Until you burn all of the witches

Moros liep door het kamp, niet veel beters te doen eigenlijk. Zijn pluizige uitstekende vacht beschermde hem tegen de kou, al was in hun nieuwe kamp niet zoveel bescherming. Hij mistte het oude kamp wel, al was hij ook blij dat hij die enge mensen overleeft had. Want als hij dood was geweest, dan zou dat zonde zijn. De chocolate point merkte dat het niet druk was in het kamp, maar met hun nieuwe leiding verbaasde hem dat niks. Nee, Brat was te laks geweest had hij wel ingezien nu en het was tijd dat de Elite weer bekend werd. Man, hij kon niet wachten totdat hij het bericht mocht verspreiden. Voor nu moest hij het doen met dit, maar dat gaf niet. In het kamp kon hij ook van nut zijn, met het uitvoeren van kleine klusjes. Maar al te graag bracht hij een bericht van de ene naar de andere, ook al zaten ze maar een paar meter van elkaar. Iets opruimen? No problemo. Het was misschien niet wat anderen zagen als nuttig en leuk, maar hij zag het als wat nodig was. Met zijn koperen ogen ontdekte hij een rode poes, een member. Oh hey, misschien had die wel wat te doen voor hem. Hij veranderde van richting en liep door het dunne laagje sneeuw naar haar toe. Ze had een simpele naam, Vidhi, die kon hij wel onthouden. "Hey Vidhi''begroette hij haar met een vrolijke stem, want hij wou positief lijken. Positief voor de wereld waar hij in leefde dan, want die vond hij heel mooi. "Kan ik iets voor je doen?''vroeg hij bijna slijmend en heel braafjes. Ze was nog jong, maar wel een Member en hij luisterde naar iedereen die boven hem stond. Al gingen Orchis en Skadi natuurlijk altijd voor.

-Vidhi

Het was een beetje wennen aan het feit dat er een nieuwe leader- sorry, General was en een nieuwe Captain. De aankondiging was ook heel streng geweest, vooral omdat er een paar rond haar leeftijd waren vermoord omdat ze tegenspraken. De rode poes had zich zelf rustig gehouden van achter in de groep, waar alles rustig was. En het feit dat de nieuwe Captain eigenlijk een kind was, prikkelde niet zo zeer aan haar. Bovenal had ze uiterste respect voor haar: want ze had goed haar best gedaan en had de ware aard van een bloodclanner, iets wat zijzelf ook wel zocht.

‘Hey Vidhi’, klonk een vrolijk stemmetje achter haar. De rode tabby draaide zich om en ontmoette de koperen ogen van de kitten, die waarschijnlijk volgens de nieuwe regels binnenkort een young-one zou worden. ‘Kan ik iets voor je doen?’. Hij was een erg brave jongen, en dat kon ze wel appreciëren. Deze leken altijd veel geduld en passie te hebben in de toekomst. “Hey Moros. Ik heb niet meteen iets dat je kan doen”, sprak de poes met een vriendelijke houding. In het algemeen kon een beetje vriendelijkheid geen kwaad, dat had ze geleerd, maar niet teveel natuurlijk.  “Maar wel nuttig van je dat je je aanbood om te helpen”.

De kitten bleek haar echter opnieuw te vragen of ze echt zeker wist dat ze niks voor hem te doen had. De rode poes dacht nog eens diep na, maar ze schudde haar kop gewoon op het einde. “Ik heb niets dat je kan doen momenteel.”, mauwde ze droogjes. En daarintegen, ze was ook niet het type om anderen dingen toe te bevelen. Liefst deed ze alles alleen zonder enige hulp erbij van kleine assistentjes. En ze had ook niet meteen klusjes die ze zou opdragen aan een kleine kitten, zelfs al zou die binnenkort young-one worden. Het waren en bleven voor altijd kleine baby’tjes in haar ogen. Het betekende niet iets slecht- maar ze waren gewoon minder ervaren dan haar of elke andere member die hier rondliep. Het was dan moeilijk om ze iets op te dragen, want als ze er slecht in waren, dan deed ze het toch liever zelf. "Waarom doe je eigenlijk zo graag die klusjes nu..? Als kitten heb je het voordeel dat je meer kunt slapen, dus als ik jou was zou ik die gebruiken tot het zover is dat je young-one wordt."

Het was niet iedere dag dat je één of andere kitten tegenkwam die bleek te houden van klusjes. Meeste kits sliepen graag de hele dag door, waren bangerikjes ofwel erg ambitieus en lieten anderen alles voor zich doen. Zij was één van die kits geweest die de hele dag graag doorsliep en op haarzelf gericht was. De rode poes was een zeer zelfstandige kat, altijd al zo geweest. Ze had haar ambities, maar ook genoeg momenten van rust naast haar doelen. ‘Ik wil gewoon alvast gezien worden als waardevol, bovendien ben ik toch binnenkort Young-One’, hoorde ze Moros zeggen. De kattin haalde haar schouders op. “Je waarde bewijzen kan je niet aan de hand van klusjes, Moros”, mauwde ze tegen hem. “In de Elite zullen ze opkijken naar andere dingen dan kleine helpertjes. Geloof me maar”