Oké, hij wilde echt niet ondankbaar zijn hoor - maar waarom waren ze buiten? Kennelijk mocht het als ze mama bij zich hadden, maar hij voelde zich niet helemaal op zijn gemak. Oh, alle verhaaltjes waren prachtig! Alle dingen die ze zagen, alles dat mama uitlegde en dat hij zo dicht bij haar mocht lopen... Maar het was ook doodeng. Gisteren had een oudere kitten nog allemaal verhalen verteld over honden, vossen en roofvogels. Wat als ze hem zouden proberen op te eten? Die gedachte deed he huiveren en hij begon tussen de poten van zijn mama te lopen. "Mam ik heb het een beetje koud, kunnen we niet naar huis?" mupte hij wat zielig maar liep alsnog mee, achter blijven was enger. Toen ze zo ver hadden gelopen dat hij inmiddels een beetje aan het bibberen was in zijn korte vachtje, kwamen ze opeens tot stilstand. Eindelijk vertelde zijn moeder waarom ze hier waren, en Spiderkit keek haar heel erg verward aan. Het kleine katje hield zijn kopje scheef, waarbij één van zijn grote oren dubbelvouwde en naar beneden hing. "Is papa klaar met jagen?" vroeg hij zachtjes en keek vrolijk om zich heen in de hoop zijn vader te spotten.

Kleine Daisykit huppelde vrolijk met haar mama en broertjes en zusje door het territorium. Het was wel koud, het witte spul wat ze zo ontzettend interessant vond bleef aan haar pootjes en vacht kleven. Maar dat vond ze niet erg!! Daisykit had een warme vacht die haar tegen de kou beschermde. Spiderkit klaagde echter over dat hij het koud had. Oh nee, arme Spider! Daisykit huppelde naar haar broertje met de grote oortjes toe en drukte haar witte vacht tegen hem aan, net als de vorige keer. 'Ik hou je wel warm!' miauwde ze met een lief glimlachje. Ze liepen nog een eindje door en Daisy genoot van het uitzicht, de verhalen en alle nieuwe dingen die ze rook, zag, proefde - dat grassprietje was toch niet zo lekker als ze had gedacht. Ze keek op bij de woorden van haar mama en keek enthousiast om zich heen. Kwam hij daar al aan?

Sunny was heus een kitten met goed gedrag. Zou nooit kwaad in d'r intenties tonen, zocht nooit manieren om de regels iet wat te buigen. Maar zoals ze hier buiten liepen in het winter wonderland? Ze kon het toch niet helpen af en toe van haar moeder's zijde te wijken. Vergeet immers niet hoe interresant dat grassprietje was, zoals het boven de sneeuw uitstak. Nou waren gelukkig haar moeder haar woorden en uitlag genoeg om haar snel terug te doen rennen naar de groep. Dwaalde ze heus niet al te ver, maar sommige van deze wonderen verdiende toch echt wel een extra kijkje.

Zo ook nu, keek ze met grote oogjes toe hoe een vogeltje, het was bijna net zo klein als zij was, in de sneeuw liep te wroeten voor eten. Ze giegelde, het zag een leuk uit, zou zij dat ook kunnen? Ze had nog maar net haar snuit in de sneeuw gedauwd toen ze mama haar vader hoorde noemen. Sunnykit spitste haar oortjes een keek op, oh jee ze waren al helemaal daar. Enthousiast speurde ze erachter aan, al was het meer rollen door de sneeuw dan echt rennen met alle keren dat ze door de sneeuw omver kukkelde. Sunnykit kon er echter wel om lachen, de kou deerde haar niet al te veel, hoewel ze zeker het warme zonnetje mistte. "Wanneer komt papa?!" piepte ze, eenmaal bij de groep aangesloten, haar moeder aankijkende met grote oogjes. Kort keek ze om haar heen "Ik zie hem niet mama"

<sub>Hij had het koud. Natuurlijk had hij het koud, maar in tegenstelling tot zijn mietje van een broertje Spiderkit was hij een grote en stoere jongen. Echt waar. Dat had zijn moeder hem verteld. Blij (en rillend van de kou) hobbelde de zwart witte kitten achter de rest aan omdat sneeuwvlokjes soms gevangen moesten worden in zijn gevaarlijke klauwen.

Verzonken in zijn eigen gedachten en wereldje had hij niet door dat iedereen al stilstond bij de grens en dus trippelde hij vrolijk verder, voorpoten over de grens. "Waar is papa?" Vroeg hij over zijn schouder aan zijn moeder zonder ook maar iets door te hebben. "Papa!" Gilde de kater zo luid als hij kon. "Zou hij de weg kwijt geraakt zijn?" Vroeg hij daarna al snel weer aan zijn moeder terwijl hij nog een pas naar voren zetten. "Volg de stinkgeur van Spiderkit! Dan vind je ons meteen!" Trots op zijn laatste woorden draaide hij zich om en focuste hij zijn groene ogen op zijn broertje terwijl hij met zijn dikke billen net over de grens neer plofte. Há, losers. Hij was de grappigste uit het hele nest.</sub>

Sunny was zeker een meisje met manieren. Rolde niet snel over tot geweld en omarmde vrede met open armen. Maar wat Ploverkit  nu toch is flikte? Sunnykit vernouwde haar oogjes, wilde  haar broert, die niet grappig was(!), een zachte mep geven. Werd echter in haar actie onderbroken door moeder's woord. Sunnykit knikte tevreden, Ja Plover. Spider was helemaal geen stinky! Haar blik van de twee afhalende rustte deze weer over het prachtige landschap om hen heen. Ze had al bijna de benen weer genomen als een vreemde verschijning niet eerder haar aandacht had getrokken. Sunnykit fronste, keek met grote oogjes op naar de kater wiens naam niet bij haar bekend was. Deinsde onzeker naar achter, zocht al grinnikend, de veiligheid van haar broertjes en zusje op, van mama. Maar trok al snel de conclusie dat hij en mama bekende waren, fronsde toen het contact wel heel erg persoonlijk werd. Het kroost werd naar voren gedrukt, maar een groot vertrouwen had ze niet in de vreemdeling, was toch wel ietwat verlegen aangelegd. De stem van de kater, wiens kop inmiddels ietwat  naar hun ooghoogte verlaagd was, had warm geklonken. Maar de woorden die hij sprak vond het meisje maar vreemd. Maakte haar aan het lachen zoals zenuwen haar dat wel vaker dwongen te doen. Zeker toen mama ze nog onderstreepte. "Maar huh" er rustte pret in haar oogjes terwijl ze de zenuwen eraf lachtte "We hebben toch maar 1 papa?!" Ze vond het allemaal maar een beetje van de zotte. Al vond ze bloemetjes en bijtjes wel leuk! Sneeuw zorgde er alleen voor dat deze er nog niet waren. Dat was wat de elders haar gezegd hadden, en alles wat zij zeiden was waar.