a church of broken glass

<sub>Sorry dat ik jullie op dit onhandige tijdstip bij elkaar geroepen heb,” begon ze zachtjes en ze schonk Peppermint even een glimlach. Net na de mededeling van haar en Pepper had ze hun bij elkaar gesprokkeld. ”Er- uhm, toen we onze namen gingen halen kwam er een starclanner naar mij toe. Rookchirp. De riverclanner van de oorlog.” Miauwde ze met een zacht geschraap van haar keel. Zowel Settleddust als Acornstar waren op de hoogte van wat er gebeurd was tussen Newt en de riverclannner. ”Zij vertelde mij: "Tussen het duister van het onweer en het licht van de bliksem bevindt zich jou bestemming. Breng je spark naar zij die alleen staat. Help met jouw licht een ander," Niemand mocht weten dat dit haar laatste kans van starclan was en dus had ze een paar kleine details veranderd. ”Ook liet zij mij zien over wie het ging. Een jonge apprentice die waarschijnlijk in hetzelfde schuitje zit als wij gezeten hebben..” Haar blik gleed af naar de andere flame point. De angst die ze toen gevoeld hadden toen ze alleen waren zonder mentor kon ze tot op de dag van vandaag nog zo helder voor de geest halen. Newtspark zocht daarna de ogen van de leader en deputy. ”Ik geloof dat mijn volgende stap is dat ik naar Thunderclan ga om daar een nieuwe medicine cat apprentice op te leiden.” Haar gedachten had ze nu hardop uitgesproken en in afwachting van de rest ging ze zitten.

+ acornstar, settleddust, peppermint</sub>

Er was meer, natuurlijk was er meer. Die Starclanners konden ook nooit iets doen zonder er iets voor terug te vragen. Hij zat in zijn nest, zijn staart om zijn poten gekruld, te staren naar de twee gloednieuwe medicine cats. De woorden van Newtspark bevielen hem eigenlijk voor geen meter zodra het over een starclanner ging die haar wat verteld had. Al was het degene die ze gedood had tijdens de oorlog. "Starclan heeft je dat verteld?" Hij dacht vrij duidelijk daarover geweest te zijn. Dat Starclan niet meer te vertrouwen was. "Dus Starclan wil ons alsnog een medicine cat afnemen?" Waarom verbaasde hem dat niks? Zo vlak na een oorlog en dan kwamen ze hiermee. Waarom zou hij ernaar luisteren? Waarom zou hij dit toestaan?

Settleddust keek met een scherp ook naar Newtspark, die hun had samengeroepen. Hun alle drie, dus kennelijk was het belangrijk. Hij had een snelle blik naar Peppermint geworpen, of zij van meer wist. Maar Newtspark liet er geen gras over groeien en vertelde wat Starclan haar had verteld. Settleddust wist niet veel van de manier van de sterren, enkel hun bijzondere gevoel voor humor. Maar hij eerde hun voorouders als heilig, zoals het hoorde. Hun gevoel van humor werd weer bewezen omdat Newtspark was aangesproken door de Riverclanner. Ergens kreeg hij daar een vreemd gevoel bij, maar misschien bevestigde het Newtspark haar verhaal. Hij kon de zorgen in zijn ogen niet onderdrukken, maar hij knikte, daar waar Acornstar een sneer naar de sterren uitdeelde. Settleddust trok even geïrriteerd met zijn snorharen. Hij moest oppassen met wat hij zei, hun voorouders zouden dit dan weer niet grappig vinden. ‘Ik denk, dat Newtspark ThunderClan moet helpen,’ sprak hij dan ook doodsimpel. ‘Weet je nog hoe blij wij waren toen Routnose hun kwam opleiden? In het ergste geval is ThunderClan dankbaar.’ Zijn groene blik ging naar Acornstar. Dat waren betere tijden.

_{Newtspark wachtte totdat ze alle drie hun zegje hadden gedaan zodat ze zelf meer tijd had om haar volgende woorden wat specifieker en zorgvuldiger uit te zoeken. ”Acornstar met alle respect, dat jij het vertrouwen in Starclan verloren bent betekend nog niet dat wij-“ Newt gebaarde naar haarzelf en Pepper, ”hun wensen en dingen ook compleet moeten negeren. Vanuit beide kanten zijn er fouten gemaakt en dat is iets wat we zullen moeten accepteren.” Haar hart begon harder te kloppen en ze leek zich bijna licht in haar hoofd te voelen. Iets wat vaker gebeurde door de stress wanneer ze haar mond opentrok. ”Je kan niet van mij verwachten dat ik Starclan de rug toekeer zoals jij dat gedaan hebt.” Ze was een medicine cat after all. Het puntje van haar staart bewoog langzaam heen en weer, van links naar rechts en weer terug. Dat Acornstar niet wilde geloven in starclan betekende niet dat ze dit niet moest doen. Als ze hun vergiffenis wilde moest ze naar thunderclan. ”Ik wil Pepper en de clan niet alleen laten, maar ik weet niet wat er gebeurd als we dit nu gaan negeren. Zij hebben nu die hulp nodig die wij nodig gehad hebben. Zoals Pepper zei hebben bondgenoten nodig die we misschien alleen op deze manier kunnen verkrijgen.” Haar blik gleed naar Peppermint en ze voelde zich schuldig. Misschien hoefde ze wel helemaal niet weg als ze de fouten die ze gemaakt had nooit had gemaakt. Misschien waren ze dan wel samen gebleven. Ze wendde haar kop van de flame point af en zocht naar de oudere kater. ”Ik ga naar thunderclan.” Deze keer was het geen voorstel maar een mededeling en met een uitdagende blik in haar ogen keek ze naar Acornstar, wachtende op zijn antwoord.}

Waarom was de rest het ermee eens dat ze moesten doen wat Starclan hen weer opdroeg? Hij dacht daar vrij duidelijk in geweest te zijn. Ze konden het natuurlijk ook niet helpen om de politiek ervan aan te snijden, want thunderclan zou hun dankbaar zijn. Hij betwijfelde het, ze hadden er tenslotte niet om gevraagd. Mogelijk zouden ze het zelfs afwijzen, niet bereid om te laten weten dat ze het nodig hadden. Als ze nog steeds met Stagtine te doen hadden, dan zou dat hem niks verbazen. Zijn haren rezen iets overeind met elk woord dat gesproken werd. Zeker die van Newtpaw. Hij had kunnen zien dat dit volledig van haar kwam, Peppermint leek er niks van te weten en hetzelfde gold voor Settleddust. Misschien dat daarom haar woorden ook fout vielen. Dat ze er zo stellig in was om naar Thunderclan te gaan, zelfs een uitdaging naar hem bijna. "Ga dan," Sprak hij ijzig kalm. "Maar kom niet terug," Hij was zich bewust van de andere twee in de den, maar hij ging zich niet zo laten uitdagen, zelfs niet door een van zijn medicine cats. Hij zou dit niet zeggen waar de rest van de clan bij was, alleen tussen hun vier, maar het was ook eerder een laatste poging om haar hier te houden, om haar niet te laten gaan.

Er werden alleen maar goede punten gegeven. Niet alleen vanuit het punt vanuit Starclan, maar ook politiek. En Settleddust geloofde Newtspark, dat ze Thunderclan moest helpen. Misschien was er iets gebeurd met hun vorige medicine cat. Maar het woord StarClan was genoemd en Acornstar was getriggerd om met zijn hakken in het zand te gaan staan. Settleddust was verbaasd dat hij überhaupt nog luisterde, dingen wilde bespreken, want hij zou toch niet luisteren en zijn eigen zin doordrukken. Newtspark was duidelijk in haar woorden, en ze toonde lef. Ze was stellig, en Settleddust was het met haar eens. Ook hij zou Starclan de rug niet toekeren, ook al had hij zelf ook niet de beste band met de sterren. Newtspark was stellig en zou vertrekken, maar het was Acornstar die weer een idiote opmerking maakte. Settleddust zijn groene blik ging fel naar de leider, een boze weerschittering in zijn ogen. ‘Newtspark is Shadowclans medicine cat,’ deed hij hem herinneren. ‘Ze leeft onder een andere code dan jij en ik, Acornstar. Ben je gek?’ brieste hij kwaad naar hem. ‘Als Starclan haar een taak geeft voert ze die uit. Jij doet alsof ze een crimineel is!’ Ongelooflijk. Als hij zijn vertrouwen is de sterren was verloren, moest hij niet zijn hele clan met hem mee de duisternis in sleuren.

_{”Ga dan, maar kom niet meer terug” de kalme woorden rolde over zijn lippen alsof het niks was, maar misschien was dat ook wel zo. De kater had al zo vaak clangenoten verbannen dat het soms net als ademen leek te worden. Newtspark klemde haar kaken strak op elkaar. Vroeger had ze haar excuses aangeboden, ja en amen, doen wat iedereen van haar verwachtten. Maar dat poesje was nu weg. ”Prima. Dan ga ik. Ik wil hier niet langer blijven onder de leiding van een oude gek die geloofd dat starclan het slechtste met hem en de rest voor heeft.” Een verkeerde woordkeuze misschien maar het maakte haar niet meer uit. Iemand moest een keer durven zijn mond open te trekken naar de kater. Newtspark luisterde niet meer naar wat de andere twee te zeggen hadden. Ze was opgestaan en liep zo naar de uitgang van de leaders den. Stik er maar in.}

Misschien was hij te ver gegaan, maar als Newtspark niet bereid was om voor Shadowclan te kiezen, om Shadowclan boven alles te laten gaan, waarom zou hij haar dan hier houden? "Ze zou Shadowclan's medicine cat moeten zijn ja," Sprak hij dan ook op de reacties van de anderen hier. Niet Thunderclan's of Starclan's. Hij hield de rest van zijn woorden voor zich, dat zouden de anderen toch niet begrijpen. "Was er nog wat anders?" Hij was er zich bewust van dat Newtspark naar de uitgang van de den liep, maar hij zou geen moeite doen om haar te stoppen. Hij zou haar ook niet volgen.

Settleddust staarde met open mond wat er gebeurde. "Ze zou Shadowclans medicine cat moeten zijn". Ze wás het ook nog. Bij de sterren. Was Routnose ooit niet Windclan? Wat Waterpaw ooit niet Thunderclan? Ze was nog altijd verdomme Shadowclan, ook al zou ze eventjes hun buurclan helpen. Hij schudde teleurgesteld zijn kop, toen Newtspark wegstormde en hij keek Acornstar pislink aan, die doodleuk vroeg of er nog meer was. ‘Ze heeft gelijk, weet je,’ snauwde hij. Hij keerde zich ook om, naar Newtspark, voordat ze in deze staat boos zou wegrennen. Niet wetende wat erna zou gebeuren, dat ze het direct aan iedereen zou vertellen...