[11-1-2021] Ceremonie Januari

Het was voorbij. Amberstorm voelde een raar soort rust bij die gedachte. Dit was de laatste keer dat ze hier zou staan, in het camp, omringd door haar clangenoten. Ze keek op naar Wolfstar toen hij op de rots sprong en liet toen haar blik door de menigte glijden. Voor de laatste keer zonder haat of verachting in hun ogen. De laatste minuten dat ze deel van hen was. Haar hart bonsde in haar keel maar haar botten waren kalm, geen vechtlust meer te bekennen in haar houding of haar blik. Ze had geen tranen meer over. Wolfstars woorden klonken luid door het camp en lieten een schok door de menigte glijden. Bloed ruiste in haar oren. Met haar blik zocht ze Falconpaw en Hazelpaw, maar hun ogen ontmoetten elkaar niet. En dus haalde ze diep adem en draaide ze zich om. Zoals ze zichzelf beloofd had hield ze haar hoofd hoog terwijl ze het camp uitliep. Dit was het dan. Ze was niet dood, maar voelde zich sterven. Dit was alles waarvoor ze geleefd had, haar doel in het leven, de enige reden dat ze nog ademde. Ze kon zich niet inbeelden wat Starclan nu voor haar in huis had. Ze wist niet of ze het wou weten.

Vaarwel, Windclan.

Met korte halen waste ze de brandwonde op haar tenen en pootkussentjes. Ze had Falconpaw er niet over aangesproken anagezien ze hem niet wilde storen en eigenlijk vertrouwde ze hem ook gewoon niet. Het feit dat Routnose er niet was betekende dat ze liever zelf haar medische problemen oploste. Hoe dan ook moest ze toegeven dat ze niks wist over dit soort wonden. In haar jongere jaren, toen ze nog erg close was geweest met de tabby poes, had ze haar veel aangeleerd... maar nooit was het gesprek van brandwonden opgekomen. De basis was er, maar dat was het ook. Kalm keek de rossige poes op toen Wolfstar de clan bijeen riep. Rustig bleef ze haar pootje wassen terwijl ze aandachtig luisterde naar wat de leader aan het zeggen was. Een lichte golf van wantrouw trok door haar heen toen ze zijn verhaal hoorde. Sinds hij de clan overgenomen had, had ze altijd al zo'n gevoel gehad. Ze voelde haar niet veilig met hem aan de leiding, maar haar loyaiteit aan de clan bond haar vast aan zijn woorden. Ze sloeg even geïrriteerd met haar staart waarna ze rustig verder luisterde naar de ceremonie. Even viel haar blik op de kinderen van Amberstorm en kort maalde ze over hoe dit voor hen moest zijn. Was het moeilijker om je moeder te verliezen aan starclan of aan verbannen? Voor haar was Oceanstar overleden, voor altijd weg tot ook zij haar kopje zou leggen. Maar hoe zou het zijn als ze wist dat Oceanstar nog steeds leefde en daarbuiten was? Het tipje van haar staart krulde even op toen een golf van lichte woede over haar heen trok, iude jaloezie en haat die altijd bij haar waren blijven hangen voor de grijze ex-leader. Ze had zoveel vergeven, maar de gevoelens voor haar moeder zaten diep geworteld. Ze snoof even en sprong recht, haar gewonde pootje hield ze wat van de grond en met een overhaaste pas liep ze het kamp uit. Ze moest een sprintje gaan trekken, de wind door haar pels voelen... Hoe moeilijk het ook zou zijn met maar drie poten, kon haar geen zak schelen.

Featherkit wist niet meer hoe ze het had. Ze had altijd gedacht dat ze een vredevol leven als apprentice zijnde en daarna als warrior tegemoet zou gaan, maar nu bleek het zo te zijn dat StarClan een ander pad voor haar had uitgestippeld en dat ze elke dag last zou hebben van een handicap dat niet over zou gaan. Natuurlijk zouden er middelen zijn om er beter mee om te kunnen gaan en Falconpaw had ook gezegd dat ze haar daarin konden trainen, maar het feit bleef dat ze overgevoelig was en dat ze daar dus tijdens haar gehele training last van zou hebben, dat het een stoorfactor voor de rest van haar leven zou zijn. Featherkit kreeg alleen maar hoofdpijn bij het idee dat haar leven een ware hel ging zijn en dus was ze niet bepaald enthousiast toen Wolfstar de katten bij elkaar riep. Ze volgde haar moeder met haar staartje over de grond sleurend en haar oortjes gevouwen in haar nek. De ceremonie begon met een grimmige mededeling en met een resultaat dat al gelijk heftig was voor Featherkit: er werd aangekondigd dat Amberstorm Gorsekit had vermoord en dat ze daarom verbannen werd uit de Clan. Featherkit kende zowel Amberstorm als Gorsekit niet persoonlijk, maar het verdriet dat het nieuws met zich meebracht was overweldigend en de kleine kitten neeg haar kopje naar de grond toen Hazelpaw begon te schreeuwen. “Stop…” kreunde ze onder haar adem door. Het verdriet hakte er zwaar bij haar in en Featherkit voelde een deprimerend, zwaar gevoel in haar binnenste opkomen. Alsof het niet de directe familie van Amberstorm was die bij dit drama betrokken was, maar alsof zijzelf er iets mee te maken had. Het ging volledig langs haar heen dat ze als apprentice benoemd werd en dat Harespring haar nieuwe mentor was. Ze wilde weg. Weg van de grimmige sfeer en weg van het verdriet dat de sfeer haar inboezemde. Ze kon alleen nog maar het snikken van Hazelpaw horen toen deze troost ging zoeken bij Falconpaw en strompelend zocht ze haar weg terug naar de nursery. Ze was in de war, ze was bang en ze wilde dat deze eindeloze nachtmerrie zou stoppen.

Het enthousiasme was groot bij de kitten. Vandaag was dé dag, de dag waarop ze apprentice werd en niet langer zou slapen in de nursery. Ze stond meteen paraat, klaar om te vertrekken met de andere kits. Haar oogjes blonken, zoals ze altijd al hadden gedaan. Tansykit was nu eenmaal iemand die altijd heel blij was en enorm enthousiast over alles en niets. De eerste mededeling ging nogal snel aan haar voorbij. Iemand ging weg? Uiteraard kende Tansykit de elders van ziens, had al heel wat verhaaltjes van hen gehoord, maar de connectie was er nooit echt geweest. Tansykit liet haar blik van links naar rechts gaan en trok even met haar oortje bij de drama die zich afspeelde voor haar neusje. Dit was haar dag, toch? Even leek ze haar enthousiasme te verliezen, maar dat stopte meteen toen ze haar naam hoorde. Ohboi! "Tansykit, ook jij mag jouw naam ontvangen. Jij zal vanaf vandaag Tansypaw zijn en Rabbitcharm zal jouw mentor worden. Ik vertrouw er op dat je een goede tijd tegemoet gaat." haar oogjes werden groot. Die naam kende ze, die warrior had ze recent nog gesproken. Oh, wat was ze blij dat ze de elegante warrior had als mentor. Of ze nu een tunneler was of more hunter, was haar ontgaan. Ze had haar enthousiasme gericht op de mentor die ze had gekregen. Ze keek even naar de enkele verdrietige katten, die door het eerdere event niet helemaal zichzelf waren, waarna ze naar voren stapte om haar nieuwe mentor te begroeten.