Boys only.

Settleddust was eigenlijk niet echt zo'n hele hater op de sneeuw. Natuurlijk, hij had het koud en hij bracht meer tijd door in de warmte van de dens, maar als hij eropuit was kon hij er de pracht wel van inzien. Plus dat de bodem harder werd en hun moeras makkelijker te navigeren. Kikkers waren toch al niet meer echt aanwezig in de winter, dus daar jagen werd toch minder. Verder wist Shadowclan zich er best doorheen te buffelen. Het enige waar hij zich zorgen over maakte waren de kruiden en hun nog relatief onervaren medicine cats. Er waren nog steeds zieke katten in het kamp, maar de prooi bleef redelijk gevangen worden. Vooral omdat Settleddust daar alle prioriteiten op had gezet. Ja, het ging zo slecht nog niet, verder alles buiten perspectief gelaten. Settleddust sprong over een plek waar hij wist waar een greppel was, om niet opeens diep in de sneeuw te zitten. Hij was onderweg naar Fourtrees. De maan was bijna vol, dus misschien moesten ze eens kijken of het wel bereikbaar was, aangezien het lager lag dan de gebieden. Maar toen hij aankwam viel het erg mee. Het zag er wat mistroostig uit met vier, enorme, maar kale eiken. Maar op de takken lagen vlokken en de twijgjes waren omhuld met een laagje rijp. En onder die vier bomen zag hij een rood figuur. Hij leek minder tevreden. Settleddust grinnikte en hij knikte naar de kater toen hij hem groette. ‘Niet zo'n fan?’ miauwde hij naar de WindClan deputy.

Settleddust keek met pretlichtjes in zijn ogen naar de Windclan deputy. Hij was bijzonder klein, dus geen wonder dat hij geen fan was als hij elke keer tot zijn oren in de sneeuw zat. Settleddust was ook niet bijzonder groot, maar hij was tenminste niet zo klein. Hij gniffelde bij de opmerking van de deputy. ‘Het maakt mijn moeras begaanbaarder,’ miauwde hij. De vorst in de bodem zorgde dat je niet meer vastzoog in de modder en opeens kon je overal rechtuit doorlopen. Het enige voordeel, want met alle verdwenen prooi en alles, dat was een groter nadeel. Settleddust knikte vervolgens toen de Windclan deputy begon over de eiken. ‘Maar de fundering is sterk,’ voegde hij toe. De stammen waren onaangeroerd door de wind, sneeuw en regen.

Settleddust moest lachen toen de Windclan deputy hem optimistisch noemde. Wat een brompot. ‘En wat ben jij toch negatief,’ miauwde hij terug, op een gespeelde, verontwaardigde toon. Maar op zijn snoet stond een glimlach en een lach in zijn ogen. Hij keek nog een keer naar de kleine kater, waarna hij weer naar de vier bomen keek. Hij haalde zijn schouders een keer op. ‘Als al het andere zo slecht is, kan het soms helpen om optimistisch te blijven,’ miauwde hij rustig. Blazesong was van zijn leeftijd, misschien had hij nog niet zoveel meegemaakt als hij, maar Starclan wist dat Settleddust zo nu en dan een beetje positiviteit kon gebruiken. Als hij ook nog eens depressief zou gaan doen, dan zou hij gebukt gaan onder al zijn verantwoordelijkheden.

Kijk, verbetering! Hij kreeg zelfs gelijk van de beste man. Settleddust stak zijn neus nog een keer in de koele lucht. Het sneeuwde dan nu niet, maar als het vredig uit de lucht kwam dwarrelen, kon hij er uren naar kijken. Dwars door een sneeuwstorm lopen was dan een ander verhaal. Maar nu, zoals nu, kom op, zelfs Blazesong moest toegeven dat het zijn charmes had. Het hoorde er nou eenmaal bij. Blazesong vertelde verder en opnieuw moest Setteddust toch wel een beetje lachen. ‘Hey, als het jou gelukkig maakt,’ merkte hij plagend op.  Hij had ook geen zin om hier een hele motiverende speech te gaan maken. En een deputy die overal wat meer ernst in zag en dingen serieus nam, dat kon hij hem ook niet kwalijk nemen. Maar ze waren nu op neutraal terrein, even weg van zorgen, toch? Settleddust moest zelf nu bijna excuses opzoeken om te gaan lachen zonder dat het nep was. Want ophouden met nep zijn zou zo verlossend zijn.

boys