Build yourself a garden and have something to attend

In de hoop om even bij de kunnen komen had hij zich teruggetrokken in de apprentice den, die vanaf buiten leeg leek. Eenmaal binnen werd hij begroet door een poes die hij eigenlijk nog vrij weinig had gesproken, met "kleine" nog wel. Lichtelijk geïrriteerd trok hij met zijn oortje. Nee, dit was niet het beste moment om hem lastig te vallen. Hij raapte zichzelf bijeen en perste een glimlach op zijn gezicht. "Heeey Myrtle." Begon hij. Na korte inspectie viel hem op dat ze er niet al te best bij lag. "Alles.. oké?" Hij was vanochtend vroeg opgestaan en had niet gezien dat zij was achtergebleven.

Oh. Het wat duidelijk niet oké. Misschien had hij er niet naar moeten vragen en had het beter bij een "beterschap" kunnen blijven. Maar nu had hij zich al in deze situatie verwikkeld. En het was raar om zomaar weg te gaan. Ongemakkelijk schuifelde hij met zijn voorpoten in de aarde. "Oh." Shit, nee Tiny. Je moet nu iets zinnigs zeggen. Wat zeg je tegen iemand die zo'n rotdag heeft? "Volgende keer beter." Zijn ogen werden groot en vol schaamte draaide hij zijn kop. Hij kon beter niks meer zeggen.

Ze keek hem een beetje ongelovig aan toen hij zijn antwoord gaf. Toen zag ze zijn ongemakkelijke houding en stootte ze plotseling een oprechte lach uit die haar buik niet zo prettig vond. Tinypaw was eigenlijk best schattig, zoals hij er daar bij stond en haar probeerde te helpen. Ze hikte nog een beetje na van de lach toen ze weer sprak. "Vind je het moeilijk om me aan te kijken?' De vraag was niet kwaadaardig of pesterig. Hij was net als haar lach gemeend. Myrtlepaw was brutaal en ongelofelijk sociaal, dus ze vond het bijna aandoenlijk dat Tiny zo ongemakkelijk leek.

Ze had beledigd mogen zijn, ongemakkelijk of verward. Maar dit was nog vele malen erger. Hij werd gewoon uitgelachen. Ze vroeg of hij het moeilijk vond om haar aan te kijken, waarna hij haar aankeek, weer wegkeek en haar weer aankeek. Het antwoord was dus ja. "Ik um." Hij keek weg. "Nee." Zijn ogen ontmoetten weer de hare. Soms hè, soms moest hij gewoon zijn mond leren houden.

Ze gniffelde een beetje toen ze zag hoe zijn ogen heen en weer schoten. Myrtlepaw hees zichzelf overeind, ze was net ietsje groter dan hij. "Dat is mooi, want je hebt mooie ogen." Ze zei het zonder blikken en blozen, zoals ze alles zei. Het betekende weinig maar was wel waar, en iedereen hield toch van een complimentje? Ze bleef proberen zijn blik te vangen en slaagde daar soms in. Haar grijns werd een glimlach, bijna een vertederende.

Of haar gegniffel het beter of erger maakte wist hij niet. Het liet hem in ieder geval heel stom voelen, alsof hij een kitten was. Bij het compliment over zijn ogen keek hij nog meer weg dan voorheen. Ze leek nog minder sociale grenzen te hebben dan hij al dacht. "D-dankje." Stotterde hij. "Jij ook hoor." Tijdens deze uitspraak keek hij haar geen seconde aan.

Het maakte het allemaal niet beter voor die arme Tinypaw. Myrtlepaw was een stukje ouder, en een heel stuk gemakkelijker met iedereen die ze tegenkwam. En ze vond hem niet stom of irritant omdat hij zo wegkeek, het bleef best leuk. En toen ze het compliment terugkreeg glimlachte ze breder ondanks de 'hoor.' "Wil je met me praten? Of zoek je al een uitweg om te vluchten? Vroeg ze, hopend dat hij ja en dan weer nee zou zeggen.

Haar directheid maakte hem onzeker. Hij had nou eenmaal niet het zelfvertrouwen om hier net zoals zij meteen op in te gaan. Om een of andere reden was dit een stuk spannender dan toen hij met Crystalstar sprak die letterlijk net was opgestaan uit de dood. Zij had immers ook iets om zich voor te schamen en had bovendien inzicht in wat je wél en niet kon zeggen. Myrtle daarentegen.. Maar ondanks zijn verwarring en irritatie wilde hij niet weg. Ze deed niks verkeerd. "Ik wil wel met jou praten." Mauwde hij zachtjes. Eigenlijk wilde hij rusten, maar hij had het al gezegd. En wie weet was een nieuw contact zo slecht nog niet..

Ze glunderde toen hij uiteindelijk toegaf dat hij wel wilde praten. Dat was nog eens wat anders dan Hermitpaw. Die was niet verkeerd, maar gezellig praten was niet bepaald zijn sterkste punt. En hij was zo ongevoelig als maar zijn kon. Tinypaw was bijna het tegenovergestelde daarvan. Hij leek zachtaardig en vriendelijk. Iets in haar vertelde haar dat hij niet zoveel vrienden had. "Dat is fijn. Want ik wilde niet dat je wegging." Ze draaide opgewonden met haar oortjes en bewoog zich naar de rand van haar nest, ruimte makend. "Kom zitten, ruimte zat." Langzaam voelde ze een nieuw gevoel: ze checkte zichzelf om hem niet weg te jagen.

Haar expressieve reactie bracht een klein glimlachje op zijn gezicht. Ze wilde hem daadwerkelijk bij zich hebben. Over het naast haar komen zitten was hij twijfelachtiger, maar hij voelde zich in ieder geval gevleid. Er was niks raars aan. Ze was immers zijn mede-apprentice. Bovendien was het gek om haar aanbod nu opeens af te wijzen. Met zijn blik omlaag stapte hij op haar af, waarna hij zich ongemakkelijk naast haar liet zakken. Natuurlijk liet hij meer dan genoeg ruimte tussen hen over. Naast zijn zusjes had hij niet bepaald veel meisjes geknuffeld en hij had geen plannen om hier verandering in te brengen.

Hij glimlachte eindelijk. Het was ingetogen en nog steeds erg verlegen, maar het was een glimlach. Tinypaw kwam naast haar zitten. Myrtlepaw observeerde dat hij ruimte openliet, en dat beviel haar ergens wel. Ze was enorm sociaal en hield wel van zich af en toe mengen met wat stoere katers, maar het feit dat deze niets pushte was ook wel een verademing. Tinypaw scheen niet van plan te zijn een interessant onderwerp te initiëren, en dus kwam Myrtlepaw maar met de sappige vragen: "Dus, Tiny; nog interessante, wellicht knappe kattinnen opgemerkt de laatste tijd?"  

Het was een opluchting dat ze niet inging op zijn ongemakkelijke zijn. De vele vragen naar waarom hij zo stil was gaven hem langzaamaan een fight or flight reactie. Myrtle leek die grens te respecteren. Daar tegenover stond wel dat ze losging met de persoonlijke vragen, alsof ze een stel giechelende tieners waren. Ze waren ook tieners.. maar hij was totaal niet zo. "Uhhh." Bracht hij uit, niet wetend wat hij moest zeggen. Natuurlijk keek hij naar poezen, maar dat was privé. Bovendien zou het niet eerlijk zijn om te vertellen wie hij allemaal mooi vond zonder haar in die lijst te betrekken.

Awh, ze had hem weer aan het stamelen gemaakt. Myrtlepaw hoopte maar dat ze niet te ver ging. Ze was zich niet compleet onbewust van zichzelf en wist dat Tinypaw grenzen had, maae ze dacht ook dat die grenzen best flexibel zouden zijn. Hij bleef uiteindelijk weer antwoordloos en Myrtlepaw glimlachte weer bemoedigend. "Nu al geheimen?" Ze knipoogde schalks en kuchte een beetje, het gesprek hielp om de ziekte te vergeten. "Ik vraag niet of je een mate hebt uitgezocht, maar er is vast wel iemand die je in ieder geval ziet zitten, hmm?"

Pff, niks zeggen stond niet gelijk aan geheimen hebben. Ze kenden elkaar amper. Hij wist dat hij er niet onderuit kon komen. Als ze zelfs in deze staat al zo doordringend kon zijn, dan wilde hij niet weten wat ze gezond allemaal uitspookte. "[Insert npc naam] is wel mooi.." Begon hij twijfelachtig en nog behoorlijk geforceerd ook. "Maar ik zie haar niet zitten ofzo." Voegde hij er snel aan toe. Ze hoefde geen waanideeën te krijgen. Straks probeerde ze hen te koppelen. Dat moest hij niet hebben.

Eindelijk gaf hij een antwoord, Myrtlepaw was echter niet helemaal tevreden. Ze had Tinypaw en zijn antwoord nooit samen gezien, dus zijn uitleg dat hij haar ook niet echt zat zitten leek wel te kloppen. Tenzij hij een gluurder was, uiteraard. Daarbij was zijn toon niet bepaald overtuigend geweest. "Oh ja? Ik vind Greypaw ook niet verkeerd. Je weer wel, brede schouders, grote poten." Ze zei maar wat. Greypaw was veel te bruusk en bot voor haar smaak, ze wilde Tinypaw vooral gewoon uit zijn schulp krijgen. "Vind jij die brede schouders ook niet interessant?" Vroeg ze er toen grinnikend achteraan.

Hij moest toegeven dat ze gelijk had over Greypaw. Die trok niet zonder reden meer aandacht dan hijzelf. Haar volgende vraag verwarde hem, maar bracht hem minder van zijn stuk dan alles wat ze voorheen had gezegd. Ze maakte gewoon een grapje. "Ik denk het." Zei hij schouderophalend, maar nog steeds gespannen. Schouders waren schouders, of ze nou breed of klein waren. "En jij?" Dat was de eerste keer in dit gesprek dat hij niet alleen antwoord gaf. Ergens was hij trots op dat hem dat gewoon was gelukt. Het was risky, anderen vragen stellen.

Het was een vreemde vraag geweest, dat snapte ze zelf ook wel. Maar Myrtlepaw was toch een beetje verbaasd door het antwoord. Iemand als Hermitpaw zou waarschijnlijk direct ontkent hebben dat brede schouders ook maar een beetje aantrekkelijk konden zijn. Het was een behoorlijk mannelijk kenmerk. Tinypaw daarentegen leek er niet bepaald een probleem mee te hebben. "Agh, het is leuk. Maar eigenlijk vind ik Greypaw helemaal niks." Ze glimlachte verontschuldigend "Om eerlijk te zijn boeit het frame me niet zo, zo lang ze maar lief zijn en me begrijpen." Daarom had ze ook twijfels bij Hermit.

Oh, dus ze vond Greypaw toch niet leuk. Ze was wel erg verwarrend. Maar dat was allemaal oké, want ze zei iets wat zijn zelfvertrouwen stiekem een redelijke boost gaf. In zijn ogen zou hij voor eeuwig single blijven. Wat kon hij anders met zo'n klein, zwak lichaam? Als hij niet zo goed was in jagen dan was hij zelfs volkomen nutteloos voor de clan. "Dat is ook belangrijk." De glimlach op zijn mond werd eventjes breder, alsof hij een binnenpretje had. Ze was misschien toch niet zo oppervlakkig als hij dacht.