Show me what you've got! [Training 1]

Stormflight

Zoals beloofd bij de ceremonie nam Stormflight Tinypaw meteen mee nadat hij nog even met Whitepebble had staan kletsen over haar nieuwe rang. Hij vond het wel zo fatsoenlijk om haar te feliciteren met haar rang, al zeker omdat het hem goed deed dat ze een mooie naam had gekregen en dat ze de rang had gekregen die ze naar zijn idee dik verdiend had. Nu was het aan hem om ervoor te zorgen dat zowel Aurorapaw als Tinypaw ook die rang zouden krijgen en vandaag zou hij beginnen met te ontdekken waar Tinypaw gestopt was met zijn training en wat hij nog allemaal moest leren om het doel dat Stormflight voor ogen had te verwezenlijken. “Zo,” zei hij toen hij halt hield in het centrale gedeelte van hun territorium. “Vertel me eens, Tinypaw… wat heb je tot nu toe allemaal geleerd van je vorige mentor?” Hij kon zich niet goed meer herinneren wie Tinypaw’s vorige mentor was, maar hij nam aan dat, aangezien de kater al wel wat ouder was, hij al wel wat moest kunnen. En als dat niet zo was, dan zou Stormflight hem dat met veel plezier en geduld aanleren. Daar was hij immers mentor voor geworden.

Elfje

In stilte volgde hij zijn gloednieuwe mentor door het gebied. Er lagen constant opmerkingen en vragen op het puntje van zijn tong, maar hij kon steeds maar de moed niet vinden om deze uit te spreken. Het was dan ook een opluchting toen Stormflight stopte en hem vroeg wat hij al had geleerd. Het antwoord was beschamend. "Ik ehm-" Begon hij onhandig. Hij haalde even rustig adem. "Ik weet veel, maar ik.. ik kan nog niet zoveel dingen." Dat was het kort samengevat wel ongeveer. Er paste heel wat informatie in zijn hoofd, maar met zijn slappe bouw kon hij totaal niet vechten.

Stormflight

Stormflight’s blik werd mild en warm toen hij zag dat Tinypaw aan het twijfelen was om de woorden die hij wilde zeggen hardop te spreken. Stormflight had nog niet vaak met de kater gesproken, maar hij kon nu al wel merken dat de kater verlegen was. Of dat hij zich misschien schaamde omdat hij sommige dingen nog niet zo goed kon. Apprentices van een bepaalde leeftijd werden altijd maar geacht dat ze al veel konden terwijl een leerproces voor iedereen anders was en het dus ook voor iedereen anders was op hoe veel tijd een kat iets kon leren. Er zat geen limiet op en als het wat langer duurde, dan was dat ook niet erg. “Dat is geen probleem. Dan gaan we daar toch aan werken?” Hij glimlachte warm naar de kater. “Tinypaw, je moet weten dat er in één Clan een hoop karakters samen zitten. Karakters met een hoop attributen. De één kan al wel sneller iets leren dan de ander en dat is helemaal niet erg. Iedereen leert op zijn eigen tempo en als sommige technieken vanaf de eerste keer niet gaan, dan moeten we daar gewoon een keer extra onze tijd voor nemen. Dat is helemaal niet erg.” Hij knikte warm naar de apprentice en richtte zijn blik vervolgens naar de verte. “Wat zijn de dingen die wat moeilijker gaan?” vroeg hij terwijl hij zijn blik weer terug naar zijn apprentice richtte.

Elfje

Stormflight's woorden stelde hem gerust. Het was duidelijk dat Crystalstar hem een rustige, toegankelijke mentor had gegeven. Één die geloofde in verschillende leertempo's. Precies wat hij nodig had. "Vooral vechten." Gaf hij toe, zijn houding al wat opener dan eerst. "Vissen kan ik al redelijk, behalve dat ik een tijdje niet heb getraind.." Het was waar dat hij niet meer op niveau was. Bovenop het probleem dat StarClan hem had gegeven liep hij dus behoorlijk achter. Ze konden haast vanaf het begin beginnen.

Stormflight

Stormflight gaf een knikje toen de apprentice aangaf dat vechten hem moeilijker afging. En dat vissen ook wel een probleempje was. “We moeten het vissen helaas even laten rusten omdat we momenteel niet weten welke prooien we wel van de rivier kunnen eten en welke niet, maar zodra dat weer over is, is dat het eerste wat we gaan doen,” sprak hij op een warme toon tegen Tinypaw. “Zelfs als je tegen dan warrior zou zijn, neem ik je mee op een lesje.” Hij knipoogde naar de kater. “En hoe gaat het met de rest van de prooien? Kun je goed op landdieren jagen?” vroeg hij op een rustige toon aan de kater. Nu ze het niet meer van de rivier konden hebben en ze van ThunderClan de Sunningrocks hadden gekregen om te jagen, was het van belang dat Tinypaw zijn andere kwaliteiten gebruikte om voor prooi te zorgen voor de Clan. Als Stormflight hem daar nog in moest bijleren, dan wilde hij dat nu wel weten.

Elfje

In stilte knikte hij bij Stormflight's spreken. Bij zijn aanbod kwam er een verraste glimlach op zijn gezicht. "Ja- graag." Stamelde hij. Hij begon zich nu pas te realiseren wat voor een geluk hij had met Stormflight als mentor en niet Grimestripe. Crystalstar kende hem blijkbaar goed genoeg. "Niet beter dan andere RiverClanners." Was zijn antwoord op de laatste vraag. "Mij is wel verteld dat ik er aanleg voor heb.." Voegde hij er voorzichtig aan toe. Als hij in een andere clan was geboren dan kon hij nu waarschijnlijk erg goed jagen. Maarja, hij zou het moeten doen met wat hij kreeg. En dat was zeker niet slecht.

Stormflight

Een warme glimlach verscheen om Stormflight’s lippen toen de kater aangaf dat hij dat graag wilde. “Dan doen we dat,” sprak hij op een warme toon en gaf zijn apprentice een knikje. Hij luisterde aandachtig naar wat Tinypaw zei en gaf de jonge kater een knikje. “Dan laten we ons gebruik maken van die aanleg,” sprak hij tegen de kater. “Tinypaw, zoals je weet zullen je jachttechnieken bepalen of je zal slagen voor je final assesment of niet. Ik zal je alles bijleren in het vechten wat ik weet en ik denk dat dat zeker goed zal komen, maar laten we ons nu focussen op het opjagen van een landprooi. Ik wil kunnen beoordelen hoe goed dat je bent en waar je nog sturing nodig hebt. Zeker in Leafbare is het van groot belang dat je je kwaliteiten tot het uiterste kunt benutten zodat geen enkele jachtsessie verspilde tijd zal zijn.” Hij glimlachte naar de kater. “Ik wil dat je een landprooi voor me detecteert en vangt. Gebruik alle leermethodes die je weet om je taak te volbrengen.” Hij kwam wat dichterbij en legde zijn staartpunt op de schouder van de kater. “En wees vooral niet bang om fouten te maken of me vragen te stellen. Ik ben aangewezen als je mentor om je iets bij te leren, niet om je te bekritiseren of af te kraken wanneer je iets fout doet. Je mag me alles vragen wat je wilt. Ik loon inzet harder dan resultaten.” Hij knikte naar zijn apprentice en deed een stapje naar achteren.

Elfje

Normaal gezien had hij dit doodeng gevonden, maar Stormflight's warme woorden stelden hem gerust. Hij kon eigenlijk niet veel meer dan een apprentice van 6 moons, iets behoorlijk beschamends. Gelukkig zag zijn mentor in dat hij hier was om te leren. Sommige andere warriors hadden daar waarschijnlijk heel anders over gedacht.. "Oké." Zei hij met een knik. Hij vond het moeilijk om de ander te bedanken. Dat zou hij zeker nog doen zodra hij zich comfortabeler voelde. "Dan ga ik maar." Twijfelachtig stapte hij weg, waarna hij al snel een muis rook. De geur was vers en niet veel later hoorde hij een gedempt geritsel onder dunne laagje sneeuw. Hij zonk in de basis sluitpositie die hem was aangeleerd en bewoog stilletjes op het beestje af. Dat was misschien wel het enige waar hij goed in was: stealth. Jammer de bammer schoot hij veel te vroeg naar voren, waardoor hij de muis veel te veel reactietijd gaf om te kunnen vluchten. Met zijn staart op de grond keek hij naar de plek waar net nog prooi zat. Stom.

Stormflight

Het was Stormflight niet ontgaan dat de apprentice heel timide leek te zijn, wat hem deed afvragen wat voor behandeling de vorige mentor van Tinypaw hem had gegeven. Hij nam aan dat Crystalstar de onzekere apprentice aan hem had gekoppeld voor een reden en hij was er blij mee. Hij wist niet hoe veel schade ze goed konden maken in een korte tijdspanne, maar hij wist wel dat hij er zijn tijd voor ging nemen. De twaalf moons waarop de meeste apprentices warriors werden, was ook maar een leidraad. Er stond in geen enkele regel geschreven dat apprentices er dan per se klaar voor moesten zijn en als het voor Tinypaw langer zou duren, dan was dat maar zo. Stormflight ging er geen extra druk achter zetten puur omdat bepaalde warriors het idee hadden dat er aan standaarden voldaan moest worden. Zijn blik gleed naar zijn apprentice toen deze in actie schoot en hij nam de houding van de kater in zich op. Het zag er goed uit, behalve dan het feit dat Tinypaw de muis te veel kans gaf om te ontkomen. Stormflight kwam na een korte stilte dichterbij en richtte zijn blik naar de kater. “Wat ging er mis en wat kun je het beste de volgende keer doen om te voorkomen dat dit nog eens gebeurt?” vroeg hij bemoedigend aan zijn apprentice. Het beste leerproces begon immers bij zelfevaluatie en als Tinypaw de stappen voor zichzelf al kon doornemen, dan zou dat al een garantie zijn dat hij het de volgende keer beter zou doen.

Elfje

Hij kon niks, dat was waarom het mislukte. Zijn zielig kleine lichaam kon het warriorbestaan nooit aan, hoe hard Stormflight ook met hem zou trainen. Maar hij wist dat hij zoiets nooit zou kunnen uitspreken, niet zonder direct weerwoord. En daar had hij vandaag al helemaal geen zin in. Hoeveel betekenisloze peptalks hem al waren gegeven.. "Beter mijn best doen.." Mauwde hij zachtjes, zijn stem bibberend. Als hij nu ging huilen dan was het helemaal klaar. Hij had nog zo'n lieve mentor gekregen en toch voelde hij zich slecht.

Stormflight

Ook zonder dat de kater het onder woorden bracht, zag Stormflight heus wel de innerlijke battle waar zijn apprentice mee aan het worstelen was. Het duurde een tijdje voordat hij zijn gedachten onder woorden bracht, al had Stormflight het idee dat hij zich in zijn hoofd harder bestrafte dan dat hij aan zijn mentor liet merken. Hij zag dat zijn apprentice het ook aardig moeilijk begon te krijgen en hij kwam wat dichterbij, waarna hij zijn staart bemoedigend om de kater heen legde. “Dat heeft er niks mee te maken, Tinypaw,” sprak hij op een zalvende toon. “Ik denk dat we allemaal wel zien hoe hard jij je best doet. En soms kun je nog zo je best doen, maar dan lukt het soms niet en daar mag je jezelf niet te hard voor straffen. Wees niet te streng voor jezelf, oké?” Hij wierp de apprentice een warme glimlach toe. “Je hebt een zeer goed uithoudingsvermogen, maar het ging mis omdat je te snel wilde zijn. Gebruik je vermogen om rustig te blijven zitten in je voordeel en wacht de volgende keer ietsje langer. Het helpt ook als je wacht totdat de prooi zich op iets anders focust, zoals het opeten van een zaadje. Je zal merken dat ze dan veel minder snel hun aandacht op jou leggen als je besluit om in actie te komen.” Hij gaf zijn apprentice een bemoedigend klopje met het puntje van zijn staart en knikte toen naar voren. “We beginnen opnieuw,” sprak hij op een vastberaden toon.

Elfje

En daar kwam het, de peptalk. Hij waardeerde de kater, echt echt waar, maar motiverende woorden deden niks meer voor hem. Een miezerig "dankjewel" glimlachje verscheen op zijn gezicht. In plaats van het daarbij te laten gaf zijn mentor hem daadwerkelijk feedback. Dat veranderde de zaak. Het waren daadwerkelijk goede tips. De brok in zijn keel verdween voor een deel en hij kreeg weer hoop. "O-okay." Bracht hij uit, waarna hij zich focuste op zijn omgeving.

Hij ging er vanuit dat hij meteen moest beginnen. Bij het opmerken van een spitsmuis zonk hij weer in de jachtpositie en sloop hij zachtjes op het beestje af. Eenmaal daar had hij de neiging om zijn sprong al te maken, maar hij wachtte, precies zoals Stormflight hem had geadviseerd. Het muisje bracht zijn aandacht naar een zaadje en een tel later sprong de apprentice er bovenop. Het was gelukt! Snel maakte hij het af en bedankte hij StarClan, waarna hij trots zijn kop in de lucht stak. Misschien was hij toch niet verschrikkelijk.

Stormflight

Een warme glimlach gleed om Stormflight’s lippen toen hij de uitdrukking zag veranderen op het gezicht van zijn apprentice. Dit was het soort dingen waar hij echt voor leefde. Hij hield ervan om apprentices op te leiden en hij hield ervan om de motivatie te zien groeien in hun houding. Zijn blik gleed naar zijn apprentice en geconcentreerd nam hij Tinypaw in zich op terwijl deze zich focuste op een spitsmuis. Hij zag de spieren zich aanspannen in Tinypaw’s schouders, maar de kater bleef afwachten en uiteindelijk waagde hij de sprong dan toch, maar dan wel op een geschikter moment. Een brede lach brak uit op het gelaat van Stormflight en hij liep Tinypaw stralend tegemoet. “Goed gedaan, Tinypaw!” bracht hij snorrend uit. “Zie je wel dat je het kunt?” Hij knikte naar de prooi. “Begraaf die maar en dan gaan we een moeilijkere opdracht doen. We gaan op een vogel jagen.” Hij wachtte tot Tinypaw zijn prooi begraven had en knikte naar de takken boven hun. “Bij het jagen op een vogel gebruik je dezelfde tactiek als bij een muis. Je verbergt je ergens, je wacht tot de vogel naar beneden komt en pas als de vogel zich op iets anders concentreert, begin je te sluipen. Houd in gedachten dat zelden tot nooit lukt om een vogel volledig te verrassen, dus ga voor de vleugel om hem zo zodanig te verzwakken zodat je hem uiteindelijk neer kunt krijgen.” Hij knikte naar Tinypaw ten teken dat hij mocht starten.

Elfje

Het feit dat zijn mentor trots was, liet hem nog meer stralen. Misschien werd dit toch niet zo'n rotdag als dat hij dacht. Braafjes schopte hij wat aarde op de spitsmuis, waarna hij zenuwachtig zijn mentor aanhoorde. Dit wist hij allemaal al en tóch was het eng. De hoogte, de kans op falen. Het stond hem allemaal niet zo aan. Toch besloot hij het zonder zeuren te doen. Hij had geen zin om zichzelf te verantwoorden. Na al snel een merel gesignaleerd te sloop hij zachtjes onder de boom. Vogels waren nog schichtiger dan muizen, dus hij moest voorzichtig zijn. Gelukkig zat zijn prooi niet hoog en kwam het al snel naar beneden. Omdat hij niet helemaal wist wat hij moest doen besloot hij zijn eerdere tactiek te herhalen. Hij sloop dichterbij en maakte een sprong. Jammer voor hem had het beestje hem allang opgemerkt en schraapte alleen zijn poot langs één van de vleugels. Het bracht bij lange na niet genoeg schade aan toe en de merel was binnen een paar seconden uit beeld verdwenen. Teleurgesteld liet hij zijn staart op de grond hangen. Op deze leeftijd hoorde hij dit allang te kunnen.

Stormflight

Stormflight had dit wel zien aankomen. Tinypaw had, zeker vergeleken de andere apprentices, een kleine bouw en dat speelde hem hier wel parten. “Wees niet te streng voor jezelf, Tinypaw,” sprak hij nadat de vogel omhoog was gevlogen. “Je hebt vergeleken andere apprentices nu eenmaal een kleinere bouw en voor op vogels te jagen is dat lastig, maar denk ook eens aan de situaties waarin het handig kan zijn. Een kater met jouw bouw kan een uitstekende vechter zijn. Geef de moed nog niet te snel op.” En toen kwam een idee bij hem opzetten. “Tinypaw, heeft je vorige mentor je wel eens geleerd om te klimmen? Of heb je zelf al eens geprobeerd om in een boom te gaan hangen?” Misschien kon Tinypaw zijn prooi niet bereiken vanaf de grond, maar wel als hij ergens hoger hing. Als het vogeltje dan zou landen, kon Tinypaw vanuit een lage tak of hangend aan zijn klauwen vanaf een boom springen en zou hij op die manier uit kunnen halen naar de vleugel van het vogeltje omdat een vogel natuurlijk nooit verwachtte zo plotseling besprongen te worden. Dit zou wel eens kunnen werken!

Elfje

Afwezig hoorde hij de peptalk aan. Hij was gewoon waardeloos. Zelfs als hij warrior zou worden, dan was dat nooit een volwaardige. Crystalstar zou op 15 moons gewoon een keer medelijden met hem hebben en hem symbolisch warrior maken. Ondanks zijn slechte humeur besloot hij Stormflight's voorstel in ieder geval te proberen. De kater deed zo zijn best met hem. Dat was hij hem wel verschuldigd. "Ik kan klimmen ja." Murmelde hij. Daar hield hij wel van, misschien wel nog meer dan van zwemmen. Vanaf een hoge tak kon je namelijk heerlijk nadenken en genieten van het uitzicht. Met een knik liet hij weten de opdracht begrepen te hebben en ging hij weer op zoek naar een vogel. Deze keer klom hij in een boom om vanaf een lage tak af te wachten. Het ging vrij soepel, dus dat was in ieder geval één overwinning. Na een tijdje geduldig naar de grond turen verscheen er een ekster op het toneel. Shit, een moeilijke prooi. Meer dan eens waren deze vogels hem te slim af geweest. Hij twijfelde ook niet aan de intelligentie van degene onder hem. Zonder er verder bij na te denken liet hij zich vallen, waarmee hij bovenop het dier terechtkwam. Na een kort gevecht maakte hij het af. Triomfantelijk keek hij om zich heen. Misschien was deze methode zo slecht nog niet. Hij had er niet eens bij hoeven na te denken.

Het leek erop dat hij zijn methode niet eens uit hoefde te leggen. Tinypaw gaf met een knikje aan dat hij begrepen had wat er van hem verwacht werd en Stormflight verborg zich achter een paar struiken zodat hij toe kon kijken hoe Tinypaw het zou doen. Zijn blik gleed naar voren toen hij een ekster neer zag strijken op de grond en hij trok kort met zijn oortje. Een ekster was geen gemakkelijke prooi om te vangen en het vereiste eigenlijk half en half dat Tinypaw er boven op zou moeten springen om het te vangen, maar als hij dit goed zou doen, dan zou hij de ekster zeker wel kunnen vangen. Hij keek toe hoe Tinypaw uit de boom sprong en zijn mondhoeken krulden zich naar omhoog toen hij zag dat zijn apprentice recht op de ekster terecht was gekomen. Tinypaw doodde de prooi zonder al te veel omhaal en Stormflight kwam tevoorschijn uit de struik waar hij zich achter had verborgen om zijn apprentice te observeren. “Dat was echt tegen het perfecte aan, Tinypaw!” sprak hij opgewekt. “Ik denk dat we de perfecte methode hebben gevonden voor je om vogels te vangen,” vervolgde hij met een knipoogje. “Wees maar heel trots op jezelf, want er zijn weinig apprentices die kunnen wat jij daarnet deed.” Hij gaf zijn apprentice een knikje en liet kort zijn staartpunt op diens schouder rusten. “Wil je nog wat meer oefenen op het vangen van een prooi of zullen we het volgende onderdeel van de training eens gaan testen?” vroeg hij op een rustige toon aan zijn apprentice. Vechten was immers net zo belangrijk als jagen en maakte ook deel uit van de final assesment, maar hij wilde zijn tijd nemen en hij wilde vooral dat Tinypaw het op een rustig tempo zou doen. Dat was het belangrijkste.

Een gevoel van trots overviel hem toen zijn mentor het succes bevestigde. Hij straalde. Dat er echt zo weinig apprentices waren die dit konden betwijfelde hij, maar hij had het goed gedaan. Dit goede gevoel gleed langzaam weg bij het aanbreken van het thema "vechten", iets waar hij bar en bar slecht in was. Behalve zijn verafschuwing voor geweld kón hij het niet eens. "Pff, het moet dan maar.." Zuchtte hij met een oncomfortabel lachje. Hij moest het ooit leren.

Onderwerp: Re: Show me what you've got! [Training 1]