Everything was shattered at once

Ademhalen ging opeens veel moeilijker. Alles duizelde om hem heen en hij had moeite om recht te blijven staan. De woorden van zijn moeder galmden door zijn kopje heen en diep vanbinnen wist hij dat ze de waarheid sprak, dat ze dit niet zei om hem op stang te jagen. Waarom zou ze ook? Ze had hem eerst de hele tijd genegeerd en nu ze wist dat hij aan het revalideren was en hij aan de betere poot begon te raken, wilde ze hem nog een laatste klap uitdelen zodat het zijn gemoedstoestand zou beïnvloeden. Zodat hij misschien begon te twijfelen aan wie hij was. Nog meer dan hij al deed. Machteloze tranen vulden zijn oogkassen terwijl hij blindelings een weg zocht naar het kamp. Ze had hem opgewacht op een verlaten deel van hun territorium toen hij op eigen houtje wilde gaan jagen om zijn revalidatie nog wat te versnellen en had hem toen het nieuws verteld. En op dit moment kon Snakepaw maar één kat bedenken waar hij wilde uithuilen en dat was niet bij zijn pleegvader. De kater drong het kamp binnen en negeerde elke kat op zijn weg, botste zelfs tegen een paar warriors aan en mompelde half gemeende excuses. Hij vond de den van Acornstar en wist instinctief dat zijn leader daar nu was. Het zicht van de bruine pels van zijn leader voelde meer aan als troost dan iets anders en Snakepaw duwde snikkend zijn gezicht tegen de dikke vacht aan. “Mijn bloedlijn is vergiftigd,” jammerde hij gesmoord in de pels van Acornstar. “Mijn bloedlijn is vergiftigd!”

Hij was de laatste tijd vaak alleen in zijn den, bezig om strategieën te bedenken die hij het beste tegen Riverclan kon gebruiken, want het leek erop dat niet iedereen het met hem eens was en daarmee dus ook niet met hem zou willen overleggen. Hij werd echter onderbroken toen een van de apprentices snikkend zijn den binnen kwam en zich tegen hem aandrukte. Voor een moment verstijfde hij, even geen idee hebbende wat hij het beste kon doen. Zijn bloedlijn was vergiftigd? Had hij eindelijk een antwoord van zijn moeder gehad? "Wat is er gebeurd?" Ook al wist hij wat dit waarschijnlijk te betekenen had en dat zorgde ervoor dat hij zijn kaken wat op elkaar klemde, bedenkende wat hij hiermee zou moeten doen allemaal.

Het was niet bepaald een troostende reactie, maar dat had Snakepaw ook niet van zijn leader verwacht. Hij wist zelf niet eens waarom hij tegen de kater aankroop, maar op dit moment wilde hij niet te veel nadenken en voelde het aan als het juiste ding om te doen. “Mama heeft verteld wie mijn vader is,” snikte hij. Kon het zijn dat zijn moeder loog om Snakepaw te jennen? Als ze dat deed, dan was ze echt ziek in haar kop. “Zijn naam blijkt Fang te zijn en hij is afkomstig van BloodClan.” Zijn vader zat in BloodClan. Zijn bloedlijn was vergiftigd. Als hij ooit een she-cat zou ontmoeten met puur bloed, dan zou hij nooit kittens met haar kunnen krijgen zonder dat BloodClan zich erin zou mengen. “Acornstar, wat moet ik nu doen?” snikte hij. En nog belangrijker: wat ging zijn leader nu doen? Hij had gezegd dat hij het als de fout van de ouders zou beschouwen als Snakepaw een vader in een andere Clan zou hebben, maar dit was niet zomaar even iets. Dit was BloodClan waar ze het over hadden, de meest gehate Clan door alle Clans en vooral door Acornstar zelf. Zouden er gevolgen voor hem zijn nu de leader dit wist?

Het was een vrij simpel antwoord en zeker geen antwoord dat al zijn problemen wegnam, maar het haalde in elk geval een deel van de druk van zijn schouders af. Toch was het zo’n gemakkelijk antwoord dat Snakepaw zijn kopje terugtrok uit de vacht van zijn leader om hem met betraande wangen aan te kijken, zijn oortjes bewegend. “Dus je houdt me hier niet verantwoordelijk voor?” Er klonk ongeloof in zijn stem. “Je gaat niet anders naar me kijken, je gaat me niet extra in de gaten houden en je verwacht niet dat ik meer presteer dan de rest?” Dat waren vragen die de leader vast liever in zijn kopje wilde beantwoorden dan rechtstreeks aan Snakepaw, maar de kater moest het zeker weten. Hij moest zeker weten dat hij de steun van zijn leader achter zich had en dan niet voor de vijftig procent, maar wel voor de volle honderd. Hij wilde niet dat zijn leven vanaf nu bepaald zou worden door zijn stamboom, al had hij ergens het knagende gevoel dat dat wel zo ging zijn.