Here we go back

Een kille blik was in zijn groene ogen te vinden terwijl hij door het woud liep. Nu dat hij die dwaas van een Snappingturtle als mentor had gekregen, probeerde hij het kamp zo veel mogelijk te ontlopen zodat er zo weinig mogelijk kans ontstond dat zijn nieuwe mentor hem zou vinden en hij Sharkpaw uit zou nodigen om op jacht te gaan. Hij had wel wat belangrijkere dingen te doen dan naar iemand te luisteren die er een drama van maakte als één plukje vacht niet goed zat. Hij had een paar katten gezien die het nodig vonden om in het spelletje mee te gaan en de kater ermee te pesten, maar dat was niet aan Sharkpaw besteed. Hij was er niet vies van om anderen te verpesten, maar een pest zoals Snappingturtle moest je niet meer aandacht geven dan dat het verdiende. Sharkpaw liep kalm door het woud en inspecteerde zijn omgeving. Hij had al een heuse verkenningstocht gedaan en wist dus wel wat hij aan welke kant kon verwachten. De bedoeling was dat hij uiteindelijk naar de grenzen zou trekken zodat hij daar ook anderen zou ontmoeten, eens zien wat voor vlees hij daar in de kuip had. Hij wilde net een beslissing maken toen hij pootstappen achter zich hoorde. Sharkpaw draaide zich traag om en richtte zijn kille blik op de kater voor hem. “Jij bent het maar,” sprak hij vervolgens op een kille toon, waarna hij de kater weer de rug toekeerde. Niet belangrijk.

En natuurlijk kwam de eikel naast hem wandelen. Alsof Sharkpaw niet duidelijk had gemaakt dat de ander op moest rotten. Als Clawpaw eens zou weten waar hij in zijn vrije tijd allemaal mee bezig was, dan zou hij misschien wel twee keer nadenken voordat hij naast Sharkpaw zou gaan wandelen. De kater had wel andere dingen te doen dan zich bezighouden met een Clanmate die overduidelijk incapabel was om bepaalde hints te begrijpen. Sharkpaw stopte dan ook met lopen en draaide zich naar zijn denmate toe, met een blik die zei dat Clawpaw achterlijk was. “Is er ook maar iets aan mijn lichaamstaal dat laat blijken jou graag naast me te hebben wandelen?” vroeg hij op een sarcastische, kille toon. “Ik heb andere dingen te doen dan me bezig te houden met jou, dus ga weg.” Hij keerde Clawpaw weer de rug toe en liep weer door. In deze verspilling van zijn tijd had hij nu eens écht geen zin.

Sharkpaw’s staart zwiepte geïrriteerd toen hij de woorden van Clawpaw hoorde. Nou ja, woorden.. Het was één woord en dat irriteerde hem al genoeg. Hij sloot kort zijn ogen en dacht na over Morningkit, over zijn bloed dat de grond van de nursery kort rood had gekleurd toen hij Sharkpaw bleef irriteren. De kater naast hem leek ook van geen ophouden te weten en het werd tijd dat hij zijn plaats zou leren kennen. Sharkpaw wilde wel eens weten of hij met acties al even nietszeggend was en met woorden en het was dan ook op een onverwachts moment dat hij zich omdraaide en dat hij vol met zijn klauw uithaalde naar het gezicht van Clawpaw.

Sharkpaw wist nog net op tijd zijn andere poot naar voren te zetten om te voorkomen dat hij om zou vallen. Hij had niet gedacht dat Clawpaw zo snel zou reageren en voor het eerst in zijn leven verscheen er een oprechte grijns om zijn lippen, welke hij gereflecteerd zag op het gelaat van de kater tegenover hem. Het leek erop dat ze op dit vlak dezelfde interesse hadden en Sharkpaw zag dus ook al aankomen dat Clawpaw zou reageren. Instinctief dook hij naar de grond toe toen hij Clawpaw zag naderen zodat de kater hem niet om ver kon beuken en hij trapte hard en genadeloos naar de poten van de kater zodat hij hopelijk zelf zijn evenwicht zou verliezen.

Tot zijn voldoening ging Clawpaw onderuit. Sharkpaw wilde al uithalen, maar hij had niet verwacht dat de kater dit zag aankomen en door rolde, waardoor hij dan ook miste. De kater sprong met een lichte grom achteruit, al werd de grijns om zijn lippen wel wat breder. Kijk, dit was nu eens de reactie die hij wilde hebben. Geen angstig gepiep of groot opgezette ogen terwijl hij werd aangekeken alsof hij één of ander monster was. Was dat nu echt zo moeilijk? De kater stond weer recht voor hem en Sharkpaw rende op hem af, net doende alsof hij zich naar zijn achterpoten ging verheven om bovenlangs uit te halen naar Clawpaw terwijl hij in werkelijkheid juist snel uithaalde naar de borst van de kater.