Didn't like the ending

Het regende, en haar vacht plakte tegen haar slanke gestalte. Crystalstar zat geconcentreerd op de hoogste van de Sunningrocks. Ze gebruikte de plek nu al bijna een moon als haar persoonlijke denkplek. Het was een persoonlijk teken van haar kracht. Want wie had er nou de overwinning behaald? Zij, wat een aantal van die Thunderclankatten ook dachten. Crystalstar was nu de eigenaar van dit gebied, en hoewel ze wist dat dit niet voor altijd zou duren, was ze er trots op. Zonder ook maar een druppel bloed te verspillen, hoewel er later wel bloed had gevloeid. De regen werd erger, het werd kouder, het uitzicht werd slechter. Crystalstar rilde terwijl ze bedacht hoe ze verder zou gaan vanaf nu. Maar ook zij, als leader, was niet onsterfelijk of onfeilbaar. Ze had het koud, en wist dat ze haar gezondheid niet moest riskeren voor de paar slecht onderbouwde ideeën die door haar gedachten spookten. Toen ze ging staan werd duidelijk dat haar poten meer verkrampt waren door de kou en het lange stilzitten dat ze had verwacht. Ze wilde snel naar beneden, en dat was haar onheil. Het was niet veilig om in één keer van de rots af te springen, en dus sprong Crystalstar richting een lager onderdeel van het stenen geheel. Tijdens de sprong gleden haar poten echter al weg vanwege de natte gladheid van de rots. Hierdoor miste ze haar sprong. De kattin smakte hard tegen de rand, keerde om in de lucht, en knalde met een misselijkmakende knak tegen het  onderste gedeelte van de steen. Midden in de lucht was er nog een verbaasde kreet uit haar keel ontsnapt, die ze zich later niet meer zou herinneren. Toen werd even alles zwart, en steeg haar ziel op richting de hemel. Direct besefte Crystalstar wat er gebeurd was, en vervloekte ze haar roekeloosheid. 

Het grijze lichaam lag er in een vreemde hoek bij. De nek was duidelijk ongezond ver uitgebogen. Terwijl ze daar bewusteloos lag leek die nek echter langzaam weer in de juiste houding te komen staan. 

Toen ze bijkwam was de regen gestopt, hoewel het niet veel later kon zijn. Haar nek was stram maar onbeschadigd. Met haar ogen nog gesloten bedacht de leader wat er gebeurd was: ze was uitgegleden en had haar nek gebroken. Was dit hoe ze haar eerste van de negen levens kwijtraakte? Een simpel, aards ongelukje? Waarom kon het niet iets heldhaftiger zijn geweest? Die gedachten speelden kwaadaardige spelletjes in haar kop. Crystalstar besloot dus ook dat ze dit voorval zou verzwijgen. Ze opende haar zeegroene ogen en keek rechtstreeks in het gezicht van een apprentice.

De apprentice, Tinypaw, leek de schrik van zijn leven te hebben gehad. Zijn gezicht stond verstijft in een van afschuw vertrokken uitdruk. Hoelang stond hij al hier? Duidelijk lang genoeg om te weten dat ze even dood was geweest, zo zou hij niet gekeken hebben als hij dacht dat ze sliep. Crystalstar kwam langzaam overeind, ook zij wist even niet wat ze moest zeggen. De twee keken elkaar een tijdje aan. Het was een vreemde verhouding: Zij was net gestorven, en hij had gezien hoe ze weer was opgestaan. "Tinypaw, je weet vast wel wat er net gebeurd is." Begon de grijze kattin langzaam, hem indringend aankijkend. Om de een of andere reden was ze verbaasd dat haar stem het nog deed, terwijl het feit dat haar nek zichzelf geheeld had volkomen normaal had geleken. Ze moest nu heel duidelijk zijn, hij moest precies weten wat ze van hem wilde. "Ik wil niet dat je hier iets tegen iemand anders over zegt, begrepen?"  Maar kon ze hem wel vertrouwen? Hij was immers maar een apprentice, die vertelden elkaar van alles. Kon ze hem vertrouwen met het geheim dat ze één van haar heilige levens kwijt was.

Ze had geen begrip verwacht, zeker niet van iemand die zo jong was als Tinypaw. Voor het eerst sinds ze leider was voelde Crystalstar een bepaalde irritatie in zich opkomen: Er werd niet in één keer naar haar geluisterd. Waarom kon hij niet gewoon aannemen wat zij zei? Maar nee, ze mocht niet boos worden, ze mocht hem geen woede laten zien. Hij mocht niet denken dat ze het hem kwalijk nam dat hij haar had gevonden. "Omdat katten praten, Tinypaw." Miauwde ze, alsof het voor de hand lag. Eigenlijk was dat het enige wat ze erover wou zeggen. Zij was leader, dus hij moest haar bevelen gewoon opvolgen. De grijze kattin stond langzaam op. Ze voelde hoe haar poten licht trilden, maar liet daar niks van merken. Crystalstar wilde al weglopen, bedacht zich, zuchtte, en keek Tinypaw toen weer aan. "Als Riverclan het weet, dan weten de andere clans het over twee dagen ook allemaal." Ze dacht terug aan haar eerste ontmoeting met Acornstar na haar benoeming, hij had haar nieuwe naam al geweten. Het woud had teveel luisterende oren om gevoelige informatie zomaar te delen, zelfs met degenen die te vertrouwen waren. 

Het was trots, al besefte ze het zelf misschien nog niet helemaal. Het feit dat ze een leven had verloren door een stom ongelukje was niet iets wat ze de andere leaders wou laten horen. Nee, niet alleen trots. Haar image opbouwen was erg belangrijk. Crystalstar had het perfecte beeld in gedachten: Een sterke, koelbloedige dame die zich niet zou laten ondermijnen. Daarvoor zou ze gecalculeerd en zeker moeten overkomen. Van een rots glijden en je nek breken paste niet bepaald in dat plaatje. Tinypaw accepteerde haar verzoek, maar leek er nog steeds niet blij mee te zijn. Nu begon de leader wel te lopen, en ze gebaarde met haar staart dat hij mee moest komen. "Heb je gezien hoe het gebeurde, Tinypaw?" Vroeg ze, zijn vraag voor nu nog op hold zettend. Natuurlijk, als haar dood heldhaftig en ridderlijk was geweest, dan mocht iedereen het weten, maar dat was niet het geval hier.

Hij deed zichzelf een gunst door mee te lopen zonder er verder een probleem van te maken. Wat was dit toch anders dan met Hermitpaw, die zou nooit een vraag als antwoord hebben geaccepteerd. Tinypaw had niet precies gezien wat er gebeurd was, dat was goed. Crystalstar was niet van plan de details voor hem in te vullen. "Oké, je weet het dus niet. Dat is goed.." Miauwde ze tegen zichzelf. Ze wist dat ze hem nog een uitleg verschuldigd was, en dus ging ze verder. "Mijn leiderschap is nog heel nieuw, Tinypaw. Dat betekent dat ik nog niet zo serieus wordt genomen als je vader. Meteen al een leven verliezen, buiten de strijd, dat zou me afschilderen als roekeloos en zwak. Ik wil niet dat de andere clans Riverclan's leader als zwak beschouwen, begrijp je dat?" Dat was ongeveer de waarheid. Het feit dat ze wilde dat er een bepaalde angst voor haar zou ontwikkelen hield ze er voor nu maar buiten.

Haar onenigheid met Acornstar, haar geërfde conflict met Windclan, en nu de situatie met Thunderclan zouden haar niet de meest geliefde kat in het woud maken. Crystalstar besefte dat haar eigen clan steviger achter haar zou staan als ze liet zien dat Riverclan niet zomaar zou toegeven aan de grillen van de andere drie, maar ze kende ook het belang van goede relaties. Als die andere drie ook nog dachten dat ze roekeloos was, dan zou ze nooit meer in hun gratie kunnen komen. Tinypaw beaamde dat hij het begreep, en dat hij haar wel serieus nam. "Ik weet het, ik wil gewoon dat het absoluut duidelijk voor je is waarom je je mond moet houden. Dit is niet alleen een kwestie van gekrenkte trots." Miauwde Crystalstar. Misschien was het allemaal een beetje manipulatief, maar ze kon het zich niet veroorloven dat Tinypaw zijn mond toch voorbijpraatte. Ze glimlachte kort toen hij even over Pantherstar sprak. "Dankjewel, dat betekent veel voor me." Ze zuchtte even terwijl ze doorliepen. De regen begon al weer terug te keren met zachte miezer. "Niemand, oké? Ook gaan denmaatjes. Als je dit voor me kan doen, dan heb je mijn bijzondere dank. En die is veel waard in Riverclan."

Pantherstar was zo onverwachts heengegaan. Ze had het leiderschap zo vlug moeten grijpen dat ze sommige katten, bijvoorbeeld Rookchirp, tegen de haren in had gestreken. Maar ze was hem niet vergeten, ze moesten simpelweg door. Ze zou haar eerste overwinning aan zijn herinnering weiden, had ze zichzelf al beloofd. Tinypaw beaamde dat hij niks zou zeggen. Crystalstar knikte, eindelijk tevreden, en keek hem aan terwijl de twee katten doorliepen. "Vind je dat ik het goed doe, Tinypaw? Eerlijk en oprecht, zonder aardigheden." Het eerste kwam als een vriendelijke vraag, het tweede als een semi-dwingend toevoegsel. Ze wilde geen hielenlikkers kweken in Riverclan. Ze wilde kritische warriors die haar zeiden wat ze dachten.

Iedereen is een criticus, dat wist ze allang. Crystalstar had het privilege, of het ongeluk, om niet veel van die kritiek direct te horen te krijgen. Maar zij wist ook wel dat elke beslissing door tientallen katten beoordeeld werd. Tinypaw was duidelijk geraakt door de vraag. Hij was een gevoelige ziel, had ze al ontdekt, en dus zou ze voorzichtig met hem omgaan. De apprentice begon zo beleefd mogelijk, maar besloot dat ook hij zijn angsten had over de toekomst. "Ik ook, weet je?" Miauwde ze, licht en oprecht glimlachend. "Ik ben bang dat ik de gunst van de clan kwijt zal raken." Dat was waar. De overname van Sunningrocks was een enorme gok geweest. Als ze met lege poten thuis was gekomen was het zachte gefluister waarschijnlijk omgegaan in gonzende kritiek. "Waar is een kat zoals jij precies bang voor in mij?" 

Natuurlijk was dit ergens ook gewoon een manier om uit te zoeken hoe ze de clan tevreden, en dus aan haar kant, kon houden. Crystalstar wilde niet dat onzekerheden zouden uitgroeien dat wantrouwens. Tinypaw legde uit dat hij bang was voor een strijd. Ah, dat was niet al te erg. Crystalstar glimlachte. Het was niet moederlijk, eerder vriendschappelijk, zoals ze tegen een warrior glimlachte die haar een dienst had verleend. "Maar dat zijn we allemaal, Tinypaw.." Ja, want als er iets was wat de clan kon destabiliseren was het een oorlog, alleen de overwinning kon daarbij helpen. "Ik houd ons weg van een oorlog voor zolang dat mogelijk is.  Er is heel wat nodig om mij heel Riverclan te laten optrommelen voor een veldslag." Nee, deze leader werkte liever in kleine operaties. Waar de kans op verlies klein was en het doel duidelijk.

Goed, Tinypaw scheen een beetje te bedaren. Natuurlijk was het allemaal niet de volledige waarheid. Crystalstar wilde inderdaad geen oorlog, maar ze had grote plannen om de macht van Riverclan en haar eigen invloed uit te breiden. Maar hij vertrouwde haar, en dat was belangrijk voor iemand die zo'n groot geheim moest bewaren als hij. En dus knikte Crystalstar nogmaals vriendelijk naar Tinypaw. Ze waren weer bij het kamp, dus hier zouden hun wegen weer scheiden. Toen ze beiden weer op het eiland stonden miauwde Crystalstar: "Geen woord, en je hebt mijn gunst, oké?" Waarna ze verdween door de kampingang.