[Totem Ritual] Smoldering

De jonge healer vond zichzelf weer alleen in het territorium, wederom in de nacht. Het was de enige tijd waarin hij het gevoel had dat hij wist wat de wereld van hem wilde. Wanneer hij het idee had dat de bergen werkelijk hem toebehoorde in een vreemde zin. Vaak wilde de slaap hem niet vatten, was hij te druk bezig met zijn eigen zorgen om de rust van dromen toe te laten. Het voelde altijd alsof hij nog iets moest doen, alsof hij achterliep. Alsof hij iets mistte. Waarschijnlijk was dit ook zo. Waarschijnlijk mistte hij ook genoeg, kwam hij iedere dag zijn familie te kort. Maar dat was deel van zijn rang, en bovenal van zijn positie hierin. Meer dan zijn best kon hij immers ook niet doen. Enkel in de nacht, alleen in het territorium wat afgezweerd werd als gevaarlijk, kon hij rust vinden. In de ijzige kou en in het duister wist hij begrip te vinden. Misschien waren het de sterren die hem troosten. Misschien was het de behoefte naar eenzame reizen die hem lokten. Ook vannacht vond hij zichzelf onbewaakt, zonder cave guard die uberhaupt maar wist dat hij voet buiten had gezet. Het had verkeerd gevoeld omdat te doen. Hij hoorde hier alleen te zijn nu, dit was wat hij zichzelf gunde, hoe gevaarlijk het ook mocht zijn. En toen bekroop een vreemd gevoel hem, zelfs in deze eenzaamheid voelde hij die vreemde behoefte om toch steun en validatie te krijgen. Hij reikte zijn blik naar de sterren terwijl hij omhoog klom. "Ehem, Totem. Ik weet niet of u hier bent. Ik weet dat ik nog jong ben, te jong om met u te spreken" Ongemakkelijk liet hij een stilte vallen terwijl hij over een rotsblok heensprong. "Maar ik heb u nodig, heel erg. En als u misschien tijd heeft... dan zou ik u graag willen ontmoeten" Hij kwam tot stilstand bij het einde van deze suggestie en keek om zich heen, onbewust van de tranen die over zijn wangen gleden, onbewust van zijn eigen trillen dankzij de kou. "Alvast bedankt voor het luisteren.."

+ Totem

De jonge kater bleef lopen, want lopen was het enige wat men soms kon doen wanneer emotie te zwaar en overweldigend werd. Lopen gaf je iets te doen, gaf je de illusie van vooruitgang. Je moest alles naar voren oplossen, stilstaan zou je nooit vooruit helpen. Als je stilstaat gaf je de ander kans een idee te verzinnen tegen je. En hoewel hij geen directe tegenstander had voelde hij toch die drang tot lopen sterk in hem opleven. Deze keer hoopte hij gewoon dat hij niet alleen liep, maar ondanks zijn woorden was de nacht zo stil als hij hem benaderd had. Zijn kleine kopje tuurde kort om zich heen en een klein zuchtje ontsnapte hem terwijl hij zijn tranen aan zijn poot afveegde. De vacht daar plakte ongemakkelijk terwijl hij weer doorliep en volgende steen op klom. De wind was koud en hij trilde tot op zijn botten, zijn vacht nog altijd zo dun als die van een kit, nog niet in bezit van een onderpels om hem warm te houden. De stres van dit alles zorgde voor een achterstand in zijn fysieke ontwikkeling. Hij liep achter, voor hij uberhaupt de kans gekregen had om bij te komen. De stilte woog zwaar op hem, waardoor hij besloot gewoon verder te praten. Tegen zichzelf of tegen het hogere, dat kon hij niet zeggen "Ik weet dat ik hier niet hoor te zijn zo laat. Laat staan zonder iemand om uit te kijken..." Nog een sprong, gevolgd door een sprintje waardoor hij zich tegen de wanden van de bergen af kon zetten en zo hogerop kon krijgen. "Maar slapen is soms heel erg moeilijk, en ik maak me heel veel zorgen.. en lopen helpt dan" Ratelde hij verder tegen zichzelf, iets wat op het moment meer zijn eigen schuld aan het bekennen was.

Bijna verloor hij zijn balans in zijn landing toen de bekende stil van de nacht niet door hemzelf gebroken werd, maar door een grommend geluid. Lang duurde het niet, en hij kon niet horen waar het vandaan kwam... Toch was hij voor het moment gedwongen om op zijn positie te blijven en om zich heen te kijken. Er was niks in de nacht te zien, niks wat aanleiding gaf op direct gevaar. Ondanks deze stelling kon hij het niet negeren hoe er ogen in zijn pels leken te hangen. Hij was hier gevoelig voor en hij vond deze sensatie maar onbehagelijk, het was zeker niet prettig wanneer je alleen was. Zijn haren kwamen langzaam omhoog te staan tot de tentie zijn hoogteprikkel bereikte en hij zichzelf uitschudde. Om hierna onbevreest terug de nacht in te turen en opdezelfde harde maar korte manier de grom te beantwoorden met een grommende blaas van hemzelf. Ik ben helemaal niet bang van je, zei hij hiermee, ik voel je wel hoor. Zou dat zijn totem zijn? Ach, het maakte niet uit, hij zou zich niet zomaar laten kennen. Met een flikker van zijn oor hief hij zijn kopje en vervolgde zijn pad weer met een volgende klim. Ik ben niet bang voor de nacht. En ik ben heel goed in alleen zijn. Zelfs al is het niet altijd fijn.

Fireteller groeide op in de rol die hem was toegewezen. Hij ontwikkelde zich ook heel erg aan de hand van al deze gebeurtenissen. En een ding wat hij had geleerd is dat ondanks dat iedereen tegen je kon zijn, je niet mocht opgeven en weglopen. En dat het niet uitmaakte hoe spannend iets was, hoe hard iemand naar je schreeuwde, dat je gewoon je grond moest probeerde te staan. Je moest stoer zijn en jezelf niet laten kennen. Dit was natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan, maar hij probeerde het wel. Het was ook daarom dat hij de nacht had beantwoord met een grom van zichzelf. En deze grom werd beantwoord. Hij voelde een sterke wind die hem tot zijn botten bereikte, recht door lijf en been heen. Dit deed hem denken aan zijn ontmoeting met Endless hunting bij zijn healers ritual, de wind had hem toen gestreeld en getroost. Nu niet, nee nu was hij sterker en wilder.. en hij liet het maanlicht naar beneden komen. De kleine kater draaide zich nieuwsgierig om, volgde deze strook van licht totdat hij de grote sporen in de grond gedrukt zag staan. Wow... Fireteller, op dit moment niet meer dan Spark, snuffelde de grond kort. Van wat voor dier zou dat komen? Zou dit zijn totem kunnen zijn? Ergens voelde hij intuatief dat hij een kans kreeg, een die hij met beiden pootjes aanpakte. Voorzichtig zette hij zijn eigen kleine voetje in de grote pootafdruk. Heel erg groot. Maar toch was het een jongensachtige grijns en een drang van avontuur die zijn lichaam vulde in tegenstelling tot spanning. Met een kort afzetje kwam hij in beweging en op een zacht sprintje besloot hij te volgen. Ik zal volgen.