There Must Be Something In The Water

Het Bloodclan camp wemelde van de tweebenen. Brimstone was sowieso op haar hoede geweest toen ze ernaartoe liep, maar de ranzige geur van dat groepje ongeregeld was bijna volledig verdrongen door de tweebeen geur. Dat vond de grote kattin maar raar; waren ze allemaal kittypet geworden, of zo? Ergens zou haar dat niet verbazen, maar ergens had ze ook wel meer verwacht van de groep. Toen ze vastgehouden werd in hun camp leken ze haar zo sterk, onverwoestbaar, wreed en meedogenloos. Dus dat ze zich gewoon zouden laten verdrijven kon ze amper geloven. Hm. Blijkbaar waren ze ook niet zo almachtig als ze dachten. Starclan zal hier wel een handje in gehad hebben. Een straf, zoals ook Riverclan gestraft werd door hun inmenging. Brimstone was überhaupt naar hier gekomen om haar vermoedens kracht bij te zetten, om bewijs te vinden zodat iedereen haar zou geloven, zodat ze wisten dat ze niet gek was en dat Blueflower wel degelijk de vuile verraadster was die zij zag. Ze wist exact welk lelijk mormel ze zocht. Hij zou zijn kroost vast wel willen opeisen, met die walgelijke trots die alle Bloodclanners bezaten als ze iets zo fout deden. Dat was het verschil tussen beschaving en wildernis, niet waar?

+ Orchis

There Must Be Something In The Water Dd5cjs10

Hoewel hij zoveel mogelijk eventuele fysieke situaties vermeed kwam hij er zo nu en dan toch in aanmerking mee. Zoals bijvoorbeeld nu, toen hij rustig op zijn gemakje een ronde deed door de stad, rook hij al gauw de geur die hier niet hoorde te zijn. Er waren altijd de standaard geurtjes te vinden hier in de omgeving, dus wanneer er eens iets anders was viel dit meestal altijd wel direct op. De geur van Riverclan was ook nog eens een sterke, waardoor Orchis meteen doorhad dat een ongewenst iemand op zijn gebied liep. De tom had zich keurig met nog een ballerina waardig pirouette omgedraaid als hij niet de General geweest was. Nu was hij, helaas, toch wel verantwoordelijk om de situatie te bekijken. Orchis stond even stil, legde zijn kop in zijn nek en liet een luide zucht klinken. Hij had hier toch helemaal geen zin in jezusmina. Nadat hij eventjes uitgebreid had staan zuchten en momperen besloot hij dat hij er toch heen moest, hoe graag hij ook geneigd was om gewoon hoppa 360 graden op te draaien en weer heerlijk warm in zijn nest te zitten. Agh, wie wist werd het nog interessant. De General zette zijn pas weer door tot het gezelschap in zicht kwam. Het was ook nog eens een rooie, fijn weer, meestal waren die rode altijd onnodig pittig.

In een meevaller zoals ze er in haar leven niet veel kreeg was de eerste Bloodclanner die op haar pad kwam net degene waar ze naar op zoek was. Brimstone kwam tot stilstand op een relatief grote afstand en trok haar lip op in een sneer. Zijn vreselijke stank drong haar neusgaten binnen en een rilling gleed over haar rug bij het zien van zijn lelijke verminkte lijf. "Als je het over de duivel hebt..", mompelde ze tegen zichzelf, kaken op elkaar geklemd, klauwen in de grond geboord terwijl ze bedacht hoe ze hier het best over begon. Ze moest het brengen op een manier die ervoor zou zorgen dat hij toe zou geven, dat hij haar zou vertellen wat ze wou weten - maar zonder over te komen als vriend, als bondgenote. Nee, Brimstone moest niets hebben van die vreselijke monsters. Zelf was ze misschien ook geen engeltje; ze was beter dan hen en zou zich nooit tot hun niveau verlagen. "Ben je niks kwijtgeraakt?", besloot ze uiteindelijk maar te vragen, om hem even uit zijn kot te lokken.

Ja hoor, zoals al gezegd had waren die rode altijd onnodig pittig, want toen ze beide uiteindelijk in gehoor afstand stond kwam er al direct een reactie van haar af. Geen hallootje of iets, rechtstreeks was ze zo bleek. Was hij iets kwijt? De tom keek eventjes omzich heen, alsof hij echt daadwerkelijk zocht naar iets wat hij verloren was. Zijn normaal gezondverstand? Zijn staart? Zijn gevoel voor empathie? Tja, hoeveel dingen was hij wel niet kwijt. Hij vroeg zich af wat de ander dacht wat hij verloren had. Zijn kop kantelde afvragend toen hij weer naar haar keek. ''Ligt eraan.'' Mauwde hij terug. ''Wat denk jij dat ik kwijt ben?'' Vroeg hij. Een spelletje leek het wel, hij was er klaar voor. Hij was gek op spelletjes!

Onderwerp: Re: There Must Be Something In The Water