(Training) Blazing forth

Met tegenzin sleepte de grijze kattin zich die ochtend uit haar nest. Haar poten voelde aan als loden gewichten en haar hoofd mistig van de zorgen. Ze had een apprentice aangewezen gekregen wat haar enorm had verbaasd. Na haar uitval tegen Stagtine had ze verwacht dat hij haar voorlopig geen privileges meer zou toekennen. Daar had ze zich dan goed in vergist. Vermoeid wreef ze de slaap uit haar ogen en sleepte ze zich naar de apprentice den waar Blazepaw ongetwijfeld nog lag te ronken. Het was immers nog vroeg in de ochtend. De zon was pas net bezig aan zijn baan omhoog wat de hemel blauw en oranje kleurde. Toen ze Blazepaw eenmaal wakker had gemaakt en had aangekondigd dat hij eerst iets moest even voor ze weg gingen, zette Nettleroot zich neer in de Sandy Hollow buiten het kamp in een waterig zonnetje die tussen een paar takken doorscheen. Daar sloeg ze haar schots en scheve staart om haar voorpoten en sloot ze haar ogen.

+ Blazepaw, anders toestemming

 

Blazepaw wist niet goed hoe hij zich moest voelen over zijn benoeming als apprentice. Ja, hij was blij dat hij aan zijn vader kon bewijzen dat hij het mis had en dat Blazepaw weldegelijk het recht had om rond te lopen in de Clan, maar toch kon hij zich er niet toe brengen om net zo enthousiast te zijn als de rest van de pas benoemde apprentices. Hij had Argentpaw volop genegeerd toen ze een gezicht naar hem had getrokken en ook nu hij in dezelfde den als haar lag, lag hij zo ver mogelijk van haar vandaan. Hij lag iets meer in de richting van de uitgang van de den zodat hij de den zonder problemen kon verlaten als hij er vroeg uit moest. Zijn zorgen hadden hem wakker gehouden en dus was het ook niet zo moeilijk voor hem om op te staan toen hij de stem van Nettleroot hoorde. Hij kende de kattin nog niet zo goed en wist ook niet wat hij moest verwachten. Hij gaf haar enkel een knikje toen ze zei dat hij iets moest eten en dan naar the Sandy Hollow moest komen. Hij at in een paar snelle happen zijn prooi op, likte zijn lippen af en liep toen vervolgens achter zijn nieuwe mentor aan. Hij traceerde zonder moeite haar geur en ging uiteindelijk voor haar staan. Hij zei niks, maar wachtte tot zij iets zou zeggen.

_{In gedachten verzonken had Nettleroot naar de hemel zitten staren. Nietsziend naar de wolken die loom voort kropen. Haar oor draaide naar achteren. Er klonk geritsel. Ze keek om en zag Blazepaw haar kant opkomen. Ze richtte haar aandacht weer op de hemel en dacht na. Hoe kon ze nou zoiets .. werelds doen als een kat training geven terwijl Thornstar vermist werd, Stagtine een foxheart was, Swallowflight nog steeds niet teruggevonden was, en een duivelse spookkattin haar dromen onveilig maakte. Met een diepe zucht wende Nettleroot zich tenslotte tot Blazepaw. "Laten we beginnen met een vechttraining," Huh, dat was niet haar plan geweest. Ach, wat kon het ook. Ze had even geen zin om door het territorium te gaan lopen en elke eik en struik aan te wijzen waar ze zelf al honderden keren langsgelopen was. Ze kon Blazepaw net zo goed meteen klaarmaken voor het echte werk.}  

Blazepaw voelde een hint van ongeduld in zich opkomen toen hij zijn mentor naar de lucht zag kijken, maar deze werd al snel weer onderdrukt toen ze haar blik op hem richtte en hem vertelde dat ze vechttraining gingen doen. Zijn oortjes bewogen kort en hij moest zijn verbazing onderdrukken. Hij dacht dat apprentices altijd startten met een rondgang in plaats van meteen te gaan vechten, maar eigenlijk vond hij dit nog wel beter. Hij gaf dan ook een knikje, al bleven zijn mondhoeken omlaag. Blazepaw was niet iemand die snel een band vormde met iemand en dat zou dus dan echt moeten groeien, maar hij kon Nettleroot’s manier van trainen nu al appreciëren. “Prima,” sprak hij dan ook rustig. “Zeg me maar wat ik moet doen.” Hij liep een beetje weg van zijn mentor zodat hij ruimte tussen hun creëerde en draaide zich naar haar toe, waarna hij aandachtig keek naar wat ze hem zou demonstreren. Nu dat hij met een vechttraining zou beginnen, zou hij wel eens aan zijn vader en aan al die andere katten laten zien wat hij in zijn mars had!

_{Nettleroot keek hem een tel onthutst aan maar ging er niet verder op in. Blazingpaw had weinig tegenspraak? Mooi zo, dat maakte het wel zo gemakkelijk. Hoe sneller ze vandaag achter de rug zou hebben, hoe beter. Ze kwam overeind en liep naar haar plek een paar staartlengtes van hem vandaag. Met haar schouders en kop laag bij de grond bekeek ze hem eens goed. Hij had nog weinig spieren en zag er onbeduidend uit maar er brande een vuurtje in zijn gele ogen. "Probeer mijn klappen maar te incasseren, we gaan eerst aan je reflexen werken." Ze gaf hem geen tijd om daarop te reageren want ze was al naar voren geschoten met snelle, geoefende reflexen, en begon naar hem uit te halen. Haar nagels zaten nog in hun hulzen maar ze legde genoeg kracht achter haar klappen om in ieder geval best hard tegen zijn kop en oren te petsen.} 

Blazepaw trok weer met zijn oortje toen hij zag dat Nettleroot hem in zich opnam, maar luisterde aandachtig naar wat ze zei en gaf een knikje. “Ok…” Nog voordat hij uitgesproken was, kwam Nettleroot al op hem af. Omdat Blazepaw niet voorbereid was, was de eerste pets tegen zijn oortje dan ook volledig raak. Blazepaw vloekte hardop en stamelde wat naar achteren, waar hij algauw een tweede pets tegen zijn andere oortje moest incasseren. Tranen schoten in zijn ogen door de pijn, maar Blazepaw reageerde op zijn instincten en liet zich naar de grond vallen, waarna hij onhandig van haar wegrolde. Dit gaf hem een klein beetje tijd om te bekomen van de petsen die ze hem had gegeven, al gaf hij zichzelf niet veel tijd om daar bij stil te staan. In een echt gevecht zou hij dat ook niet hebben en hij moest immers werken aan zijn reflexen. Zonder echt te weten wat hij aan het doen was, dook hij naar beneden en probeerde zelf hard tegen haar pootje te slaan zodat ze hopelijk onderuit zou gaan.

_{De eerste tik was raak en de tweede troef ook doel. Blazepaw was nog groener als gras wat dit alleen maar makkelijker maakte voor de onvaste, grijze she-cat. Hij maakte vervolgens een ontsnapping door middel van een onhandige rol uit haar bereik. Hij krabbelde snel overeind en dook naar haar poten. Gauw sprong ze over hem heen en deed hetzelfde bij hem als hij bij haar had geprobeerd. Hem onderuit halen. Het was een soort schijnbeweging want daarna haalde ze gewoon weer uit naar zijn oren.}

Het mocht duidelijk zijn dat er een grote kloof was tussen de ervaring die hij had en de ervaring die zij had, maar dat maakte hem eerlijk gezegd alleen nog maar meer vastberaden om haar ook onderuit te krijgen. Zijn uithaal trof geen doel en hij keek toe hoe ze over hem heen sprong. Het was misschien door stom geluk of doordat hij zo perplex stond, maar hij wist haar schijnbeweging te omzeilen door gewoon te blijven staan en de uithaal naar zijn oren te ontwijken door zijn kopje net op tijd in te trekken, al toonde de wind dat langs zijn oortje ging wel aan hoe dichtbij ze was geweest. Blazepaw reageerde deze keer sneller dan voorheen en sprong ook naar voren, waarna hij zich groot probeerde te maken en ook uithaalde naar haar oren.

_{Groen als gras was hij zeker maar dom absoluut niet. Hij schatte haar bewegingen in en probeerde er zo goed mogelijk op berekend te zijn wanneer een poot weer zijn kant op zeilde. Ze miste zijn oren dit keer maar voelde wel hoe dicht ze er langs ging. Goed, hij leerde dus snel. Hij maakte zich groter en sloeg naar haar oren. Tja, als apprentice was hij niet erg intimiderend maar ze kon zijn poging waarderen. Ze gooide al haar voorzichtigheid overboord en dook naar voren met de intentie hem op de grond te werken en tegen de grond te pinnen. "Werk je hier maar eens onderuit,"}  

Blazepaw had niet echt verwacht dat zijn poging ging werken en dat deed het ook niet. In plaats van dat hij succes had, werd het keihard tegen hem gebruikt. De wind werd half uit zijn longen geslagen toen Nettleroot’s lichaam niet onzacht tegen het zijne beukte en hij op de grond belandde, maar Blazepaw had geen tijd om op adem te komen. Hij begon razendsnel na te denken over een poging om zich onder haar uit te werken en instinctief bedacht hij een tactiek die ze waarschijnlijk niet zag aankomen. Hij had tot nu toe inschattend gereageerd en hard terug gemept, maar wat zou er gebeuren als hij niks deed? En dus keek hij haar met een lege blik aan, liet heel zijn lichaam slap worden. Het leek een teken van overgave te zijn. Met nadruk op leek. Blazepaw telde in zijn kopje de seconden af en pas toen hij dacht dat het geloofwaardig genoeg overkwam, trok hij zijn achterpoten onder haar in en probeerde haar op die manier een keiharde trap tegen haar buik te geven om ervoor te zorgen dat het moment van verbazing haar genoeg trof om haar van zich af te krijgen, misschien wel onderuit te halen.

_{Haar actie was succesvol en Blaze tuimelde achteruit. Nettleroot duwde hem op de grond en keek hem zelfvoldaan aan. Há, ze had het nog in haar! Wijselijk besloot ze maar niet stil te staan bij het feit dat ze trots was een zes manen oude apprentice op de grond te hebben gekregen, maar goed. Ze keek hem recht in zijn ogen terwijl ze de wieltjes in zijn hoofd bijna hoorde draaien. Ze vouwde haar eigen oren in haar nek en keek hem uitdagend aan, helemaal vol van haarzelf. Hij scheen niet een goed plan te kunnen trekken want hij maakte zich uiteindelijk slap en gaf zich over. "Als ik een Bloodclanner was, dan was je nu al dood." miauwde ze vlak terwijl alle triomf uit haar lichaam sijpelde. Er klonk geritsel in de struiken en Nettleroot keek weg. Op datzelfde moment troffen Blazepaw's achterpoten in haar ribben en slaakte ze een soort dof gesnak toen de lucht uit haar longen werd gedrukt. Ze verloor bijna haar evenwicht maar slaagde erin zich van hem af te werken terwijl ze hem verontwaardigd aankeek. "Gozer.." hijgde ze buiten adem en boos dat haar plan nu omgedraaid was. Nu vond ze het spelletje niet meer leuk. "Goed gedaan.." bromde ze dus ook met tegenzin. Nettleroot liet haarzelf weer op haar zij vallen in het warme zand en slaakte een zucht. "Ik wist wel dat je dat zou doen, hoor" zei Nettleroot snel. Auw, haar trots deed wel een beetje zeer.}

Blazepaw voelde een vlaag van woede opkomen toen ze de BloodClanner benoemde, maar hij liet het langs zich heengaan. Het was vast niet de laatste keer dat ze die referentie zou gebruiken om hem te jennen en dus moest hij het maar pikken. Ze was zijn mentor en hij had nu wel in de gaten dat ze hem grootste dingen kon leren als ze dat zou willen. Hij begon haar echt wel te appreciëren, maar het was een minder ding dan dat ze dacht het gevecht al gewonnen te hebben, al werkte dat wel in zijn voordeel. Hij wist haar met succes van zich af te krijgen en hij krabbelde zelf snel overeind, zijn poten uit een en een vastberaden blik in zijn ogen, wachtend op de volgende uitval van zijn mentor. Die kwam niet. Hij wiebelde met zijn oortjes toen ze zich in het zand liet vallen, gevolgd door de opmerking dat ze wel wist dat hij dat zou doen. “Natuurlijk,” bromde hij onder zijn adem door, al kon hij het niet helpen dat zijn mondhoeken licht omhoog gingen. “Daarom ook die opmerking over de BloodClanner en het feit dat je op een gegeven moment totaal niet meer bezig was met wat ik deed.” Hij wiebelde met zijn oortjes en zijn blik werd weer serieus. “Nettleroot, ik kan na deze training eerlijk zeggen dat Stagtine me een goede mentor heeft gegeven. Ik hoop dat je mij en deze training net zo serieus blijft nemen als dat ik dat doe.” Hij wilde aan zijn vader laten zien dat hij het echt in zich had om warrior te worden en dat ging niet als Nettleroot hem zou onderschatten. Daar wilde hij wel duidelijk over zijn.

<sub>Nettleroot haar kromme staart werd dik terwijl ze hem tussen vernauwde ogen aankeek. Wat een brutaal, jong! Dat deed haar een beetje aan zichzelf denken toen ze die leeftijd had. Alleen was zij een stuk milder geweest voor Swallowflight. Veel anders had ze niet kunnen doen omdat Swallowflight strenger dan een decembervorst was. "Wees niet zo'n wijsneus," zei ze dus ook. De ironie droop er werkelijkwaar vanaf. Hoe vaak had men dat wel niet tegen haar gezegd toen ze zo oud was? Ze liet een verontwaardigd geluid klinken toen hij suggereerde dat Stagtine hem wellicht geen goede mentor had gegeven. En of Stagtine dat had gedaan! Moest hij eens opletten! Nijdig veerde ze overeind en stapte ze naar voren tot hun neuzen elkaar bijna aanraakten. "Luister, ik ga zorgen dat je de beste van je klas wordt en de sterkste bovendien en als je deze training niet goed genoeg vindt, heb ik er geen probleem mee de moeilijkheidsgraad te verhogen tot je na elke training neervalt van uitputting en anders rot je maar op en zoek je maar iemand die je wel bevalt," Misschien kwam het door alle shit die ze aan haar hoofd had, misschien kwam het omdat ze nog steeds hartzeer had, het niet kon hebben dat dat stomme joch haar zo had kunnen ontwapenen, en ze gewoon starclanverdomme enige grip terug wilde krijgen op haar leven. Goed, Blazepaw trainen tot een volwaardige warrior had nu haar volle aandacht. Nou ja, bijna, ze had nogal met veel te dealen atm. "Maar met mij moet je het doen," haar stem stierf weg terwijl ze haarzelf weer onder controle kreeg. Ze mocht dan wel weinig afweten van rozengeur en maneschijn, maar van vechten wist ze genoeg. Nettleroot draaide haarzelf abrupt om en sloeg met haar staart tegen zijn neus terwijl ze wegbeende. "Ga nu maar fijn spelen, ik heb andere dingen te doen." en met die woorden verdween Nettleroot door het struikgewas.

Topic uit.</sub>

Blazepaw bewoog kort met zijn oortjes toen ze haar opmerking maakte, maar hij besloot om er niks op te zeggen. Hij begon steeds meer en meer in de gaten te hebben waarom Stagtine Nettleroot juist aan hem had gekoppeld. Ze leken beiden een temperament te hebben, beiden wilden ze zich tot het uiterste bewijzen en ze konden het beiden niet hebben als een ander beter leek te zijn. Hij had haar ontwapend en dat zat haar duidelijk niet lekker. Blazepaw deinsde dan ook niet terug toen ze met een woedende blik voor hem kwam staan zodat hun neuzen elkaar bijna aanraakten, maar bleef haar recht aankijken zodat hun blikken elkaar kruisten. Hij ging niet terugdeinzen voor een boze mentor. Geen denken aan. “Dat is al wat ik vraag,” zei hij met zijn gebruikelijke hese stem tegen haar, bewegend met zijn oortje. Hij wilde dat ze naar hém keek als ze aan het vechten waren en bezig was met wat hij ging doen en niet haar aandacht even op iets anders fixeerde als ze dacht de strijd al gewonnen te hebben. Hij dacht dat hij dat doel nu wel bereikt had en daar was hij tevreden mee, al was de strijd nog lang niet gestreden. Ze hadden nog veel werk en dit was nog maar het begin, maar het was een goed begin. Hij snoof geïrriteerd toen haar staart tegen zijn neusje sloeg en hij draaide zich geïrriteerd om. Mooi. Liet haar maar lekker geërgerd zijn over het feit dat hij in dit gevecht de bovenhand had weten te krijgen. Ze zouden elkaar de volgende keer wel weer zien en hij merkte dat hij wel uitkeek naar de volgende training. Eindelijk eens een mentor die wist wat zijn doel was en die daar ook naar wilde streven.