Closer to an Animal

Het begon steeds kouder te worden en Frozen zou liegen als ze zei dat ze geen last had van de kou. Ondanks dat je het omwille van haar naam niet zou denken, had zij net als elke andere kortharige kat last van de kou. Ze was dit echter al een paar seizoenen gewend en dus wist ze er beter mee te dealen dan een to-be die nog maar net de grot uit kwam. Vandaag was het echter bitter koud en Frozen rilde toen een windvlaag rakelings langs haar af ging. Haar neus begon te lopen en ze haalde deze zachtjes op, haar omgeving in de gaten houdend. Het zou niet de eerste keer zijn dat een vogel rond deze tijd actief begon te worden en Frozen wilde liever niet ondervinden hoe het was om uit de lucht gegrepen te worden door een grote prooi. Ze koos zorgvuldig het pad waar dat ze liep en door haar concentratie dat verlegd was naar iets anders en haar neus dat nog altijd aan het lopen was, had ze niet in de gaten dat er iemand voor haar stond. Ze keek op toen ze de bekende stem van Howl hoorde en draaide met haar oortjes. “Ook hallo, Howl,” sprak ze op een rustige toon tegen de kater. “Ik was enkel een wandeling aan het maken en aan het hopen dat ik onderweg wat prooi tegen zou komen.” Ze richtte haar blik op haar mede Prey Hunter en glimlachte naar hem. “Hadden we hetzelfde idee?” vroeg ze vervolgens aan hem.

Frozen’s mondhoeken gingen kort omhoog toen ze Howl’s gezichtsuitdrukking zag. Ze kende hem nu al wel lang genoeg om een beetje te weten hoe hij in elkaar stak. Hij was misschien heel hard van de buitenkant, maar Frozen wist dat er ergens onder dat harde exterieur ook een vriendelijk karakter schuilde. Het kwam alleen moeilijk naar buiten. Frozen liet het dus ook niet persoonlijk aan haar hart komen toen hij zijn woorden sprak en ze gaf hem een knikje. “Dan zal ik die hoop niet voor je dwarsbomen,” sprak ze op een rustige toon en ze liep langs hem, waarbij ze kort haar staartpunt langs zijn schouder streek. Ze keek vervolgens over haar schouder naar hem. “Maar je bent altijd welkom om me te vergezellen,” sprak ze op een warme toon tegen hem, haar ogen milder wordend toen ze naar hem keek. Ze vond hem aangenaam gezelschap, ook al kwam hij voor sommigen waarschijnlijk niet zo over. Frozen had echter genoeg tijd met hem doorgebracht om te weten dat hij ook zo zijn milde momenten had, maar ze wist wel beter dan hem te pushen en dus liet ze de bal volledig in zijn kamp rollen. Ze zou wel zien wat dat het zou geven.

Hij kon in haar blik zien dat het haar niet boeide wat hij zei. Granted, ze konden elkaar al langer en het was niet de eerste keer dat hij zo naar haar uithaalde. Dus waarom zou hij verbaast moeten zijn over zo iets. Ze sprak dat ze hem niet langer in de weg zou lopen, voordat ze langs hem heen wandelde en haar staart over zijn schouder liet gaan. Een zachte snor was te horen, maar stopte even abrupt. Hij had hier geen tijd voor, hij had hier geen zin in. Toen ze over haar schouder naar hem keek, rolde hij met zijn ogen en bromde eventjes, voordat hij achter haar aan kwam gelopen. "Fine, ik kom wel mee dan." Bromde hij met tegenzin in zijn stem, terwijl hij op een staartlengte afstand naast haar ging lopen. Hij zou nooit toegeven dat hij het niet erg vond om haar als gezelschap te hebben, maar hij haatte het als ze zo tegen hem deed om 'm zo ver te krijgen.

Frozen moest bijna lachen toen ze zijn gezicht zag. Ze kon zien dat ze hem al half overgehaald had. Het was voor haar vrij simpel: zij zette door anderen op zouden houden. En als hij er écht geen zin in had gehad, dan had ze hem natuurlijk wel met rust gelaten, maar dit toonde aan dat hij het ergens toch wel wilde en dat deed haar wel goed. Ze zou het verschrikkelijk vinden als hij zich af zou zonderen en weg zou kwijnen in zijn eigen negatieve emoties. “Daar ben ik blij mee,” zei ze op een warme toon tegen hem en ze zwakte haar tempo wat af zodat ze naast elkaar zouden lopen. De poes richtte haar blik naar opzij en ze verborg een glimlach toen ze weer wegkeek. Howl… Ze kenden elkaar al wel langer dan vandaag en het was niet de eerste keer dat hij nors naar haar deed, maar Frozen had geleerd dat ze altijd verder moest kijken dan dat de reacties gingen. Natuurlijk zette ze iemand zo nu en dan wel eens op zijn plaats, maar ze had bij Howl gemerkt dat het vooral een façade was en ze vond het fijn om die zo nu en dan eens te doorbreken. “Hoe gaat het met je?” vroeg ze op een zachte toon aan hem, haar groene ogen weer naar hem richtend. Ze verkleinde de afstand wat tussen hun toen ze uit moest wijken voor een scherpe rots en ze merkte dat ze kort haar adem inhield toen hun pelzen langs elkaar streken. Ze deed weer wat stappen naar opzij zodat er weer een staartlengte afstand tussen hun was, maar het gevoel bleef kort nazinderen en Frozen trok ongemerkt snel met haar oortjes.