Strings Unbound

Het voelde alsof hij al eeuwen in cirkels had gelopen. Cirkeltjes rond de clans omdat hij zijn eigen niet terug kon vinden. Maar was hij daar uberhaupt wel welkom als hij het ooit zou kunnen vinden? Hij moest niet vergeten dat de Commandant hem persoonlijk van een klif had afgegooid. Hem valse hoop had gegeven en tegen hem had gelogen. Hij werd behandeld als een kindermoordenaar en hij had gefaald met één simpele taak: om Kaa een goede member te maken. Volgende dag was ze al dood. Als de witte tom niet zo’n idioot was geweest en had gemerkt dat ze niet was meegekomen, dan was het allemaal niet gebeurd. Maar dat kon natuurlijk niet. Het leven moest voor hem, en waarschijnlijk voor hem alleen, zo moeilijk gemaakt worden. Maar hij was Coacaze: De almachtigste. Het stond in zijn persoonlijke vocabularium. Coacaze stond voor de almachtige bosbes. En dat was hij ook.

De grijswitte kater liep op zijn al mankend gemak verder. Verder naar het onbekende, want niets was bekend of vertrouwd meer in zijn ogen. De kater had niet zoveel tijd gespendeerd om aandachtig naar alles te kijken. Hij wild wel van de madeliefjes op de weg… maar die waren nu bedekt onder een klein donsdeken genaamd sneeuw. Sneeuw van de laatste eeuw huh. De tom trok wat met zijn oortje terwijl hij rondsnuffelde. Geen prooi in de buurt, maar wel iets anders. Een zeer bekende geur van vroeger. De kater keek op van de grond en merkte een poes op die zo wit was als de sneeuw met de typische BloodClan geur. De kater bleef eventjes staan, nadenkend aan wie het kon zijn. Cheriey kon het niet zijn, die was kleiner en bruin. Of was ze gegroeid en van kleur veranderd? Waarschijnlijk niet. Het kon Stalked ook niet zijn, want die was grijs. Ze deed hem denken aan zijn bewaker bij de schuur; Nyra. En na een tijdje drong het besef ook door dat het wel degelijk haar was. “Eh… Hi”, zijn stem klonk wat treuzelend. Kwam ook omdat hij echt aan het treuzelen was; het had hem echt een tijd geduurd voordat hij weer een Bloodclanner tegen kwam en het voelde vreemd aan.




+Nyra hihi

Hun vertrouwde kamp was er niet meer, waardoor er heel wat dingen verandert waren. Hun huidige 'kamp' kon je geen echt kamp noemen. Het was de plek waar ze zich als Elite terug wisten te verzamelen. Alle verloren zieltjes werden gezocht en terug gebracht. Nyra had haar plekje opnieuw weten te vinden en had enkele verschillende slaapplaatsen weten te bemachtigen. Vannacht had ze echter niet veel geslapen. Af en toe waren er van die nachten. Nu zwierf ze rond in het bos, dat zich in de omtrek van het 'kamp' bevond. Ze was op zoek naar een nieuwe prooi, totdat ze bijna oog in oog stond met een kat die ze al lang niet meer gezien had. De kater was 'ontsnapt' geweest uit de Elite. Ze had hem laten ontsnappen na de orders van Orchis, ze had meegespeeld in het complot en nu wist ze niet goed hoe ze moest reageren op zijn aanwezigheid. Ze had gedacht dat hij dood was, maar nu stond hij hier voor haar neus. “Eh… Hi” Even vernauwde ze haar oogjes. "Jij?" mauwde ze met een lichte vragende toon in haar stem. Even draaide ze haar kopje naar achteren om te zien of er niemand anders in de buurt was.

‘Jij?’. De kattin keek naar hem met vernauwde ogen. Was hij hemzelf nog? Voor zover hij het kon herinneren wel ja. Het was hem, de enige echte. De kater die in een schuur als gevangene belandde, de kater die van een klif afgegooid werd, vervolgens ingemaakt door een windclanner en daarna doelloos ronddwaalde door alle territoriums. Hij was een beetje verloren, hopeloos opzoek naar zijn groepje, zijn clan. Waar hij waarschijnlijk toch niet meer bijhoorde. Waarom hij nog moeite deed om te zoeken wist hij niet, hij voelde de ambitie om het te blijven doen. De grijswitte tom had een tijdje al denkend met zijn tweekleurige ogen naar de grond gestaard voordat hij weer omhoog keek. “Euh, jep, ik… yes…”. Het was hem, het was de kater die nu nog steeds niet dood was door één of andere reden. Dit bewees echter dat hij wel sterk was, aan de kant van niet sterven door zijn idiootheid. Het was een mirakel, maar dat mocht hem wel eens overkomen na al zijn lijden en zijn pijn. Hij had zichzelf er niet veel van aangetrokken maar het stookte toch nog steeds een gevoel in hem op. Iets dat hij niet kende. En verder met deze kattin wist de tom niet wat hij moest zeggen. Het was een tijdje geleden, dit en dat… En over het weer beginnen klonk een beetje stom of niet? Hij bleef gewoon stil, keek wat rond. Hij had voor één keer toch geen grote mond.

Doordat ze amper geslapen had afgelopen nacht, moest ze haar gedachten eerst even ordenen voordat ze terug sprak. De kater was niet dood, waardoor ze niet goed wist of dit wel of niet de bedoeling was geweest van Orchis. Hij had de kater namelijk uit het kamp begeleid. "Wat doe jij hier?" vroeg ze dan ook uiteindelijk. Ze zou zich voordoen zoals ze laatst ook 'gezien' werd. Ze had haar toneeltje goed gespeeld, ook toen ze de barn bewaakte waar hij in had gezeten. Ze wist dus van niets. Not. Ze fronst en stapte iets dichter bij. Haar kopje liet ze wat zakken om hem even goed, van kop tot teen. De geur die rond hem hing was heel verschillend, alsof hij bij alle clans op bezoek geweest was. Een mengelmoes van geuren hing in zijn vacht. Bleh, al kon het niet erger dan Orchis zijn geur, dat moest ze eerlijk toegeven.

Zonder context zou je kunnen zeggen dat hij een reiziger was die door alle clans heen was gegaan. Maar in werkelijkheid was het gewoon een willekeurige kat die zijn weg probeerde terug te vinden en altijd op de verkeerde plekken uit kwam. Als hij niet zou opletten kwam hij nog aan de andere kant van de wereld uit, en dat wilde hij zeker niet. ‘Wat doe jij hier?’, vroeg ze uiteindelijk. De tom was niet echt iets speficieks aan het doen. Hij dwaalde gewoon doelloos rond en dat was het zowat. Misschien wat prooi vangen, wie wist. “Ik was met mijn super speurneus op zoek naar prooi hehe”, vertelde hij. Ja, inderdaad, zijn geweldige superspeurneus waarmee hij nog steeds geen prooien had gevangen en ook zijn eigen groep niet eens terug had kunnen vinden. Jep, echt een superspeurneus. “En wat doe jij hier?”, merkte hij vervolgens op toen de kattin wat dichterbij kwam. Zolang hij geen pijn kreeg was het goed, maar hij was wel nieuwsgierig wat zij hier deed. Zeker omdat het de eerste bloodclanner op zijn pad was na een tijd.

Ze had gevraagd wat de kater hier deed, aangezien ze ervan uitging dat de kater dood was geweest. Zijn antwoord liet haar innerlijk fronsen. “Ik was met mijn super speurneus op zoek naar prooi hehe”, Als hij intsnapt was aan de klauwen van Orchis, had ze niet gedacht om hem hier terug te zien. Dit gebied, beter gekend als rogue territorium door die boskatjes, lag dicht bij hun gebied. Waarom was Coacaze teruggekeerd als iemand het op hem gemumt had? “En wat doe jij hier?”, Dat de twolegs hun kamp hadden overrompeld zou ze niet aan zijn neus hangen. Hij was geen member meer en daarmee moest hij niet weten wat er in hun kamp gebeurde. Wat ze wel wist, is dat Coacaze hier niet moest zijn, dat Orchis hem niet wilde zien. Haar plan stond dan ook vast, deze kater moest hier weg en dat kon ze op twee manieren doen. Voor nu bleef ze haar mooie maskertje ophouden. Ze haalde even haar schouders op. "Jagen, het gras is altijd groener aan de andere kant hé." mauwde ze nonchalant. Prooi op een ander vangen was sowieso leuker. Ze stapte verder, langs de kater heen, haar vacht ging rakelings langs Coacaze zijn zij. "Kom, straks is de prooi ons te slim af." mauwde ze. Het was een gokje. De keuze lag in ieder geval in zijn kamp nu.

Laatste tijd was een heel verwarrende tijd voor hem geweest. Als zijn hele leven al niet verwarrend genoeg was. Zelf was hij -  naast het geweldige 'jagen' - niet erg zeker van wat hij hier deed of wat hij hier te zoeken had. De tom wist ook vrijwel niet dat hij alweer in de buurt van zijn vroegere groep was omdat hij gewoon probeerde te overleven. Zijn zoektocht was momenteel zijn laatste behoefte. 'Jagen, het gras is altijd groener aan de andere kant hé.'. Ze liep langs hem heen en de kater dacht even na. Was gras echt groener aan de andere kant? Was het niet paars? Hij zwoor echt dat het paars was, of blauw. Maar groen op groen ging toch niet? Hij was erg in de war, heel erg. 'Kom, straks is de prooi ons te slim af.', mauwde de witte poes vervolgens nog. Alles was hem laatste tijd te slim afgeweest... Maar hoe kon een prooi dat zijn? Prooien waren enkel gemaakt om opgegeten te worden. Dus de kater zag niet in hoe ze slim konden zijn als hun leven toch maar enkel diende om as eten te dienen.  "Meh. geen enkele prooi is de almachtige bosbes te slim af", zei de tom trots, op zichzelf. Vervolgens begon de kater met zijn neus te snuffelen in de hoop een prooi geur op te vangen terwijl hij verder trippelde.

Nyra stapte zelf al verder, weg van waar het tijdelijke kamp zich bevond. Ze kon hem beter verder weg van het kamp begeleiden. Als ze dat al voor elkaar kon krijgen, moest er geen bloed vloeien. "Meh. geen enkele prooi is de almachtige bosbes te slim af", Even draaide ze haar kopje naar achteren en zag ze dat Coacaze begon te snuffelen, op zoek naar prooi. "Ben benieuwd," mompelde ze behoorlijk droogjes en zette zich uiteindelijk een eindje verder neer. "Hopelijk ben je je Elite trainingen niet vergeten." zei ze nu iets zachter, met het idee dat er prooi in de buurt kon zijn. Het was gek om een 'normaal' gesprek te voeren in deze tijd van het jaar. Desondanks had ze een plan en dat was Coacaze hier weg te krijgen. Ze kon niet nog een extra obstakel in de buurt hebben. Het was al moeilijk genoeg zo.

Waarom was de wereld zo verwarrend? Of waarom was hij zo verwarrend in een logicale wereld. Welke van de twee was het nou? Eerlijk gezegd had hij echt geen idee. Maar het deed er nu niet toe, de wereld zou altijd zo zijn en deze prooi-zoek-tocht was enkel voor nu. De kater snoof rond, maar hij kon geen geuren vinden. ‘Ben benieuwd’, mompelde de poes terwijl hij zo hard zijn best deed wat te vinden. ‘Hopelijk ben je je Elite trainingen niet vergeten’. Ze deed hem denken aan de Elite, aan hun bloederige Clan. “Zeg, ik ben echt geen verge- … Oh, ik ruik iets”, zijn stem werd zachter na zijn overschakeling van gedachtes. Zijn neus ving de geur op terwijl hij het probeerde te volgen en keek wat rond met het ene oog van hem die nog werkte. Oh wat was het leven toch moeilijk voor hem zeg. Hopelijk kon de grijswitte kater tenminste een prooi zien te pakken te krijgen. Ugh, waar zat dat mormel. De tom keek overal maar hij zag niks. “Tsk. Waar zit ie?”, fluisterde hij gefrustreerd tegen zichzelf, net als een kleuter die zijn speeltje onder de zetel was verloren. Well, so far Super Speurneus Coacaze.

De kater wilde ingaan op haar opmerking, maar onderbrak zichzelf toen er iets anders bij hem binnenkwam. “Zeg, ik ben echt geen verge- … Oh, ik ruik iets” Nyra fronste even bij de plotse omschakeling en snoof de lucht af als reactie op zijn laatste uitspraak. Haar oortjes draaiden zich nu alert naar voren. Ondanks dat ze een plan had om de kater weg te werken of weg te leiden van hun gebied, werd ze afgeleid door de kater zelf. Ze schudde even met haar kopje toen ze het zelf doorhad, al was het maar voor even geweest. “Tsk. Waar zit ie?”, De poes stapte naar voren. "Daar, een stukje verder." fluisterde ze nu en stapte wat verder, liep de kater voor. Ze stapte bewust in de richting die weg ging van het tijdelijke kamp. Oké, ze had zichzelf herpakt. Ze had wel geluk dat de geur van prooi hier wat in de lucht hing. Het zat haar wel mee vandaag.

Pft, wat was het toch irritant als de prooi verstoppertje met je liep te spelen. Hij had nooit afgesproken dat hij de zoeker wilde zijn. Hij was juist diegene die het leuker vond om zichzelf te verstoppen, zelfs al was hij er niet goed in. De kater vormde zijn ogen tot spleetjes terwijl hij rondkeek maar zelfs dan kon hij nog niets zien. ‘Daar, een stukje verder.’, mauwde de kattin vervolgens en stapte wat verder. De tom besloot haar meteen te volgen en bemerkte dat de geur hier wat sterker was. Ah, ze had dus gelijk. Maar toegeven dat zij de superspeurneus was hier zou hij niet zomaar doen, want die titel was van hem alleen. De grijswitte kater had het al een tijdje alleen overleefd, dus hij verdiende de titel duidelijk meer dan zij. Oei, hij raakte wat afgeleid. Hij schudde zijn gedachten weg en probeerde de geur die steeds sterker werd, te volgen. Hij zou die prooi vast en zeker wel vangen!