Infected mind

Haar gezicht kwam regelmatig voorbij, of het nou in zijn kop was of omdat ze op bezoek was geweest. Hij was echter weg geweest. Ver weg. Af en toe kwam hij bij, ziek en zwak, net sterk genoeg om te kunnen drinken en een hapje naar binnen te werken. Hij was mager, zijn vacht was dun en dof en zijn ogen hadden al hun glans verloren.

Het was begonnen met een vergiftigde prooi. Het had hem ziek gemaakt en zijn weerstand verwoest. Toen het weer ook nog eens kouder was geworden en hij nog niet volledig hersteld was, kreeg hij whitecough en whitecough werd greencough. Hij sliep meer dan dat hij wakker was. Soms was hij zo ver weg, dat het leek alsof hij in een coma was beland, maar dat was niet het geval. Zijn lijf was aan het vechten. Hij was aan het vechten. Vechten voor zijn leven. Vechten voor zijn familie. Zijn kittens die nu bijna apprentice werden. Hij had ze nauwelijks zien opgroeien.

Crystalstar was haar naam. Maar alles was zo snel gegaan dat hij haar nog regelmatig Crystalshell noemde. Hij was in de war en vergat soms zelfs dat hij vader was. De vergiftiging, de infecties, ze hadden met zijn geheugen geknoeid, met zijn kop. Wat was echt? Wat was nep?
De ooit zo sterke Smokegaze was nu niets meer dan een ellendige hoop zwakte. Maar hij wilde er voor zijn partner zijn, voor zijn familie. Zijn familie. Zijn alles. Zijn kracht.

Een koude bries drong de medicine cat den binnen en liet hem huiveren. Hij opende zijn glansloze ogen en staarde om zich heen. Hij huiverde opnieuw en krulde zich wat strakker op in zijn nest. Zijn snoet had hij verstopt in zijn staart terwijl hij naar voren keek. Zwak. Hij voelde zich zwak en ellendig. Wanneer de medicine cat kwam om voor hem te zorgen schaamde hij zich. Hij was niet meer wie hij was en hij was bang dat diegene voor altijd verloren was. “Hoe kan ik voor mijn familie zorgen..?” Klonk zijn hese stem, zachtjes tegen zichzelf terwijl hij weer zijn ogen sloot. Hij zag zijn kittens voor zich, maar ze waren nog klein, net met hun oogjes geopend in zijn gedachten. Dat, terwijl ze bijna apprentice zouden worden. Hij had gefaald.

Tag: Smoke's fam

Ze had met leden ogen toegezien hoe haar tweede mate afbrokkelde zoals haar eerste liefde gegaan was. Creamyfrost was sneller weggezakt in zijn ziekte, maar Crystalstar voelde toch een diepe vergelijking met het lot van Smokegaze. Elke keer dat ze hem bezocht zag ze dat zwakke gelaat, die eens zo krachtige gestalte die tot zo weinig verminderd was. Ze praatte met hem, maar veel van hém zag ze niet. Ze had bijna elke dag rapport gebracht over de situatie, over de kinderen, over haar dag. Ze vroeg zich af of hij er iets van meegekregen had. Maar Crystalstar had haar mate nooit opgegeven, ze was langs blijven komen, had haar ogen nooit laten afdwalen naar een andere kater en hield ergens de hoop dat hij zou herstellen. Toch bad ze elke dag tot Starclan voor een herstel of een genadig einde, zijn ziekte duurde al zo lang voort, hij werd zo lang gestraft voor iets wat Crystalstar nooit zou begrijpen. Onbewust had deze situatie toegevoegd aan haar verandering, het was moeilijk om zichzelf uit te balanceren als ze ook nog eens bang moest zijn voor de gezondheid van haar geliefde.

Vandaag weer zat de grijze kattin naast haar zwakke mate, die onrustig sliep. Ze had zijn vacht met liefkozend halen gladgestreken en even haar kop tegen zijn schouder gelegd terwijl ze hem vertelde wat er de afgelopen dag had plaatsgevonden. Daarna was ze slechts stil bleven zitten, en had ze hem bekeken. Het was hem nog steeds, nog steeds degene, de enige, die haar hart veroverd had. Ze hield nog steeds van hem, meer dan van wie ook. Terwijl ze daar zo stilletjes zat viel Crystalstar in een lichte slaap, het waren zulke vermoeiende dagen geweest.. De koude bries deed haar langzaam haar ogen weer openknipperen, en ze zag direct dat Smoke er ook door getroffen was. Hij kon haar niet zien, ze zat aan zijn zijde, maar ze wist dat zijn ogen even open waren geweest. De zin die ze hees uit hem hoorde komen brak Crystal's hart. Hij gaf zichzelf de schuld. De kattin boog zich voorover, hopend dat hij nog steeds wakker was, en liet haar tong zachtjes over de vacht tussen zijn oren gaan, waarna ze fluisterde: "Je bent niet vergeten, Smoke.. Niet door mij, en niet door de kinderen."

Hij had het kunnen weten, hij had kunnen weten dat het dier niet goed geweest was, het konijn die hij toen had gevangen. Het konijn had er ook niet goed uit gezien. Honger had zijn geweten overgenomen, waardoor hij blind was geweest voor de realiteit. De realiteit had later die dag toegeslagen, toen zijn buik pijn was gaan doen en hij midden in het kamp was gaan braken. Vanaf dat punt was het snel gegaan. Hij had het kunnen weten.

Hij gaf zichzelf de schuld. Door zijn verblinding had hij de verkeerde keuze gemaakt, een keuze waardoor hij geen vader had kunnen zijn van zijn kittens. De belangrijkste moons waren hem afgenomen. Hij had geen goede partner kunnen zijn, hij had Crystalstar niet kunnen steunen tijdens het opvoeden van hun jongen. Zo voelde het. Zo was het in zijn kop. Gefaald. Alles wat hij wilde was voor zijn familie zorgen. Alles wat hij ooit had gewild was een vader zijn, een partner. Hoe kon hij die rol vervullen als hij lag weg te rotten in de Medicine Cat Den? En hoe kon hij positief blijven als dagen voorbij gingen waarin hij soms niet eens wist waar hij was en wie hij was?

"Je bent niet vergeten, Smoke.. Niet door mij, en niet door de kinderen." Hij hoorde haar stem en haar stemgeluid deed hem goed, maar wakkerde ook een gevoel van schaamte aan. Zijn ogen gingen weer open. Hij vertrouwde het wakker zijn niet, hij vertrouwde de realiteit niet. "Ben ik wakker?" Vroeg hij daarom ook. Zijn miauw klonk schor en schaamte reflecteerde in zijn ogen terwijl hij dat vroeg. Zijn blik was kort op haar gericht, waarna hij deze afwende. Maar hij moest het vragen, want hij wilde het zeker weten.

Zijn moeder was al dood geweest voordat ze elkaar echt hadden ontmoet, en Crystal moest haar plaatsvervanger opvolgen. Ze hadden die eerste nacht, tijdens een gedeelde wake, samen doorgebracht en elkaars warmte opgezocht tegen de kilte van de duisternis. Toen al had iets in haar beseft dat dit degene was voor wie ze haar onafhankelijkheid aan de kant mocht schuiven. Voor hem had ze Creamyfrost losgelaten, haar oude liefde ten ruste gelegd. En een moon later hadden ze zich écht aan elkaar gebonden. Ze keek hem aan. Het vuur was uit die prachtige oranje ogen verdwenen, maar het was nog steeds zijn blik. Hij vroeg of hij wakker was. Crystalstar zuchtte even, de ziekte had hem zo ver aangetast, het leek wel of zijn gedachten permanent bewolkt waren. "Je bent wakker, liefde. En ik ben er. Hoe voel je je?" Zachte woordjes, een liefkozende blik. Ze drukte haar neus kort tegen zijn wang en zuchtte. Ze hield zoveel van hem, en wilde dat hij terug kwam.

Het luchtte hem op om te horen dat hij wakker was, daardoor voelde hij haar aanwezigheid meer en toen ze haar neus tegen zijn wang aan drukte en hij dat voelde, wist hij ook zeker dat hij wakker was. Nu glimlachte hij kort, maar zijn ogen lachte niet mee. Schaamte. Juist omdat hij echt wakker was, er even echt bij leek te zijn met zijn kop, schaamde hij zich nog meer, omdat hij zich realiseerde hoe hij er bij was, dat hij had gevraagd of hij wakker was, omdat hij het zelf niet zeker kon weten zonder bevestiging. Hij was aanzienlijk lang stil na haar woorden, want de vraag die ze had gesteld kwam pas later binnen. Hoe voelde hij zich. "Ik weet het niet," antwoorde hij dan ook. Hij wist het wel, maar hij wist niet hoe hij het moest verwoorden. Rechtstreeks zeggen dat hij zich schaamde? Dat hij zich zwak en waardeloos voelde? Dat hij zich leeg voelde? Hij wilde de oude zijn, tegelijkertijd was die wil er ook niet. Misschien had hij een simpele trap onder zijn kont nodig. Misschien moest hij accepteren hoe het was, zodat hij vanuit daar terug naar zichzelf kon komen, kon genezen. Waar was zijn wil om te vechten? "Hoe... gaat het met jou?" Vroeg hij vervolgens, zacht maar oprecht. Hij wilde het weten en hoopte dat het goed was.

Een glimlachje was wat ze kreeg voor haar tedere behandeling, en Crystalstar was er blij mee. Het was niet zoals hij eerder had geglimlacht, voor zijn ziekte, maar het toonde vooruitgang. Hoe het met hem ging leek Smokegaze echter niet te weten. Zijn ontwijkende blikken en de bijna schuldige ogen vertelden haar dat hij zich diep schaamde. Dat deed pijn, want zij was juist enorm trots dat hij er nog steeds was, dat hij nog steeds de moeite deed om zijn ogen te openen en haar aan te kijken na zo lang niet zichzelf te zijn geweest. "Het gaat.. Ja, goed eigenlijk." Fluisterde ze terwijl ze zich naast hem in het nest liet vallen en haar voorpoten voorzichtig om zijn hals sloeg. "Ik ben blij je stem weer te horen." Zoals altijd was al haar hardheid verdwenen als ze met Smokegaze was. De grijze kattin begroef haar snoet in zijn schouder en snoof zijn bekende geur op. "Ik wilde Shrimppaw vragen of je verplaatst kan worden naar mijn den.. Dan zien we elkaar wat vaker.." Fluisterde ze, met een bekend warm gevoel in haar borst.

Ze antwoorde eerlijk, wat de kater goed deed. Hij wilde dat het goed ging met haar, met of zonder hem. Zij ging verder met haar leven, haar taken als leider en dat was iets wat hem toch het nodige licht gaf in zijn huidige, donkere situatie. Ze kroop bij hem in zijn nest en Smokegaze zocht warmte in haar bijzijn. Ze legde haar poten voorzichtig om zijn hals heen en Smokegaze verschoof met moeite dichter tegen haar aan. Het kostte hem veel kracht om zichzelf te verplaatsen in een andere houding en dat was te horen aan zijn ademhaling, maar hij slaagde er in.
Ze was blij zijn stem weer te horen. Hoe lang was dat geleden dan? Voor zijn gevoel hadden ze de dag er voor nog gesproken, of was dat een droom geweest? De volgende woorden deden hem goed, toen ze zei dat ze Shrimppaw wilde vragen of hij naar haar den verplaatst kon worden. "Als Shrimppaw dat goed vindt..." miauwde hij dan ook zachtjes. "Ik mis je... Ik mis de kittens..." fluisterde hij vervolgens. "Vertel me over hun?"

Oh, wat had ze zijn warmte gemist. Maar héél even hadden ze samen van de privacy van het leader den kunnen genieten. Toen moest zij naar de nursery en kort daarna was hij bij haar weggerukt. Maar nu zou ze hem terugbrengen, ze zou de zorg die hij nodig had laten komen en ervoor zorgen dat hij haar weer elke avond tegen zich aan kon drukken. Smokegaze verplaatste zich naar haar toe, en hoewel het hem moeite koste, lukte het hem wel. Hij vroeg naar de kittens en Crystalstar's zeegroene ogen glinsterden een beetje van gelukkige tranen. "Je dochters zijn prachtig, Smoke. Mousekit is nog steeds verlegen en gevoelig, maar een enorme lieverd. Thistlekit is nog haar rebelse zelf. En Tearkit heeft de grootste fantasie die je je kan inbeelden.' In haar ogen drie perfecte kleine warriors. "Ze zijn regelmatig langs geweest, maar ik wil ze niet dwingen hier dagenlang stil te zitten. Ze vermaken zich kostelijk in het kamp, ten koste van mijn loyale warriors." Grinnikte ze zachtjes.

Drie dochters. Hij had drie prachtige dochters. Elk moment dat hij het gevoel had er bewust bij te zijn ging hij hun namen bij langs. Mousekit, Thistlekit en Tearkit. Alle drie waren ze vernoemd naar familieleden. Over een moon zouden ze apprentice worden en wat wilde Smokegaze graag bij de ceremonie kunnen zijn. Crystalstar vertelde hem hoe Mousekit nog altijd het verlegen en gevoelige poesje was en dat ze een enorme lieverd was. Dat geloofde Smokegaze zeker. Hij sloot zijn ogen en probeerde de kitten voor zich te zien. Ze was grijs met wit en klein. Hij zag haar kleine, tedere gestalte met gesloten ogen en een pluizige vacht. Het kostte hem moeite om het beeld voor zich te krijgen van hoe ze nu was. Wanneer had hij haar voor het laatst gezien? Vast recent, maar hij herinnerde het zich niet meer. Datzelfde gold voor zijn andere dochters. Thistlekit, in tegenstelling tot Mousekit, een rebels poesje met een aanwezig karakter. Al groot en sterk kwam ze op de wereld, een echte warrior. Dan is er Tearkit, vernoemd naar zijn vader, fantasierijk, zei Crystalstar. Zij is slank gebouwd en zal een veelbelovende zwemmer zijn. "Ik hoop dat ik bij hun apprentice ceremonie zal zijn..." miauwde hij. "Mousekit verdiend een warrior die haar zal uitdagen, maar ook geduldig is, zodat ze uit haar schulp komt. Ze is slim en heeft waarschijnlijk veel in te brengen," murmelde hij zacht. Praten kostte hem veel energie, maar hij wilde het uitspreken. "Thistlekit heeft een sterke warrior nodig, die haar zal pushen om het beste uit zichzelf te halen... ze is een strijder..." vervolgde hij. Zijn ogen begonnen te stralen wanneer hij aan zijn dochters dacht. Het liefst wilde hij zelf de mentor van Thistlekit worden en bij die gedachten verdween die glans en sloegen zijn ogen weer naar de grond. "Tearkit," herpakte hij zichzelf. "Verdiend de beste zwemmer uit de clan, zij zal de clan voorzien veel vis," vervolgde hij. Vervolgens bleef hij stil en sloot hij zijn ogen weer. Voor een moment viel hij weg, waarbij een diepe, rasperige ademhaling te horen was. Zijn longen waren enorm aangetast, dat was te horen.

Het opvoeden van de drie was moeizaam gegaan, het waren drukke moons geweest en als leader had ze niet veel meer kunnen verwachten. Maar Crystalstar was er elk open moment voor hen geweest, had geprobeerd veel invloed op hen te hebben en was toch wel écht hun moeder geweest. Dit gold nu niet voor Smokegaze, wat erg moeilijk voor hem moest zijn. Maar toch, in zijn hart was hij nog steeds in alles hun vader, dat was wel te merken aan hoe hij over ze sprak. Ze glimlachte toen de kater opnoemde wat voor mentoren ze voor zijn dochters wilde hebben. "Heb jij even geluk dat je lieftallige mate ervoor kan zorgen dat al je wensen werkelijkheid worden." Miauwde ze, alvorens ze met haar ruwe tong zijn nekharen gladstreek. Die opgewondenheid, het was prachtig om te zien, zo levendig was hij vanaf zijn opname niet meer geweest. Er weerklonk vuur in Smokgaze's ruwe stem, zelfs als het nog heel ver weg was. "Wil je even proberen te zitten?" Vervolgde ze toen hoopvol. Dat was de laatste tijd bijna helemaal niet meer gebeurd, maar het zou toch prachtig zijn als hij nu..

Zijn ademhaling bleef rasperig. Het enige wat hij nog meekreeg was dat Crystalstar er voor zou zorgen dat hun kittens de mentoren kreeg die Smokegaze voor hun kittens wilde hebben. Dat deed hem goed. Zo kon hij toch nog een aandeel hebben in de opvoeding van hun kittens. Ja. Zijn bewustzijn haperde en zijn ogen vielen dicht. Zijn spieren verslapte, zoals gebeurde als iemand in slaap viel. hij lag zwaar tegen zijn partner aan een zijn ademhaling was diep en rasperig. Wakker zijn koste hem nog veel energie en hoewel hij niet meer ziek was, was hij nog maar aan het begin van zijn herstel en had hij nog een enorm lange weg te gaan. Haar voorstel om te gaan zitten was in het niets gevallen. Zijn ademhaling werd wat rustiger, met af en toe een zware zucht. Hij was er nog lang niet.

Maar het mocht niet baten, en met een zucht hoorde Crystalstar aan hoe haar mate's ademhaling weer regelmatiger werd. Ze voelde zijn gewicht zwaarder tegen haar lichaam aandrukken nu hij zichzelf niet meer ondersteunde. Haar hoop was te groot geweest. Ze troostte zichzelf met de gedachte dat hij wel tegen haar gepraat had, dat hij haar zo had laten weten dat hij zichzelf nog lang niet gewonnen had gegeven. Hij had nagedacht over zijn dochters en had haar aangeraakt. Het was allemaal al een vooruitgang. Toch vond de leader het lastig om de teleurstelling van zich af te zetten toen ze zijn gesloten ogen zag. Zo voorzichtig als ze kon maakte de kattin zich weer los van haar mate en stond ze op. "Rust, Smokegaze.. Binnenkort ben ik er weer." Fluisterde ze tegen hem, terwijl ze langzaam overeind ging zitten en op hem neer keek.

Dit was het meeste wat Smokegaze van zichzelf had gegeven in tijden. Hij had gesproken, hij had geglimlacht, hij had haar aangekeken en aangeraakt. Maar het kostte hem enorm veel energie. Stap voor stap zou hij er wel komen, tenminste, dat hoopte hij. Het zag er nog onzeker uit. Zou hij de oude weer worden? Zou hij voor altijd zo blijven? Was het einde dan toch daar? Dat laatste was geen optie. Crystalstar bewoog en maakte zich los van zijn lichaam. Hierdoor kwam de kater toch weer een beetje bij bewustzijn. Zijn ogen flikkerde kort open. "Ik hou van je..." klonk er vaag tussen zijn lippen door. In de verte hoorde Smokegaze haar stem. Was ze teleurgesteld? Een kleine traan ontsnapte tussen zijn gesloten oogleden vandaan, rolde over de vacht van zijn wang het mos in. De traan liet een donkere spoor achter, maar zijn lippen vormde toch een kleine glimlach. Hij had hoop mogen voelen deze dag en dat was meer dan wat hij de afgelopen moons had ervaren.

Nog één keer hoorde ze zijn stem, en hij zei het mooiste wat ze gehoord had, hoe simpel het ook was en hoe vaak ze het ook al gehoord had. Hij hield van haar, nog steeds en zelfs in deze halve staat van bewustzijn. "Ik hou ook van jou, Smokegaze." Fluisterde ze, en ze voelde hoe er bij haar ook tranen los kwamen. Ze knipperde ze snel weg en stond op. Ze moest weer aan het werk, straks zou ze terug zijn en weer bij hem gaan zitten. Crystalstar draaide zich om met een zwaar hart maar hield de hoop vast dat hij zou herstellen.

[Topic uit]