Never apart

Onderwerp: Never apart zo 17 jan 2021 - 12:41

Hoelang hij niet had gewacht voor dat stinkende gebouw dat men een dierenarts noemde. Zo lang had hij daar gewaakt voor zijn zoon, maar hij had hem nooit terug kunnen zien. Alle tweebenen die naar buiten kwamen droegen hem niet bij zich en de kater voelde langzaam wanhoop groeien. Maar hij zou niet opgeven, niet deze keer, niet nu. Hij moest zijn zoon terughalen en bij zich houden. Ze hadden alleen elkaar nog en hij zou liever zijn eigen leven een duizendmaal geven dan zijn kind te verliezen of in de steek te laten. Hij was al genoeg tekort gekomen in de maanden. Maar Ace had zijn dagen gevuld met rondvragen en informatie halen, en vriendelijkheid had hem ver gebracht. Zo ver dat hij uiteindelijk eindigde in een tuin, waar zo bedoelt zijn jongen in verborgen zou moeten zitten. Tact was nooit zijn beste eigenschap geweest, waardoor hij redelijk lomp en direct naar het gebouw toe liep en zichzelf met enige moeite voor het raam kreeg. Hij drukte zijn kop tegen het glas in de hoop Python te zien, en besloot toen maar gewoon te roepen. “Pythongaze! Python!” Kom aan Starclan, je mag dan misschien niet meer naar me luisteren maar help me toch nog maar even uit hier, je bent het me wel te goed.

Onderwerp: Re: Never apart zo 17 jan 2021 - 14:01

Na de eerste chaos van een volledig nieuw bestaan, was zijn leven gekalmeerd. Hij was in een routine gevallen die bekend was. 's Ochtends stond hij op uit zijn net iets te zachte nest en zou er een bakje water en een bakje eten voor hem klaarstaan. Dan zou de tweebeen hem aanraken, wat Pythongaze niet fijn vond maar ondertussen wel toeliet. Zodra dat gedaan was ging het nest open en kon hij buiten rondlopen. Dat deed hij het grootste deel van de dag; heel snel had hij al gemerkt dat dit gebied afgesloten was. De eerste keer had hij dat moeten ontdekken door heel hard tegen de omsluiting te knallen, natuurlijk. Hij dacht toen kreten van de tweebenen gehoord te hebben, maar dat had hij genegeerd. En dan, als de zon onder begon te gaan, ging hij terug naar binnen. Daar was het altijd lekker warm, alsof ze ergens een vuur verstopt hadden. Hij kreeg opnieuw eten en drinken, elke dag dezelfde saaie brokken en hetzelfde metalige water. En dan ging hij liggen in zijn nest en sliep hij een droomloze slaap, om het de volgende dag opnieuw te doen. Het was zo zielsdodend saai dat zelfs hij, die zo hield van routine en steeds hetzelfde, zich begon te vervelen.

En toen was er plots iets anders. Zijn naam werd geroepen voor het eerst in Starclan mocht weten hoe lang. Het was nog geen tijd geweest voor hem om op te staan uit zijn nest, maar nu hief hij zijn hoofdje geschrokken op. Papa? Was dit echt, of beeldde hij het zich maar in? Pythongaze stond op en maakte zijn weg in de richting van het geluid. Hij kwam nooit in dit deel van het nest. Fronsend bleef hij staan in het midden van de ruimte, gedesoriënteerd. Hij rook niets hier. Misschien was het inderdaad een hallucinatie geweest en was hier helemaal niets voor hem.