BBQ daddy

Zonder iets van haar vermoeidheid te tonen schudde ze de sneeuw van haar vacht. In de ochtend was het weer begonnen en nog altijd dwarrelden kleine vlokjes uit de hemel. Het toverde hun territorium om tot een haast spookachtig landschap, maar daar bleef het ook wel bij. De kou beet aan haar poten en joeg de prooi diep in hun holletjes. Daarbij was het ook nog een twee keer zo lastig om de grenzen op indringers te controleren. Maar goed, dat was nu eenmaal noodzakelijk, zeker nu. Toch was ze blij na haar borderpatrol terug in het kamp te zijn. Even haar poten rusten en een prooi delen, dan zou ze weer verder werken. Met een geheven hoofd en een glanzende vacht, zoals altijd. De poes pakte een waterrat van de prooistapel en merkte vrolijk op dat haar vader ook aanwezig was in het kamp. Bitterpaw was altijd in de weer, waardoor ze elkaar niet zo vaak meer zagen als vroeger. Daarom benutte ze zeker de momenten dat er wel tijd was. "Hey pa," ze had het prooidier naast hem neer gelegd en ging zitten met een lach. "Zin om te delen?"

&Butterpact

Er waren weinig dingen in zijn leven die hem nog echt blij maakten. Nu dat Ravenkit – inmiddels zou hij wel Ravenpaw zijn en een andere naam hebben – vermist was en de kans bestond dat Butterpact hem niet meer terug zou zien, voelde het voor de kater aan alsof hij steeds terug zakte in een negatieve spiraal. Het enige wat hem ervan weerhield om zich bij zijn naamgenoot in StarClan te voegen, waren zijn twee andere kittens die hier nog rondliepen. Breakingpaw en Bitterpaw. Met de één had hij geen contact, met de ander op sommige momenten. Het was al minder dan vroeger geworden, maar dat was ook logisch aangezien ze nu allebei hun verantwoordelijkheden hadden. Butterpact benutte dan ook zeker de tijd die ze met elkaar hadden en een warme glimlach, die enkel ontstond als zijn kittens bij hem waren, ontstond om zijn lippen toen ze naast hem kwam zitten. Hij boog zich naar haar toe en ademde even haar vertrouwde geur in, waarna hij haar een liefdevolle lik over haar oortje gaf. “Dag prinses,” sprak hij op een rustige toon tegen haar. “Met jou altijd.” Hij schoof de prooi naar haar ten teken dat zij de eerste hap mocht nemen. “Voel je je al klaar voor je ceremonie?” vroeg hij met een zweem van trots in zijn stem. Zijn enige dochter werd binnenkort warrior en als iets het vuur in hem weer deed aanwakkeren, dan was het dat wel.

Haar vader was ook een zachte goedzak. Soms kon ze dat waarderen, wanneer hij zo vertederend naar haar glimlachte. Andere momenten vond ze hem slechts week, want ongetwijfeld zou hij haar broertje dezelfde blik geven - nu nog. Ze zuchtte luidkeels en rolde met haar ogen op zijn begroeting, maar haar glimlach benadrukte dat ze hem slechts aan het plagen was. Kort tikte ze zijn wang aan met haar neus en schoof de waterrat zijn kant op na zelf een hap te hebben genomen. "Oh, meer dan ooit," sprak ze tevreden. "Ik ben benieuwd welke warriornaam ik zal krijgen, beter is het een passende,"ze lachte zachtjes. "Ik zie je er vaak wat duf bij zitten pa, je zou meer naar buiten moeten,"

Als het ergens niet aan ontbrak in zijn familie, dan was het wel aan zelfvertrouwen. Butterpact was als apprentice zijnde al erg arrogant geweest, Breakingpoint had ook zijn gezonde portie zelfvertrouwen gehad, hun moeder was zelfs deputy geweest – waar Butterpact vaak genoeg over opgeschept had als apprentice zijnde – en nu merkte hij dat karaktertrekje ook weer op bij zijn dochter. Daar was hij wel blij mee. Natuurlijk zou hij even veel van haar hebben gehouden als ze een onzeker poesje was geweest dat overal bang voor was geweest, maar hij vond het fijn als hij karaktertrekken terug herkende van zichzelf. Al zouden zijn Clanmates daar misschien wel anders over denken. “Ik denk dat Crystalstar daar wel voor zal zorgen. Ze is een capabele leader,” zei hij met een knikje tegen zijn dochter. Hij wist dat zijn dochter die mening deelde: hij kon zich nog herinneren hoe trots hij was geweest toen ze haar mening had uitgesproken, ook al was ze geen warrior. Ze had duidelijk al veel pit en veel andere warriors en apprentices konden nog veel van haar leren. Zijn houding verstrakte lichtjes toen zijn dochter hem erop wees dat hij vaker naar buiten moest gaan en hij wierp een strakke blik naar opzij. “Het gaat prima met me, Bitterpaw,” sprak hij kordater dan hij wilde. Hij haalde diep adem en de blik in zijn ogen verzachtte wat terwijl hij een hap nam van zijn waterrat, deze naar zijn dochter terug schoof en daarna, nadat hij de hap had doorgeslikt, haar oortje kort aanraakte met zijn neusje. “Maak je maar niet te veel druk om mij. Ik heb al eens voor hetere vuren gestaan dan weinig het kamp verlaten.” Hij onderdrukte een zucht. “En ik heb bij Crystalstar aangegeven klaar te zijn voor een nieuwe apprentice. Haar kennende zal ze daar wel gebruik van maken.” Gezien zijn historie met apprentices keek hij daar niet echt naar uit, maar als het de zorgen van zijn dochter een beetje weg zou nemen, had hij het er wel voor over.

Ze knikte op zijn woorden en likte kort haar snoet schoon. "Hm, dat zeker. Ik denk dat starclan een goede keuze heeft gemaakt met haar. Riverclan gaat goede tijden tegemoet," de apprentice was duidelijk in haar nopjes met de huidige stand van zaken. Ze had het niet zozeer op zachtzinnigheid, op die lafheid die veel van de clans hadden. Als er problemen waren, loste je dat op. Als er afval was, dan veegde je dat uit de weg. Zo simpel was het nu eenmaal. "Nee, dat gaat het niet," antwoordde ze kalmpjes terug, niet alsof ze haar mening zei, maar alsof ze de waarheid vertelde. Bitterpaw haar karakter ging bijna verder dan koppig, en dat was zeker iets waar ze soms nog wel eens mee konden botsen. De laatste woorden van haar vader wisten haar echter iets te kalmeren. "Ah, dat is mooi! Dat zal goed voor je zijn, oude man," ze gaf hem plagen een duwtje. "Wel lief zijn tegen je apprentice dan, hé,"

Hoewel Butterpact diep vanbinnen nog steeds verdrietig was over de dood van Butterstar was hij het wel eens met Bitterpaw dat Crystalstar een waardige opvolger was. De Clanleader had duidelijk de belangen van RiverClan voor zich en wilde daar ook naar handelen. Ze toonde geen zwakte en ze toonde ruggengraat, iets wat je niet meteen van die andere Clans kon zeggen. Zijn blik schoot echter geërgerd naar opzij toen ze op een kalme manier sprak dat het niet goed met hem ging. Nee, het ging ook niet goed met hem. Hij had twee van zijn zonen om twee verschillende redenen af moeten geven, wat verwachtten ze nu eigenlijk van hem? Maar hij wilde haar niet opzadelen met zijn verdriet, dus deed hij net alsof er niks aan de poot was. Hij zou het fijn vinden als ze dit langs zich heen liet gaan en de opmerking over de apprentice leek wel te helpen. “Pas jij maar op wat je zegt, juffrouw, anders vraag ik aan Crystalstar of ze toch nog één maan langer kan wachten voordat ze je je warriornaam geeft,” zei hij op een plagerige toon tegen en gaf haar zelf een zachte beuk met zijn schouder. Hij snoof onder zijn adem door bij haar volgende opmerking. “Alleen als ze dat verdienen,” bromde hij. “Met lieve en motiverende woordjes kom je niet ver als je een apprentice hebt die een goede schop onder zijn kop verdient omdat hij of zij niet mee wil werken.” Hij richtte zijn blik naar Bittersweet. “Niet iedereen is zo’n harde werkster zoals jou, prinses.” Hij gaf haar een knipoogje en richtte zijn blik daarna weer naar voren. “En heb je nog eventuele toekomstplannen nadat je warrior geworden bent?” Iets dat géén katers betrof, alstublieft.

Om de woorden van haar vader lachte ze echter luchtig, het dreigement daarin duidelijk niet serieus nemend. "Oh Crystal zou mij niet willen missen als warrior," voor anderen was het misschien niet duidelijk of ze aan het grappen was of niet, maar haar vader kende haar goed genoeg. Bitterpaw miste geen zelfvertrouwen. Ze was een goede apprentice en zou een nog veel betere warrior zijn, daar had ze geen twijfels over. Ze was niet iemand die zichzelf toestond laks te zijn, ze had een naam om herop te bouwen. Haar broer zou dat niet dun, dus was die taak op haar gevallen. Niet dat de poes dat erg vond. "Nou, ik heb anders ook nooit een schop onder mijn kont gekregen, en ik ben nog prima gelukt," ze knipoogde hem toe. "Maar je hebt gelijk, niet iedereen is zoals ik. Soms mogen ze best wel een pets op de billen krijgen," daar zag ze het probleem niet zo van in, lieve woordjes maakten niemand hard. Je moest gedreven worden door iets. Helaas voor haar vader, was dat iets dat hij niet leuk zou vinden. Bij zijn vraag keek ze hem aan en glimlachte. Oh, dat had ze zeker. Ze ging haar broertje uit het spel verwijderen, dat ongedierte wegruimen zoals het hoorde. Maar ze wist dat haar vader ergens ook zwak was, zijn hart was veel te groot. Als ze hem zou zeggen dat ze van plan was de verrader te verwijderen, zou hij haar allicht proberen te stoppen. Daar had ze geen tijd voor, hoewel zijn zachte hart vertederend was, was het niet nuttig om hun probleem op te lossen. "Ik was van plan wat tijd voor meelf te nemen en uiteindelijk een gezinnetje te starten, krijg je nog leuke kleinkindjes ooit, hm?" ze knipoogde hem toe. "Wanneer ga je jezelf weer beschikbaar zetten?"

“Ik zie dat het je aan arrogantie niks te kort komt,” antwoordde hij koeltjes, al lag er wel een milde blik in zijn gele ogen. “Dat heb je absoluut niet van je vader.” En dat was een leugen. Heel RiverClan wist hoe arrogant hij kon zijn en hoewel dat afgezwakt was na de dood van zijn broer en het verlies van zijn kinderen was het er nog steeds aanwezig, met name als hij geconfronteerd werd met katten van een andere Clan. Hij wist nog steeds hoe hij geen zwakte moest laten zien aan anderen en daar was hij blij mee. “Diegene die jou een schop onder je kont geeft, smijt ik in de Gorge,” gromde hij onder zijn adem door. Bittersweet was de enige van zijn nestje die dat hij nog had en daar was hij erg zuinig op. Iedereen die zijn prinses pijn zou doen, zou met hem te maken hebben. Het was niet omdat hij op leeftijd begon te komen dat hij niks meer kon, integendeel zelfs. Hij was nog steeds een robuuste kater met veel spieren en daar zou hij voor blijven knokken totdat hij zich verplicht bij de elder’s den moest voegen. Hij verstijfde kort toen ze het had over een gezinnetje stichten en zijn gele blik flitste naar haar. “Ik mag toch hopen dat dat een plan gaat zijn voor als je oud genoeg bent. Ik vind acht seizoenen wachten wel voldoende,” sprak hij op een nonchalante toon. Zijn prinsesje met één van die arrogante young warriors in de Clan? No way. Die waren nog allemaal veel te onvolwassen om haar te geven wat ze verdiende. “En ik denk niet dat dat er nog van gaat komen, prinses. Ik ben niet echt goed in dat soort dingen.” Hij wiebelde wat ongemakkelijk met zijn oortjes. Wat een gesprek ook weer om met zijn dochter te hebben, zeg.