Vervolgde ze resoluut, en zette er weer flink de pas in. Ze had duidelijk de leiding weer uit handen genomen en liep met een stevige tred op de open plek af. Samen beklommen de kattinnen de heuvel, waar verder nog niemand was, en Crystalstar bekeek de drie ongeschonden eiken en de ene geblakerde stam. Toen betrad ze de open plek, en liep ze rechtstreeks op de grote rots af. Dat was waarvandaan leiders overlegden, dat was haar domein. "Kom er bij." Miauwde ze over haar schouder, ze wilde Blueflower bij zich hebben.

<sub>Crystalstar's reactie viel te verwachten. Blueflower voelde zich natuurlijk schuldig maar trok zelfvertrouwen in het feit dat ze geen andere keus had gehad, en bovendien handelde in het belang van de hele clan. Het kleine beetje invloed dat ze had, moest ze voor het goede benutten. Ze gaf een korte knik en liep vlug achter Crystalstar aan, die direct weer de leiding in handen terugnam en met kordaten passen richting de Fourtrees beende. Eenmaal aangekomen zag ze dat Acornstar en Settleddust er al waren. Blueflower liet een geluidloze zucht van verlichting ontsnappen. Het was Settleddust toch gelukt, Acornstar was hier.. Al wist ze heel goed dat de strijd nog niet voorbij was. In tegendeel. Zij was nog niet eens begonnen!

Blueflower wachtte even aan de voet van de grote steen. Ze was nog nooit óp de rots geweest. Ze had immers haar eerste gathering gemist. Een "Kom erbij" van Crystalstar klonk van boven en Blueflower zette haar aarzeling opzij. Ze sprong omhoog en ging dicht naast haar leider zitten. "Acornstar, Settleddust," miauwde ze ter begroeting.</sub>  

Ze was blij met Blueflower's nabijheid. Natuurlijk, ze was niet tevreden geweest met de afspraken die haar deputy achter haar rug om had gemaakt, maar Crystalstar wist dat ze noodzakelijk was om de vrede hier ietwat te bewaren. Zij was het tegengewicht van haar Leader's hardheid. Toen verscheen Acornstar, en die blijheid en het idee dat ze de vrede wilde bewaren stief in een tel weg. Crystalstar keek toe hoe de oudere leader de rots beklom en zijn eigen deputy erbij riep. Ze inspecteerde kort de opzichtige littekens die Settleddust nu droeg, Arcticwolf had zijn plicht dus niet verzaakt. Toen sprak Acornstar, en al bij zijn eerste woord begon haar bloed te koken. Hij trok niet alleen haar, maar ook Starclan in twijfel. Dit soort blasfemie moest er toch wel op wijzen dat zij de rechtmatige van hun tweeën was? Dat Shadowclan haar boom hier was kwijtgeraakt door deze verdomde leader nog langer leider te laten zijn? Toch bleef haar gezichtsuitdrukking kalm. "Acornstar, Settleddust." Miauwde de grijze kattin met een beleefd knikje. Daarna keek ze de leider van Shadowclan wat gerichter aan. "Wees niet zo kinderachtig, Acornstar. Ik ben gekozen door onze voorouders. Als je dat in twijfel trekt, trek je Starclan in twijfel. Dus: zeg mijn naam." Op zijn volgende vraag wist ze zelf het antwoord niet. Het vermoeden dat de deputies dit samen afgesproken hadden leek bevestigd te worden, beide leaders tastten in het duister.

_{Blueflower keek toe hoe Acornstar en Settleddust ook op de rots klommen. Zij beantwoorde Settleddust zijn glimlach flauwtjes terug, blij dat hij in ieder geval niet nog steeds boos was over wat er op hun laatste ontmoeting gebeurd was. Of tsja, misschien was hij dat wel maar deed hij gewoon vriendelijk in het belang van de gezamelijke clanrelaties. Blueflower stond op het bord en speelde een spel die ze nog steeds niet begreep. Acornstar's woorden raakte haar en geschokt keek ze hem aan. Hoe kon hij zo gemakkelijk de woorden van zijn voorouders verwerpen? Crystalstar liet het niet rusten en Blueflower voelde een steek van ongemak. Alsof Crystalstar dit zou laten gaan.. "Alsjeblieft Acornstar, onze voorouders zijn al boos genoeg. Crystalstar en ik zijn hier gekomen voor het belang van beide clans. Het minste wat je zou kunnen doen is proberen hier een volwassen gesprek van te maken," zei Blueflower zacht, de ongerustheid duidelijk in haar ogen terwijl het puntje van haar staart zacht heen en weer tikte. Als hij zo doorging zou Starclan hen oprecht neerslaan waar ze zaten..}

De twee deputies grepen direct in en probeerden hun Leaders uit elkaar te houden. Het probleem was echter dat ze hier niet te maken hadden met twee gewone warriors die een conflict hadden, maar met leaders. Zij waren de machtigste twee in dit woud, en dat ging gepaard met een enorm gevoel van trots: Crystalstar was er dan ook van overtuigd dat niemand hier ook maar een beetje zou toegeven aan de tegenpartij. Crystalstar snoof toen Acornstar verkondigde dat hij deed wat Starclan hem gezegd had. Zijzelf was er nog niet eens volledig van overtuigd dat Starclan hem ook maar iéts gezegd had. Waarom zouden ze? Als ze wisten dat zíj naar alles zou luisteren wat ze te zeggen hadden? Maar zelfs als het waar was, dan vond Crystalstar de zogenaamde boodschap nog behoorlijk vaag. Ze keek even naar Settleddust, wat zou die dwaas ervan vinden als ze het over zíjn geheimpjes zou hebben? Kittens in Riverclan, een affaire, het enige wat haar ervan weerhield was haar afspraak met Arcticwolf. Acornstar nam het wordt weer en Crystalstar keek schamper toe terwijl hij haar deputy een voorstel scheen te doen. "Je zegt dat je Starclan begrijpt, en toch denk je mij zo makkelijk aan de kant te kunnen schuiven." Mijmerde ze hardop. Dit gesprek zou nergens op uitlopen, het was nutteloos. Haar diplomatie had niet gewerkt, haar geduld voor Shadowclan was op. Als er dan toch een clan moest verdwijnen, zouden zij het wellicht zijn. "Ik ben bereid te vechten. Maar in het belang van de clans heb ik deze eindeloze koude oorlog toegelaten, in plaats van mijn persoonlijke wrok te beslechten op een groot slagveld. Ik stel jullie twee dus nog eenmaal, met ergernis in mijn hard, de kans om je terug te trekken en mij aan mijn clan over te laten. Kiezen jullie ervoor dit niet te doen, dan laat ik zien dat ik niet alleen maar gemaakt ben voor grote praatjes." Allemaal loze woorden om de lucht te vullen. Ze wist dat Acornstar noch Settleddust een vrede zonder voorwaarden nastreefde, maar dit maakte hen de dader van de oorlog: Zij had hen immers tot het einde toe vrede aangeboden.

_{Blueflower zuchtte.  Haar woorden leken gewoon niet gehoord te worden. Acornstar wilde van niets horen en Crystalstar was net zo buigbaar als een metalen pijp. Dit gingen ze nooit oplossen en dat wist zij ook wel diep in haar hart.. en dat ergerde haar mateloos. Ze wist niet wat ze doen moest, wat ze zeggen kon. Ze was deputy en toch momenteel net zo nutteloos als een apprentice. Ze had net zo goed kunnen aankondigen dat ze de rivier uit haar oevers ging laten treden met krachten van de geest, en nog had niemand daar van opgekeken. "In plaats van elkaar beschuldigen, kunnen we beter met een oplossing komen. Gedane zaken nemen geen keer. Wat is gebeurt is gebeurt. Die boom is afgebrand, Starclan heeft gesproken en we moeten niet langer levens willen weggooien omdat onze ego's in de weg staan," zei ze tegen hen met vermauwde ogen. "Of discuseer verder tot het ochtend is. Mij ook best." Haar toon was van vriendelijk naar feitelijk gegaan terwijl ze zich een beetje afwendde en haar kont letterlijk in de krib gooide, oren naar achter gedraaid en uitdrukking hooghartig.}

Uiteraard kwam daar meteen weer de morele hoogmoed van Settleddust. Crystalstar keek het rustig aan, totdat hij over kittens begon. Bij dat beeld voelde de leader het bloed in haar oren ruizen, maar ze bleef stalen. "Laten we kittens hier toch vooral buiten laten, Settleddust." Miauwde ze, hem indringend aankijkend. 'Begrijp het, begrijp het, begrijp het, begrijp het' dacht het wreedste stemmetje in haar kop. Haar misdaden rechtzetten. Shadowclan had haar of haar clan nooit excuses aangeboden of bedankt voor het gevecht dat zíj voor hen gevochten had. Blueflower liet ook weer wat van zich horen en Crystalstar was verrast door de zakelijkheid die ze van haar deputy hoorde. Het was geen onwelkome verandering, het paste bij haar, bij hen. "Juist, Blueflower. Laten we dit zo snel mogelijk oplossen. Laten we een oplossing gaan bespreken." Ze erkende haar eigen ego, haar eigen koppigheid. Maar dit was inderdaad hét moment om hier toch nog geen bloedbad uit voort te laten vloeien. Dus keek ze Acornstar opnieuw aan, met een hernieuwde bereidheid om nog eenmaal te praten. Ze ademde diep in en uit om niet meteen weer met haar vechtwoorden te komen. Het gebeuren over de profetieën liet ze maar terzijde; er waren hier geen medicine cats en ze zouden het toch niet eens worden. "Hoewel ik niet denk dat Riverclan hier enige schuld heeft, ben ik bereid je enigszins tegemoet te komen. Op de volgende gathering zal ik publiekelijk mijn persoonlijke excuses aanbieden voor het gevangen zetten van Twistedheart, maar alleen als dat geen bloedvergieten betekend." Dat was het, verder was ze niet te buigen. Crystalstar was ervan overtuigd dat het niet genoeg zou zijn, maar het was wat ze kon geven.

_{Acornstar richtte nu zijn ogen op haar toen ze eenmaal had gesproken. Nogmaals haalde hij Twistedheart aan, als een gebroken platenspeler. Zo kwamen we nergens. Zo kwamen zíj nergens. Ze besloot dus ook geen antwoord te geven toen hij haar vroeg wat zíj van Crystalstar’s tactiek vond. Het was een doorzichtige tactiek. Zij en haar leider tegen elkaar opzetten. En daarbij wist Blueflower wel beter dan openlijk haar mening over zulke zaken verkondigen juist nu ze vereenigd moesten zijn. Verenigd tegen de bedreiging die Shadowclan op dit moment vormde. “Wij geven jullie een oplossing en jullie willen meer. Meer. Meer. Meer,” zei Blueflower boos tegen Settleddust toen hij Crystalstar’s voorstel niet eens overwoog. Wat het Blueflower betrof, hadden ze met Crystalstar’s voorstel al meer gewonnen dan zij voor mogelijk had kunnen houden. Ze keek dus ook even bemoedigend naar haar leider, dankbaar dat ze haar trots zo opzij durfde te zeggen voor het grotere goed van de clan. “Wil je liever dat we dit hele gebeuren onder het tapijt vegen? Dat we gewoon maar net doen alsof het nooit gebeurt is en onze mond houden tijdens de volgende gathering? Dat we liever levens weggooien en het bos rood kleuren omdat Acornstar zo graag gelijk wilt krijgen en zijn trots niet wilt krengen?” Ze had bedoeld haar stem boos te laten klinken maar ergens ging dat mis en klonk haar stem vol ongeloof. Hij zou nog liever ten oorlog trekken en Starclan vervloeken, dan dit hier, vandaag, stopzetten. Blueflower wierp beide katten een blik toe en realiseerde zich op dat moment wat het antwoord zou zijn en dat ze de eerst volgende morgen waarschijnlijk ten strijde zouden moeten trekken. Voor het eerst bekeek ze Shadowclan met dezelfde ogen als ze Windclan al die tijd zag.}

Uit de furieuze blik die in Settleddust's ogen verscheen concludeerde Crystalstar met wreed genoegen dat hij het inderdaad begrepen had. Het was een riskante boodschap geweest, maar het zou haar er in ieder geval van verzekeren dat hij niet snel iets zou proberen dat tegen haar persoonlijk gericht was. En hoewel haar voorstel weinig losmaakte bij de twee Shadowclankaters, kreeg ze eindelijk de volledige steun van haar deputy. Natuurlijk had Blueflower altijd in het openbaar dubbel en dwars aan haar zijde gestaan, maar Crystalstar wist dat er altijd een twijfel, een afkeuring, was geweest. Maar nu leek het er plotseling op dat de kattin begreep wat hen te doen stond, en dat ze begreep wat ze tegenover zich hadden. Toen Acornstar zijn voorstel deed brak het allemaal bij de grijze kattin. Haar ijzeren wil om de vrede te bewaren was weggesmolten door het nog hetere vuur dat haar haat voor deze kater met zich mee had gebracht. Daarbij was zijn herhaaldelijke gebruik van haar Warriornaam het laatste duwtje, het laatste kenmerk van de respectloosheid die zij met geen enkel stukje van haar bestaan zou tolereren. "Ik zal niet van mijn positie stappen, niet voordat vuur en vloed het woud hebben weggevaagd of ik mijn graf heb gevonden. Niet totdat Starclan míj verteld te verdwijnen. Niemand in de aardse wereld heeft die macht, wat ze ook verkondigen gehoord te hebben." Ze stond op, en liet haar kalme praatstem varen. Nu was ze weer in haar element: rechte schouders, een vurige blik en bloedige woorden. "Dit gesprek is over, ik heb mijn voorstel gedaan. Als mijn territorium niet wordt aangevallen in de volgende moon zal ik mijn excuses aanbieden. Anders zie ik jullie op het strijdveld, en wens ik jullie Starclan's zegen toe." Een abrupt einde aan de besprekingen, maar het was klaar, het was over. Het kwaad was geschied en de toekomst lag vast. Crystalstar draaide zich om naar Blueflower en knikte haar tevreden toe. Je hebt je best gedaan, zei die blik. Toen sprong ze van de rots af, zonder nog een woord te zeggen.