[Announcement?] Home

Acornstar was weer aan het aansterken, eindelijk, en hoewel ze liever nog een paar dagen was gebleven, kon dat niet langer. Gisteren had ze iemand aan de grens gesproken, nadat enorme rookpluimen vanuit Windclan waren gekomen. De clan had het overleefd, maar het vrat haar op van binnen dat ze er niet bij was om steun te verlenen, aan haar eigen clan. De poes slikte, verscheurd tussen haar verantwoordelijkheden en een schuldgevoel dat als een steen in haar maag lag. Toch had ze de knoop doorgehakt; ze moest gaan. Daarom had ze met Acornstar overlegt en ook haar nieuwe leerlingen het verteld... Oh Pepper en Newt, haar meisjes, nu moesten ze opeens zonder haar. Het liefst had ze ze gewoon mee genomen, zodat ze voor altijd naast hen kon slapen. Maar dat zou alleen maar egoïstisch zijn, dit was misschien niet haar thuis, maar wel dat van hun. Routnose zuchtte en probeerde haar nervositeit te verbijten, waarna ze wat onhandig op de rots klom. Oh bah, het voelde helemaal niet goed om op de plaats van Acornstar en Settleddust te staan. Liever had ze het de leader laten doen ook, maar ze waren samen tot de conclusie gekomen dat ze het beter zelf kon doen. De Shadowclan leader was aan het genezen, maar had alle rust nodig die hij kon krijgen. "B-beste Shadowclan," het was niet de normale opening, maar zij was ook geen leader of deputy. Sterker nog, ze was niet eens van Shadowclan. Oh help. De meeste katten leken haar nog niet door te hebben, en dat was eigenlijk niet zo gek met haar zachte stem en kleine postuur. Ze schraapte haar keel om aandacht te krijgen en verhief haar stem een beetje om boven het geroezemoes uit te komen. "Zou ik jullie aandacht mogen?"ze ging staan en toen weer zitten, helemaal niet op haar gemak onder de aandacht die ze zelf vroeg. "Uhm, het goede nieuws is dat Acornstar beter aan het worden is. De medicatie die ik heb gegeven werkt, dus dat is fijn..." oké, hoofd er bij houden. "Het mindere nieuws is, nuja, z-zoals sommige misschien wel hebben gemerkt kwam er rook van Windclan gebied... Ik ben daar dan nodig, en zal terugkeren naar mijn eigen clan," er stond een sombere en vermoeide blik in haar ogen. Waarom moest alles mis gaan? Was dit haar straf? Maar waarom moesten andere katten er dan ook onder lijden..? "Waterpaw en ik hebben Newtpaw en Pepperpaw alles geleerd dat we konden, en ik heb geen twijfels dat ze geweldige medicine cats van Shadowclan zullen zijn." haar ogen vonden de twee meisjes en haar blik verzachtte wat. Ze was zo trots op ze. "Ik, ehm, ik wil jullie heel erg bedanken voor de gastvrijheid. En, ehm, dan zal ik nu naar huis gaan, bedankt voor jullie aandacht en tot de volgende gathering," ze gaf nog een knikje als om haar eigen woorden te bevestigen en sprong toen van de rots af. Het was tijd om naar huis te gaan


Dit speelt zich af voordat Twistedheart verdwijnt en Northernfaith sterft! Je bent welkom om Routnose uit te zwaaien of laatste vragen te stellen.

Iedereen had de rook geroken. Het was als een donkere sfeer, die niet alleen over Windclan heerste, maar over het hele woud. Het was dan ook niet helemaal een verrassing dat de Windclanner in hun kamp graag naar huis zou willen gaan. Settleddust was bijna gewend geraakt aan de aanwezigheid van Routnose. Ze was ontzettend vriendelijk en behulpzaam, en ze paste hier bijna thuis. Zo goed ging ze mee in de sleur, alsof ze een onderdeel van de machine was. Maar ergens wist iedereen het dat het tijdelijk was. Dit betekende ook dat Pepperpaw en Newtpaw er vanaf vandaag alleen voor zouden staan. Hij keek naar de poes die vertelde dat ze zou gaan en hij glimlachte met een dankbare blik. Hij wist niet hoe hij haar ooit kon bedanken. Zonder haar hadden ze een groot probleem gehad. Eerst sprak Acornstar, even hun in de spanning houden dat ze Routnose gevangen zouden houden, maar hij sprak verstandig dat hij warriors met haar mee zou sturen. Settleddust gniffelde even. Daar zou Windclan vast ook weer gelukkig mee zijn. Hij zag al snel dat Pepperpaw afscheid nam van haar mentor. Het zou moeilijk voor haar zijn, hij wist dat ze het lastig vond. Gelukkig was Routnose nooit echt ver weg. Settleddust liep even naar het tweetal en zette toen ook een stapje dichterbij. ‘Ik weet niet hoe we je ooit genoeg kunnen bedanken. Wat je voor onze clan hebt gedaan.. We hadden het onmogelijk zonder je gekund,’ miauwde hij met een vriendelijke glimlach. Zijn blik ging eventjes naar Pepperpaw die de tranen in haar ogen had staan. ‘Je bent altijd welkom,’ voegde hij er nog aan toe. Natuurlijk hadden medicine cats andere regels, maar toch.. Ze had zo lang in hun kamp gewoond, wie weet zou ze haar apprentices ook wel een beetje missen.

Het was natuurlijk wel te verwachten, maar Bluepaw vond het alsnog niet leuk. In de korte tijd dat Routnose er was geweest had Bluepaw een goede indruk van haar gekregen, hun gesprekje was in ieder geval erg in de smaak gevallen. Ze wist dat haar vader ook wel meer dan eens met de Medicine Cat omging en hoewel ze daar eerst een beetje jaloers om was geweest, of een beetje achterdochtig, had ze er toch mee om leren gaan. En hoewel ze wist dat ze natuurlijk haar eigen Clan had om te zijn die nu blijkbaar ook problemen leek te hebben vond ze het niet heel leuk. Maar goed, er was weinig aan te doen, dat wist zij ook.

Aan alles kwam altijd een einde. En zo ook aan Routnose's aanwezigheid in Shadowclan. Het was bitter sweet, merkte de kater op. Een zachte glimlach zijn kop sierend toen de Medicine cat haar vaarwel zei. Hij had zeker genoten van haar gezelschap, had haar met alle liefde geholpen. Vond het toch wel jammer dat het erop zat nu. Maar goed, de poes was niet dood, zeker niet. En zou vast behoorlijk blij zijn verder van het stinkmoeras te kunnen zijn. Thuis zijn, de plek waar haar hart lag. Met dezelfde glimlach als eerder stapte hij haar richting in toen ze  eenmaal van de rots af was gesprongen. Gaf eerst de belangrijke katjes de tijd om haar vaarwel te zeggen, te bedanken. Voor hij zelf zijn mond opende, haar vriendelijk aankijkend. "Erg bedank voor alles wat je voor ons gedaan hebt Routnose" Mauwde hij, zijn stem warm, oprecht. "Het was me eer uw gids en bodyguard te mogen zijn" voegde hij er snel met een knikje aan toe, ja, dat was het geweest.

Snel genoeg kwam Acornstar toch aan lopen. Kort trok ze met haar oor en wilde hem eigenlijk terug naar zijn nest sturen. Toch slikte ze haar woorden in, al bedacht ze vermoeid dat Acornstar misschien maar gewoon Mulestar zou moeten heten, hij was iniedergeval er koppig genoeg voor. Zijn eerste woorden grepen haar bij de keel en ze wilde al tegenstribbelen, toen hij zijn zin afmaakte. Opgelucht zuchtte ze en keek hem dankbaar aan. "B-Bedankt, maar misschien is het beter als ze me alleen tot de grens brengen - ik, ehm, ik weet niet hoe fijn Wolfstar het nu vindt om katten van een andere clan over te hebben," ze had haar stem wat verlaagd omdat het vooral voor zijn oren was bestemd. Zijzelf zag niet zoveel in de akkevietjes tussen clans, maar ze kon begrijpen dat Wolfstar misschien niet wilde da Shadowclan meteen wist hoe hun territorium er aan toe was. Mogelijk waren er katten gewond, twee vreemden waren op het moment mogelijk niet de beste.
Het was Pepperpaw die hun gesprek even onderbrak toen ze haar kopje tegen aar borst liet leunen. Routnose neusde tussen haar oren door en sloeg haar staart kort spinnend om het rossige meisje. Even sloot ze haar ogen en haalde diep adem, de vertrouwde geur van Pepperpaw in haar neus. "Oh meisje, ik jou ook," murmelde en met vochtige ogen keek ze haar aan. "Ik ben trots op je. Op jou en op Newtpaw, Shadowclan heeft geluk met jullie, " ze wilde haar gewoon optillen en meenemen. Haar, Newtpaw, Flutterpaw, en alle andere katten waar ze een band mee had opgebouwd in de maanden dat ze hier was. Het was niet haar thuis, maar had ergens toch dat gevoel. Toen Settleddust haar dan ook vertelde dat ze hier altijd welkom was, glimlachte ze warm en breed. "Alsjeblieft, ik zou het zo nog een keer doen," wuifde ze zijn woorden weg met een ongemakkelijke lach. "Je weet me te vinden als het nodig is," ze keek hem even aan om te laten weten dat ze haar woorden meenden, toen er plots iemand anders zich tegen haar aan drukte. "Oef!" pufte ze wat verrast toen ze de gestreepte vacht van Flutterpaw zag. Ook hij kreeg een warme omhelzing "Hey Flutterpaw," ze gaf de jongen een troostende lik over zijn bol. "Hou je taai kleine man, iedere dag is wat beter dan de vorige," fluisterde ze in zijn oor, hopend dat hij het geluk zou vinden wat hij verdiende. Ze wenste dat ze hem kon helpen om dat te zoeken, maar ze moest terug. Dat had ze altijd al geweten, en iedereen hier ook. Haar lichte vacht en kleine, dunne postuur was stak zo af tegen iedereen hier. Ze was een gast en een vriend, maar geen Shadowclanner. Toch begon het met ieder lief woordje dat iedereen tegen haar sprak moeilijker te worden. Het besef dat ze hen zou moeten missen kneep haar keel wat dicht en maakten haar ogen vochtig. Toen ze knipperde zag ze Bluepaw en Bluejay voor zich. Nogmaals knipperde ze, en ze kon zich wel voor de kop slaan - nu pas realiseerde ze zich dat ze vader en dochter waren. Het klonk zo logisch en ze voelde zich stom dat ze die connectie niet eerder had gelegd, oh oh oh. Een glimlach kwam op haar gelaat en ze kwam overeind. Zonder er echt over na te denken omhelsde ze de kater als laatste, voordat ze zich besefte dat dat allicht wat ongepast werd. In haar eigen clan was ze dat zo normaal met vrienden, maar misschien was het hier niet het slimste idee. Ze voelde haar hoofd warm worden. "Ehm, graaggedaan Blue," sprak ze met een ongemakkelijke lach. "Ik bedoel, bedankt. Voor alle hulp," even glimlachte ze ook naar zijn dochter, waarna ze zich tot de rest van de katten richtte. Het ontroerde haar. "Bedankt voor alles, wens Shadowclan het allerbeste," één laatste maal raakte ze ieders neus aan, waarna ze met een brok in haar keel besefte dat het nu echt tijd was om te gaan.