[GW] Escapism

Ooit was ze iemand geweest, iemand wiens nieuwsgierige aard de overmacht had, wiens angsten niet zwaarder wogen dan haar vragende attitude. Maar de nadruk lag op ooit, het waren tijden nu heen gegaan, vervagen als de zon achter de horizon. Een wereld van Kou en donker achter latende in haar afwezigheid. Waar ze eerst hierheen gekomen was om te ontdekken, was het nu de jacht geweest die haar hier heen geleid had. Was het de schaarste die leaf bare met haar meebracht , die hen dwong wat verder te jagen dan normaal was. Dan zij comfortabel mee was, zo zonder Aegir aan haar zijde.  De jonge kattin vond haarzelf nu vaker in een houding van angst, dan ze haarzelf vond in blijdschap. Had moeite de schimmen van het verleden de rug toe te keren en het onzichtbare bloed van haar poten te wassen. Het bloed van zusters, mochten ze hun rust gevonden hebben in het leven na de dood. Een leven waar zij als Bloodclanners geen oog voor hadden, wat best ironisch, gegeven hoe erg de dood centraal lag onder hen. Hoe losjes er mee omgegaan leek te worden. De jonge kattin hief kort haar kop op, legde oog op de enkeling koppige sterren, die ietwat te lang vasthielden aan de lichter wordende hemel. Clankatten leken te geloven daar hun uiteindelijke rust te kunnen vinden. Een rust dat enkel gevonden kon worden door zij die haar code op het hart hadden liggen. Waar de rest dit vond? Cheriey slikte, hoelang voordat zij het antwoord had?

[CLOSED]

Brat was in de hulst van de nacht uit haar territorium vertrokken. Ze moest even haar benen strekken, om haar hoofd leeg te krijgen. Want nu, lagen haar gedachtes overal. Brat zuchtte en gleed met haar blik over het landschap heen. Ondanks dat het zwarte doek al lang gevallen was. Moest ze toegeven dat de temperatuur best aangenaam was, vooral voor deze tijd van het jaar. De donker rode kattin trok aan haar oor toen ze iemand hoorde naderen. Maar nooit had ze kunnen bedenken dat die kat in kwestie haar eigen dochter zou zijn. Haar kleine meid had haar duidelijk nog niet door gehad. Hoe dan ook kon Brat haar hart in haar keel voelen kloppen. Ze kwam hier om dat ze wist dat hier weinig katten waren. Af en toe was er wel een ziel te vinden. Maar het was grotendeels leeg. Perfect om een nacht in te spenderen. Maar het universum had iets anders gepland blijkbaar, want dit was meer dan enkel "toeval." De ex leidster was in een twee strijd met haar zelf. Moest ze haar kind benaderen? Of was het beter voor beiden als ze huiswaarts ging?

Uiteindelijk besloot ze het er toch maar op te wagen, puur om het feit dat ze Cheriey zo gemist had. En gewoon voor even haar stem wilde horen. Gewoon, nog een laatste keer. Voordat zij en Kazan dat werkelijk naar de Tribe zouden trekken en er geen kans meer zou zijn. Brat liep langzaam naar de poes toe, tot ze nog maar een paar vossenlengts van elkaar verwijderd waren. Haar ooit zo zorgelozen en nieuwsgierige meid zat nu vol met angst en onwetendheid. Dat kon ze vanaf hier al zien. En het was allemaal haal schuld. Een knoop vormde in haar maag, maar ze zette door. "Het is een prachtige nacht, vind je niet?" Murmelde ze zachtjes terwijl ze vlak naast haar dochter ging zitten. Hun vachten raakte elkaar, en Brat kon het niet helpen om haar staart om de jongere poes heen te slaan.

<sub>Het was niet bepaald wat ze voor ogen had gehad. Na het schaarse aantal keer dat ze durfde te wensen, hoopte dat haar dromen ooit werkelijkheid zouden worden, viel het toch tegen. Hoopte ze dat toen ze haar moeder op merkte, dit niet meer dan een droom was. Het had een tijdje geduurd, haar ooit zo kenmerkende geur was zoals zijzelf vervlogen, verdwenen achter de horizon. Eventjes had ze er geschrokken gestaan, bang voor wat de bosjes uit zou springen. Dacht ze even sneller antwoord op haar vraag te krijgen, uit te maken wat er na de dood op haar wachtte. Maar het feit dat het moeder lief was, deed haar nervositeit niet verminderen zoals het met haar angst had gedaan. Zat met samengespannen kaken terwijl de grote kattin haar dochter  begroette, staart om haar heen sloeg.

Cheriey huiverde, onder de uiting van liefde. Hoewel zo naar gesnakt, een herinnering aan tijden die ze miste, deed het haar niets meer dan een leegte voelen, daar door de rode kattin zelf. Een leegte die de rogue niet kon vullen met een enkele uiting van haar liefde. In een poging tot stil protest zette ze een stap van haar moeder vandaan, wierp haar blik op de sneeuw onder haar pootjes. Het duizelde haar. "N-nee" murmelde ze zachtjes, trillend. "M..mam-" haar stem kneep samen, haar ogen waterde. "H-hoe-" Aarzelend keek de young one op naar de kattin voor haar. Een kattin wiens vertrek haar gehele leven op zijn kop gezet had. Een reden vormde voor de dood van twee van haar siblings en een grote kras had gezet tussen de relatie met haar broer. Cheriey beet op haar tong om de woorden stroom te doen tegenhouden. Om al haar woeden en verdriet te doen doorslikken. Maar haar ogen, zij vertelde alles aan de oudere kat voor haar. spraken meer dan duizend woorden. Ze was bang, boos, verdrietig, er waren zo veel dingen die ze wilde zeggen. Haar nagels vonden de sneeuw onder hen alsof ze hou vast nodig had aan de grond.  "J-je" ze stamelde, stond met mond vol tanden. In haar dromen was ze zo dapper geweest. Maar hier stond ze, verblind door een liefde, onverdiend. Met hersenen die anders schreeuwde dan haar hart. Ze vermeed haar blik, keek weg.</sub>  

_{Zoals de kattin preekte over een begrip, zoals ze haar kind probeerde te overtuigen van haar oh zo moeilijke keuze. Cheriey stond enkel daar, maar dat was ook werkelijk het enige wat er van haar daar stond. Aan de grond vast genageld in een hopeloze poging vat te houden op haar plek in de wereld, was haar gedachten al geheel op een andere plek. De moeder die ooit was, stond nu ook niet meer voor haar. Er stond een wild vreemde voor haar neus. Een kattin die in plaats van haar kroost redde, hen de rug toekeerde. Waar ze eerst met gevaar voor eigen leven haar en aura het kamp uit redde, had ze hen nu voor koud weer achter gelaten. Cheriey slikte, verbrak een ijzige stilte terwijl haar ogen rustte op de sneeuw onder haar pootjes. "Voor jou?" mauwde ze zachtjes "H-het was altijd voor jou, niet waar?" Ze huiverde bij het horen van haar eigen stem. Waar deze ooit warm was geweest, vrolijk en jeugdig. Weerklonk nu enkel een ijzig verdriet. "Hard trainen, voor Mama, Moeder trots maken. " ze schudde haar kop "Het bloodclan leven als het beste dat er is achtte."de young one, inmiddels niet zo jong meer, vernauwde haar oogjes kort. Hoog in acht houden om vervolgens zelf weg te rennen. "Want, Mama, diezelfde die tegen haar eigen woord in gaat en vertrekt, die heeft altijd gelijk toch?" een zachte, ijskoude lach van ironie verliet haar keel. "Alles was altijd voor jou, om jou." ging ze verder, probeerde haarzelf van het snikken te weerhouden. "Aura dood om, voor en door jou!" ze hief haar kop op, ja Aura was dood. Verdedigde haar moeder tot de laatste ademtuig. Waar ze eerst achter haar zuster had gestaan deed het haart pijn te moeten concluderen dat haar dood, hoewel nog even cruel, fout. Voor een onnodige reden was geweest. Mama had hen verlaten! Met alle gevolgen van dien! Waar ze eert met rechte rug konden lopen, liepen ze nu met gebogen kop! Ze slikte, keek haar moeder in de ogen aan. Haar blik brandend, haar houding koud. Ze mocht het weten. "Alles voor jou, hm."}  

Ze had gesproken. Had de kattin voor haar, nee, haar moeder dat was ze niet meer. Recht in de ogen aangekeken, haar cyaan blauwe ogen waren ooit een toevluchtsoord geweest. Hadden ooit een warmte uitgestraald, nu voor Cheriey onzichtbaar. Ijs stroomde door haar aderen, angst lag op het hart. Het deed iets, ze verwachtte iets. Een reactie van pijn bij het horen van Aura's overlijden, een schok. Hoopte de spijt in haar ogen te zien, hoopte op enig teken, erkenning van de pijn die ze haar kroost had aangedaan door te vertrekken. Maar zoals Cheriey uit der slof geschoten was, veranderde ook de schaap haar houding. Toonde de Wolf die al die tijd onder haar pels gelegen had, lachend. Gierend.

Kersje, de toon die de kattin aansloeg deed de young one haar pels tintelen, haar kaken op elkaar slaan. Ze zat er niet naast, ze zat goed. Ze was de enige goede hier, had alle recht te zeggen wat ze zei. Zij was haar kersje niet meer. De vreemde sprak verder, preekte het alles voor hun te hebben gedaan, om hen sterk te maken. Als konijntje stond de young one aan de grond te genageld, terwijl de wolf haar cirkeltje liep. Speelde met haar hart. Voor even neigde ze het te geloven, wilde ze het geloven. Was de gedachten dat al het leed dat haar aangedaan was, uit de goedheid van haar moeders hart was gekomen, een mooie, zielige fantasie. Één die een hartslag verwarmde. Maar lang was het niet van duur. Hoe graag ze het ook zou willen. Aura was dood. Azazel was heen. En haar moeder bleek nooit te hebben  bestaan. Het liet haar in een pijnlijke realisatie achter. Leerde een les die ze niet had hoeven te leren, niet op deze manier. Nooit op deze manier. Ze had nooit het beste voor haar voorgehad.

Brat sprak verder, gaf haar de tijd niet verder na te denken. Wat ze verwachtte? Cheriey slikte, ze had niks van dit alles verwacht. Had niks van dit alles gewild. Hoe meer de kattin sprak, hoe duidelijker het werd. Ze stond er alleen voor. Brat stapte naar haar toe, maar Cheriey deinsde niet naar achteren. Keek met gebroken oogjes op naar de poes, de verraadster, de wolf.  Brat, een gefaalde leader, een gefaalde moeder. Cheriey beet op haar wang, proefde de ijzere smaak van bloed op haar tong terwiij ze de moeite niet deed, haar angst maskeren, het was wat haar woede voedde en haar vlam in leven hield. Wraak, het was niet het goede woord. Wraak loonde nooit, dit bewees maar weer dat moeder niet altijd gelijk hadden. Het woord dat bedoelt was, was gerechtigheid. De young one sloeg haar nagels uit, wist maar al te goed dat ze in gaf in wat de wolf van haar vroeg. Maar met verraad op het hart haalde Cheriey uit naar de grote kattin, wilde het bloed zien vloeien. Zette de woede om in kracht. Wilde de kattin voor haar laten voelen. Wilde haar pijn doen zoals ze hen pijn had gedaan. Geen wraak, nee, dit was gerechtigd. Dit was juist. Voor de eerste keer was het Cheriey, die altijd gelijk had.

Bloed volgde haar scherpe klauwen, woede sloeg om haar hart zoals de kattin voor haar ooit haar staart om haar heen geslagen had. Cheriey keek toe terwijl ze de hoofdrol in haar eigen leven had genomen, zag gerechtigdheid in het bloed dat langs de wolf haar kop stroomde. Haar kaken spande tegen elkaar op, er was veel meer bloed geweest toen Aura haar leven gaf. Dood bloedde op een ijskoude wintervloer, voor een kattin die voor geen seconde om haar leek te rouwen. Cheriey's ogen vernauwde zich, alles was voor niks! Al haar moeite, alle tijden die ze zwoegde om de kattin voor haar trots te maken. Een kattin die niet zou stil staan als zij diegene was geweest die dood was gebloed. De ragdoll poes haar overmacht in de situatie bleek echter van korte duur, brat schoot naar voren. Gaf haar dochter, nee niet haar dochter, de kans niet om weg te deinzen. Met een klap viel Cheriey op de grond, zag kort een witte flits voor haar ogen toen haar bolle kop de grond raakte. Zo snel als ze kon hief ze zich terug op haar pootjes, de haast erachter, de spanning snel te moeten zijn, zo iets zijn waar ze later met pijn op terug zou kijken. Hoe bang ze was geweest een aanval van haar  bloed eigen moeder snel te moeten kunnen ontwijken. De young one haar oogjes schoten omhoog, zag dat Brat daar enkel stond. Haar aankijkend, geen moment van spijt in haar cyaan blauwe ogen. Cheriey gromde woest terwijl modder langs haar dikke pels drupte "Zeg me dat het je pijn doet!" haar schrille stem echode over het uitgestrekte boerenlandschap. Het zou het niet goed maken, dat nooit. Maar het zou zijn wat ze verdiende, een eindeloos schuldgevoel, geen manier om het haarzelf goed te praten. Cheriey wilde het horen, Cheriey wilde het zien.  "Zeg me dat je spijt hebt!" Op trillende pootjes stapte de young one naar voren "Aura stierf voor jou!" Met iedere stap die ze zette voelde ze haar nagels in de ijskoude modder weg zakken. Voor ze deze ophief, uithaalde naar het monster. Zeg het. 

Haar antwoord, oh haar antwoord. Cheriey´s buik kromp in een, haar ogen waterde terwijl ze naar de kattin opkeek. Nee, niet kattin, dit was verre weg van dat. Wat voor haar stond was een monster, een wezen zonder moreel, zonder geweten. Waar ze zich eerder af had gevraagd waarom ze niet meer om haar dochters gaf, stond het koudere antwoord nu voor haar. Waarheid was, ze had nooit om hen gegeven. Alles draaide altijd om mama, alles. Altijd had ze gelijk, alles was voor haar. Cheriey beet op haar wang tot het naar ijzer smaakte in haar bek. Miste het grote monster toen ze haar klauwen over diens oog wilde halen. Voelde sneller dan ze kon reageren op haar akelige lach, tanden rondom haar nek. Het immense momentum waarmee de grote rode verschijning naar voren was gesprongen haalde de young one uit haar evenwicht. Ze klapte met enorme kracht tegen de verharde sneeuw onder hun poten. Een kreet ontsnapte haar terwijl ze wanhopig tegen de buik van de ex leader aantrapte, klauwen uit hulzen, tegen de buik die haar ooit beschermd en gedragen had. Met angst om te sterven op haar gedachten. Vocht ze voor haar leven, terwijl ze tanden stevig rond haar nek voelde. Was dit waar ze zou eindigen? Waar ze zou sterven? Aan de klauwen van iemand wiens naam alleen al haar bloed deed koken? En niet eens die van Orchis. Ze had zo veel liever die van Orchis. Ze wilde niet alleen sterven. Ze wilde Aegir hier hebben, bij haar, aan haar zijde. Ze wilde niet dood niet zo en niet vandaag.Ze slikte terwijl ze blind tegen stribbelde, ze geloofde het helemaal. Dart haar moeder haar zou vermoorden. Dat ze het zou kunnen, en dat zei genoeg.