The Lion, the Witch and the Wardrobe [open]

Lange tijd was haar thuis hier geweest, in de medicine cat den. Ze was erg toegetakeld geweest door een onbekende kat die de geur van Thunderclan met zich mee had gedragen. Nu zat ze wat ingezakt in de ingang van de medicine cat den. Haar lichaam had zich in die lange tijd weten te herstellen, maar haar kopje vertelde haar andere dingen. Ze had hem niet meer gezien, haar partner. Ze wist waar hij was, hoopte dat hij zich bij Starclan had gevoegd zoals zijn geloof hem doorheen zijn leven had geleid. Toch was het vreemd, het verlies. Ze had hem niet meer kunnen zien omdat ze in de medicine cat den gelegen had. Dat brak haar hart. Ze had een plan, een plan dat niet iedereen zou begrijpen. Haar blik was gericht op de wand van het kamp, denkend aan de dierbare die ze zou achterlaten. Even schudde ze met haar kopje en stapte de den nu uit. Ze had eerder al toestemming gekregen om de den te verlaten, maar nu zou ze gehoor geven aan die beslissing. Ze kwam op de open plek terecht, wat raar oogde onder het gezag van een ander. Voor ze haar plan in actie zette, moest ze eerst zichzelf nog eens laten zien in de clan. Ze wilde elk detail in zich opnemen en haar kits nog eens een lik over hun kopje geven. Hen vertellen over haar plan, daar was ze nog niet uit. Ze zou het nog even voor zich houden. Hen verdrietig maken was wel het laatste dat ze wilde. Silvercloud zette zich neer, na lange tijd, voor de warriorden en liet haar blik rond gaan.

Ze was wat afwezig op een botje aan het kauwen in het vale winterzonnetje. Duidelijk verveeld en ook duidelijk wat geïrriteerd. Door de sneeuw en kou kon ze niet echt veel naar buiten, omdat ze zo mager was met een dunne vacht hield ze het gewoon niet lang vol in de kou. Nu hield dat haar lang niet altijd tegen, maar na iets van honderd keer bijna onderkoeld te raken had ze vandaag dan maar besloten de elders wat te helpen en zich op een andere manier nuttig te maken. Daar had ze nogal een hard hoofd in, ze was verdomme een warrior en alsnog moest ze apprentice taken doen. Maar goed, ze hoopte dat als ze vannacht gewoon wat extra papaverzaadjes at ze morgen er tenminste een beetje tegenaan kon. En misschien beloonde de sterren haar werk, want haar moeder stapte uit de medicine cat's den. Meteen kwam ze overeind, voor het eerst in tijden weer wat licht in haar ogen. "Ma!" riep ze vrolijk. Silvercloud lag al een hele tijd in de medicine cat's den en het maakte haar hart iets lichter om te zien dat ze weer naar buiten kwam. Hun vroeger zo hechtte familie leek uit elkaar gescheurd te zijn na Chivy en Panther en dat deed de tuxedo meer pijn dan ze toe zou geven. In een warme omhelzing drukte ze zich tegen haar moeder aan. "Je bent weer buiten! Ben je weer beter?"

Ze had al even met niemand meer een diep gesprek gehad, waardoor ze toch even opschrok toen iemand haar kant uitkwam. Haar oortjes draaiden zich echter verrast en blij naar voren toen ze Rookchirp herkende. Haar dochter oogde zo vrolijk, wat haar al meteen dubbele gedachten gaf over haar toekomstige plannen. Ze zou haar plan niet meteen moeten uitvoeren, moest er eerst zeker van zijn dat haar kittens het zonder haar konden redden. Silvercloud stond recht, glimlachte naar Rook en nam de omhelzing zonder enige twijfel aan, waarbij ze ook even haar kopje op de poes liet rusten. "Je bent weer buiten! Ben je weer beter?" Heel kort sloot ze haar oogjes, waarna ze deze opende om haar dochter van een antwoord te voorzien. De omhelzing hield ze echter aan. Ze wilde haar niet meteen los laten. "Ik ben beter," beaamde ze en trok even met haar oortje. Fysiek was ze er volledig bovenop, al had ze een groot litteken in haar buikstreek. De aanval die op haar was gebeurt was een pure haat actie geweest, haat naar Riverclan. Maar ergens maakte dat haar niet boos, ze kon zich kalm houden onder wat er gebeurt was."Je bent zo groot geworden." merkte ze nu op. Ze had een hele tijd in de medicine cat den gelegen en dat had ervoor gezorgd dat ze Rook al even niet meer in volle glorie had gezien.