When the death runs next to you, again...

Er stond een verbeten grimas rond zijn bek terwijl hij het tijdelijke kamp van de Elite binnen liep. Hij was er niet veel te vinden. Hij was zo min mogelijk in de buurt van BloodClan sinds de dood van Cobra. Hij was zoekende, zoekende naar zijn plekje binnen de Elite nu Brat en Orchis de leiding hadden. Alleen vinden kon hij het nog niet. Brat had Jinx verbannen, de kater waar hij altijd enorm respect voor had gehad. Zijn voormalig mentor en één van de enige katten waar hij nog bij terecht had gekund. Toen zijn ouders dood waren en Shark verbannen. Daardoor vervreemden ze hem, misschien bewust misschien onbewust, steeds meer van BloodClan. Het voelde niet meer als zijn thuis. Natuurlijk dit was hun thuis ook niet, maar het had nooit vreemd gevoeld ergens anders te zijn. Toen in ThunderClan niet, toen in ShadowClan niet. Maar nu? Nu wel. Sinds iedereen dood was, die een plekje in zijn hart hadden. Hij had Jinx dood gevonden en zijn lichaam bij Nyra achtergelaten. De blik in zijn tweegekleurde ogen zocht Hellhound. Hij wist dat Hellhound en Jinx close waren geweest, dus hij wilde het hem vertellen. Hellhound had het recht om te weten dat zijn vriend dood was. Ook al zou Brat er vast niet blij mee zijn als zij zich daar mee bezig hielden terwijl ze eigenlijk blij zouden moeten zijn dat een verbanneling dood was. Alleen soms vergaten ze even dat het niet allemaal om hun draaide, er waren meer katten in de Elite, katten die wel degelijk een band hadden opgebouwd. Die dan lekker plat gestapt werd, omdat iemand een wrok koesterde. Zo ging dat in de Elite en juist daarom nam Chawl steeds meer afstand. Niet te veel hij deed wat hij moest doen, maar genoeg om in de schaduw te blijven.

[&@Hellhound]

De laatste tijd ging het allemaal niet heel lekker. Moeilijke Young One, vriend verbannen, leiding door iemand die hij eigenlijk niet goed mee om kon gaan. Het was al met al een vermoeiende tijd voor hem. Het was niet dat dit soort dingen nieuw voor hem waren maar het kwam wel met wat veel tegelijkertijd. Dat zijn vacht er doffer uit zag dan normaal was geen verrassing. De schuld daarvan was makkelijk af te schuiven op het koude weer dus dat was maar wat hij deed. Zijn enige probleem wat dat betrof was dat hij zich wel moest herpakken tegen de tijd dat het weer beter werd. Voor nu vond hij het prima om aan de rand van het kamp te liggen en daar de rest van de Elite een beetje te kunnen vermeiden. Zijn ogen kruisde die van Chawl. Een van de katten die bij hem onder de categorie 'niet helemaal kansloos' viel. Uit beleefdheid gaf hij een knikje, niet wetend wat de zwarte kater voor nieuws met zich mee bracht.

Zijn blik kruiste die van Hellhound. Snel stapte hij op de andere kater af. Hij gaf hem even een knikje terug, voordat hij zijn bek open deed. “Hellhound, ik moet je speken. Alleen niet hier.” Begon hij toen. Even ging zijn blik door het kamp. Te veel nieuwsgierige oren die mee konden luisteren. Hij had geen zin in problemen, die mogelijk zouden komen al Brat zou horen wat hij op het punt stond te vertellen. En er waren nu eenmaal genoeg verklikkers in de Elite. Genoeg katten die hem niet mochten, vaak simpelweg door zijn afkomst. Daar zat hij dus niet op te wachten. Hij draaide zich om en liep het kamp weer uit. Zijn oor draaide een beetje naar achteren, in afwachting of de andere Elite member hem zou volgen.

Hij kreeg een knikje terug voor de zwarte kater op hem af kwam. Het was niet dat ze regelmatig met elkaar spraken dus er moest haast wel iets aan de hand zijn. “Hellhound, ik moet je speken. Alleen niet hier.” De rosse kater draaide met zijn oren en probeerde zijn verbazing te verbergen. De reden hiervoor kon hij zo snel niet bedenken namelijk. "Natuurlijk", zei hij. Voor nu had hij niet veel meer keuzen dan Chawl te volgen. De twee hadden niet super veel in het gemeen dus kon hij moeilijk een schatting maken. Zulk soort dingen betekende meestal niet veel goeds. Al bestond de hele Elite op het moment uit niet veel goeds. Hij zou het wel horen.

Onderwerp: Re: When the death runs next to you, again...