∆ CAPTAIN benoeming [event] Fimbulvetr

@[Elite]
temporary camp

Zijn keuze..de eerste keuze als leader en hij koos nu al iets wat nekharen zal oprijzen. Daarom was hij nu hier, aan de top, en alle die commentaar zouden geven vandaag bewezen zich dat ze inderdaad niks meer waard waren dan een doodnormale member waarvan hun ziel opgezogen kon worden door hem wanneer hij ook maar wou. Hij had deze keuze specifiek gedaan voor zijn eigen voordeel. Niemand zal hem snappen maar dat was dus ook waarom ze niks meer waren dan pionnetjes die Orchis kon schuiven zoals hij wou. Zijn brein werkte op een andere manier dan vele andere en dat zal hem brengen naar het machtigste positie ooit. Er waren drie namen geweest op zijn lijstje maar alle twee daarvan waren snel afgevallen. Hyzenthlay, de she-cat die familie was van zijn overleden mentor Sirtlan. De kat die hem alles geleerd had, die hem gemaakt had naar de kat die hij vandaag was en hij was verdomme de leader nu. Zonder hem had hij nergens gekomen, hij zou zijn mentor ooit nog eens eren maar niet vandaag. Hyzenthlay had een goeie keus geweest, maar het stak hem niet zo goed in de nier als hij wou. Hij had wat anders nodig. Iets pittiger ’s. Nyra.. ook zij was aan bod gekomen maar had de proef niet behaald. Ze leek trouw aan hem, ze deed wat haar gevraagd werd.. maar er lag nog iets te veel kracht in haar. Haar eigen wil stak soms toch nog terug boven het zand en daar moest eerst aan gewerkt worden voor hij veder kon met haar. Hij wou ultieme loyaliteit van haar en van andere. Hij dreef erop. Het gene wat hem uit zijn nest hield s ’ochtends. Hij had iemand nodig die hij kon creëren tot zijn eigen hand. Die hem nooit tegen hem in zal gaan. Die zo blij zal zijn met deze positie dat ze hem altijd dankbaar zal zijn. Hij zal haar macht geven in de vorm van theorie.. maar in praktijk.. De tom gniffelde in zichzelf. Hij lag met zijn blote buik in wat wegsmeltend sneeuw. Een botje van een oude prooi lag tussen zijn nagels in. Hij speelde er mee, wipte er mee op en neer. Ze zal zo zijn als het botje. Het zal doen wat hij wou. In praktijk hield hij alle touwtjes vast, hij had stem in beide rangen. Orchis was de meest vieste gluiperd die er bestond. Hij zal nooit zijn macht verdelen en wie van wel dacht.. bleek zomaar een idioot te zijn.

De tom kwam overeind. Rekte zijn lichaam uitgebreid uit. Zijn vel lag zo dun over hem heen waardoor je met gemak zijn botten zag uitsteken toen hij zich zo uitrekte. Het was tijd. Nadat hij zijn clan bekend gemaakt had dat hij nu de leader was had hij de sneeuwstorm laten overwaaien. De Elite kon wel een nachtje zonder Captain overleven. Nu was het ochtend al was de wereld nog altijd donker en grauw. Hoewel de sneeuw gestopt was met vallen waren de wolken nog even dik. De tom wierp een blik naar de lucht. Het zou snel weer gaan sneeuwen. Zodra hij zijn Captain bekend gemaakt had zouden ze meteen aan de slag gaan. De Elite kon niet langer meer hier in het speeltuintje blijven wonen. Ze moesten iets nieuws vinden en ze moesten aansterken. Er moest vers vlees naar binnen en snel. Orchis werkte zich weer boven het speeltuin apparatuur waar de grote glijbaan aan vastgebonden was. Hoewel hij al enkele keren hier boven gezeten had, was hij nog altijd niet soepel met het beklimmen. Met trappende achterpoten krabde hij wat van het houtwerk kapot en klom na enkele pogingen dan uit eindelijk geheel bovenop het dakje. Even liet hij zich vallen op zijn magere kont. Zijn uithoudingvermogen was niet het beste. Eventjes moest hij zijn zuurstof goed naar binnen zuigen tot hij uit eindelijk spreken kon. Met een raspende keel riep hij iedereen bijeen. ‘’Katten van de Elite.’’ Begon hij. Orchis schudde zijn kop kort uit toen zijn oor tussendoor even besloten had om te gaan kriebelen. Het ging er wat rustiger aan toe vandaag dan gisteravond. Hij was nu wat rustiger in de kop. De adrenaline was afgezakt. Het was enkel de vraag wanneer het weer omhoog zou stomen. ‘’Het is tijd om mijn rechterhand te kiezen die mij zal bestaan om de Elite weer grootst te brengen.’’ Zijn ogen keken neer op de groep katten die zich weer bijeen sloot. Ditmaal scheen er gevaarlijk licht in zijn blik. Hij zou niet nogmaals accepteren dat iemand tegen hem in ging zoals gisteravond. Hij ging niet bij elke mededeling een kind wurgen. Hij hoopte maar voor de slimme onder hem dat ze het akkefietje van Aura niet na zouden doen, tenzij ze net als haar wouden eindigen natuurlijk. ‘’Als de nieuwe Chief van de Elite, maak ík de General vandaag mijn eerste besluit.''

Zijn blik schoot naar haar toe. Jij ja.. jij zal het zijn.

''Mijn Captain zal Skadi zijn.’’

Light up my Cigarette

Mam was weg en haar zusje was dood. Azazel was uit de plek verstoten waar de Young One's sliepen, maar nu was ze terug voor te weten te komen wie zijn Captain zou zijn. Ze had de hele nacht geteerd op haar woede en verdriet. Ze zag er heel slecht uit vandaag, haar vacht piekerde wild overeind en er trokken grijze strepen over haar wangen. Ze ging niet zitten, keek gewoon enkel giftig om haar heen. Azazel was een meisje van niet veel woorden en toen ze ook hoorde dat Skadi benoemt werd zei ze niets. Ze vernauwde alleen haar ogen. Als Skadi Captain kon worden, dan ook zij! Ze spoog op de grond, schraapte haar keel en keek direct in de ogen van dat stuk vuil van een Orchis. Hij was het niet waard, haar moeder had de Elite veel beter geleid als hij ooit zou doen. Hierna keek ze met een moordende blik naar Skadi. Als ze zo jong alles kon hebben wat haar zieltje begeerde dan kon ze dit gevecht ook wel hebben! Azazel sprong op haar af, met klauwen uitgestrekt. "Sterft b*tch!"

True Power, The Divine Right To Rule

SKADI

Het was een grijze ochtend en een nieuwe laag sneeuw bedekte het speeltoestel en de grond waaromheen ze hun nieuwe kamp hadden gemaakt. Dikke, donkergrijze wolken hingen echter nog steeds in de lucht, met de dreiging van een nieuwe sneeuwbui. Het was de ochtend na de aankondiging van het vertrek van Brat, de ochten na het geschreeuw van dat rotjong Aura en de ochtend na dat ze haar lesje had geleerd. De prijs die ze had betaald? Die had ze verdiend. Maarja, wat kon je ook verwachten van het kind van een ‘leider’ die zomaar haar clan achterliet omdat het even zwaar was. Brat had Skadi nooit goed gelegen en de calico was dan ook niet verdrietig om haar vertrek. Nee, good riddance. Orchis zou nog eens wat worden aan de macht, maar hij had toch al meer als Brat leken te doen de afgelopen paar manen. Dus in dat opzicht had ze niets over hem te zeuren. In andere opzichten…tja, daar kon hij vele malen verbeteren, zoals persoonlijke hygiëne.

Er was in ieder geval een hele hoop commotie geweest de afgelopen avond. Waarschijnlijk katten die wat om die valse leider hadden gegeven en haar domme kinderen, maar daar had Skadi niets om gegeven. Ze had het leuk gevonden om toe te kijken hoe ze basically gewoon hun eigen graf aan het graven waren geweest. Ze had niets met hen, maar voor een beetje bloedsport was ze altijd wel in en als het aan haar poten zou hangen? Des te beter. Als iemand geen deel uit wilde maken van de Elite dan konden ze of rennen in de hoop dat ze hun leven behielden of gewoon sterven. Skadi deinste immers niet weg van de echte aard van de Elite. Sommigen konden er gewoon niet tegen. Verlies en verderf hoorde erbij en dat was waarom haar emotionele banden met katten op een minimum bleven. Waarom ze geen echte vrienden had, maar die had ze ook niet nodig. Waarom zou ze valse woorden met iemand moeten wisselen. In het einde gaf je toch alleen maar om jezelf, keek je uit voor jezelf, niet voor anderen. In leven en dood? Dan ging ze heus niet iemand anders eerst redden om zelf te sterven. Zo stak ze gewoon niet in elkaar.

Met de koude winterochtend kwam een nieuwe mededeling van hun nieuwe leider, Orchis. Veel katten waren niet echt blij om in de vrieskou hun nest uitgeroepen te worden, maar Skadi wist wel wat dit betekende. Hoe erg Orchis ook hield van zijn macht over de Elite, hij zou iemand nodig hebben om het met hem te leiden. Één kat kon niet al die troep opruimen die Brat voor hen had achtergelaten. Ze rolde zich dus langzaam uit haar makeshift nest en volgde de kleine menigste die was ontstaan naar waar Orchis op het houten bouwsel van de speeltuin was geklommen. Sneeuw was naar beneden gedonderd waar hij met zijn poten had lopen spartelen als een vis, maar daar viel niemands aandacht nu op. Het zag er komisch uit; hun nieuwe leider die geen eens een dak op kon klimmen. Maar Skadi wist ook dat je zijn pad niet moest kruisen, want hij kon gemeen uit de hoek komen. Dat had hij gisteren wel laten zien. Ze wist ook wel beter dan op meneer zijn teentjes te trappen. Bij iedereen die ze niet als gestoord en gevaarlijk schatte deed ze het, trok ze haar bek open, daagde ze ze overduidelijk uit. En het waren ook geen loze woorden die ze dan tegen ze sprak, want ze duwde ze zo kopje onder in een rivier of zette ze vast in vlammen die langzaam aan hun lichaam begonnen te likken. Die de vacht verschroeiden en het vlees rauw en bloederig hadden gemaakt. Een hoop dingen die ze had uitgespookt hadden nooit echt het daglicht gehaald, maar dat was helemaal prima met haar. Ze had een ego ja, maar ze was ook slim genoeg om te weten dat ze niet met eer moest gaan strijken als het haar meer problemen op zou gaan leveren dan het waard was.

Een zacht gemompel ging door de verzamelde katten van de Elite heen toen iedereen die aanwezig was zo ongeveer afwachtend zat te wachten. Het was natuurlijk een ambitieuze positie, Captain van de Elite. De rechterhand van de leider en maar een stap verwijderd van het zelf leiden van de groep katten waar ook Skadi nu tussen zat. Het was iets wat ze op haar zinnen had en wat Tansystep haar had verteld ze voor voorbestemd was. Ze was immers een uitverkorene en ze had ook al eerder haar Final Assessment mogen doen. In haar kop was het niet zo ver weggegrepen dat zij de volgende Captain zou worden. Het maakte haar niet uit dat ze amper de leeftijd van een ‘volwassene’ had, of dat ze van herkomst uit een van de clans in het woud kwam. Het ging daar allemaal niet om. Het ging om wie ze nu was en wat ze al kon. Toch, niemand anders zou haar uberhaupt als een kandidaat zien, maar dat kwam gewoon omdat ze de breincellen van een pasgeboren kitten hadden.

Het bewees maar weer eens dat zij tien maal op de groep vooruit was toen het ook daadwerkelijk bekend gemaakt werdt wie de nieuwe Captain zou zijn. Orchis zijn ogen landden op haar een stil berricht dat zij het zou zijn. Een berricht dat bij zijn volgdende woorden werd bevestigd. Een zelfvoldane blik gleed over haar gezicht en een grijs vormde zich over haar lippen terwijl haar lichaam een trotse en arrogante houding aannam. Ze zou ze nou eens horen zeuren. Niemand was het eens geweest dat ze eerder member mocht worden en dit zou zeker in het verkeerde keelgat schieten, zeker bij de ervaren members met een hoop hondentanden maar dat kon haar geen reet boeien. Zij had hier ook niet voor op haar luie gat gezeten. Ze had genoeg gedaan om haarzelf te bewijzen, om te laten zien dat ze door en door Elite was. Ze was niet zwak en niet lief. Ze konden nu gaan schreeuwen wat ze wilden maar ze had gisteren laten zien hoe snel ze over de lijn kon stappen, haar klauwen in iemand kon zetten zonder een greintje spijt of schuldgevoel. Ze was een heel leven verwijderd van wat ze misschien ooit had kunnen worden in die rotclan waar ze geboren was.

Dus ze konden schreeuwen wat ze wilden, verontwaardigd zijn, whatever, maar ze hadden gezien wat er gebeurde als je tegen Orchis in ging de avond van te voren. En Skadi vond het helemaal niet erg om dan ook nog een handje bij te helpen. Het was toch niet snel voordat iemand het toch weer niet eens was met de gebeurtenissen. Azazel. Nog zo'n stinkjong van Brat. Had ze haar lesje niet geleerd toen ze zag hoe simpel haar geliefde zus zich haar eigen dood had ingewerkt? Skadi gaf geen moer om Aura, ze had ook graag zelf haar klauwen in diens keel gezet. Wat was dat toch een zeikend verwend nest geweest. Het leek dat dat gewoon in de familie zat, want blijkbaar was madame ik-ga-zo-mijn-zus-achterna het er niet mee eens dat zij nu tot Captain was benoemd. Well, you'r funeral. Het jong vloog haar aan, maar het was maar al te makkelijk om de bedoelingen van de ander om te draaien, het te ontwijken en haar een harde klap richting de grond te geven. Als dit haar generatie moest zijn, dan was het overduidelijk dat zij de beste was. De rest was zwak. Te zwak om member te worden of te zwak om voor zichzelf op te komen. En mochten ze dat doen, dan deden ze het op de meest idiote momenten. Echt, Skadi was blij dat ze hier niet meer mee zou moeten leven, dat ze niet dag in dag uit in een kleine toren met die imbecielen moest wonen. Natuurlijk had ze liever het oude kamp behouden, maar zelfs dan was het nog zo geweest.

Maar het was nu ook helemaal anders. Zíj́ had hier nu de macht naast Orchis. Zij was de baas over dit domme kind en als dit domme kind haar wilde vermoorden? Dan zou ze die intentie tien keer harder terug geven. De calico sloeg haar klauwen uit, scherp na de vele manen training en een kille, meedogenloze blik verscheen in haar ogen. Ze had geen medelijden met het ding voor haar neus omdat ze haar mama kwijt was. Je hoorde haar toch ook niet jammeren over alles wat ze kwijt was. Haar ogen gleden kort naar Orchis toe, een stille vraag om toestemming. Toestemming om het kind voor haar neus naar de grond te werken, haar keel door te snijden en haar zes meter onder te begraven. Als het één op één buiten het kamp was geweest, dan had ze dat niet gedaan, maar dit was publiek en de kater had gisteren al laten zien dat hij een sterke mening had over zijn beurt als leider. Toen hij deze gaf, verspilde ze dan ook geen tijd om met een paar sterke halen op Azazel af te komen. Nagels uitgeklapt en een hoop kracht van goed getrainde spieren achter de uithalen. "Ik denk eerder dat jij degene bent die haar eind gaat ontmoeten," Sprak ze op sadistische toon. Skadi nam hier een groot genoegen in, daar ging ze niet over liegen. Nee, dit was waar ze voor gemaakt was. Haar uithalen waren dan ook niet als een waarschuwing gericht, maar om te doden, richting de vitale plekken in het lichaam van de jongere kattin voor haar neus.

Is Something You Were Born With

Light up my Cigarette

Azazel grauwde luid. De aanblik van haar dode zus kwam voor haar ogen toen ze hard geraakt werd in de buik. De klauwen van Skadi deden veel schade. Bloed sijpelde uit diepe wonden en maakte haar lange buikharen rood. Azazel grauwde. Wat een stomme attitude had Skadi ook! Ze wendde zich af van haar klauwen en dook naar de billen van de kat. Haar tanden zochten vlees.

True Power, The Divine Right To Rule

SKADI

Het kind had blijkbaar niet genoeg aan een uitbarsting, nee ze ging echt voor bloed. Prima, dan zou Skadi dat ook doen. Haar klauwen raakten door het vlees van de ander, haalden haar buik over en bloed welde op uit diepe wonden. Een gevaarlijke wond als ze er nog meer aan had kunnen doen, maar op dat moment leek dat stinkjong een onorthodoxe techniek uit te willen proberen. Tanden vlogen naar haar achterwerk en zonken er lichtelijk in. Skadi trok weg, waardoor ze de ander vrij liet, maar ze was wel slimmer dan zelf zwaar geraakt te worden. Azazel had al een diepe wond in haar buik, dus die zou een stuk minder snel als haar bewegen. Ze haalde nog eens uit, naar de flank van het kreng. Had ze al genoeg of wilde ze haar zus achterna?

Is Something You Were Born With

Light up my Cigarette

Haar tanden zonken in het vlees, maar niet diep genoeg! Haar ogen flitsten opzij, net optijd om de klauw te zien die de wonden in haar flank nog een beetje dieper wilden maken. Azazel hopte opzij om het te ontwijken, maar in plaats van daar lang te blijven staan dook ze naar voren. Met haar kaken probeerde ze de poot die Skadi omhoog hield vast te klemmen tussen haar tanden en met haar voorpoot probeerde ze richting diens oksel en nek te klauwen. Wat een bitch!

True Power, The Divine Right To Rule

SKADI

Het rotkind sprong opzij en sloot haar kaken rondom haar omhoog geheven voorpoot. Tanden doorboorden het vlees, maar dat was niets nieuws. Nog geen eens een maan geleden had ze nog de tanden van een das in haar staart gehad en was ze aangevlogen door een Windclanner in dezelfde dag. Dit Snertjong kon ze dus zeker wel aan. Klauwen haalden uit naar haar nek, maar niet naar enige belangrijke aderen gelukkig. Ze was hier niet gekomen om gelijk vermoord te worden door een klein kind. Klauwen broken haar vlees open en bloed welde op uit de wond. Een boze grauw kwam uit Skadi haar bek en dezelfde blik als de nacht van te voren kwam bovendrijven, degene die ze had gedragen toen zij haar tanden in Certa’s keel had gezet. ”Okay, jij wilt je zus dus heel graag achterna,” spat ze uit naar de trut terwijl ze haar poot hardhandig wegtrok. Hierdoor scheurde ze haar huid nog meer, maar niets was gebroken of verbijzeld, dus ze zou het nog wel makkelijk redden. Met een niewe woede die over haar heen kwam mikte ze een harde beuk naar Azazel en begon ze een nieuwe serie aanvallen met haar klauwen én tanden.

Is Something You Were Born With

Light up my Cigarette

Hmmmm! De dochter likte gestoord haar lippen toen ze de poot los liet en het bloed uit de keel van Skadi zag lopen. Ze schudde haar lange manen uit. Haar ademhaling was zwaar en reutelend. Ze voelde haar kracht uit de buikwonden sijpelen. Hierdoor was ze niet snel genoeg om de beuk te ontwijken. Ze viel op de grond met Skadi bovenop haar die met haar tanden schade deed aan haar kaak en met haar klauwen haar zachte buik bewerkte. Azazel hijgde luid. "Je vecht als een Riverclan katje!", snauwde ze terwijl ze haar achterpoten tegen de zachte buik van Skadi probeerde te trappen, terwijl ze haar afleidde met klauwen die naar haar ogen grepen.

True Power, The Divine Right To Rule

SKADI

Haar bloed kookte bij de woorden die Azazel naar haar toegooide terwijl ze haar buik en kaak bewerkte. Haar aanvallen werden erdoor gevoed, er sterker door. Als dit was hoe een Riverclanner vocht, dan was zij een mens. Ze had nooit eens wat geleerd in die stinkclan, maarja ze moest ook niet te veel verwachten van iemand die minderwaardig was aan haar. En anders beledigde dat jong haarzelf ook, want zij was aan het verliezen hier, meer als alleen het gevecht. Ze zou ook snel genoeg haar leven verliezen, zeker nu Skadi harder begon uit te halen en haar kaken nét iets lager begonnen te happen dan de kaak van de ander, iets moeizamer door het tegengespartel van Azazel, maar ze zou snel genoeg wel raak zitten als het aan haar lag.

Is Something You Were Born With

Light up my Cigarette

De kaken van Skadi gingen iets lager dan haar kaak. Azazel gorgelde vies. Ze klapte haar nagels nog harder uit die ze langs het lichaam van Skadi haalde, maar of het veel schade deed wist ze niet. Al haar resterende kracht legde ze nu in haar achterpoten, waar haar dikkere nagels uitgeslagen waren en in de buik van het rotjoch probeerde te snijden. Alle lucht werd echter uit haar luchtpijp geknepen, maar dat was niet waar ze haar licht aan gaf. Het was de klap op haar slaap die de doodsdoener was. Azazel dacht geen mooie woorden meer, ze dacht niet meer aan haar mama of haar siblings. Haar gezicht stond nog steeds woest toen haar hart stopte en haar lichaam trillend bleef liggen.

Fall They hit like bullets. When her petals

Ze had niet gereageerd toen Skadi als de nieuwe commander aangewezen werd. Had de puf niet om ook maar een wenkbrauw op te halen, om maar één keer buiten ritme adem te halen. Het kon d'r niet schelen niet deren. De sneeuwstorm mocht dan wel vervlogen zijn, maar de storm in haar was geen seconde verlicht nog vervlogen. Ze had niet geslapen die nacht, had niet gegeten die ochtend. Alles deed haar denken aan Aura, ze deed alles wat Aura niet meer kon. Ze leefde en Aura deed dat niet. Ze slikte en wende haar blik op de sneeuw onder haar pootjes, meende nog altijd het rood te zien, inmiddels ondergesneeuwd.

Toen Azazel de gloednieuwe Commander uitdaagde stopte haar hartje met kloppen, keek ze verbaasd haar zus aan. Had ze gisteren niks geleerd? Waarom was ze nu stoer en gisteren niet? Cheriey heuverde in angst, niet zo zeer omdat ze dacht dat ze Skadi niet aan kon. Maar meer omdat ze vreesde voor wat Orchis zou doen met haar. Met grote oogjes keek ze kort op naar de kater in kwestie. Hij wilde hen niet hier, zij pasten niet in zijn beeld van Bloodclan. Het poesje slikte, vond in niet enkel de lichte sneeuwval herinneringen aan de nachten ervoor. Herleefde het hopeloze, wanhopige gevoel terwijl ze al zwijgend, bevroren, toe keek hoe de twee poezen elkaar te lijf ging. Hoe azazel, hoewel tegenstand biedend. Haar einde al woedend vond in hetzelfde ijskoude sneeuw als haar zus de nacht ervoor had gedaan.

Haar zussen, beide dood. Cheriey snikte maar kon niet wegkijken, hield haar blik op het levenloze lijk in de sneeuw. Tranen welde wederom op, ze had gedacht haar ogen droog gehuild te hebben gisteren. Haar pootjes beefde, haar hartje brak wederom in stukken. Nog nooit eerder had ze zo erg verlangt haar mama te zien, nog nooit eerder had ze heimwee gehad naar een tijd onmogelijk om toe terug te keer. Ze wilde schreeuwen, uithuilen, warmte zoeken bij haar moeder. Maar nu vond ze enkel kou, ijs koude kou en een eenzaamheid als nooit te voren.

Haar tranerige blik zocht naar Nyra, Hyzentlay, zocht naar Aegir, iets van een hou vast, iets dat haar vertelde dat ze niet alleen was nu. Maar telkens vond haar blik Azazel terug, Aura terug. Oh ze wilde zo graag terug. Haar gebroken blik vond haar pootjes, besmeurd onder een ontzichtbaar bloed. Twee van haar zussen waren dood en zij stond hier nog, te laf om haar bek voor hen open te trekken. Blijkbaar was ze de enige zus geweest die het door had. Zonder Mama waren ze hier niet veilig.

Haar door tranen verblinden blik vond Hyzenthlay, zag nog net een beetje veiligheid bij de poes en drukte haar kop weer in haar pels. De zoutige lucht van haar tranen de nacht ervoor zwoor ze nog op te pikken aan haar dikke pels. Het kleine ding slikte, wetende dat ze sterk moest zijn. Dat ze Nyra niet op de schandpaal wilde zette, maar voor nu. Voor nu had ze energie niet meer. Met schuld op het hart wendde Cheriey haar kop geluidloos weg van Hyzenthlay, tuurde ze naar haar besmeurde pootjes. Ze zou nooit meer terug kunnen, niks zou nog hetzelfde zijn. Haar moeder, waar ze altijd veilig bij was, weg. Haar twee zusjes dood. Hoe lang zou het nog duren voor zij haar einde in de kou vond?

Tags:
@Hyzenthlay, powerplay met toestemming van Beertje.

Zijn moeder was op vakantie, dat had hij uit het alles begrepen. Dat was oké. Een avontuur, dat klonk wel leuk. Al zou hij nooit alleen gaan. Alleen, dat was saai. Nee, hij was blij hier, tussen zijn volk, de geur van bloed een constante in dit hoopje ongeregeld. Hij genoot daarvan. Beef greens opgetogen toen Orchis de groep toeriep. Oh, ja, het was nog niet in hem opgekomen dat de kater nu de rol van zijn moeder moest overnemen. Allemaal fijn. Hij zat naast zijn zus, zijn blik opgericht naar de wolken boven hun hoofd terwijl de nieuwe leider sprak. Het sneeuwde. Wat leuk! Orchis benoemde Skadi tot zijn captain en de grote kater stak zijn tong uit en ving er een sneeuwvlokje mee. Het was koud en nat en smaakte lichtjes naar ijzer. Toen hij zijn rode blik weer naar beneden richtte, zag hij nog net hoe Azazel naar voren schoot en Skadi aanviel. Beef knipperde even verbaasd. Huh? Even had hij een flashback, naar de dag ervoor, toen Aura een gelijkaardig lot had ondergaan. De grote grijze kater keek even opzij, naar Cheriey. Moesten zij ook naar voren springen, moesten ze volgen? Maar niemand droeg hem dat op en dus bleef hij zitten, niet echt bewust van de storm die in de hoofden van zijn beide zusjes omgingen. Zijn hoofd was kalm, leeg, hol. Hij zag hoe Azazel's bloed de aarde rood kleurde en hoe het leven uit haar sjijpelde, maar voelde daar geen emotie bij. Zo was het en zo zou het blijven. Beef was slim genoeg om te weten dat de doden niet meer tot leven kwamen. Hij snapte niet heel goed waarom ze dan om hen zouden moeten rouwen. Zijn rode blik viel op Skadi, de knappe kattin die nu zo veel hoger was in rang dan hem, en greens even. Kijk, dat, dat bracht wel iets van emotie in hem - een warmte die hij niet heel goed kon uitleggen, maar dat deerde hem niet. De grote kater stond op en liep naar voren; hij stapte over het lichaam van zijn zus heen zonder een blik op haar levenloze vacht te werpen. "Gefeliciteerd, Captain Skadi!", mauwde hij opgetogen, enthousiast. Zoals hij zijn moeder ook gefeliciteerd had toen zij leider geworden was.

True Power, The Divine Right To Rule

SKADI

Haar kaken zochten naar het strot van de ander met de enigste intentie om haar scherpe tanden er in te zinken, maar dat was niet wat het einde van Azazel betekende. Klauwen raakten langs haar flanken en haar buik, niet al te zacht en het zou zeker een teken achterlaten, maar ze zou er niet door doodbloeden. Her kleurde de witte vacht op haar buik rood, waardoor ze amper nog wat wit in haar vacht had die niet besmeurd was met het bloed van Azazel of nog het oude bloed van Certa van de dag ervoor. Ze kon er niet veel om geven op het moment, later zou ze haar vacht wel weer schoonlikken, de metalen smaak in haar mond die haar haar overwinning zou laten herleven. Maar nu? Nu was ze in een gevecht. Ze maaide harde klappen neer op het rotkind onder haar, harde klappen die haar einde zouden betekenen. Haar rechtervoorpoot lande hard op de slaap van de jongere kattin en toen ging ze slap. Skadi stapte weg, een gevaarlijke blik in haar ogen, eentje die duidelijk zei dat ze dit zou blijven doen tot iedereen hun plek wist. Ze zou deze positie, deze macht, niet opgeven. Ze keurde het trillende lichaam van Azazel geen blik meer waardig, want dat was het ook niet. Niet waardig. Ze gaf er ook niets om dat ze anderen hiermee pijn had gedaan, hun hart had gebroken of whatever. Skadi had geen groote aanleg voor emoties, de enigste die ze echt voelde was woede. Liefde, verdriet en al die zooi? Dat had ze nooit echt meegemaakt, dus had ze ook geen banden met anderen die haar de nek om zouden kunnen doen. Als zij dood zou gaan, dan zou het haar eigen schuld zijn.

Echter leek Beef niet al te veel problemen te hebben met het feit dat ze net zijn zus dood neer had geslagen in de sneeuw. Nee, meneer kwam vrolijk als alles naar haar toe en feliciteerde haar. Nou was hij niet de slimste en wist Skadi dat hij een leeghoofd was wat makkelijk bevelen opvolgde. Iets wat zeker nog handig zou kunnen zijn, dus ergens was het wel goed dat hij niet kwaad op haar was, of haar haatte. “Dankjewel, Beef,” antwoordde ze dan ook koeltjes. Dat hij barstte van enthousiasme, betekende niet dat zij zich ook precies zo moest gedragen. Natuurlijk was ze blij met haar nieuwe positie, maar ze had hem ook verdiend en ze had ook iets wat je waardigheid noemde.

Is Something You Were Born With

Z

e was gisteren haar young-one verloren. Hyzenthlay kon het nog niet goed bevatten, maar ze had geleerd om snel met de dood om te gaan. Het ging nu eenmaal zo in de Elite, dat had ze nog tegen Harmony gezegd. Toen de nieuwe Captain benoemd werd was niet veel anders. Eerst keek ze verbaasd naar de jonge poes die net haar Final Assassment gehad had, maar langs de andere kant schrok ze ook niet van zijn keuze. Orchis was een vreemde man, maar gek en Skadi tipte daar wel aan. Toen Azazel de nieuwe Captain feliciteerde kon ze allemaal maar meewoedig haar kop schudden. Ze kon winnen en de nieuwe Captain worden, maar als ze verloor was dat haar dood. Toen ze op de grond stuikte werd dat ook duidelijk. Een vachtje kwam tegen haar gedrukt. Hyzenthlay sloeg een poot om de schouders van Cheriey en krulde haar dikke staart om haar heen zodat ze bijna verdween. Ze schraapte haar tong over haar kopje. "Geen zorgen meisje, ik bescherm je wel," fluisterde ze zachtjes. Hierna zochten haar ogen Skadi en knikte ze haar toe. Ze had gelijk gehad, Skadi stond nu nog hoger in rang dan haar.

window blues

Onderwerp: Re: ∆ CAPTAIN benoeming [event] Fimbulvetr