Shut your pretty mouth[Training]

Grimestripe liep met gemixte gevoelens rond, meer dan normaal. Hij was blij, als je het dan kan noemen, dat Crystalstar hem een Apprentice gegunt had, maar wist vrij zeker dat ze het niet gedaan had als hij er niet zelf om gevraagd had. Daarnaast was het probleem van wie nu onder zijn hoede stond, Ebonypaw, die vast en zeker alles al uitstekend wist. Ze zou hem vast niet eens nodig hebben, aangezien ze uitstekend zichzelf les kon geven. Zoals hij al wist. Echter moesten ze dit beide doen en het was al wat laat in de ochtend toen Grimestripe haar opzocht in het kamp en nors vertelde dat ze mee moest komen. Hij zou haar niet te veel aan het woord laten, want ze moest naar hem luisteren. Zwijgend ging hij naar de Highlands, proberend haar duidelijk te maken dat hij geen zachte mentor ging zijn die gezellig een gesprekje met je aanknoopte. Al was dat misschien al duidelijk genoeg. "Ver genoeg''bromde hij waarna hij zich omdraaide, neerpleurde en de poes aankeek. Urgh, hoe deed je dit nou weer? Ze was al een Apprentice, dus ze wist al wat. "Wat weet je?''vroeg hij niet bepaald vriendelijk en enigszins ongeduldig. Ze kon maar beter met een compacte versie komen van haar kennis.

-Ebonypaw

Ebonypaw onderdrukte een zachte zucht toen Grimestripe haar meenam voor de training. Het was al vrij laat in de ochtend en Ebonypaw had eigenlijk gehoopt dat Grimestripe net zo strikt zou zijn als haar vorige mentor en dus op tijd zou beginnen, maar dat leek er niet in te zitten. De zwart-witte poes volgde hem op een drafje en uiteindelijk kwamen ze uit bij de Highlands, waar ze haar blik op hem richtte toen hij vroeg wat ze al wist. “Ik heb het territorium al gezien, heb al wat kennis van de andere Clans en de code, heb alle taken uitgelegd gekregen die ik binnen het kamp moet doen en ken alle jachttechnieken al. Ik heb van elke jachttechniek ook al een prooi gevangen en we gingen eigenlijk net beginnen aan de vechttrainingen.” Ze stak het niet bepaald onder stoelen of banken dat ze haar goede geheugen had gebruikt om het in de praktijk te brengen en dat ze, voor zo’n jonge apprentice, eigenlijk al best ver was met haar training. De hint van trots was dan ook niet te onderdrukken in zowel haar stem als haar blik terwijl ze uitlegde aan Grimestripe wat ze al kon en wat ze nog moest doen en ze wachtte met een glimlach af op wat hij ging zeggen.

Achteraf gezien, dit was een slecht idee. Dat wisten ze allebei en nu zaten ze met elkaar opgescheept. Hoe jammer nou, maar zij moest het gewoon met hem doen. Hij zou deze tijd zo maken dat hij er nog iets van plezier van beleefde, of dat dan ook voor haar zou gelden. Ze praatte vooral over hoe goed ze al kon jagen en een beetje verveeld keek hij naar haar, totdat ze het over de gevechtstrainingen had. Oh, daar moest ze nog mee beginnen? Een kleine glimlach verscheen op zijn lip, de hare weerspiegelend. Grimestripe vond dit nu wel een stuk leuker, met de informatie die hij nu had. "Wel, dan moeten we ons maar op de gevechtstrainingen concentreren''besloot hij, zo normaal klinkend als hij kon. Hij sloeg zijn staart om zijn poten heen, duidelijk met meer zin hierin dan eerst. Dat ze ook nog wat meer moest leerde jagen wist hij prima, maar hij zag dat nu niet als heel belangrijk. Bovendien, het was Leafbare en prooi was er toch minder.

Ebonypaw gaf een knikje toen dat haar mentor aangaf dat ze maar met vechttrainingen moesten beginnen, waarna ze hem fronsend aankeek toen hij vervolgens ging zitten en zijn staart netjes om zijn poten sloeg. Ehm…? “Gaan we nog beginnen of niet?” vroeg ze uiteindelijk na een korte stilte. Zou hij meteen van haar verwachten dat ze al wat technieken kende? Ze had toch duidelijk gezegd dat ze nog moest beginnen? Ze deed een paar stappen naar achteren zodat ze tegenover hem kwam te staan en wiebelde ongeduldig met haar oortjes tot hij met de training zou beginnen. Als ze alles uit hem moest gaan sleuren, dan zou het echt nog een heel lange training worden. Daar had ze geen zin in.

Ze was heel erg irritant en Grimestripe kreeg de rillingen van haar gedrag. Het ergerde hem en het liefst schold hij haar meteen uit, maar dat kwam nog wel. Ze zou wel een fout maken en dan kon hij de oh zo perfecte meid eens laten zien wat er gebeurde als je het verkeerd deed. Een korte stilte waarin hij even genoot van het feit dat ze nog moest leren vechten was er niet bij, want Ebonypaw vroeg alweer ongeduldig of ze konden beginnen. Grimestripe staarde naar haar met een dodelijke blik. "Luister eens goed klein wicht"zei hij halfgrommend. "Jij bent niet de baas hier en je kan maar beter die brutale klep van je houden"maakte hij haar eens heel duidelijk. De kater maakte zich klaar voor een sprong en vloog opeens naar voren, zijn tanden ontbloot maar hij sloot zijn lippen weer terwijl hij een poging deed om de poes tegen de grond te drukken. Geen klauwen, al had hij daar wel zin in. "We beginnen nu"

Elke andere apprentice zou misschien bang zijn geworden door de uitdrukking op Grimestripe’s gelaat, maar het maakte Ebonypaw alleen maar geïrriteerd. De opmerking die volgde, kwetste haar wel lichtelijk, maar ze liet dat niet zien. Ze was een kat met een sterk karakter en het zou heel wat meer kosten dan een senior warrior die haar uitschold om dat te doen wankelen. “Ik ben niet brutaal, ik maakte enkel een punt,” sprak ze betweterig zonder dit zelf door te hebben. “Normaal gezien als een mentor een nieuw onderdeel aankondigt dan…” Ze kon haar zin niet eens afmaken. Grimestripe sprong opeens in haar richting en Ebonypaw was duidelijk niet voorbereid, dus ging ze vol onderuit. De grond onder haar voelde niet echt prettig aan, maar de kattin weigerde om dit te laten zien. “Kun je dat de volgende keer zeggen voordat je me aanvalt zodat ik wat voorbereidingstijd heb?” vroeg ze geërgerd. “Dit is niet bepaald eerlijk.” Ze probeerde zich vervolgens onder hem uit te wurmen, maar het was nogal dood gewicht wat op haar lag en dus bleef Ebonypaw geërgerd liggen. Wat verwachtte hij nu eigenlijk van haar?

Hij wist niet wie meer spijt van het besluit om hem een apprentice te geven zou hebben. Crystalstar, Ebonypaw of misschien zelfs hemzelf. Het was zijn zus die het geniale idee had en misschien was het leuk geweest als hij eentje gekregen had die gewoon naar hem luisterde, maar Ebonypaw was voor hem een pootvol en daar hield hij niet van. Toen hij op haar sprong begon ze zelf te klagen. Hij had zijn nagels niet eens uit. ''Ja hoor, iedereen waarschuwt je voordat ze je aanvallen''zei hij op een sarcastische toon terwijl hij voelde hoe de zwartwitte poes probeerde vrij te komen. Hij zuchtte eens vermoeid en ging maar van haar af. Dit ging voor beide nog een lange tijd worden. ''Lijkt erop dat je aan je ontwijken moet werken''vertelde hij haar doodgewoon, al vond hij het wel een beetje jammer. Hij was liever begonnen met het leren van anderen pijn doen, maar als ze al bij de eerste aanval overmeesterd werd schoot dat niet op. ''Let op de houding van de andere''bla bla bla, hopelijk snapte ze dat. Of wou ze het misschien helemaal in details hebben? Kijk, hoe sneller ze hier klaar waren hoe beter voor beide.

“Dat bedoel ik niet,” bracht Ebonypaw nu duidelijk geërgerd uit. “Ik bedoel dat je me eerst aanvliegt en dan aangeeft dat we gaan beginnen. Dat is niet bepaald eerlijk.” Natuurlijk wist ze wel dat niemand eerst ging waarschuwen voordat hij aanviel, maar er was een verschil tussen een spartraining en een echt gevecht. Wie dacht hij wel niet wie ze was? “Ik kan anders prima ontwijken, hoor,” zei ze onbedoeld op een betweterige toon. Ze liet haar gifgroene blik naar hem glijden en hoorde zijn andere advies aan. Ze was geïrriteerd. Waarom zei hij dit allemaal tegen haar? Dit soort kennis had ze wel, hoor. Ze kwam overeind en ging op een afstandje van hem staan. “Goed, ik ben er klaar voor,” deelde ze met weinig enthousiasme mee. Ze had helemaal geen zin meer in deze training en zeker niet met een mentor zoals hij. Ze was niet vergeten hoe hij haar dreigend had toegesproken voor hij naar haar toe sprong en ze wist eerlijk gezegd niet of ze hem nog wel het voordeel van de twijfel wilde geven, maar het leek erop dat ze weinig keuze had. Ebonypaw zakte een beetje door haar poten heen en keek deze keer een stuk alerter in Grimestripe’s richting om te zien wat hij ging doen.