Did it to myself

Het was alweer een hele tijd sinds hun laatste gesprek toen hun ogen elkaar ontmoetten. Hij zat aan de zijkant van het kamp een beetje te observeren en had iets te lang naar haar gestaard. Shit, nu leek het vast alsof hij haar altijd begluurde, terwijl hij geen ene reet om haar gaf. Ze kon net zo goed lucht zijn. Zoveel zag hij haar staan. Ondanks de geniale zelfanalyse brachten zijn poten hem toch weer bij haar. "Hallo uhh, Ebbo." Hij had nog getwijfeld over hoe hij haar moest noemen, maar besloot voor een goeie oude bijnaam te gaan. De laatste keer dat ze elkaar spraken had ze recht door hem heen gekeken, en hij had naar haar gesnauwd. Of hij daar nog iets mee moest doen wist hij niet precies.

[Ebbo]

Ebonypaw voelde zich ongemakkelijk, ook al zou ze dat nooit hardop toegeven. Niet omdat ze zag vanuit haar ooghoeken dat Hermitpaw naar haar aan het kijken was, maar omdat Crystalstar haar Grimestripe als mentor had gegeven de afgelopen ceremonie. Ze had bepaalde verhalen over hem gehoord en wist dat hij een behoorlijk temperament kon hebben. Ze was zelf ook wel pittig van karakter en was er dus vrij zeker van dat ze zich aan hem kon levelen als hij boos op haar zou worden, maar het was geen prettig idee dat ze een mentor gekregen had die om veel snel boos kon worden. Ze liet haar blik lichtelijk verward naar opzij glijden toen ze een beweging vanuit haar ooghoeken zag en perste kort haar lippen op elkaar toen ze zag dat het Hermitpaw was. Sinds hun laatste gesprek hadden de twee niet veel meer met elkaar gesproken en Ebonypaw wist niet goed hoe ze zich over hem moest voelen. Ze trok dan ook met haar oortje toen hij haar haar bijnaam gaf, maar ze merkte op dat het haar niet meer zo dwarszat als de eerste keer dat hij het had gesproken. Het was… het was iets wat bij hem paste en bij hem alleen. Ze kon er haar poot niet goed op leggen en ze wilde er ook niet te veel over nadenken, dus deed ze dat dan ook niet. “Hermitpaw,” zei ze op een rustige, koele toon en ze richtte haar groene blik op hem. “Kan ik je soms ergens mee helpen?”

Ze deed alsof er niet iets heel raars tussen hen gaande was en iets daaraan irriteerde hem. Hij was niet bepaald het type om zijn problemen te negeren en zij zat duidelijk anders in elkaar. "Maak je een grapje?" Vroeg hij, zijn hoofd licht gekanteld. De manier waarop ze zijn naam had uitgesproken deed hem denken aan hoe andere clans dat deden. Het was een subtiel, maar absoluut teken van vijandigheid. "Je weet dat ik toen niet serieus was toch?" Er verscheen een schaapachtige grijns op zijn gezicht. Dat was een leugen, maar het zou de spanning tussen hen vast wat opklaren.

“Zie ik eruit alsof ik een grapje maak?” vroeg ze op een directe toon terwijl ze een gezicht trok alsof hij naar haar idee beter moest weten. Ze wiebelde met haar oortjes toen hij zei dat hij niet serieus was de vorige keer dat ze elkaar gezien hadden en een ongemakkelijk gevoel nestelde zich in haar binnenste. Wat moest ze hier nu weer mee? Ze had gedacht dat ze de kater niet meer zou zien nadat hij haar had afgesnauwd, maar hier was hij opeens weer. En hij maakte de al gecompliceerde zaken niet bepaald gemakkelijker voor hun beiden. “Hermitpaw,” zei ze op een zachte toon, gevolgd door een nog zachtere zucht. “Wat wil je toch van me? Het ene moment vraag je om antwoorden, het volgende moment snauw je me af en nu ben je weer hier. Als er soms een standpunt is dat je duidelijk wilt maken, dan mag je het me nu zeggen. Ik heb geen tijd voor spelletjes.” Ze wist dat ze direct was en dat het hem misschien wel kwaad op haar zou maken, maar ze was eerlijk en dat was een attribuut dat niemand van haar af zou kunnen nemen. Ook Hermitpaw niet.

Ze was ook geen makkelijke. Half onder de indruk, half gefrustreerd staarde hij haar even aan, zoeken naar de juiste woorden. Als nu nog niet duidelijk was dat hij het goed probeerde te maken dan was dat wel erg irritant. Hij had namelijk geen zin om het expliciet uit te spreken. Maarja, dat zij geen social cues kon lezen was geen makkelijk oplosbaar probleem. "Ik denk dat we verkeerd zijn begonnen." Was waar hij uiteindelijk op kwam. Dat was precies hoe het was. Zij had onterechte en verkeerde dingen over hem aangenomen en hij had misschien niet zo moeten snauwen. Misschien.. Hij moest toegeven dat hij ergens wel waardering had voor haar standvastigheid. In dat opzicht leken ze verrassend veel op elkaar.

Ebonypaw bleef Hermitpaw afwachtend aankijken, niet bepaald onder de indruk zijnde van de gezichtsuitdrukkingen die zich verplaatsten over zijn gelaat binnen de enkele seconden dat hij geen antwoord gaf. De zwart-witte poes keek hem wat droogjes aan toen hij uiteindelijk zei dat ze verkeerd waren begonnen, maar gaf een knikje. “Te beginnen met die vreselijke bijnaam die je me geeft,” sprak ze met een zucht, al kropen haar mondhoeken wel kort omhoog nadat ze het gezegd had en kon ze de lichte twinkeling in haar groene ogen niet onderdrukken. Ze schraapte echter haar keel en probeerde streng te blijven kijken. “En dan dat je zei dat niemand me mocht, dat was ook niet echt aangenaam om te horen.” Ze onderdrukte een zachte zucht. “Maar ik neem aan dat ik het ook niet goed aanpakte, dus…” Een kleine glimlach kroop om haar lippen en ze draaide haar lichaam volledig naar hem toe zodat ze elkaar konden aankijken. “Hallo, mijn naam is Ebonypaw. Wie ben jij?” grinnikte ze.

Tot zijn verbazing gaf ze toe en nam ze zijn "excuses" aan. Uit beleefdheid liet hij haar uitpraten, al wilde hij na elke zin commentaar leveren. Dat deed hij dan toch wel weer voor haar, zich inhouden. "Goed, Ebonypaw.." Begon hij met twinkelende oogjes. Als ze geen Ebbo genoemd wilde worden dan was dat haar verlies. Het volgende kwam er een stuk moeilijker uit. "Het spijt me voor wat ik over je heb gezegd." Ongemakkelijk trok hij met zijn oortje. "Je bent best oké, weetje?" Dat was oprecht. Hij zei het niet alleen om haar beter te laten voelen. Ze was dan misschien lastig en overgevoelig, maar tenminste wel echt.

Ebonypaw trok lichtelijk verbaasd met haar oortje toen hij haar aansprak met haar naam. Met haar échte naam. Dus geen bijnaam. Geen Ebbo of iets anders wat zijn bekje wel eens zou kunnen verlaten, maar gewoon Ebonypaw. Ze wist niet zeker of ze het een vooruitgang vond. Ze wist dat ze had gezegd dat ze de bijnaam irritant vond en ergens was dat ook wel zo, maar het was iets wat wel bij hem paste en ze wist niet of het goed van haar geweest was om dat volledig van hem af te pakken. Ze knipperde met haar ogen door haar verwarrende gedachten, al maakte Hermitpaw het er niet beter op toen hij zijn excuses aanbood, gevolgd door de opmerking dat ze nog best oké was. “Excuses aanvaard,” sprak ze op een simpele toon. “En ik kan jouw aanwezigheid ook wel op prijs stellen, hoor,” liet ze er luchtig op volgen, al verscheen er wel een mildere blik in haar groene ogen toen ze hem aankeek. Haar mondhoeken kropen kort omhoog en ze vond dat het tijd was om van onderwerp te veranderen. Het leek er sterk naar dat ze beiden niet veel hadden met ongemakkelijke onderwerpen en dus was een casual question dan wel een goede manier om hun hier uit te redden. “Hoe verloopt je training met Crystalstar?” vroeg ze op een rustige toon. Ze was eigenlijk best wel jaloers dat hij de leader als mentor had, maar dat ging ze natuurlijk niet hardop tegen hem zeggen. Dat zou wel erg flauw van haar zijn.

Zijn excuses was aanvaard. Een klein glimlachje verscheen om zijn mond, maar niet té opvallend natuurlijk. Ze leek hem zelfs om zich heen te willen hebben. Of hij dat fijn vond wist hij niet zo goed. Ze was interessant, maar explodeerde snel. Iemand als hij maakte bij haar al snel een misstap. Een verdere verklaring leek niet nodig, want ze vroeg hem naar zijn training. Nonchalant haalde hij zijn schouder op. "Ach ja. Crystal is een zeikerd, maar ik overleef het wel."

Ebonypaw wiebelde met haar oortjes en een geschrokken gezichtsuitdrukking verscheen op haar gelaat toen Hermitpaw heel nonchalant zei dat zijn mentor een zeikerd was. “Hermitpaw!” zei ze op een bestraffende toon. “Het is nog altijd onze leader waar je over praat! Toon toch eens wat respect!” Toch kon ze haar lachen niet inhouden. Zijn woordkeuze was dan ook best grappig geweest en als ze eerlijk was, zat ze er ook weer niet zó erg over in dat hij het gezegd had. Ze liet haar blik rond glijden om te zien of niemand hun hoorde, maar boog zich voor de zekerheid wel wat meer naar hem toe. “Waarom is Crystalstar dan een zeikerd volgens jou?” vroeg ze op een zachte toon. Oh, StarClan. Als haar ouders zouden horen dat ze “zeikerd” en “Crystalstar” in één zin gebruikte, dan zwaaide er wat voor haar!

Eerst dacht hij dat ze weer terug was naar de oude, maar al snel leek ze haar lachen niet te kunnen inhouden. Als dit was hoe ze echt was, dan begreep hij niet waarom ze zo hard en koud deed tegen anderen. Ze kon gewoon als zichzelf gemogen worden. Over haar vraag dacht hij even na. "Zou jij het leuk vinden als je oma je mentor was?" Grijnsde hij. Er lag veel meer achter, maar midden in het kamp zou ze dat niet uit hem kunnen krijgen. Crystal had een eng goed luisterend oor en hij kon het zich niet riskeren om hun relatie nog verder kapot te maken.

Ebonypaw richtte een vragende blik naar de apprentice toen hij zijn woorden sprak. Ze geloofde echter dat er een achterliggende reden zat achter zijn woorden en dat het niet alleen was omdat ze familie van elkaar waren dat hij Crystalstar een zeikerd vond, maar ze herinnerde zich nog de laatste keer dat ze doorvroeg en ze besloot om het voor nu te laten varen. Als Hermitpaw meer informatie kwijt wilde, dan zou hij daar zelf wel mee komen aanzetten. “Ik zou het vooral fijn vinden om een mentor te hebben met veel kennis,” sprak ze met een glimlach. “Al is iemand met een goed karakter natuurlijk ook wel fijn.” En ze wilde het niet, maar haar blik betrok en ze wierp een heimelijke blik in de richting van Grimestripe, waarna ze wat met haar poten schuifelde. Ze kon het niet plaatsen, maar iets aan de kater zat haar niet helemaal lekker. Ze had zich echter voorgenomen om zich niet te laten inpalmen door de roddels die ze over hem had gehoord en maar voor zichzelf uit te zoeken hoe dat hij was. En dus richtte ze haar blik weer naar Hermitpaw met een kleine glimlach, hopend dat hij niet had gezien dat ze twijfels had geuit over haar situatie.

Qua vaardigheden had hij het zeker goed met zijn mentor, maar daar hield het ook wel bij op. En zoals zij al zei was een goed karakter ook erg belangrijk. Kon hij niet iemand krijgen zoals Stormflight of Littlefish? Ebbo leek dit ook wel te kunnen vinden. Haar blik naar haar mentor gevolgd door ongemakkelijk geschuifel vertelde genoeg. "Jammer dat je Grimestripe hebt. Zijn loyaliteit ligt goed maar hij is wel een lu l." Zei hij schaamteloos. Er was niks mis met de feiten uitspreken. Hoewel hij zich kon vinden in de kater zijn wereldbeeld, was het gewoon een onguur karakter.

Hermitpaw had haar twijfels opgemerkt. Natuurlijk had de kater het opgemerkt. Ze trok kort met haar oortje toen hij zijn opmerking maakte. “Hij is ook een senior warrior waar we respect voor moeten hebben,” sprak ze op een bestraffende toon, maar ze wiebelde opnieuw met haar oortjes en wierp een korte blik in de richting van haar nieuwe mentor. Ze kon het niet hebben dat ze zich soms ongemakkelijk onder zijn blik voelde, al liet ze dat nooit merken als ze deze beantwoordde met een felle blik van haar kant uit. Ze wist echter niet of dit een onderwerp was dat ze kon bespreken met Hermitpaw en dus liet ze het maar varen. “Zijn er voor de rest nog katten waar je een sterke mening over hebt?” vroeg ze en ze kon het niet helpen dat haar stem een beetje geamuseerd klonk. Het was duidelijk dat Hermitpaw zowel zijn eigen mentor als die van haar niet direct mocht en ze vroeg zich af of er nog meer katten waren die het bloed onder zijn nagels vandaan konden halen… of dat er juist katten waren waar hij het wél goed mee kon vinden. Een sterke mening over iemand hebben hoefde immers niet altijd iets negatiefs te betekenen.

"Oh Ebbo-nypaw toch," Dat ging net goed. "Zijn leeftijd maakt hem nog niet heilig." Hij was een groot gelover van dat respect van twee kanten kwam. Of dat nou een apprentice of zijn stomme leader was. Als iemand een grote bek opzette, dan kon diegene dit terug verwachten. Haar volgende vraag liet hem jongensachtig grijnzen. "Natuurlijk, dat weet je toch?" Eens kijken. Over wie wilde hij vandaag roddelen? Hij liet zijn ogen door het kamp glijden tot hij de perfecte kandidaat zag. "Rampaw is een enorme eikel." Grinnikte hij, zachtjes zodat hij het niet zou horen. Toen hij zijn poot net had gekneusd had ze kater hem manke genoemd. Dat was iets wat hij niet snel zou vergeten.

Ebonypaw onderdrukte een zachte zucht. Ze wist ergens wel dat Hermitpaw gelijk had, maar ze vond het nog steeds niet fijn om slecht te praten over iemand die al zo veel ervaring had. Ze wist dat zij ook wel een grote mond op kon zetten als dat nodig was, maar dat deed ze alleen in uiterste gevallen en dit was daar niet één van. Dus besloot ze het gewoon te laten varen. Ze liet haar blik naar Hermitpaw glijden en volgde onbewust zijn blik toen deze bleef hangen op één van de apprentices. Ze herkende hem als Rampaw, al had ze nog niet eerder met hem gesproken en wist ze dus niet wat voor karakter hij had. Niet veel goeds, als ze Hermitpaw kon geloven. “En waarom vind je dat?” vroeg ze aan de kater voor haar met een lichte frons. Ze wist dat dit soort meningen gebaseerd waren op persoonlijke ervaringen en dat zij zich niet per se zo hoefde te voelen, maar het maakte haar ergens wel nieuwsgierig naar waarom Hermitpaw zulke dingen zei.

In plaats van hem tegen te spreken, vroeg ze juist naar een verklaring. Lichtjes liet hij zijn verrastheid doorschijnen. "Nou kijk.." Begon hij. "Ten eerste pest hij iedereen die hij kan pesten. En nu denk je misschien: "hé, wat hypocriet van jou", maar nee. Ik pest alleen anderen als ze het verdienen, zoals hij." Een goed statement, al zei hij het zelf. "Zo noemde hij me manke na een bijna dood ervaring. Dat is echt f*cked up." Nee, zo was hij zelf absoluut niet. Anders dan wat er over hem werd gedacht had hij best empathie. Zo noemde hij Ebbo nu Ebonypaw, terwijl het zo makkelijk was om haar wensen te negeren. "Dus dat." Zei hij er nog schouderophalend achteraan.

Ebonypaw onderdrukte een glimlach toen ze zag dat Hermitpaw haar verrast zijnde aankeek. Hij had natuurlijk verwacht dat ze hem meteen tegen ging spreken. Hoewel Ebonypaw tegen roddelen was en ze vond dat ze een boek nooit mocht beoordelen bij zijn cover was het ook wel zo dat ze naar persoonlijk ervaringen van anderen wilde luisteren omdat het haar ergens wel interesseerde hoe iemand op een bepaalde mening was gekomen. Dat was immers ook kennis opstrijken in een bepaalde vorm en Ebonypaw liet de kans om kennis op te strijken nooit aan zich voorbijgaan, hoe klein dan ook. “Ik denk dat het heel subjectief bekeken is dat je iemand pest als diegene het verdient, maar oké,” sprak Ebonypaw hem met een frons tegen, maar ze zweeg algauw weer zodat hij kon uitpraten. “Dat is… behoorlijk verkeerd van hem,” besloot ze er uiteindelijk maar van te maken. Daarna zuchtte ze. “Luister, Hermitpaw, ik kan hem nu wel allemaal gaan afkraken, maar dat is eerlijk gezegd niet hoe dat ik in elkaar zit. Ik moet iemand eerst meegemaakt hebben voordat ik er een oordeel over kan vormen.” Ze zou eerder een oordeel vormen over Rampaw en Hermitpaw bijstaan als ze zag dat Rampaw duidelijk iets deed of zei tegen Hermitpaw dan dat ze daar nu zomaar een oordeel over kon vormen. Zoals ze eerder al aangaf: een verhaal had twee kanten en ze wist uit eigen ervaring dat Hermitpaw ook niet bepaald een lieverdje was. “Ik moet de twee kanten van een verhaal eerst analyseren voordat ik er iets van kan maken. Misschien niet het antwoord waar je op gehoopt had, maar ik ben tenminste wel eerlijk.” Ze glimlachte hem zwakjes toe. Ja, ze wist dat haar karakter bij velen niet in de smaak viel, maar ze was tenminste wel puur en oprecht.

Daar gaan we weer. Wat was ze toch goed in politiek correct blijven, hoe irritant het ook was. Als ze een sterke mening had dan ging ze helemaal los. "Ik snap het hoor." Zuchtte hij. Dat was niet gelogen. Hij snapte het, maar begreep het simpelweg niet. Ook had hij gewoonweg geen zin om meteen weer een conflict tussen hen te starten. "Kom op, je hebt toch wel iemand die je niet kan uitstaan? We hoeven geen namen te noemen." Grinnikte hij in een poging het onderwerp weer naar haar te leiden. Dat laatste stukje was speciaal voor haar. Wat was hij toch een goede jongen.

Ebonypaw trok zich er niks van aan dat Hermitpaw zich ergerde aan haar woorden. Het was al vanaf het begin gebleken dat hun karakters soms met elkaar konden botsen, maar daar was vrij weinig aan te doen. Ebonypaw ging niet voor Hermitpaw veranderen en andersom verwachtte ze dat ook niet, dus dan moesten ze elkaar ergens maar gaandeweg tegemoetkomen. Ze wiebelde met haar oortjes toen hij zijn vraag stelde en haar mondhoeken kropen licht omhoog. “Hebben we dat niet allemaal?” vroeg ze een tikkeltje ontwijkend aan hem. Daarna zuchtte ze en liet ze haar blik door het kamp gaan. “Ik denk dat het in mijn geval eerder andersom is. Ik weet niet of je het al hebt gemerkt, maar ik ben best wel goed in het zeggen wat ik denk en dat valt niet altijd in goede aarde. Ik denk eerder dat katten mij niet kunnen uitstaan dan andersom.” Ze haalde haar schouders op. “Ze mijden me gewoon als ze me niet moeten en anders mijd ik hun. Er is niks ergers dan je energie verspillen aan katten die enkel en alleen het slechtste in je naar boven halen.” Ze wierp Hermitpaw een alwetende glimlach toe, iets van warmte vermengd in haar blik.